[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา

                วันหนึ่ง

                วันที่เพื่อนของคุณจุ้บที่ชื่อ ‘ตาล’ มานอนบ้านของคุณจุ้บ เธอมานอนกับคุณจุ้บเพราะเธอกำลังมีปัญหาเกี่ยวกับความรัก เธอเพิ่งถูกแฟนทิ้ง และรู้สึกดีมากเมื่ออยู่ใกล้คุณจุ้บ

                คุณจุ้บพาเธอไปในทางที่ดีมาก ไม่พาไปร้านเหล้าเพื่อปรับทุกข์และยังบอกให้เธอทำการบ้านส่งอาจารย์อีก คุณจุ้บเธอเป็นคนที่ดีนะ

                ตาล เป็นสาวศิลปกรรม เธอต้องทำงานศิลปะส่งอาจารย์ เธอต้องวาดรูปละบายสีน้ำลงบนกระดาษ 100 ปอนด์ ขนาด A3

                และวันนั้นน้องหมวยเธอก็มา

                “พี่ๆ...อ้าว วาดรูปกันอยู่เหรอ” น้องหมวยเธอเดินมาที่ห้องของคุณจุ้บเหมือนทุกวัน แล้วบังเอิญวันนี้เข้าห้องมาไม่ได้เพราะตาล เธอวางของเต็มหน้าประตุ ทั้งจานสี แก้วน้ำ พู่กัน สีน้ำ กระดาษ และดินสอ

                คุณจุ๊บก็นั่งเขียนรายงานบนเตียง เนื่องจากห้องของคุณจุ๊บแคบมาก อยู่แค่คนเดียวก็รกมากพอแล้ว ยิ่งมาทำการบ้านแบบนี้ของก็ยิ่งเยอะและหาที่อยู่ได้ยากมาก น้องหมวยเธอจึงยืนดูตาลระบายสีอยู่หน้าประตู

                สักพัก สงสัยน้องหมวยเมียนมาร์เธอจะเมื่อย เธอเดินข้ามกระดาษงานของตาลแล้วเข้ามานั่งบนเตียงกับคุณจุ้บ ทำให้ตาลและคุณจุ้บมองหน้ากันในทันที

                “ขอดูนะ” น้องหมวยเอ่ยขึ้น

                “ใครวะแจง” ตาลเงยหน้าถามทันที

                “น้องที่เคยเล่าให้ฟัง” คุณจุ้บตอบกลับอย่างไม่สนใจ

                “อ๋อ ที่พูดไม่รู้เรื่องอ่ะนะ?”

                “อืม”

                “พี่จุ้บทำไมชอบว่าคนอื่น” น้องหมวยหันมาทำหน้าดุใส่คุณจุ้บท่นั่งเขียนรายงานอยู่ข้างๆเธอ

                “ก็มันจริงไหมล่ะตาล เด็กคนนี้เป็นหนักมากจริงๆนะ ขนาดคำว่า ‘มารยาท’ ยังไม่รู้จักเลย” คุณจุ้บกันไปโม้กับเพื่อนต่อ

                “รู้จัก!” น้องหมวยเธอตอบกลับมา

                “แปลว่าอะไร?” คุณจุ้บถามต่อ

                “ม.ม้า มาระ..ละก็อะไรก็ไม่รู้”

                เอือม -_-

                “คนเขานั่งทำงานกันเต็มห้องยังเสือกมานั่งอยู่ ที่ก็แคบนิดเดียว ออกไปเล่นข้างนอกไป” คุณจุ้บพูดอย่างหงุดหงิด แต่น้องสาวชาวเมียนมาร์กลับนิ่งไม่ยอมขยับตัว

                “พี่ พี่วาดรูปอะไรอ่ะ?” เธอให้ความสนใจกับรูปภาพของตาลมากกว่าการทะเลาะกับคุณจุ้บ สาวน้อยลงไปข้างเตียงแล้วมองดูฝีไม้ลายมือในการวาดรูปของตาลอย่างตั้งใจ

                “คน”

                “สวยมากเลย”

                “ขอบคุณ” ตาลตอบเสียงแข็ง

ตาลเป็นอีกคนที่ไม่ชอบเด็ก ยิ่งมาเจอเด็กที่พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่

                สักพักห้องก็เงียบไป โดยมีเสียงเพลงบรรเลงคลอเบาๆ เงียบอยู่นานสองนานก็ถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนน้ำล้างพู่กัน เพราะน้ำตอนนี้มันดำไปหมด

                ตาลลุกขึ้นยืนและถือแก้วน้ำ แต่ทางเดินมันไม่สะดวก มีทั้งกระดาษและน้องหมวยที่นั่งขวางทาง

                “ลุกหน่อย จะเอาแก้วไปล้าง” ตาลพูดอย่างใจเย็น น้องหมวยเมียนมาร์ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงยอมลุกออกไป

                เราใช้เวลาในการทำงานโดยมีบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญมาอยู่ด้วย เหมือนไม่ได้รับความเป็นส่วนตัว เหมือนห้องนี้เปิดสาธารณะ ใครอยากจะเข้าก็เข้าได้ คุณจุ๊บรู้สึกหงุดหงิดที่น้องหมวยเมียนมาร์ไร้ซึ่งมารยาท

                “หมวย กลับบ้านไปได้แล้วไป ดึกละนะ 4 ทุ่มแล้ว” คุณจุ้บเอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น

                “เออ กลับได้แล้ว มานั่งจ้องงานคนอื่น ไม่มีสมาธิ -_-” ตาลพูดขึ้นบ้าง

                เงียบ...

