คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     ถัดไปทางซ้ายมือ ห่างออกไปสี่หลังจากร้านมินิมาร์ทของผม เป็นเรือนญี่ปุ่นที่ถูกสร้างเป็นรูปตัวCหงายขึ้น กลางบ้านเป็นสวนและบ่อน้ำ ตัวบ้านล้อมรอบด้วยกำแพงสูงระดับศีรษะทั้งสี่ด้าน โดยเหนือซุ้มประตูทางเข้าบ้านติดป้ายไม้แผ่นใหญ่ทรงรี สลักขุดตัวอักษรเป็นภาษาญี่ปุ่นเอาไว้ว่า [คุมะ] ที่แปลว่า ‘หมี’
     เจ้าของบ้านหลังนี้เป็นสาวหล่อ ผมสีทองผิวขาว รูปร่างสมส่วน ขาดแต่ว่ารอบอกเบาบางเสียจนไม่รู้สึกถึงได้ เธอมักจะสวมชุดฮากามะ หรือไม่ก็ชุดซามูเอะ ใส่เกี๊ยะไม้ ไม่มีใครรู้ชื่อจริงเธอ แต่คนที่รู้จักเธอก็มักจะเรียกเธอว่า ‘คุมะ’ ผมเองก็เช่นกัน แต่ผมอาจจะรู้มากกว่าคนอื่นเล็กน้อยก็ตรงที่ คุมะนั้นเป็นบุคคลพิเศษที่เรียกกันว่า [Ex] หรือก็คือ ‘ผู้มีพลังพิเศษที่เป็นหนึ่ง’ บุคคลพิเศษกลุ่มนี้เป็นผู้ที่มีพลังพิเศษที่หาได้น้อยบนโลก โดยคนที่จะถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มนี้ได้ พลังพิเศษในตัวจะต้องมีไม่ซ้ำบุคคลอื่น ๆ เกินกว่าสิบคน และพลังพิเศษที่คุมะมีนั้น บนโกมีเพียงสองคนเท่านั้น
     “คุณเจ้าของร้าน” คุมะเดินเข้ามาทักทายผม
     “ว่าไงพ่อหนุ่ม”
     “ทักแบบนี้อยากโดนชกเหรอคะคุณเจ้าของร้าน” คนโดนแซวคิ้วกระตุก
     “แซวนิดแซวหน่อยน่า อย่าคิดมาก”
     คุมะถอนหายใจก่อนที่จะเข้าเรื่อง
     “ได้ยินมาว่าช่วงนี้รอบ ๆ เขตของคุณเจ้าของร้าน มีพวกหัวขโมยที่มีพลังพิเศษมาอาละวาดอยู่เหรอ”
     “ใช่” ผมตอบ “เป็นคนที่มีความสามารถในการทะลุผ่านสิ่งกีดขวางน่ะ ขโมยไปหลายหลังแล้ว”
     “แล้วคุณเจ้าของร้านเตรียมการป้องกันรึยัง”
     “ลงมือแล้ว แต่ยังไม่เสร็จดีนี่สิ ต้องใช้เวลาอีกราว ๆ สิบชั่วโมง” ผมอธิบาย
     “ข่ายเวทย์เหรอคะ” คนตรงหน้าผมถาม
     “ใช่ ไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้เท่าไหร่ เลยกินเวลามากหน่อย”
     คุมะมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้บอกเวลาว่าบ่ายสามโมงเย็นแล้วก็ถอนหายใจอีกครั้ง
     “อันที่จริง จะป้องกันหรือไม่ป้องกันมันก็มีค่าเท่ากันอยู่แล้วล่ะมั้งคะ ก็คนที่อาศัยอยู่ในเขต    ของคุณเจ้าของร้านน่ะ ไม่ใช่คนรวยอะไรเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็คนหาเช้ากินค่ำธรรมดา ๆ ทั้งนั้น ถ้าขโมยขึ้น คงได้ไปไม่กี่พัน”
     “คนรวย ๆ ก็มีนะ” ผมย้อน
     “ใครคะ”
     “บ้านเธอไง”
     คุมะทำท่าแสร้งตกใจ
     “ไม่ได้รวยซะหน่อย ก็แค่มีของเก่าอยู่เยอะแยะเท่านั้นเอง ไม่ได้กะเอามาขายกินอยู่แล้ว ส่วนเงินที่มีก็เป็นรายได้จากการเล่นหุ้น กับรับสอนศิลปะให้เด็กเล็ก”
     “นั่นแหละเรียกว่ารวย” ผมรีบสวนกลับไปทันที “ยังไงก็ระวังตัวบ้างนะ เป็นผู้หญิง อยู่ตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่ ๆ อันตรายออก”
     "ขอบคุณค่ะที่เตือน” คุมะเอ่ยพร้อมกับค่อมศีรษะให้เล็กน้อย “งั้นขอตัวก่อนนะคะ วันนี้ว่าจะนอนไวหน่อย พอดีว่าเมื่อคืนก่อนดูหนังสือเก่าที่เก็บไว้นานไปหน่อย”
     ผมพยักหน้ารับ แต่ไม่วายจะแซวไปอีกหน่อยทิ้งท้าย
     “มิน่า เมื่อครู่เข้าร้านมานึกว่าหมีแพนด้า”
     คุมะยิ้มบาง ๆ ให้ก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป ซึ่งในเวลาไล่เลี่ยกัน ลูกค้าอีกคนหนึ่งที่เข้ามาซื้อของในร้านผมก็มาจ่ายเงินค่ากาแฟกระป๋อง กับขนมปังหน้าเนยที่เคาเตอร์ ก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป
 
     ท้องฟ้ามืดสนิท...
