คำบอกลา

...นับตั้งแต่สายนั้น ผมก็ตัดสินใจโทรหาน้องเหมียว โดยไม่อาจคาดคิดว่า การตัดสินใจครั้งนี้จะผิดหรือถูก หากเพียงแค่ใช้หัวใจและข้อมูลรวมทั้งความรู้สึกเป็นดังเข็มทิศผู้คอยนำทางไป...

...ผมตื่นเต้นมากในครั้งแรกที่จะต้องโทร จำได้ดีว่ามันตื่นเต้นแค่ไหน และต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้างก่อนที่จะโทรไปหาน้องเหมียวครั้งนั้น ผมต้องกินข้าว ดื่มน้ำ อาบน้ำ และทำธุระอื่นให้หมดสิ้นความกังวลใจ ปิดประตูห้อง รวมรวมสมาธิและกำลังใจ กดเบอร์โทรหาเธอ..

“ฮัลโหล..”  --น้องเหมียวรับสายแล้ว !

“สวัสดีครับ..  ทำไรอยู่อ่ะ?” –ผมทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง

“ใครอ่ะ?” –น้องเหมียวถามผม  ไม่รู้สิเธออาจจะรู้ก็ได้ว่าใคร แต่แค่ไม่แน่ใจ

“พี่ตั้ม..” –ผมตอบ

“อ๋อ นึกว่าใคร เหมียวเข้าเวรอยู่.. แต่คุยได้..” –น้องเหมียวตอบน้ำเสียงน่ารักเหมือนทุกคราว เธอตอบพร้อมข้อความซึ่งเป็นดั่งกุญแจไขความรู้สึก ว่าน้องยินดีที่จะคุยกับผม เป็นกุญแจดอกสำคัญที่ใช้ไขประตูไปสู่เส้นทางแห่งความรัก

... บทสนทนาเป็นไปแบบคำต่อคำในตอนเริ่มต้น แต่รู้อะไรไหม เราทั้งสองฝ่ายบรรจงใช้คำ เราดื่มด่ำกับทุกคำที่พูดออกไป เหมือนการได้เสพความสุข เมื่อได้ยินเสียงที่อีกฝ่ายตอบกลับมา ถ้าโลกแห่งความรักมีจริง มันช่างสวยงาม และผมคิดว่าผมกำลังอยู่ในโลกใบนั้น...

...หลังจากวันนั้นเราผลัดกันโทรหากัน น้องเหมียวมักจะโทรหาผมในตอนกลางวัน เธอจะหาจังหวะโทรมาเสมอ ครั้งล่ะ 5นาทีบ้าง 10นาทีบ้าง หรือบางครั้งเราก็จะคุยกันยาวไปถึง ช.ม.  บางครั้งเธอจะรายงานว่าเธออยู่ไหนทำอะไรอยู่ หลายครั้งเธอก็คุยไปด้วยทำงานไปด้วย ส่วนผมก็จะโทรหาน้องเหมียวในเวลา 4ทุ่มของทุกคืนไม่ขาดตกแม้แต่คืนเดียว เพราะมันจะเป็นเวลาก่อนเข้านอน เป็นเวลาที่เราจะเคลิบเคลิ้มไปกับจินตนาการแห่งความรัก น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแผ่วๆ คำพูดที่บรรจงและอ่อนหวานที่เราถ่ายทอดให้กันก่อนเข้านอน เหมือนดังกับว่าเราได้หลุดไปอยู่ในอีกมิติหนึ่ง และที่ขาดไม่ได้คือเราจะบอกฝันดีต่อกัน  ก่อนหลับตาลงทุกคืน...

...น้องเหมียวเล่าเรื่องของเธอให้ผมฟังหลายเรื่อง ทั้งเรื่องแปลกๆที่เธอเคยโดนรถชนตายเมื่อตอนอายุ3ขวบ แต่กลับฟื้นขึ้นมาได้หลังจากเข้าวันที่ 2ของการเสียชีวิต ซึ่งเป็นสาเหตุให้เธอร้องไห้แล้วไม่มีน้ำตา ดังนั้นครั้งใดก็ตามที่เธอร้องไห้มันทำให้น้องเหมียวทรมานจนต้องพึ่งหมอเลยทีเดียว...

