ลมหายใจเดียวกัน

          “ มันไม่มีประโยชน์หรอก...หัวใจของฉันเธอรับมันไปได้ไหม มีชีวิตอยู่ต่อไปเผื่อส่วนของฉันด้วยนะ”       เขาเอามือฉันมาวางทาบไว้บนหน้าอกด้านซ้ายของเขา หัวใจเต้นเบามากเลย ปกติเวลาเราอยู่ด้วยกันหัวใจของเราทั้งสองจะเต้นแรงมากเลยแท้ๆ

           “ นอร์แมนเธอหยุดพูดเถอะ เดี๋ยวมันจะหนักกว่าเดิมนะ”

          “ อะ...เอมี่...ฉะ...ฉัน...รักเธอ”    เมื่อนอร์แมนเอ่ยประโยคนั้นจบ มือที่เขากุมฉันก็ล่วงลงสู่พื้น

          “ไม่จริงใช่ไหม เธอหลอกฉันใช่ไหม ลืมตามาสิแล้วฉันจะไม่โกรธ”   ฉันก้มหน้าลงไปซบอกของเขา

แล้วทันใดนั้นก็มีแสงสว่างออกมาจากตัวของนอร์แมน จู่ๆ นอร์แมนก็หายไป ไม่สิเขาไม่ได้หายไป

เขาอยู่กับฉันแล้วในตอนนี้ แล้วรอบๆก็ขาวโพลนไปหมดจนรู้สึกตัวอีกทีฉันอยู่ในห้องที่โรงพยาบาล

นอร์แมนกับฉันได้ใช้ลมหายใจเดียวกัน ใช้ชีวิตเดียวกัน แต่มันไม่ใช่ ที่ฉันต้องการ ฉันอยากใช้

ชีวิตร่วมกันไม่ใช่ชีวิตเดียวกัน  วันนี้คุณหมอเรียกฉันไปตรวจร่างกายคุณหมอบอกกับฉันว่า

ทำไมอยู่หัวใจเหมือนเพิ่งเปลี่ยนใหม่ ไม่ต้องผ่าตัดเพื่อเปลี่ยนหัวใจแล้ว ก็ใช่น่ะสิ ก็มันเป็นหัวใจที่นอร์แมนให้มานี่

          “ เอมี่ กินข้าว กินยาหน่อยเถอะ”

         “ พี่โจแอน เอมี่ไม่ต้องผ่าตัดแล้วคะ...ก็เพราะคนๆนั้นเขามอบมันให้เอมี่แล้วนี่ เอมี่หมดหนทางที่จะก้าวเดินต่อไปแล้ว เขาซึ่งเป็นแสงสว่างได้จากไปแล้ว ตอนนี้เอมี่ไม่ต่างอะไรกับคนตาบอด ”

ตอนนี้แม้แต่พี่โจแอนก็ไม่สามารถจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้ ฉันนั่งมองดอกนอร์แมนี่และแหวน เขาบอกว่าเขารักฉัน ฉันก็ต้องรักเขาเพราะเรารู้สึกเหมือนกันแต่...ทำไมเราถึงโง่แบบนี้เพิ่งรู้ว่ารักเขา

ในวันที่เขาไม่อยู่ข้างกายเราแล้ว

          “ พี่พอจะเดาได้ ว่าความสัมพันธ์ของเธอทั้งสองคงจะแนบแน่นจนพี่ไม่สามารถเข้าไปแทรกได้

แต่พี่รออยู่นะ...รอให้เอมี่กลับมา คนๆนั้นก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มอบมัน

ให้เอมี่หรอก”  พี่โจแอนนำมือมาวางไว้บนอกข้างซ้ายของฉันเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

ฉันเอาแต่นั่งเหม่อ นั่งคิดถึงเหตุการณ์และภาพความทรงจำที่เคยทำร่วมกันมากับนอร์แมน

ความสุขที่เราได้มีร่วมกันมันเหมือนกับความฝันที่เกิดขึ้นในเวลาเพียงสั้นๆ พอตื่นขึ้นมามันก็หายไป

ฉันพยายามข่มใจไว้ไม่ให้ร้องไห้ เดี๋ยวนอร์แมนจะไม่สบายใจ แต่...แค่ทนฝืนหายใจไปวันๆสำหรับฉัน

มันก็เต็มกลืนแล้วในตอนนี้ พลบค่ำก็มาเยือนฉันค่อยๆหลับตาลง แต่สิ่งที่พบ มันมีเพียงความมืด

ที่ว่างเปล่าไม่พบสิ่งใดเลย พอรุ่งเช้า ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้นอน อรุณสวัสดิ์นอร์แมน

ฉันเอามือทาบที่อกเบาๆ

          “ เอมี่!”

