[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา

 
 
                ช่วงหลังมานี้คุณจุ้บกับตาลสาวศิลปกรรมโดนใช้ให้วาดรูปบ่อยมาก ครั้งนี่น้องหมวยเมียนมาร์ให้วาดรูปนิทาน ทำเป็นหนังสือนิทานส่งคุณครู  ต้องวาดรูปและเขียนบรรยายประกอบ
                คุณจุ้บตั้งใจจะฉีกแนว ไม่อยากวาดมนุษย์ให้เป็นตัวเอก แต่จะวาดกระต่ายให้เป็นตัวเอกโดยมีชุดสวยงามให้คุณกระต่ายสวมใส่ กลับถูกบ่นว่า
                “พี่ มันไม่ใช่คนนะ เดี๋ยวครูจะด่าหนู”
                “คนดิ มีมือมีเท้าเหมือนกันนั่นแหละ” คุณจุ้บไม่สนใจแล้ววาดต่อ
                “พี่ เดี๋ยวครูก็ให้กลับมาแก้อีก”
                คุณจุ้บถอนหายใจอย่างอารมณ์เสียก่อนจะลบกระต่ายที่น่ารักออกแล้ววาดคนหัวโตๆเข้าไปแทน
                “พี่ ทำไมมันหัวโตจังอ่ะ”
                “ใครๆเขาก็วาดแบบนี้กันทั้งนั้น หมวยแม่งไม่แนวเลยว่ะ”
                “เออจริง แบบนี้สวยแล้วนะ” ตาลที่ยังไม่ยอมกลับบ้านช่วยพูดเสริม
                “ไม่เอาอ่ะพี่ เดี๋ยวครูด่า”
                “โอ๊ย ถ้าครูมันจะด่าให้ครูโทรมาหาพี่นี่ เดี๋ยวแจกเบอร์เลย เอาไหม!” คุณจุ้บเริ่มหงุดหงิดกับความเรื่องมากของน้องหมวย
                “พี่ๆ พี่วาดให้หน่อยดิ” สาวน้อยเมียนมาร์หันไปขอร้องตาลสาวศิลปกรรมแทน
                “ไม่ ให้แจงวาดแหละดีละ เรื่องแบบนี้มันถนัด ให้มันวาดเถอะ”
                “เออ พี่วาดสวยนะ” คุณจุ้บยังยืนยันจะวาดให้
                “พี่ก็วาดให้มันดีๆหน่อยสิ!”
                “แล้วนี่มันไม่ดีตรงไหนวะ!” ทั้งสองคนเริ่มตะโกนใส่กัน แต่คนที่ต้องเงียบคือน้องหมวยเมียนมาร์ เธอไม่สามารถสู้คุณจุ้บได้
                “เออ เดี๋ยวลบให้ ลบจนกระดาษแม่งจะฉีกอยู่ละ เรื่องมากจริง”
                อารมณ์โมโหของผุ้เป็นพี่ทำให้สาวเมียนมาร์เงียบไปสักพัก เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้เพียงจ้องมองพี่สาววาดรูปให้เท่านั้น
                คุณจุ้บเริ่มวาเด็กผู้ชายใหม่...
                “เออ แบบนี้แหละพี่ สวยมาก”
                “อันนี้สวยของแกเหรอหมวย แบบเมื่อกี้ยังสวยกว่าอีก ต่อมจินตนาการมึงนี่คงเล็กนิดเดียว -_-” คุณจุ้บผู้ใจดีบ่นไปวาดไป วาดจนครบสิบหน้า เป็นนิทานที่ยาวนานเสียจริง
                “เสร็จแล้ว”
                “พี่ พี่วาดใหญ่เกินไป เดี๋ยวหนูก็ไม่มีที่เขียนหรอก”
                “อะ งั้นก็เอาไปวาดเอง” คุณจุ้บโยนดินสอกับยางลบให้น้องหมวยเมียนมาร์ เธอวางดินสอและยางลบลงพร้อมกับส่ายหัว เพราะเธอมีฝมือด้านการวาดรูปไม่ถึง
                “พี่แก้ให้หน่อยดิ”
                “อย่าเรื่องมาก เขาวาดให้มันก็ดีแค่ไหนแล้ว” ตาลที่นั่งดูสถานการณ์อยู่นานพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดพลางหยิบหนังสือนิทานฉบับน้องหมวยขึ้นไปดู
                “เออ ใครๆเขาก็วาดกันแบบนี้ทั้งนั้น ไปดูหนังสือนิทานที่ห้องสมุดบ้างนะ -_-” คุณจุ้บตอบกลับบ้าง เธออารมณ์เสียและกำลังระงับอารมณ์อยู่
                “มานี่ เดี๋ยวตัดเส้นให้ก็เสร็จแล้ว” เธอดึงสมุดนิทานเล่มนั้นจากมือของตาลมาแล้วบรรจงลงหมึกและลงเงาให้ดูมีมืติ จนครบทั้ง10หน้าแล้วส่งคืนให้เจ้าของ
                “ถ้าจะระบายสีก็ระบายเองนะ”
                “จะดีเหรอวะ แกวาดออกจะสวย ถ้าน้องเขาระบายพังขึ้นมาล่ะ?” ตาลถาม
                “ช่างมัน” พูดจบคุณจุ้บก็เปิดดูโทรทัศน์ต่ออย่างไม่สนใจ
                น้องหมวยเมียนมาร์กล่าวขอบคุณแล้วเดินจากไป
 
                ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับการบ้านวิชาภาษาไทย
                “พี่ พี่รู้จักที่คั่นหนังสือไหม?”
                “รู้จัก”
                “ทำให้หน่อยดิ” วิชาภาษาไทยวันนี้คุณครูสั่งให้เด็กๆไปทำที่ขั้นหนังสือมา โดยมีกระดาษ 100 ปอนด์ให้ 1 แผ่น
                คุณจุ้บรู้สึกสนุกที่จะได้ทำงานที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ครีเอถีบ เธอหารูปภาพที่คั่นหนังสือเก๋ๆบนอินเทอร์เน็ตและจัดการวาดรูปลงบนกระดาษอย่างไม่รอช้า
                “อุปกรณ์มีแต่นี้งั้นก็ทำแค่นี้” ที่คั่นหนังสือสวยๆต้องมีอุปกรณ์เสริมนิดหน่อย แต่ตอนนี้เธอมีเพียงแค่กระดาษ ดินสอ ยางลบ หมึก และสีไม้เท่านั้น ที่ทำได้ในตอนนี้คือวาดรูปให้สวยที่สุด
                “พี่ มันใหญ่เกินไป เดี๋ยวกระดาษไม่พอ”
                “ที่คั่นอันเล็กนิดเดียวจะไปมองเห็นได้ยังไง” คุณจุ้บไม่สนใจและวาดต่อ
                “พี่ มันใหญ่เกินอ่ะ ยาวเกินไปด้วย”
                “งั้นมันต้องเป็นแบบไหน?” คุณจุ้บวางดินสอลงแล้วแล้วเด็กหมวยตรงหน้า
                “มันต้องเป็นแบบนี้ แบบนี้แหละที่ครูเอาให้ดู” เด็กน้อยวาดรูปหัวใจบนสุดและวาดสี่เหลี่ยมทื่อๆยาวลงมาสัก 8 เซนติเมตร เป็นที่คั่นที่เบสิคที่สุด
                “ไม่อ่ะ ไม่สวย ไม่ครีเอถีบเลยหมวย พี่เคยเรียนมา แบบนี้มันกระจอกไป ต้องแบบนี้” คุณจุ้บทำหน้ากวนใส่น้องหมวยแล้ววาดรูปตามฉบับของตัวเองลงไป
                “พี่ มันใหญ่เกินไปแล้ว”
                “โอ๊ย งั้นก็วาดเองเลยไป!” คุณจุ้บผลักกระดาษใส่เด็กน้อย เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนอารมณ์เสียง่ายมาก -_-
                “ไม่เอา หนูวาดไม่เป็น”
                สุดท้ายคุณจุ้บก็วาดให้จนเต็มกระดาษพร้อมลงหมึกอย่างสวยงาม ขั้นสุดท้ายคือระบายสี
                คุฯจุ้บลงมือระบายสีก่อนเป็นตัวอย่าง หลังจากนั้นก็ให้หมวยเป็นคนลง...
                พัง
                เธอระบายเลอะและไม่ไล่ระดับสี สกิลในการใช้สีของเธออยู่ในดับ1 เป็นที่น่าสงสัยว่าเธอขึ้นมาอยู่ชั้นป.6ได้อย่างไร ถ้าคุณจุ้บเป็นแม่ของเด็กคนนี้ เธอจะส่งเด็กคนนี้เรียนใหม่ตั้งแต่อนุบาล
                คุณจุ้บเคยอยากสอนเด็กคนนี้ตั้งแต่เริ่มแรก ตั้งท่องก.ไก่ถึงฮ.นกฮูก อยากจะสอนให้เธอท่องสระ แต่...ด้วยความที่เธอชอบเถียงและคิดว่าตนเป็นฝ่ายถูกเสมอทำให้คุณจุ้บทนไม่ไหว ปล่อยให้เธอเป็นแบบน่ะดีแล้ว
                “พี่ระบายตั้งสวย ดูหนูระบายดิ”
                “เออช่างมันเถอะ -_-”
                กูอุตส่าห์วาดซะสวย ดูมันระบาย งานกูพังหมด ถ้าคะแนนมึงเหลือนิดเดียวกูจะไม่สงสัยเลย