ลมหายใจเดียวกัน

           “ เชิญขอรับเจ้าหญิง”     ว้าว! มันเป็นสถานที่ ที่ลายล้อมไปด้วยดอกไม้ อยู่ที่ริมทะเลสาบมีผีเสื้อด้วย

           “ เอมี่เธอมีความสุขไหมเวลาอยู่กับฉัน ที่ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย”

           “ พูดอะไรอย่างนั้น เพราะเธอทำให้ฉันมีความหวัง ทำให้วันคืนของฉันสดใส เป็นคนสำคัญสำหรับฉัน”

           “ สำคัญแบบไหนหรอ”     เปลี่ยนอารมณ์ไวจังเลยนะ

           “ ก็...ไม่รู้ว่าประมาณไหนแต่ที่รู้ๆ เธอห้ามหายไปไหนนะ ไม่อย่างนั้นฉันคงขาดใจและคงสิ้นหวัง”

           “ นี่...เธอพูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวไหมเนี่ย...แต่ช่างเถอะฉันดีใจจังที่เธอรู้สึกกับฉันแบบนี้”

           “ แล้วเธอล่ะ นอร์แมน รู้สึกรำคาญฉันไหม เพราะมารบกวนเธอทุกวันเลย”

           “ ใครจะไปรำคาญคนอย่างเธอลงกันล่ะ และอีกอย่างฉันอยู่คนเดียวมันเหงามากเลย เธอมาฉันรู้สึกดีกว่าเธอไม่มานะ”

          “ หรอ ดีใจจัง เมื่อตอนกลางวันฉันลองนั่งมองท้องฟ้านั่งนึกภาพท้องฟ้าในยามค่ำคืนของที่นี่ดู

แต่...นึกยังไงก็นึกไม่ออกสักที มีแต่ภาพคืนฟ้ามืดมีเมฆมาก และฉันก็คิดว่าเธอก็คงกำลังนอนดูดาวอยู่เหมือนกัน”

         “ 555...หรอมืดมนจังนะ มิน่าล่ะตอนกำลังนอนดูดาวอยู่เหมือนได้ยินเสียงของเธอ”

         “ จริงหรอ...หรือว่าฉันมีพลังจิตกันนะ”       มันเหลือเชื่อเลยนะเนี่ย

         “ ฉันว่ามันไม่น่าจะใช่หรอกนะ หรือบางทีเราอาจเชื่อมโยงกันด้วยจิตวิญญาณ”

         “ เชื่อมโยงกันด้วยจิตวิญญาณหรอ?”         มันคืออะไร เพิ่งจะได้ยินคำ คำนี้

         “ เธอไม่เข้าใจที่ฉันพูดหรอ นั่นสินะคนที่โรงพยาบาลอาจไม่ค่อยพูดคำแบบนี้ มันจะพูดแบบไหนดีล่ะ

มันเหมือนกับว่าแม้ว่าจะอยู่ไกลกันสักแค่ไหนแต่เรายังรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายได้ยังไงล่ะ”

         “ อย่างนั้นก็ดีน่ะสิ นอร์แมนแล้วแหวนที่เธอทำให้ฉันมันจะไม่แห้งเหี่ยวหรอ?”

          “ มันเป็นดอกหญ้าที่ไม่มีวันเหี่ยวเฉานอกจากจะโดนฝน”   แบบนั้นก็ดีสิฉันจะได้เก็บมันเอาไว้

           “ เอมี่เธอเคยฟังนิทานเรื่อง หัวใจของเจ้าหญิงไดแอนน่า รึเปล่า ”

           “ ไม่เคยฟังเลย”

           “ ฉันจะเล่าให้ฟังเป็นของขวัญวันเกิด  นานมาแล้วเจ้าหญิงไดแอนน่าเป็นเจ้าหญิงที่มีโฉมงามหาผู้ใดเปรียบ ไม่ได้เจ้าหญิงไดแอนน่าป่วยเป็นโรคหัวใจ หมอหลวงเพิ่งตรวจพบอาการต้องได้รับการปลูกถ่ายหัวใจดวงใหม่มิฉะนั้น เจ้าหญิงต้องสิ้นพระชนม์ พระราชาสั่งคนให้ป่าวประกาศหาผู้ที่ต้องการจะบริจาคหัวใจให้กับเจ้าหญิง มีราษฎร ที่ต้องการบริจาคเป็นจำนวนมากเพราะเจ้าหญิงเป็นผู้มีความเมตตา แต่ไม่มีหัวใจดวงใดที่จะใช้กับเจ้าหญิงได้ ชีวิตของเหล่าประชาราษฎร์นับสิบกลับ

สูญเปล่า เจ้าหญิงไดแอนน่าทรงเสียใจกับการสูญเสียครั้งนั้นมากจึงหนีออกจากพระราชวัง เข้าไปในป่าลึก มันทั้งมืดและน่ากลัวแล้วทันใดนั้นเจ้าหญิงได้พบกระท่อมน้อยกลางป่าเจ้าหญิงจึงเข้าไปขอความช่วยเหลือ ภายในกระท่อมน้อยมีชายหนุ่มตัดฟืนอาศัยอยู่เพียงลำพัง เจ้าหญิงได้บอก

ชายหนุ่มไปว่าเธอหนีโจรป่า พ่อแม่ถูกฆ่าตายหมดเธอไม่ยอมบอกชายหนุ่มว่าเธอเป็นเจ้าหญิง

           ผู้สูงศักดิ์ ชายหนุ่มมีใบหน้าที่งดงามราวกับว่าไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไปชายหนุ่มผู้นั้นมี

