ลมหายใจเดียวกัน

           “ มันเหมือนเป็นสัญลักษณ์แทนว่ามีเจ้าของแล้ว คล้ายๆว่าหมั้นหรือแต่งงานน่ะ”      มิน่าล่ะนอร์แมนถึงได้ถามเราก่อนจะสวม ถึงฉันรู้ความหมายฉันก็ให้สวมนะ  ทำไม?...ใจมันเต้นแปลกๆนะ
         “พี่ไปทำงานก่อนนะกินยา ถ้าเป็นไปได้กินข้าวให้หมดด้วยนะ”       พี่โจแอนเดินออกไปจากห้อง
วันนี้ที่โรงพยาบาลมีกิจกรรมให้ผู้ป่วยได้ทำนานๆจะมีจิตอาสามาคอยช่วยกิจกรรมวันนี้มีกิจกรรมเย็บปักถักร้อย มีนักศึกษามาสอนผู้ป่วยในโรงพยาบาลปักเย็บทำลายบนผ้าเช็ดหน้า ฉันดีใจจังที่ฉันทำได้ออกมาดีเลย ฉันปักรูปผีเสื้อและรูปการ์ตูนที่มีหน้ากลมๆ และมีผมถักเปียยาวสีน้ำตาลพอจะเดาออกใช่ไหมว่าคือใครและผู้หญิงผมดำยาวซึ่งก็คือฉันนั่งอยู่บนพื้นหญ้าที่มีดอกไม้มากมาย
กว่าจะปักได้ลายเยอะแยะขนาดนี้โดนเข็มทิ่มมือไปหลายรอบจบมือของฉันเต็มไปด้วยพาสเตอร์
เขารู้ตัวไหมว่าเขาน่ารักเหมือนเจ้าชายเลย เติมมงกุฎให้ด้วยดีกว่า
          “ ไง! เอมี่เป็นไงบ้างปักผ้าเช็ดหน้า อยากทำบ้างจังแต่ไม่ว่างได้แค่ชะแวบมาดู”     พี่โจแอน
          “ พอได้คะ”
          “ ลายน่ารักเชียว แต่ดูสภาพมือเธอ สิเอมี่ห้านิ้วมีแต่พาสเตอร์”
          “ ถ้าให้พี่เดาจากลักษณะลวดลายแล้ว...เอมี่ทำให้คนๆนั้นใช่ไหม พี่ไปทำงานก่อนนะ”
ฉันรู้จักกับนอร์แมนได้หนึ่งเดือนแล้ว วันนี้ฉันจะมอบผ้าเช็ดหน้าให้กับเขา เรามีความสัมพันธ์
แนบแน่นมากขึ้นกว่าวันแรกๆ เพราะฉันไว้ใจเขาหมดแล้ว และเชื่อใจเขาว่าอยู่กับเขาไม่มีอันตรายใดๆ
ที่จะทำร้ายฉันได้ ฉันค่อยๆหลับตาด้วยความรู้สึกที่ใจสั่นมันมีความรู้สึกนี้มาตั้งนานแล้วจนป่านนี้
ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นอะไร ฉันเห็นนอร์แมนนั่งรออยู่ที่โขดหินในมือ ถือแอปเปิลสีแดงสด
          “ กินแอปเปิลไหม”    นอร์แมนถามฉันที่ในมือมีแอปเปิลแดงอยู่หนึ่งลูก 
         “ เธอกินเถอะมันมีอยู่ลูกเดียว”
         “ ฉันกินแล้ว...อุตส่าห์เก็บมาฝาก”
          “ หรอ...งั้นก็ขอรับไว้ล่ะนะ”     ฉันรับแอปเปิลแดงลูกนั้นมา ตอนนี้เรานั่งอยู่ทุ่งหญ้าที่
          “ นอร์แมนฉันมีอะไรจะให้...แต่ไม่รู้ว่าเธออยากได้มันไหม”
          “ พูดอะไรอย่างนั้นสิ่งที่เธอให้มามันมีค่ามากนะ”     ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้า ยื่นให้นอร์แมน
          “ ฉันทำเองมันอาจจะไม่สวยนะ...เพิ่งเคยทำ”
          “ อย่าบอกนะ! ว่าแผลที่มือมากมายเพราะเธอทำไอ้นี่ให้ฉัน เพิ่งจะเห็นแผล เธอนี่เนอะจะฝืนทำไม”
          “ ก็...ฉันอยากให้เธอนี่”    นอร์แมนดุฉันใหญ่เลย
           “ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ...ไม่ดุแล้ว ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่ไม่อยากให้มีบาดแผล”      นอร์แมนเห็นฉันทำหน้าสลดเขาจึงดึงฉันเข้าไปกอด.......อุ่นจังเลยอ้อมกอดของนอร์แมน นับวันยิ่งมีความสุข
ยิ่งทรมานใจ ฉันไม่อยากจากเขาไปไหนเลย จนป่านนี้ยังไม่มีหัวใจมาที่โรงพยาบาลเลย ฉันยังไม่อยากตาย ฉันอยากอยู่กับนอร์แมน ฉันคิดว่านอร์แมนก็คงรู้สึกแบบเดียวกับฉัน
           “ ร้องไห้ทำไมเอมี่”     นอร์แมนทำหน้ากังวลใจ เขาค่อยๆ คลายอ้อมกอดเปลี่ยนมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน
