ลมหายใจเดียวกัน

          “ บอกท่านไปว่าไม่ต้องมาหรอกคะ มันจะมีประโยชน์อะไรคะที่จะมาเอาป่านนี้ ท่านคิดว่าเอมี่คงจะ

ดีใจล่ะสินะที่ท่านมาหา แต่เปล่าเลยมันยิ่งเหมือนกับซ้ำเติม จะมาหาตอนที่เอมี่จะตายอยู่แล้วอย่ามาเสียเวลา เสียการเสียงานของพวกท่านเปล่าๆ”  น้ำตาของฉันไหลเอ่อออกมาเรื่อยๆฉันมีความสุขได้แค่ในความฝันอย่างเดียวเลยสินะ

          “ พี่ขอโทษพี่คิดว่าเอมี่อยากจะพบกับพ่อแม่ก่อนที่จะ...”       พี่โจแอนเข้ามาสวมกอดฉัน ฉันไม่อยากพบกับพ่อและแม่ ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันไม่ได้สิ้นหวังหรอกพี่โจแอนไม่ต้องปิดบังหรอกคะ เมื่ออาทิตย์ก่อนฉันได้ยินที่คุณหมอคุยกันว่าในเวลานี้ และอีกสองเดือนคงจะไม่ได้เพราะไม่มีผู้ติดต่อจะบริจาคหัวใจให้กับฉันเลย

          “ ไม่เป็นไรหรอกคะ เอมี่ไม่เป็นไรแค่รู้สึกเสียดายนิดหน่อยเพราะได้เจอกับคนที่ดีที่สุด แต่ก็ต้องลา

จากเขาในอีกไม่ช้า เขาทำให้ทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมานั้นสดใส”

          “ อย่าพูดเรื่องร้ายสิ อีกไม่นานเอมี่จะผ่าตัดนะ ดีใจด้วยนะที่ได้พบคนที่ดี และสุขสันต์วันเกิด”

พี่โจแอนหยิบ สร้อยเงินที่มีจี้รูปผีเสื้อออกจากกระเป๋าเสื้อ

          “ ขอบคุณคะ”       พี่โจแอนสวมสร้อยให้กับฉัน ทั้งที่เพิ่งจะมาดูแลฉันไม่กี่ปียังอุตส่าห์มอบของขวัญวันเกิดให้

          “ พี่ดีใจนะที่มีเอมี่ในวันนี้ อย่าเห็นชีวิตของตนเองเป็นเรื่องเล็กน้อยนักจะได้ไหม”     อยากทำให้ได้แต่ไม่รับปากคะ  ฉันชอบบ่นให้พี่โจแอนฟังอยู่เสมอว่าถ้าเลือกได้อยากเกิดเป็นผีเสื้อที่โบยบินอย่างอิสระ

พี่โจแอนยังจำมันได้อยู่อีกหรอ

          “ พี่โจแอนคะ ถ้าเรามีชีวิตที่โหดร้าย ไม่อยากเกิดมาเลยด้วยซ้ำ แต่แล้ววันหนึ่งเราได้พบกับใคร

คนหนึ่งเค้าเป็นคนหยิบยื่นความหวังที่อยากจะมีชีวิตอยู่ ทำให้คืนวันเป็นวันอันแสนสดใส พี่โจแอนจะทำยังไงคะ”

          “ โห! นิทานหรอถ้าพี่เป็นอย่างนั้นคงหมดกำลังใจที่จะมีชีวิตเลยล่ะ แต่ถ้าวันหนึ่งได้พบกับคนๆนั้น

ที่ทำให้เรามีความสุข อยากหายใจมีชีวิตอยู่ต่อไป พี่จะขอหลับใหลอยู่ในฝันต่อไปเพื่อพบกับคนๆนั้น

ไปตลอดกาลเลย เพราะลืมตาขึ้นมาก็เจอแต่เรื่องโหดร้าย แต่พี่คิดว่าคนๆนั้นที่ปรากฏตัวขึ้นเพราะอยากให้เราเข้มแข็ง แม้จะร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดยังไงก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ”       เหมือนพี่โจแอนกำลังให้กำลังใจฉันเลย ฟังจากน้ำเสียงเหมือนเธอจะร้องไห้แทนฉันเสียด้วยซ้ำ

          “ ออ อย่างนั้นหรอคะ”      ฉันไม่กล้าตอบอะไรมากนักเพราะยังสับสนกับความคิดของตนเอง 

          “ พี่ต้องไปทำงานแล้ว ไปล่ะนะ”       พี่โจแอนมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะลุกขึ้น  ฉันโบกมือ