... นอกจากนั้นเธอยังบอกให้ผมระวังญาติผู้พี่ของเธอ ลูกชายของลุงที่เธอมาพักอาศัยด้วยในกรุงเทพ เรื่องก็คือพี่คนนี้ออกจะหวงน้องสาวอย่างหนัก หนุ่มคนใดก็ตามที่จะมาจีบน้องสาว พี่คนนี้จะด่าและแสดงตัวว่าเป็นแฟนของน้องเหมียว   ผมเก็บข้อมูลเอาไว้ทุกเรื่องถือว่าเป็นอีกอุปสรรคหนึ่งที่มีโอกาสจะได้เจอ ...ส่วนผมได้แบ่งปันเรื่องราวในชีวิตผมให้เธอรับรู้แทบทุกเรื่อง แม้แต่ชื่อหมา ^  ^...

...เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งเดือนผมได้นัดเจอเพื่อนซี้อีกครั้ง เรานัดพบเพื่อนั่งดื่มและคุยกันที่ร้านเดิม เราเล่าความเป็นไปของกันและกัน แต่ประเด็นสำคัญเกินกว่าครึ่งที่เรายกมาสนทนากันในวันนี้ ก็คือเรื่องความคืบหน้าระหว่างผมกับน้องเหมียว...

...เมื่อดื่มกันถึงจุดหนึ่ง เพื่อนผมก็เริ่มแบ่งปันสิ่งสำคัญ ซึ่งเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายในชีวิตของเขาให้ผมฟัง  เขาเล่าว่าสมัยก่อนนั้นเขาเองเคยแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง เขาแอบชอบเธออยู่นาน ไม่เคยปริปากหรือแสดงออกใดๆให้เธอล่วงรู้เลย  นอกจากแค่ความพยายามในการส่งสายตาบอกรักเท่านั้น    จนกระทั่งมาทราบว่าฝ่ายหญิงได้ตัดสินใจคบหากับชายอื่น ตัดหน้าไปเรียบร้อยแล้ว ประสบการณ์ครั้งนั้นเป็นความผิดหวังหดหู่อย่างร้ายกาจ เขายังจำมาจนถึงทุกวันนี้ ...

...เพื่อนผมเล่าเหตุการณ์จบ สีหน้าของเพื่อนแสดงออกได้ดีถึงความเสียดาย..  เสียดายโอกาสที่เขาจะสามารถทำได้ในวันนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำ เพื่อนซี้มองหน้าผม และเริ่มพูดอะไรบางอย่าง...

“มึงบอกรักเขารึยัง?”  --เพื่อนผมถามอย่างจริงจังและนิ่งเพื่อรอฟังคำตอบ

“ยังเลย..” –ผมตอบแบบละอายใจ คุณจะเข้าใจไหม? เมื่อผู้ชายถูกถามแบบนี้ความรู้สึกกดดันจะเกิดขึ้น ว่าเรามันอ่อนจริงๆที่ยังไม่ได้บอกรัก

“แล้วมึงตกลงเป็นแฟนกับน้องเขารึป่าว?”  –เพื่อนซี้ถามต่อ ซึ่งเป็นคำถามที่สร้างความกดดันเล็กๆในใจผม เมื่อคำถามของเขาก่อให้เกิดคำถามในใจของตัวผมเอง ว่าผมจะทำสิ่งนี้ไหม? และจะทำเมื่อไหร่?

