ความทรงจำกลางฤดูร้อน

  หลังจากวันนั้นมา...ผมก็ได้เก็บคำพูดของคุณอาไว้ในใจ...เมื่อผมออกไปพบเธอก็คอยระวังไม่ให้เกิดอันตรายขึ้น...วันแล้ววันเล่าคอยช่วยปลอบใจเธอและทำให้เธอร่าเริงทีละน้อยๆ..ถึงแม้เธอไม่ค่อยยอมพูดกับผม...อีกไม่นานก็จะถึงวันงานเทศกาลกลางฤดูร้อนแล้ว...ผมก็คอยชวนเธอให้ไปด้วยทุกวัน...แน่นอนเธอปฏิเสธผมทันควันเลย..แต่ผมก็ไม่ย่อท้อหรอก..เพราะเธอจะเศร้าไปมากกว่านี้ไม่ได้...

 วันหนึ่งผมกลับมาบ้าน...คุณอาที่นั่งรอผมที่โต๊ะก็เรียกผมให้ไปนั่งด้วย

"มีอะไรเหรอครับ"

"ฟังให้ดี..โครคัส"

"ครับ"

"เด็กผู้หญิงที่เธอเจอนั้น********เธอจะยังไปหาเด็กคนนั้นอีกมั้ย"

ผมซึ่งได้ฟังสิ่งไม่คาดฝัน..มันทำให้ผมตกใจพอสมควร..แต่ผมกับยิ้มที่มุมปากให้คุณอาเห็นและตอบกลับไปว่า

"แน่นอนครับ...ถึงเธอจะเป็นแบบนั้น...ผมก็จะช่วยเธอให้ถึงที่สุดของผมที่จะทำได้...นี่คงเป็นบททดสอบของผมสินะครับ"

"เฮ้อ...ยังไงห้ามไปก็ไร้ประโยชน์สินะ..งั้นก็ทำให้สำเร็จล่ะ"

"ครับ"

เมื่อผมพูดออกไปหมดผมก็โล่งอกแต่ไม่ทันไร..ผมก็รีบขึ้นห้องไปปิดหน้าต่างและนั่งลงที่โต๊ะ..ผมนั่งมองโปสเตอร์วันงานเทศกาลและสีหน้าของผมตอนนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจและความหวัง

"พรุ่งนี้..วันงานเทศกาลฤดูร้อน..วันที่ทุกอย่างจะจบลง"

ผมเอ่ยขึ้นมาอย่างกับว่าวันพรุ่งนี้คือวันที่ทุกอย่างจะจบลง

  สิ่งที่คุณอาเตือนจะเกิดภายในวันพรุ่งนี้..ชีวิตของเขาหลังจากช่วยเด็กสาวจะผันแปรไปหรือไม่