ชีวิต
เขียนโดย nongfin
วันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.34 น.
แก้ไขเมื่อ 28 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.17 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ ทุกคน...พักสักเดี๋ยวก่อนแล้วค่อยทำ ” ทุกคนหยุดนิ่งแล้วมองมาที่ฉันอย่างแปลกประหลาดใจ
และทุกๆคนก็ค่อยๆทยอยเดินเข้าไปพักตามร่มไม้
“ นี่...มาร์ช่ามาแปลกเนอะ ปกติใช้งานแบบชนิดที่ไม่มีใครเป็นลมก็ไม่ยอมพัก ”
เด็กกลุ่มนั้นกระซบกระซาบอะไรกัน
“ เออ...มาร์ช่าให้พวกเราพักอย่างนี้แล้วนายมาร์ทินไม่ว่าหรอ ” คุณอาฟอร์ดเดินมาถามฉัน
อย่างกล้าๆกลัวๆ ฉันก็พอรู้ว่าคนที่นี่กลัวฉันขนาดไหนชนิดที่แทบไม่อยากเข้ามาคุยด้วย
มีแต่เอริกนี่แหละที่ขยันมาพูดกรอกหูฉันอยู่ทุกวัน
“ วันนี้นายมาร์ทินออกไปทำธุระ ฉะนั้นพวกอาก็กันให้หายเหนื่อยเลยจะได้กินข้าวเช้ากัน ”
“ ขอบใจนะหนูหลานอายิ่งไม่สบายอยู่ ”
“ ทำไมไม่บอกฉัน เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้ แล้วให้หลานอาไปนอนพักนะ ” ถ้านายมาร์ทินรู้ว่าใคร
พักใครป่วยจะลงโทษ แต่ยังไงนายมาร์ทินก็ไม่รู้หรอก เขาไม่เคยมาดูงานที่เราทำและอีกอย่างนายไป
ทำธุระหลายวัน ฉันเดินเข้าไปในห้องนายมาร์ทินเพื่อไปเอายามาให้เด็กคนนั้น ฉันส่งยาและน้ำให้
เด็กคนนั้นเขารับไปและยิ้มเล็กๆให้ฉัน ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะรรู้สึกวูบๆในอก
“ รู้สึกดีใจใช่มั้ยล่ะ ” เอริกเดินเข้ามาหาฉัน
“ ไม่รู้สิ ”
“ ก็เธอเอายาให้เด็กที่ป่วย และเด็กคนนั้นเขาก็ขอบคุณเธอ เป็นฉัน ฉันก็ดีใจนะ ”
“ แล้วดีใจมันเป็นแบบไหน ”
“ อ้าว...ก็ประมาณว่า เอ่อ...ก็อย่างเช่นอยากทำอะไรตามใจแล้วได้ทำไง เหมือนเธออยากให้ยากับเด็กคนนั้นแล้วเธอก็ให้เขารู้สึกขอบคุณเธอ เธอก็เลยดีใจไง ”
“ อะไรของนาย นับวันยิ่งพูดอะไรเข้าใจยาก ” ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จก็ทำงานกันต่อจนเวลาล่วงเลยผ่านไปครึ่งวันทุกคนได้พักอีกครั้ง
“ นอกจากเธอจะไม่รู้จักการดีใจแล้ว เธอรู้จักความรักมั้ย ”
“ ความรัก? ” เกิดมาฉันเพิ่งเคยได้ยินคำนี้
“ ความรักน่ะนะ...ก็คือความรู้สึกที่อยู่ในใจของเรานี่แหละ เราจะรู้เรารักเขาได้นั้น
ก็คือ เวลาอยู่กับใครสักคนแล้วรู้สึกสบายใจและเป็นผู้แบ่งเบาความทุกข์เราได้และอยากอยู่
กับเขาตลอดไปแล้วเวลาเราอยู่ใกล้ๆเขาใจของเราจะเต้นแรงมากเลยนะ...ลองจับดูสิ ”
เอริกจับมือของฉันไปวางทาบบนอกซ้ายของเขา ตึก...ตัก...ตึก...ตัก... ใจของเขาเต้นรงจัง
ความเงียบเข้าครอบงำ จนมีของเหลวตกลงมาจากฟ้า
“ ฝนหรอ... ” ฉันกับเอริกพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“ เธอพูดตามฉันทำไม ”
“ อะไร...นายนั่นแหละ ” ฉันรู้สึกปวดกรามแหะ
“ มะ...มาร์ช่า เธอยิ้มอยู่รู้ตัวมั้ย ” เอริกทำหน้าตาเหลือเชื่อประหลาดใจ ยิ้มหรอทำไม
ไม่เห็นรู้ตัวเลย รู้แค่ว่าแก้มตึงๆและปวดกราม
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