ชีวิต

           ฉันสงสัยว่าทำไมเอริกถึงยิ้มบ่อยจัง มันทำง่ายขนาดนั้นเลยหรอ

          “ 555 เธอไม่เคยยิ้มเลยหรอ ”    ฉันส่ายหน้าไปมาด้วยความฉงนใจนัก

          “ ยิ้มเนี่ย มันยิ้มได้ทุกครั้งที่เราอยากยิ้มเลยนะ จะแสร้งยิ้มก็ได้ จะยิ้มเพื่อให้คนอื่นสบายใจก็ได้ ”

          “ คือ....ยิ้มเนี่ยเราทำได้ดังใจสินะ ”

          “ อืม....ประมาณนั้น แต่บางครั้งเราก็ไม่สามารถสั่งให้ตนเองยิ้มได้ดั่งใจนะ “

          “ หมายความว่าไง ?”    ชักจะไม่เข้าใจแล้วสิเดี๋ยวก็บอกว่าสามารถสั่งให้ตนเองยิ้มได้ เดี๋ยวบอกว่าไม่สามารถสั่งได้

           “ ก็ เวลาเรามีความสุขหรือสนุกใบหน้าของเราก็จะเปื้อนยิ้มไง ”

          “ ออ....ถ้าเกิดใครยิ้มก็แสดงว่ามีความสุขเหรอ ”

          “ ก็ประมาณนั้น ”     เอริกยิ้มให้ฉันอีกครั้ง

           “ งั้นก็แสดงว่านายมีความสุขสินะ ”

          “ ก็ไม่เชิงว่ามีความสุขแต่ไม่ทุกข์เท่าไรน่ะถึงแม้เราจะสั่งให้ยิ้มได้แต่ถ้าเราทุกข์จนไม่สามารถคิด      อะไรเพื่อตนเองได้อีกเวลานั้นเราไม่สามารถฝืนยิ้มได้ ”

          “ งั้นนายมาร์ทินก็แสร้งยิ้มให้พวกเราสินะ ”

          “ ใช่ คนที่คอยสั่งให้เราไม่ฆ่าใครไม่มีทาง หวังดีหรอก

          “ ฉันทำถูกใช่มั้ย ทั่นไม่สังหารท่านนักบวช ท่านบอกกับฉันว่าเมื่อเราลังเลนั้ยหมายความว่าเราตัดสินใจอะไรบางอย่าง ”

           “ เธอทำถูกแล้ว ที่เธอลังเลที่จะสังหารบาทหลวงคนนั้นแสดงว่าเธอเริ่มจะเข้าใจสิ่งมีชีวิตแล้วและเธอก็ไมเอยากที่จะฆ่าชีวิตเหล่านั้นอีก เธอกลัวความตายมั้ย

          “ ก็ไม่รู้สิถ้าเกิดวันใดวันหนึ่งนายมาร์ทินฆ่าฉัน. ฉันคงต้องยอมจำนนแต่โดยดี ”

          “ แล้วเธอไม่รู้สึก กลัวเหรอ ”

          “ ฉันก็....ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆฉันก็ไม่อยากตาย ”  

          “ เห็นมั้ย คนทุกคน ชีวิตทุกชีวิตย่อมรักตัวกลัวตายด้วยกันทั้งนั้น ”

          “ นายนี่ ยิ้มอีกแล้วนะ ”

          “ เธอลองยิ้มบ้างสิ ”      ฉันลองทำตามเอริก ค่อยๆฉีกยิ้มเห็นฟัน

          “ 555…ถ้ายิ้มแบบนั้นให้เด็กฉันว่าเด็กร้องไห้แน่ ผ่อนคลายสิไม่ต้องเกร็ง ”

           “ ก็มันยากนี่  พอเลยฉันจะไปนอนแล้ว ”

          “ การที่เรานอนไม่หลับแล้วอยู่ๆง่วงขึ้นมาซะนี่ แสดงว่าเราคลายกังวลจากสิ่งหนึ่งได้แล้ว ”

เอริกเดินตามฉันไปห้องนอนของทาส  หมดไปอีกวันก็เริ่มวันใหม่ ทาสอย่างเราต้องลุกขึ้นมาขุดคลองกันแต่เช้าตรู่ก่อนทานอาหารเช้าแต่ละคนดูอิดโรยอย่างมากแม้ว่าแต่ละคนจะร่างกายแข็งแรงแต่โดนงานหนักทุกวันแบบนี้ก็คงไม่ไหว

เอ๊....ปกติฉันไม่เคยสนในคนรอบข้างนี่ แล้วทำไมพักหลังมานี้ ฉันจึงสังเกตใบหน้าทุกคนล่ะ

          “ นี่หัวหน้าคนงานดูท่าทาง เด็กกลุ่มนั้นจะเหนื่อยกันแล้วนะ ” ฉันมองตามเอริกปกติฉันต้องบอกว่า  ‘ ปล่อยมันไป ’ สิ แต่คราวนี้ฉันมองไปรอบๆถึงจะเป็นผู้ชายแต่ก็ยังเด็กและร่างกายของฉันก็มีแรงเยอะกว่าผู้ชายด้วย ใบหน้าของทุกคนชโลมไปด้วยเหงื่อ ทุกคนคงเหนื่อยสินะ แต่ที่เอริกมาบอกฉันอย่างนี้แสดงว่าเขาอยากให้ฉันอนุญาตให้เด็กๆพักบ้าง