ลมหายใจเดียวกัน

          ไม่จริงน่ะ! ฉันรีบวิ่งไปยังปลายทางของแสงสว่างนั้นฉันเห็นนอร์แมนนั่งเป่าขลุ่ยอยู่บนโขดหินที่เดิม เหมือนวันแรกที่เราพบกัน
           “ นอร์แมน ”     ฉันเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
          “  ไง! ฉันเชื่อว่าเธอต้องมา ”     นอร์แมนหันมายิ้มตอบฉัน
          “ ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันมาจะได้พบเธออีก ”      มันเป็นอะไรที่มีความสุขเหนือสิ่งอื่นใดจริงๆ
          “ เธอยังเก็บมันไว้อีกหรอ ”       นอร์แมนชี้ไปที่ดอกไม้ที่อยู่ในมือฉัน
          “ ก็มันเป็นร่องลอยความสุขของฉันที่ยังหลงเหลืออยู่นี่หน่า แต่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วทำไม
ดอกไม้ยังไม่เหี่ยวเฉาเลย  ”
          “ ดอกไม้ดอกนี้เมื่อมันบานเต็มที่ ก็จะล่วงลงสู่พื้นแต่มันจะคงสภาพนานนับครึ่งปีเชียวปีนะ ” 
          “ มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากเลย ”      ฉันทำเสียงเหมือนเด็กๆที่เล่นกันในโรงพยาบาล
          “ การที่ได้พบเธอมันก็เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเหมืนกัน สำหรับฉันน่ะนะ ”
          “ ฉันก็เหมือนกัน รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่มีค่ามากเลยสำหรับฉัน ”      ฉันตอบจากใจจริง
          “ อยากดูที่ ที่ฉันชอบนอนเล่นรับลมไหม ”    นอร์แมนกระโดดลงมาจากโขดหินเขาเหมือน
ปีเตอร์แพนจริงๆเลยนะ  แค่มองเขาก็รู้สึกสนุกแล้ว
           “ อ้าว! ฉันนึกว่าโขดหินนี่ เป็นที่ประจำของเธอซะอีก ” 
          “ ที่ตรงนี้ฉันจะนั่งเป่าขลุ่ย ฉันก็มีที่ ที่ชอบอยู่ตั้งหลายที่ หรือเธอมีที่เดียวคือเตียงล่ะ? ”
          “ นั่นน่ะสิ บางครั้งฉันก็นั่งอยู่ในสวน และบางครั้งก็นั่งอยู่ตามม้านั่งใต้ร่มไม้ ”
          “ ไปกันเถอะเอมี่ ”     นอร์แมนยื่นมือมาให้ฉัน ฉันยื่นมือออกไป
          “ 555! เหมือนฉันเป็นเจ้าหญิงเลย ”
          “ เจ้าหญิงหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะเป็นองครักษ์ให้หนึ่งวัน เชิญเลยครับเจ้าหญิง ”
          “ จ๊ะ”       อะไรกันความรู้สึกที่คิดว่าตัวเองสำคัญ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนนอร์แมนพาฉันเดินมาถึงทุ่งหญ้ากว้างๆ มีลมพัดเย็นสบาย
          “ เชิญนั่งขอรับ ”      แล้วนอร์แมนก็ล้มตัวนอน
         “ ฉันจำได้ว่ามันมืดแล้วนี่ แล้วทำไมที่นี่เหมือนเพิ่งจะสว่าง ”
        “ เหมือนมันจะตรงกันข้ามกับโลกของเธอ ถึงที่นี่จะดูสงบและสวยงามกว่าโลกฝั่งนั้นมาก แต่...ที่นี่มีสิ่งมีชีวิตที่อันตรายอยู่มากเหมือนกัน ”
        “ ระ หรอ ”   น่ากลัว
       “ น่า! มีฉันอยู่ทั้งคน ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปหรอก ก็เธอคือ เจ้าหญิงของฉัน นี่หน่า
ฉันสัญญา...ตราบใดที่ฉันยังอยู่ข้างกายเธอ ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปเด็ดขาด! ”
ทำไม? คำพูดเหล่านี้ของนอร์แมน ถึงทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันยังไม่อยากตาย ได้โปรด ถ้าพระผู้เป็นเจ้ายังคงสงสารฉันอยู่บ้าง ยื้อชีวิตให้กับฉันอีกสักนิด
          “ เอมี่ เธออยากเห็นอะไรอีกไหม ”      เสียงของนอร์แมนเรียกสติฉันให้กลับมายังปัจจุบัน
          “ แล้วตอนกลางคืนเธอนอนไหนหรอ ”
          “ ฉันถูกพามาที่นี่เมื่อสองปีก่อน ก็เห็นๆกันอยู่ว่าที่นี่มีแต่ป่า ฉันนอนในถ้ำน่ะ มิฉะนั้นกระหม่อมจะโดนเสือกินเพราะเสือเยอะน่ะขอรับ ”