ชื่อว่าแอนดรู แอนดรูและเจ้าหญิง อยู่อาศัยกันสองคนจนได้เกิดความรักขึ้นมา แต่...ความสุขของทั้งสองช่างแสนสั้น วันหนึ่งพระราชาได้พาทหารเข้ามาในบ้านของแอนดรู แอนดรูถูกยัดข้อหา

ลักพาตัวเจ้าหญิงโดยที่แอนดรูไม่สามารถพูดแก้ตัวอะไรได้เลย เจ้าหญิงไดแอนน่าถูกขังอยู่ในห้องสิ่งที่เลวร้ายก็เกิดขึ้น มีคำสั่งจากพระราชาให้ประหารแอนดรู แอนดรูเพิ่งได้รู้ความจริงในวาระสุดท้ายของชีวิต ว่าหญิงที่ตนรักเป็นเจ้าหญิงและป่วยเป็นโรคหัวใจ ก่อนเพชฌฆาตจะลงดาบได้ถามความต้องการครั้งสุดท้ายของเขา แอนดรูบอกออกไปอย่างเด็ดเดี่ยวว่า เมื่อประหารเขาแล้วได้โปรดเอาหัวใจของเขามอบให้เจ้าหญิง เพชฌฆาตได้ฟังดังนั้นเขาก็ไม่อยากจะลงดาบ เพราะเขารู้ว่าแอนดรูไม่ใช่คนที่เลวร้ายเขาพบเจอคนที่เลวมาเยอะแอนดรูไม่มีเค้าของชั่วเลยแม้แต่น้อย แต่พระราชาคงไม่ต้องการฟังอะไรจากเขา เขาจึงต้องจำใจยอมสังหารแอนดรูเมื่อทำการประหารเสร็จสิ้นทหารนำหัวใจของแอนดรูมาแล้วทำการผ่าตัดให้กับเจ้าหญิง สิ่งที่เป็นปาฏิหาริย์ทำให้หมอหลวงอึ้งจนร่างกายสั่นสะท้าน หัวใจของแอนดรู เข้ากับเจ้าหญิงหลังจากผ่าตัดหลายวันเจ้าหญิงหายจากอาการป่วยจึงไปถามเรื่องของแอนดรูแก่พระราชา ความจริงที่ได้กลับมาช่างโหดร้ายแอนดรูตายจากเธอไปแล้วเพชฌฆาตผู้สังหารแอนดรูบอกกับเจ้าหญิงว่าหัวใจที่ได้มอบในการผ่าตัดครั้งนี้คือหัวใจของแอนดรูเจ้าหญิงไดแอนน่าเอาแต่นั่งเหม่อลอยอยู่ในสวนโดยไม่ยอมคุยกับใครโดยเฉพาะพ่อของเธอ ภายในใจคิดว่าแอนดรู อยู่กับฉันแล้วในตอนนี่อยู่ที่นี่ และอยู่ตลอดไป พร้อมกับหยดน้ำตาที่หลั่งออกมาจนเป็นสายเลือด     จบแล้วเป็นไงบ้าง  อ้าว! เธอจะร้องไห้ทำไม”     นอร์แมนใช้มือเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าฉัน

            “ ฉันสงสารแอนดรูและเจ้าหญิงไดแอนน่า พระราชาใจร้ายมากเลย”

            “ใช่พระราชาใจร้ายมากไม่ยอมฟังเหตุผลเลยทำให้ใครหลายคนเสียใจกับเรื่องนี้”

            “ เธอไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนหรอ มันเป็นเรื่องที่ให้อารมณ์คนฟังมาก tot”

            “ แหะ แหะ อันที่จริงมันเป็นเรื่องที่ฉันเขียนขึ้นมาเองตอนที่ยังเรียนอยู่เขียนให้ชมรมการแสดงน่ะ”

            “ จริงหรอ...สุดยอดเลย!!”

           “ ชู่ว...อย่าดังสิเดี๋ยวนกฮูกตื่น”        ฉันรีบเอามือปิดปาก”

           “ ดูเหมือนว่าฉันคงต้องกลับแล้วสินะ...เวลามาอยู่กับเธอที่นี่ทำไมมันน้อยกว่าเวลาที่ฉันรอที่จะพบเธอนะ”

           “ นั่นน่ะสินะ ฉันก็รอเธอตั้งนานได้คุยกันนิดเดียว”     ฉันไม่ลืมที่จะหยิบดอกนอร์แมนี่กลับมาด้วย

           “ อรุณสวัสดิ์นอร์แมน”          ฉันพึมพำกับดอกนอร์แมนี่เบาๆ

          “ เอมี่! เมื่อคืนเป็นอะไร พ่อแม่มาหาแต่ปลุกเท่าไหร่เอมี่ก็ไม่รู้สึกตัวนึกว่าเป็นอะไรซะอีก แต่พอได้ยินเสียงละเมอเลยรู้ว่านอนหลับ ตกอกตกใจหมดเลยพ่อแม่เอมี่อารมณ์เสียน่าดู”   พี่โจแอนมาทำหน้าที่ตามปกติ

          “ หรอคะ เอมี่บอกไปแล้วว่าไม่ต้องมา”   

           “ ว้าย!!! ใครให้แหวนมานิ้วนางซะด้วย”     พี่โจแอนร้องทักเรื่องแหวน ทำเอาฉันสะดุ้ง

           “คือ...แหวนนี่คนๆนั้นทำให้เป็นของขวัญวันเกิด นิ้วนางมันทำไมหรอคะ”