     วันนี้เป็นคืนเดือนดับ ไม่มีแม้แต่พระจันทร์บนท้องฟ้า มีแต่แสงดาวระยับจับตา กับสายลมเย็น ๆที่พัดผ่านไปเป็นระยะ ๆ เท่านั้น แต่ในบรรยากาศน่านอนขนาดนี้ มีใครบางคนกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านของคุมะอยู่
     “กะแค่ว่าจะหาซื้ออะไรกินก่อนทำงานแท้ ๆ แต่ได้ข้อมูลดี ๆ มาเพียบ”
     ชายคนเดียวกับที่ซื้อกาแฟกระป๋องกับขนมปังหน้าเยนในร้านมินิมาร์ทพูดกับตัวเอง พร้อมกับทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องอย่างสบายใจ
     “เป็นผู้หญิง อยู่บ้านคนเดียว รวม มีของเก่าเยอะ... ต้องแบ่งกันใช้สิวะ”
     ว่าแล้วเจ้าตัวก็กระโดดพุ่งตัวทะลุผ่านบานประตูหน้าบ้านไปอย่างง่ายดาย และเค้าก็เดินตัดลัดสวนกลางบ้าน โดยเล็งเข้าไปที่ประตูเลื่อนบานแรกของซีกซ้ายของตัวเรือน
     ที่ห้องนั้น เต็มไปด้วยหนังสือเก่ามากมาย ซึ่งอยู่ในสภาพดี และแทบทั้งหมด อายุเกินกว่าร้อยปีไปแล้ว
     ห้องถัดมา เค้าแง้มประตูมองลอดเข้าไปภายใน เห็นคุมะกำลังนอนหลับอยู่บนฟูก โดยภายในห้องนั้นมีชั้นหนังสือเล็ก ๆ ชั้นวางดาบญี่ปุ่น และโต๊ะคอมพิวเตอร์ เค้าจึงเลือกที่จะปิดประตูกลับอย่างเก่า
     ‘ดูให้ครบทุกห้องก่อนดีกว่า’
     เขาคิดอย่างย่ามใจ เพราะเห็นว่าคุมะหลับสนิท
     ห้องถัดไปที่เขาเปิดดู เป็นห้องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยดาบญี่ปุ่นมากมายที่เรียงรายติดอยู่กับผนังด้านในสุด ขณะที่ผนังด้านขวาเป็นปืนโบราณชนิดต่าง ๆ ส่วนทางด้านซ้ายก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน เพราะตั้งเกราะซามูไร และเกราะอัศวินยุคกลางไว้คู่กันในท่ายืนตรง
     หัวขโมยดวงตาวาวโลด หัวใจเต้นแรง เพราะข้าวของในห้องนี้หากเอาไปขาย เค้าคงนอนสบาย ๆ มีเงินใช้ตลอดทั้งปี แต่เจ้าตัวก็ห้ามใจไว้ แล้วไปเปิดดูห้องอื่น ๆ ต่อไป จนครบทุกห้องในที่สุด ในระหว่างที่เค้ากำลังกลับเข้าไปในห้องที่มีอาวุธอยู่นั้นเอง...
