คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     ผมว่าผมกล้าพูดได้เต็มปากน่ะว่า ในพื้นที่ดูแลของผม มี ‘ของดี’ อยู่หลายอย่าง

     หากไม่นับตัวบุคคลแล้ว สถานที่ ที่เป็นที่รวมตัวของคนในพื้นที่ หรือแม้แต่ต่างพื้นที่ ในเขตรับผิดชอบของผมก็คือ ‘ร้านเนี๊ยวเนี๊ยว’ ซึ่งเป็นร้านอาหารในช่วงเช้า พาร์เฟ่ต์ในช่วงกลางวัน และร้านเหล้าในเวลากลางคืน และช่วงเวลาที่มีคนเยอะที่สุดก็คือ ช่วงกลางวัน นอกจากนั้น ร้านนี้ก็ยังเป็นร้านที่คานะมาทำงานพิเศษอีกด้วย

     ‘เซย์กะ’ สตรีสาวนัยน์ตาสีน้ำตาล ผมสีทองเกล้าเป็นมวย และขัดด้วยปิ่น สวมเครื่องแบบของทางร้าน และนอกจากนั้น เธอยังเป็นหนึ่งในเจ้าของร้านอีกด้วย หย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้หน้าเคาเตอร์ หลังจากที่ลูกค้าคนสุดท้ายในช่วงเช้าออกไปจากร้าน

     “เหนื่อยจังเลย” สาวเจ้าบ่นให้กับเพื่อนสาวเจ้าของร้านอีกคนหนึ่ง ซึ่งยืนเช็ดแก้วอยู่เงียบ ๆ ฟัง

     “เช้านี้ลูกค้าเยอะกว่าปกตินี่นะ”

     ‘มิโกะ’ สตรีสาวเจ้าของนัยน์ตาสีทอง ผมสีน้ำตาลสั้นเสยคาดด้วยที่คาดผมสีส้มเรียบ ๆ ในชุดพนักงานร้านเช่นเดียวกับเซย์กะพูดพลางอมยิ้มนึกขันกันเพื่อนสาวของเธอที่ฟุบหน้าลงบนเคาเตอร์ ยืดแขนเหยียดจนสุด

     ทั้งสองคนเป็นคนที่มาจากอีกฝั่งของประตู และมาตั้งรกรากอยู่ที่โลกนี้ ซึ่งก็เป็นเหมือนกับอีกหลาย ๆ ที่ หลาย ๆ คนทำกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อหาอะไรใหม่ ๆ ให้กับชีวิตนั่นเอง

     “เอ้า นี่” มิโกะส่งชาข้าวบาร์ย์ให้เซย์กะ

     “ขอบใจ” เพื่อนสาวรับมาดื่มอย่างรวดเร็ว เพราะถึงแม้ในร้านจะเปิดแอร์ แต่การที่ต้องเดินไปเดินมาในร้าน บริการลูกค้าแต่ละโต๊ะ มันก็เหนื่อยอยู่ดี

     “จริงสิ” เซย์กะโพล่งขึ้น “วันนี้คานะไม่มานี่นา”

     “ตามตื้ออยู่น่ะ เห็นว่าช่วงนี้แอบไปสนใจหนุ่มคนหนึ่งอยู่น่ะ ชื่อ ‘คุกกี้’ ล่ะมั้ง” มิโกะพูด “ถ้าจำไม่ผิด เคยได้ยินจ้าของร้านเล่าให้ฟังว่า เค้าทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ในBS ตำแหน่งสูงเชียวล่ะ แต่พักอาศัยอยู่นอกพื้นที่คุณเจ้าของร้าน”

     “คงเลิฟ ๆ กันน่าดูเลยสิ”

     “ซะที่ไหนล่ะ” มิโกะพูดสวนเซย์กะขวับแทบจะทันที “ตาคุกกี้อะไรนั่นเย็นชาสุด ๆ เลยล่ะ ขนาดเรียกคานะว่า ‘ยัยผัก’ เลยนะ แต่ไม่รู้ทำไม คานะยังหลงคนแบบนั้นได้อีก ปกตินี่ ใครมาแซวเรื่องชื่อ โดนชกด้วยหมดตรงทุกราย”

     เซย์กะยืดตัวขึ้นปั้นหน้าหล่อก่อนที่จะพูด

     “ความรักน่ะ มันออกแบบไม่ได้”

     ป้าบ!

     มิโกะใช้พัดกระดาษฟาดลงกลางศีรษะเพื่อนสาวของเธอตรงหน้าแทบจะในทันที

     “หมั่นไส้น่ะ ไม่มีอะไร” มิโกะยิ้มพูด

     “ผมเสียทรงหมด” เซย์กะลูบหัวตัวเองป้าย ๆ พร้อมกับพูดออกไป ก่อนที่จะกลับเข้าเรื่องเม้าท์มอยต่อ “มันน่าอิจฉาคานะจังเลยนะ มีคนที่ตัวเองชอบแบบนี้ เมื่อไหร่เราจะมีแบบนั้นบ้างนะ”

     “อย่างน้อยเธอก็มีฉันน่ะ”

คนฟังรู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันที ขณะที่คนพูด อมยิ้มก้มหน้างุด

     อนึ่ง ทั้งสองคนนี้ รู้จักกันมานาน อยู่ด้วยกัน กินด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน แม้แต่นอนก็นอนด้วยกันตลอด และโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ ในบางครั้ง เวลาที่นอนอยู่ หากใครสักคนยังไม่หลับ ก็มักจะชอบแอบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ลึกซึ้งอยู่เสมอ หรือแอบลูบหัว หอมแก้มก็มีบ้างเป็นบางครั้ง