          “ ฉันยังไม่อยากตาย...ฉันอยากอยู่กับนาย”
          “ เธอจะไม่ตายเราจะต้องมีชีวิตอยู่ด้วยกัน”    ยิ่งเธอพูดแบบนี้มันเหมือนชีวิตของเราจะขาดใครคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้
          “ นอร์แมน! ฉันยังไม่อยากกลับตอนนี้”
           “ อย่าคิดมาก สักวันเธอต้องมาบอกชื่อดอกไม้ดอกนั้นให้ฉันฟังนะ”    ฉันกำดอกนอร์แมนี่
เอาไว้แน่น ถ้าฉันหลับแล้วไม่ตื่นล่ะ ถ้าฉันหลับแล้วไม่ได้พบเธอล่ะ ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะกลัวตายเท่ากับวันนี้ ฉันนั่งน้ำตาไหลอยู่บนเตียง
            “ เอมี่! เป็นอะไร”    พี่โจแอนวิ่งเข้ามากอดฉัน ถ้าฉันตายฉันก็จะไม่ได้พบกับพี่โจแอน
            “ พี่โจแอน...เอมี่ยังไม่อยากตาย เอมี่มีเวลาอยู่อีกไม่ถึงเดือน”   ยิ่งพูดน้ำตามันยิ่งไหลไม่หยุด
           “ อย่าคิดแบบนี้สิเธอต้องรอดเธอจะต้องไม่ตาย...ถ้าเธอตายล่ะก็พี่จะไปเป็นเพื่อน”    พี่โจแอนกำลังร้องไห้ แค่การเสียใจของฉันมันทำให้คนสำคัญของฉันถึงกับหลั่งน้ำตาเลยหรอ
          “ พี่โจแอนหยุดร้องไห้ได้แล้วคะ เอมี่ไม่เป็นอะไรแล้ว”  ฉันรักพี่โจแอนจัง ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย วันนี้ถ้าไปพบนอร์แมนคงต้องยิ้มสักหน่อยแล้ว ชีวิตวันข้างหน้าจะเป็นยังไงอย่าเพิ่งไปคิด ทำวันนี้ให้ดีที่สุด วันนี้รู้สึกจะค่ำเร็วจัง ทำไมนอร์แมนถึงไม่มารอฉันเหมือนทุกวันล่ะ ฉันเดินไปที่นอนประจำของเขา แต่ก็ไม่พบ ฉันเดินไปบริเวณรอบๆ ไม่จริงนะ!นอร์แมน...ทำไมเขาถึงมีร่างกายที่ท่วมเลือด
อย่างนั้นล่ะ ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเขาพริบตาแรกที่รู้ว่าเขาคนนั้นคือนอร์แมนน้ำตามันเอ่อล้นออกมา
อย่างห้ามไม่อยู่
          “ นอร์แมน!...นอร์แมน! ลืมตาสิ”      ฉันเข้าไปเขย่าร่างของนอร์แมนที่โฉลมไปด้วยเลือด
          “ อะ...เอมี่ ดีจังที่ได้พบกับเธออีกสักครั้ง”
          “ อย่าพูดเลย ฉันจะพานายไปหาหมอนะ”             
          “ ไม่มีประโยชน์หรอก”
          “ ไหนเธอบอกว่าเราจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันยังไงล่ะ เธอจะมาโกหกฉัน เธอจะมาหลอกฉันไม่ได้นะ
ถ้าไม่มีเธอฉันจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง อีกไม่นานฉันก็จะตายแล้วทำไมเธอรอจนกว่าฉันจะตายไม่ได้หรอทำไมต้องตายก่อนฉัน”
           “ ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก...หัวใจของฉันเอาไปสิ”   เสียงของเขาดูอิดโรย
          “ ไม่เอาให้ฉันตายไปกับเธอยังดีซะกว่า”      น้ำตาของฉันไม่มีวี่แววจะหยุดไหลมีแต่ยิงไหลหนักขึ้นเรื่อยๆ
          “ ฉันบอกเธอไปแล้วนี่ ว่าฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไป ดะ...เด็ดขาด ”     นอร์แมนนอนหอบ
          “ จะให้ฉันเป็นแบบเจ้าหญิงไดแอนน่าหรอ...ไม่เอาฉันไม่อยากเจอเรื่องโหดร้ายอีกแล้ว เธอเป็น...
แสงสว่างของฉันได้ยินไหม! ถ้าขาดเธอไปฉันจะอยู่ยังไง ฉันไม่อยากมีชีวิตที่เหมือนตายทั้งเป็น
แบบนั้นอีกแล้ว”นอร์แมนเอื้อมมือมาลูบแก้มของฉัน ฉันกุมมืออีกข้างของเขาเอาไว้ไม่ให้เขาไปไหน
           “ เอมี่...เธออย่าพูดแบบนั้นสิฉันไม่สบายใจเลยนะ”    เขาฝืนยิ้มให้ฉัน
           “ นอร์แมนไปหาหมอกับฉันนะ ไปนะ”