          “ 555! นั่นน่ะสิ ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะเห็นท้องในยามค่ำคืนของที่นี่จังเลย ”
         “ งั้น พอเจ้าหญิงตื่นขึ้นจากการบรรทมก็นึกถึงกระหม่อมแล้วมองท้องฟ้า แม้มันจะไม่มืดท้องฟ้าที่นี่ก็จะมีดวงดาวมากมายที่พร่างพราวและทุกๆคืนบนท้องฟ้าจะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ”
ฉันรู้สึกว่าตัวเองคงต้องกลับแล้วสินะ ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยเหมือนว่าตัวเราจะหายไปและฉันไม่ลืม
ที่จะหยิบดอกไม้ดอกนั้นกลับมาด้วย ฉันแอบตั้งชื่อดอกไม้ในใจด้วยล่ะและไม่ได้บอกนอร์แมน ชื่อของดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์นี้คือ ดอกนอร์แมนี่ แปลมาจากชื่อของนอร์แมน ฉันคิดว่ามันเป็นชื่อที่เหมาะที่สุดนะเมื่อฉันลืมตารับแสงยามรุ่งอรุณ สูดหายใจเข้าลึกๆ วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งอากาศแจ่มใสดีจัง
          “ นี่พี่คิดไปเองรึเปล่า เอมี่ยิ้มมีความสุขเชียว ”      นางพยาบาลที่เป็นคนดูแลฉัน  เธอมีหน้าที่คอยนำอาหารและยา มาให้ฉัน และยังมานั่งคุยเวลาเธอว่าง ฉันเคารพเธอเหมือนพี่สาว ถ้าจะให้พูดตามตรงฉันรักเธอมากกว่าแม่ของฉันเสียอีก เพราะอย่างน้อยคนดูแลฉันก็คือเธอคนนี้ไม่ใช่แม่ แม้แต่ค่ารักษาพยาบาลพ่อแม่ก็ไม่ได้เป็นคนจ่าย เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลพระราชทานจากราชาของประเทศนี้เพราะถ้าต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาล ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อกับแม่ท่านคง ให้ฉันนอนซมอยู่บ้านโดยจ้างพีเลี้ยงมาคอยดูแลฉันแน่นอนเพราะท่านต้องทำงานไม่ว่างมาดูแลเด็กอย่างฉันหรอก ครอบครัวของฉันอยู่ในระดับปานกลาง ถึงจะบอกว่า ครอบครัวฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้เหยียบบ้านเป็นสิบๆปีแล้วล่ะ เลิกคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องดีกว่า
          “ อรุณสวัสดิ์คะพี่โจแอน ”      ฉันกล่าวทักทายเหมือนทุกๆครั้งที่พบกันพี่โจแอนเป็นคนสวยมากแต่ยังไม่แต่งงาน ทั้งที่มีชายหนุ่มมากมายมาขอความรักกับเธอ เธอบอกกับฉันว่า เธออยากดูแลผู้ป่วยมากกว่า
          “ จ๊ะ วันนี้พี่ว่างตอนเช้าสองชั่วโมงแถมวันนี้อากาศดีด้วยไปนั่งเล่นข้างนอกกันไหม”     พี่โจแอนอายุมากกว่าฉันสิบปี เธอเป็นคนที่ดีมากเลย ลองคิดดีๆ ถ้านอร์แมน เป็นผู้หญิงก็คงประมาณพี่โจแอนฉันกับพี่โจแอนนั่งอยู่ในสวนที่มีลมโชยพัดเย็นสบาย ในมือของฉันก็ยังมีดอกไม้ดอกนั้นอยู่ มันเหมือนเป็นสมบัติของฉันเลยก็ว่าได้ เพราะมันเป็นของสิ่งแรกที่ฉันได้รับจากคนอื่น
          “ ดอกไม้อะไรหอมจัง สองวันมานี้เห็นเอมี่พกติดตัวเอาไว้ตลอดเลย”
          “ ใช่ไหมล่ะคะ มันมีชื่อว่า ดอกนอร์แมนี่ ”
          “ เอ๋? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย แต่ชื่อเพราะดีนะ เพิ่งรู้ว่ามีดอกไม้ชนิดนี้ด้วย ไปเอามาจากไหนหรอ”
ในโรงพยาบาลคงไม่มีหรอกคะ มันเป็นดอกไม้มหัศจรรย์
          “ มีคนให้มาน่ะค่ะดอกไม้ดอกนี้”
          “ หนุ่มที่ไหนน้อ”    พี่โจแอนถามปนพูดเล่น
          “ เอมี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันเราเพิ่งจะเจอกันรู้แค่ว่ามันเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์มากที่เราทั้งสองได้พบกัน”
          “ ออ...เอมี่วันเกิดเราไม่ใช่หรอ คุณแม่ของเธอโทรมา บอกว่าจะมาหาด้วย”     ทำไม ทำไมคุณแม่ถึงเพิ่งจะมาเอาป่านนี้ด้วย ที่ผ่านมา ไม่เห็นจะแยแสกันเลยวันเกิดในแต่ละปีก็ไม่เคยมาหา