ความทรงจำกลางฤดูร้อน

'ว่าไงครับ วันนี้จะมานั่งร้องไห้อีกแล้วเหรอครับ'
ผมพูดจากบนต้นไม้..เมื่อเธอได้ยินเธอก็มองไปรอบๆเพื่อหาต้นเสียง
'ทางนี้ครับ..ทางนี้'
ผมพูดเหมือนจะบอกว่าผมอยู่ตรงไหนให้เธอรู้..เธอก็แหงนหน้ามองขึ้นมาและเห็นผมนั่งบนต้นไม้..เมื่อเธอเห็นผมก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ลงมาอยู่ตรงหน้าเธอ
'ยินดีที่ได้รู้จัก..ผมโครคัส..แล้วชื่อของเธอล่ะ'
'ฉันชื่อ..เอ่อ...'
'ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรครับ..เราไปนั่งที่โขดหินตรงนั้นดีกว่านะครับ'
ผมพูดจบ..พวกเราย้ายไปนั่งที่โขดหินที่ผมบอกกัน..โขดหินที่พวกเรานั้นอยู่ติดลำธารที่เชื่อมต่อกับน้ำตกที่พวกเราเคยเจอกันครั้งแรก..เธอนั่งลงที่โขดหินนั้น..ส่วนผมเดินไปที่ลำธารที่ไม่ค่อยห่างจากโขดหินเท่าไหร่..เพื่อจะล้างหน้าให้รู้สึกสดชื่นหลังจากอ่านหนังสือบนต้นไม้เมื่อกี้..ผมเดินไปหาเธอก็เหมือนจะหลบหน้าผมอยู่อย่างนั้นและ
'ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นก็ได้'
'ค่ะ'
'ผมเสียใจด้วยนะครับกับเรื่องของครอบครัวคุณ'
เธอหันขวับมาทางผมเมื่อผมพูดขึ้น
'ผมขอโทษอาจพูดไม่เข้าหูแบบนั้น..แต่พ่อของผมก็เสียแล้วเหมือนกัน..เหมือนกับคุณนั่นแหละ'
'ขอโทษ..เสียใจด้วยนะ'
'ไม่เป็นไร..ผมเริ่มทำใจได้แล้ว..แต่ลึกๆผมว่า..ผมคงยังทำใจไม่ได้'
'ทำไมล่ะ'
'ก็เพราะว่าผมเป็นคนฆ่าเขากับมือตัวเองเลยน่ะสิ'
'ฆ่า..ทำไมถึงพูดอย่างนั้น'
'ก็นะ..ผมปล่อยให้เขาตายต่อหน้าต่อตาโดยไม่คิดจะช่วยเขาเลย..ทั้งที่เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิตของผมแท้ๆ..จริงสิเมื่อก่อนผมก็มานั่งร้องไห้อยู่ที่นี้เหมือนคุณในตอนนี้'
'แล้วคุณจะบอกฉันทำไม..ทำไมไม่ปล่อยฉันอยู่คนเดียวเหมือนที่คนอื่นทำ'
'ก็บอกแล้วไงว่า..ผมเคยเป็นแบบนั้น..จนเกือบจะฆ่าตัวเองด้วยซ้ำ..ผมไม่อยากให้เป็นเหมือนคราวผม'
'คุณปล่อยฉันไปเถอะ..ฉันจะอยู่จะตายมันไม่เกี่ยวกับคุณไม่ใช่เหรอ..มันก็ไม่ได้เดือดร้อนใครที่ไหนหนิ'
เธอตระโกนใส่หน้าของผมและวิ่งหนีไป..ผมได้แต่ถอนหายใจและเดินกลับไปที่บ้านอย่างช่วยไม่ได้..ผมเข้าบ้านไปเดินพาห้้องครัวก็เห็นคุณอานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว..คุณอาที่กำลังก้มหน้าก็มองมาทางผม
'กลับมาแล้วเหรอ'
'ครับ..คุณอาเป็นอะไรเหรอครับ'
'ก็จะเรื่องอะไรอีกล่ะ..ก็ฝันเห็นอนาคตอีกแล้วน่ะสิ..เกี่ยวกับเธอและเด็กคนนั้น'
'เห็นอะไรเหรอครับ'
'บอกไม่ได้หรอก..แต่ว่าช่วงนี้ระวังตัวให้ดีและพาเด็กคนนั้นกลับมาให้ได้ล่ะ..เอาล่ะกินข้าวดีกว่า'
หลังจากนั้นก็ทำตัวเหมือนเดิม..แต่ผมก็ยังสงสัยในคำพูดของคุณอาอยู่อย่างนั้น..ว่าจะมีอะไรแอบแฝงอยู่เหรอเปล่า..จริงสิผมลืมไปว่า..ตระกูลฝั่งพ่อผมในอดีตเคยเป็นองเมียวจิมาก่อนจึงสู่ผลให้พวกเรารุ่นหลังมีสัมผัสที่หกโดยเฉพาะกับคนที่เกิดมาเป็นผู้ชาย..ถึงแม้พลังของผมจะยังไม่ตื่นเต็มที่ก็เถอะ..มันทำให้ผมยังแยกระหว่างมนุษย์และวิญญาณไม่ได้..ถึงคุณอาจะรับรู้อนาคตแต่จะไปแก้ไขมันทันทีไม่ได้..ทำได้เพียงคอยเตือนคนรอบข้างเท่านั้น..อีกไม่นานคงจะมีอะไรเกิดขึ้นกับผมสินะ