          “ อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่โจแอน”

         “ เอมี่มีพี่ท่านป่วย พี่จึงต้องกลับบ้านเกิด แต่ไม่เป็นไรมีคุณหมอมาดูแลเอมี่แทนตอนที่พี่ไม่อยู่”

        “ คะ ขอให้เดินทางปลอดภัย”

          “ ไม่ต้องฝืนพูดออกมาก็ได้ ฝากดูแลเอมี่ด้วยนะคะคุณหมออาเธอร์ ”       พี่โจแอนพูดกับบุคคลหนึ่งที่หน้าประตู แล้วบุคคลนั้นก็เดินเข้ามาในห้อง  ไม่จริงใช่ไหม! เขาคือนอร์แมนหรอถึงผมจะสั้นแต่...ใบหน้าแบบนั้น ดวงตาแบบนั้น...อย่าบ้าสิเรา นอร์แมนอยู่กับเรา เขาไม่ได้อยู่ที่อื่นสักหน่อย

          “ สวัสดี เอมี่”       แม้แต่น้ำเสียงยังเหมือนกัน

         “ สะ...สวัสดีคะคุณหมออาเธอร์”

         “ ดอกไม้อะไร สวยจัง”     เขาเอื้อมมือจะมาแตะดอกไม้ดอกนั้น

         “ อย่านะ!  ขอโทษคะ”      ฉันผลักเขาเซไปข้างหลังเล็กน้อย

         “ ไม่เป็นไรคงจะเป็นของสำคัญมากสินะ มันมีชื่อว่าอะไร? พอจะบอกฉันได้ไหม”

         “ มันเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด...คนๆนั้น คนที่มอบชีวิตให้กับฉันเขามอบให้มาแต่...เขาไม่อยู่แล้ว” 

น้ำตาของฉันค่อยไหล เขาไม่พูดอะไร เหมือนรอฟังสิ่งที่ฉันอยากระบาย

        “ ดอกไม้ดอกนี้มันยังไม่มีชื่อเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันแอบตั้งชื่อมันไว้ตั้งนานและคิดว่าสักวันฉันจะบอกชื่อของดอกไม้นี้แก่เขา มันมีชื่อว่า นอร์แมนี่”      ชายคนนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้แก่ฉัน

ผ้าเช็ดหน้านั่น? มันเกิดอะไรขึ้น ผ้าเช็ดหน้าของนอร์แมนฉันจำไม่ผิดแน่ก็เพราะว่าฉันทำมันเองกันมือ มันมีชิ้นเดียวในโลก เขาไปเอามาจากไหน  แล้วเขาก็สวมกอดฉัน ฉันงงจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

          “ เอมี่...ฉันคิดถึงเธอจัง”    ชายคนนั้นกำลังร้องไห้

          “ นะ...นอร์แมน”     ฉันกอดเขาตอบ ไม่ผิดแน่ความอบอุ่นนี้คือนอร์แมนจริงๆ

          “ ฉันคิดว่า ฉันจะไม่ได้พบกับเธออีกแล้ว...ฉันขอโทษนะที่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวไปหลายวัน”

         “ นอร์แมนทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่เธอมอบมันให้กับฉันแล้ว หรือว่าเธอมารับฉับไปอยู่ด้วย”

         “ จะบ้าหรอ! ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเหมือนฉันมีวิญญาณสองดวงอาศัยอยู่โลกทางโน้น แต่พอฉันตาย

ก็เลยถูกเรียกกลับมามีชีวิตอยู่บนโลกนี้”       ฉันกอดนอร์แมนร้องไห้อยู่หลายชั่วโมง

         “ เอมี่! กินข้าวกลางวันได้แล้วจะได้กินยา”      นอร์แมนถือถาดข้าวและยาเข้ามาในห้อง

         “ อืมนอร์แมนทำไมถึงชื่อว่าอาเธอร์ล่ะ”

         “ ออ นามสกุลน่ะ”

         “ เป็นคุณหมอก็ไม่บอก”

        “ 555 ขอโทษพอดีเพิ่งเรียนจบก็ถูกพาตัวไปโลกทางนั้นน่ะ เอมี่ไปอยู่กับฉันไหมไปเป็นภรรยาของฉัน อยยิ้มต้อนรับตอนฉันกลับมาจากโรงพยาบาล”

          “...ก็...ฉันเป็นตั้งแต่เธอมอบแหวนวงนี้ให้ฉันแล้วไมใช่หรอ”

         “ เธอรู้ความหมายแล้วหรอ”   ฉันพยักหน้า ตอบไป นอร์แมนค่อยๆพรมจูบที่หน้าผากฉันอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ใจเราทั้งสองกำลังเต้นแรง

         “ กระหม่อมรักเจ้าหญิงนะขอรับ”

         “ จ๊ะ ฉันก็เหมือนกัน”    ฉันคิดว่าการที่เราพบกันมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นพรมลิขิต