 แทนการบอกลาเฮ้อ...............สับสนจังทั้งที่หมดหวังกับวันข้างหน้าแล้วแท้ๆ

แต่พอได้พบกับนอร์แมนเรารู้สึกเหมือนได้รับการเยียวยารักษา มีความหวังขึ้นมา แต่ในเวลานี้กลับรู้สึกแย่เพราะเมื่อรู้ว่าตนเองจะต้องตายโดยไม่รู้ว่าจะไปวันไหน  ใจมันคิดว่ายังอยากมีชีวิตอยู่ฉันแหงนหน้ามองท้องฟ้าในมือกำดอกนอร์แมนี่ แน่น ฉันมองท้องฟ้าอยู่เธอก็คงกำลังนอนมองดาวที่พร่างพราวสวยงามอยู่สินะ เธอรู้ไหมฉันมองอยู่นะ ฉันพยายามนึกภาพ ดวงดาวในยามค่ำคืนและพระจันทร์เต็มดวงที่สุกสกาว                                    เมื่อไหร่จะมืดนะ  เมื่อก่อนฉันกลัวกลางคืนเพราะฉันคิดยู่ก่อนนอนเสมอว่า ถ้าหลับไปฉันจะตื่นขึ้นมาในตอนเช้าไหม ถึงที่นี่จะสงบ สวยกว่าที่โลก แต่สิ่งอันตรายก็มีเยอะ ฉันนึกถึงคำพูดของนอร์แมนตอนเรานั่งคุยกัน อันตรายนอร์แมนจะยังปลอดภัยดีไหมนะ    ค่ำแล้วสิ ฉันค่อยๆเอนตัวลงนอนกับเตียงฉันคิดว่าฉันคงเห็นเขานั่งเป่าขลุ่ยอยู่บนโขดหินเหมือนทุกๆวันแน่ๆเลย

          “ ไง! เอมี่”       แต่กลับเป็นภาพที่เขานั่งเหมือนรอฉันอยู่

          “ วันนี้ไม่เห็นเป่าขลุ่ยเลย”      วันนี้เขาถักเปีย ดูเรียบร้อยขึ้นนะ

          “ ก็...เดี๋ยวเธอก็มาแล้วก็เลยนั่งรอ”       เขานั่งรอฉันเหมือนที่ฉันนั่งรอเขา

          “ เอ๋? สร้อยสวยจังเพิ่งได้มาหรอเพิ่งเห็นเธอใส่”

          “ อืม ผู้มีพระคุณให้ฉันวันนี้เป็นของขวัญวันเกิดน่ะ”

          “ วันนี้วันเกิดเธอหรอ??? ทำไมถึงไม่บอกไว้ตั้งแต่เมื่อวานล่ะ”

          “ ก็ไม่คิดว่ามันเป็นวันที่พิเศษกว่าวันอื่นเลยไม่ได้บอกใคร คนๆนั้นเขารู้เอง”

          “ แล้วจะเอาอะไรให้เอมี่ดีล่ะเนี่ย...โอ้ยคิดไม่ออกเลย”  ดูท่าทางเขาจะเครียดนะ

          “ เอ่อ...ไม่เป็นไร แค่รู้ว่าเธออยากให้ก็พอแล้ว ขอรับไว้แค่ความรู้สึก”

          “ มันไม่ดี ในความคิดฉัน จริงสิ!”      นอร์แมนเก็บดอกหญ้าเล็กมาสานเป็นอะไรสักอย่างเมื่อเวลาผ่านไปเขาดูท่าจะใจเย็นมากเลย  สุดท้ายก็เป็นรูปร่าง มันคือแหวน ที่ถักทอจากดอกหญ้าสีสันสวยงามมากมาย

          “ ขอมือเจ้าหญิงหน่อยขอรับ นิ้วกลางใหญ่เกินนิ้วก้อยก็เล็กเกินอีก นิ้วชี้ก็เกือบได้ เอ่อนิ้วนางได้ไหม”

          “ นิ้วนางข้างซ้ายเนี่ยน่ะหรอ ทำไมจะไม่ได้”

          “ เธอไม่รู้ความหมายของการสวมแหวนนิ้วนางข้างซ้ายหรอกหรอ”

          “ มันทำไมหรอ? คนที่โรงพยาบาลไม่เคยมีใครเล่าให้ฟังเลย หรือมันเป็นเรื่องไม่ดี”

          “ ช่างมันเถอะ มันไม่เป็นอะไรหรอก ตกลงอนุญาตใช่ไหม”    ฉันพยักหน้า นอร์แมนค่อยๆสวมแหวนให้ฉัน

          “ สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้เธอได้ทำสิ่งที่อยากทำ”

          “ ไม่ได้หรอกเพราะต้องตายอยู่ดี ในอีกไม่ช้า ไม่รู้จะเกิดมาทำไม”

          “ เดี๋ยวเถอะ!พูดอย่างนี้ได้ไง อย่าเห็นชีวิตตัวเองเป็นเพียงแมลงตัวเล็กๆสิ ฉันดีใจนะที่เธอเกิดมา ฉันดีใจนะที่ได้พบเจอกับผู้หญิงที่ชื่อว่า เอมี่ ”        ฉันควรจะตอบอะไรกลับไปดี

          “ เอ่อ...ขอบคุณนะ”    ไม่เคยมีใครพูดอะไรแบบนี้เลย ที่พอใกล้เคียงก็มีพี่โจแอน

          “ มาช่วยกันจัดงานวันเกิดให้กับเอมี่ กันเถอะ”    นอร์แมนพูดขึ้น ทำฉันสะดุ้งเล็กน้อย

          “ แล้วงานวันเกิดมันจะต้องมีอะไรบ้าง”

          “ สำคัญเลยคือเค้ก แล้วจะมีเพื่อนๆ ครอบครัว มาช่วยกันจัดปาร์ตี้ฉลองมีดอกไม้ประดับ มีลูกโป่ง มีของกินอร่อยๆ มีรอยยิ้มมีเสียงหัวเราะ ถ้าไม่มีเค้กก็ไม่เป็นไรเราก็แค่มีคนสำคัญร่วมกันอวยพร ขอให้คนๆนั้นมีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต”

           “ สุดยอดเลยนะ งานวันเกิดเนี่ย”   คนที่ได้จัดวันเกิดคงจะมีความสุขมากเลยสินะนอร์แมนยื่นมือมา