     “นายเป็นขโมยสินะ”
     ผู้บุกรุกหันขวับกลับไปหาต้นเสียง พร้อมทั้งตั้งท่าควักมีดออกมาพร้อมสู้ทันที และต้นเสียงนั้นก็คือ คุมะนั่นเอง
     “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่เฉย ๆ จะดีกว่าคุณผู้หญิง ฉันรับรองว่าจะไม่ทำร้านเธอแน่นอน แต่ถ้าคิดที่จะร้องขอความช่วยเหรอ ก็บอกได้เลยว่ามีดในมือฉันไวกว่า” หัวขโมยขู่
     "ฉันไม่ร้องขอให้ใครช่วยหรอก แล้วก็ไม่สู้ด้วย” คุมะเอ่ย “ฉันแค่อยากจะเตือนนายเฉย ๆ”
     “เตือน” หัวขโมยทวนคำเสียงสูง “เตือนอะไร”
     “รีบออกไปจากที่นี่จะดีกว่า ตอนนี้นายยังพอมีเวลานะ”
     “เธอน่ะเงียบไปเลยจะดีกว่า ไม่ต้องมาทำพูดจาถ่วงเวลา ฉันรู้หรอกน่าว่าอีกไม่นานข่ายเวทย์ของเจ้าที่นั่นจะทำงาน ฉันไม่หลงกลง่าย ๆ หรอก”
     คุมะถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะเดินกลับห้องไป และในวินาทีที่ประตูบานเลื่อนห้องของคุมะปิดสนิท บรรยากาศภายในเรือนของคุมะก็เปลี่ยนไปทันที
     ราวกับว่าอากาศนั้นเย็นลงอย่างรวดเร็ว บรรยากาศหนัก ๆ เหมือนถูกจ้องมอง ปลุกสัญชาตญาณของหัวขโมยให้ ‘หนี’ ออกจากจุดนั้นทันที
     ตุบ!
     หัวขโมยหัวใจเต้นรัวอยู่ที่บันไดทางลงจากระเบียง มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างตื่นตะลึง
     ชุดเกราะกำลังขยับได้เอง ขณะที่ดาบทุกเล่ม ปืนทุกกระบอก ถูกถือไว้ในมือของร่างโปร่งแสงมากมาย ไม่ใช่เพียงแค่นั้น สิ่งของต่าง ๆ เองภายในบ้าน จากทุกห้อง ต่างถูกถือโดยร่างโปร่งแสงนั้น และเดินออกมาที่ระเบียง จ้องมองหัวขโมยอยู่อย่างไม่ละ จนเจ้าหัวขโมยขาแข็งก้าวไม่ออก
     สิ่งที่หัวขโมยรายนี้เห็นไม่ใช่วิญญาณ แต่เป็นสิ่งที่เรียกว่า [ชีวิตเทียม] ซึ่งเกิดขึ้นจากความสามารถของคุมะ โดยคุมะนั้นมีความสามารถพิเศษที่เรียกว่า [อะ ไลฟ์] เป็นความสามารถที่จะมอบชีวิตให้กับสิ่งของต่าง ๆ ได้ โดยสิ่งของเหล่านั้นจะสร้างร่างโปร่งแสงขึ้นมา และถือ หรือใช้สิ่งของเหล่านั้น หากแต่ว่า ความเก่งกาจ หรือฝีมือของสิ่งของที่ได้รับชีวิตเทียมไปนั้น จะมีมากแค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับความคมชัดของร่างโปร่งแสงนั้น หากยิ่งชัดเจน มีรายละเอียด ก็จะยิ่งเก่ง
     แน่นอนว่าสิ่งของต่าง ๆ นั้นจะรับใช้ผู้ที่สร้างมันอย่างถวายชีวิต ตราบจนกว่าพวกมันจะพังเสียหายจนไร้ทางซ่อมแซม
     คุมะที่นอนอยู่ ได้แต่มองเงาที่บิดเบี้ยวของหัวขโมย ซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของประตูเลื่อนอย่างเงียบ ๆ และในเช้าวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างก็กลับมาเรียบร้อย เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น
     “เตือนแล้วแท้ ๆ” คุมะที่ชายตามองมีดเล่มหนึ่งที่ริมสระน้ำกลางสวนพร้อมเอ่ย ก่อนที่จะเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
     ต๋อม!
     มีดเล่มนั้นไหลลงไปนอนอยู่ที่ก้นสระ เช่นเดียวกับของที่ตกหล่นอยู่ของผู้บุกรุกคนอื่น ๆ ก่อนหน้าเขา