“ยังไม่ได้ตกลงเลย...” –ผมตอบไปแบบเรียบๆ

“มึงจะทำอะไรก็รีบทำนะเว้ย อย่างให้เป็นแบบกู แล้วมึงจะมานั่งเสียใจ” –นี่คือคำแนะนำที่มีพลัง คำแนะนำจากเพื่อนรักที่คบกันมาตั้งแต่อายุ 12 เป็นคำแนะนำที่ผมจดจำมาจนถึงทุกวันนี้

...คืนนั้นผมตัดสินใจเด็ดขาดว่าก่อนนอนคืนนี้ ผมจะต้องทำสิ่งที่สำคัญ เพราะผมไม่อยากที่จะสูญเสียสิ่งที่ผมคิดว่ามีค่าในชีวิตผม ในเมื่อผมค้นพบแล้ว ผมต้องรักษาเอาไว้ให้ดีที่สุด ผมโทรหาเธอพูดคุยกัน 4-5ประโยคและผมก็เริ่มต้น...

“เหมียวจ๋า.. “ –ผมเรียกเธอหวานที่สุดพร้อมหยุดนิ่งรอเธอขานรับ เป็นน้ำเสียงที่ซื่อๆจริงใจ และแฝงไว้ซึ่งความจริงจัง มันคือการแสดงออกว่าผมมีอะไรบางอย่าง เป็นเรื่องสำคัญที่จะพูดออกไป

“จ๋า...” –น้องเหมียวขานรับและนิ่ง เธฮรับรู้ได้ว่าประโยคต่อไปของผมจะต้องเป็นเรื่องจริงจัง

“พี่รักเหมียวนะ”  –ผมเปล่งคำพูดออกมาจากหัวใจของผม เป็นคำพูดที่หลุดออกมาพร้อมความอัดอั้น ของรักที่ล้นหัวใจเป็นครั้งแรกในชีวิตผมที่บอกรักใครเป็นจริงเป็นจัง มันโปร่ง และรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆผมไม่ควรจะหยุดอยู่แค่นี้ ผมจึงพูดต่อไปอีกว่า

“เหมียวเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม?” –เป็นประโยคที่ผมพูดโดยที่รู้ดีว่า หลังจากจบประโยคนี้แล้วหัวใจของผมคงจะสั่นระริกกับการรอฟังคำตอบของเธอ

............

...เสียงปลายสายนิ่งไปแค่ 5วินาทีเห็นจะได้ แต่สำหรับผมในตอนนั้นแล้ว ผมรู้สึกได้ว่า มันเป็นเวลาน้อยนิดที่มีผลกับจิตใจ เป็นเวลาแห่งการชี้ความเป็นความตายของชีวิตได้เลยทีเดียว และแล้วคำตอบก็ออกจากปากของเธอในที่สุด...

“อืม...... ตกลง....  แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่ล่ะ..” –น้องเหมียวตอบผมด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ มั่นคง แต่มันก็แฝงไดด้วยความน่ารัก ผมรับรู้ได้ถึงอนาคตที่จะเปลี่ยนไปจากนี้ เรามีแฟนแล้วนะ ผมดีใจที่สุด ให้ตายสิ มันเป็นครั้งแรกที่ผมทำให้ผู้หญิงรับรักผมแบบจริงๆจังๆ เป็นครั้งแรกที่ได้บอกรักออกจากหัวใจจริงๆ

...คืนนั้นผมขอให้เราเริ่มเป็นแฟนกันนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ผมถามความรู้สึกเธอเพื่อความแน่ใจว่าเธอก็รู้สึกเช่นเดียวกัน     ใช่ครับ! ผมถามเธอว่าเธอรักผมไหม?  และแล้วคำพูดที่ดีที่สุดก็หลุดออกมาจากปากของเธอ...

“รัก”  --เธอตอบ เป็นคำเดียวที่ตำนานรักทุกบทกล่าวขานถึง คำที่มีค่าเกินสิ่งใด เป็นคำที่ผมได้รับจากเธอ

...เราคุยกันต่ออย่างมีความสุข ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นผมไม่แน่ใจหรอกว่าผู้ชายคนอื่นจะเป็นแบบนี้หรือไม่ ผมรู้แต่จากนี้เรื่อยๆไปจนแก่ ผมจะได้อยู่กับน้องเหมียวคนนี้  คนที่ผมรักหมดหัวใจ...