                “ไปนั่งที่อื่นไป มันเกะกะ” ตาลโบกมือไล่ น้องหมวยที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองขวางทางคนอื่นจึงขึ้นมานั่งบนเตียงกับคุณจุ้บ

                “บอกให้กลับบ้าน บนเตียงไม่มีที่ให้นั่งแล้ว กระดาษเต็ม”

                เธอจึงออกไปนั่งหน้าประตูแล้วมองตาลนั่งทำงานต่อ

                “กลับบ้านเถอะ” ตาลหันไปมองหน้าน้องหมวยแล้วพูดย่างเหนื่อยใจ เธอคนนี้ฟังภาษาคนรู้เรื่องหรือเปล่า?

                ...

                เธอเงียบ เหมือนกับไม่ได้บินสิ่งที่ตาลและคุณจุ้บพูด

                “หมวย เขาบอกให้กลับบ้านก็กลับไปดิ คนเขาจะทำงาน”

                “พี่ก็ทำไปดิ น้องจะนั่งดู”

                “มาว่ะ น้องเขาเถียงว่ะ” ตาลเงยหน้ามองคุณจุ้บที่นั่งอยู่บนเตียงพลางหัวเราะเล็กน้อยอย่างขำๆ

                “เฮ้ย หมวย ไล่จริงๆแล้วนะ ไม่ได้เล่น”

                …

                “เพื่อนพี่มาหาที่บ้าน ตัวเองน่าจะกลับได้แล้วนะ ไม่มีใครเล่นด้วยสักคน เขามาทำงานกัน มาอยู่ก็เกะกะ ห้องมันแคบเล็กนิดเดียวเอง” คุณจุ้บพยายามหาเหตุผลมาพูดด้วย แต่เธอก็เงียบ

                “ทำไมมันดื้องี้วะแจง -_-”

                “ไม่รู้ แม่งคุยไม่รู้เรื่อง”

                และคุณจุ้บกับตาลก็นั่งนินทาน้องหมวยในระยะเผาขนด้วยความหมั่นไส้ที่สั่งสมมานานหลายเดือน ขนาดนั่งด่าต่อหน้าก็ยังไม่ยอมลุกไปไหน ต่อมความอายของน้องสาวคนนี้อยู่ที่ไหนกันนะ

                จะสงสารเธอดีหรือเปล่า? เธอเป็นชาวเมียนมาร์ที่ไม่เข้าใจภาษาไทย เราควรจะให้อภัยความไม่มีมารยาทของน้องเขาหรือเปล่า?...

                “เฮ้ยแจง...” ตาลสะกิดคุณจุ้บให้ดูน้องหมวยที่นั่งก้มหน้าเขี่ยพื้น ท่าทางของเธอเหมือนคนร้องไห้

                “เออ ช่างมัน” คุณจุ้บใจแข็งมาก ไม่รู้สึกสงสารสาวน้อยที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่เลย ทำไมเธอถึงได้ใจดำเช่นนี้

                ไม่นาน สาวน้อยคนนั้นก็เดินจากไป

                เย้! มันไปได้สักที!!

                วันต่อมา...

                “พี่ วาดรูปให้หน่อยดิ”

                จะเรียกว่าด่าไม่จำหรือหน้าด้านดี วันนี้เธอก็มาพร้อมกับการบ้านวิชาศิลปะ

                “ไหน ครูให้วาดอะไร” คุณจุ้บเอ่ยปากถาม ถึงจะเกลียดเด็กคนนี้มากเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังมีน้ำใจจะวาดให้

                “วาดรูปอะไรก็ได้ แล้วก็ระบายสีด้วย ครูบอกว่าแสงเข้าตรงนี้ ตรงนี้ต้องเป็นสีอ่อนแล้วก็ตรงนี้ก็เข้มๆ” เธออธิบายเป็นภาษาบ้านๆตามที่เธอเข้าใจให้คุณจุ้บฟัง

                “อ๋อ ไล่สีเหรอ” ตาล สาวศิลปกรรม วันนี้เธอก็มานอนบ้ายคุณจุ้บเช่นเคยเนื่องจากยังทำใจเรื่องความรักไม่ได้

                “งั้นให้พี่ตาลวาดให้แล้วกัน พี่ตาลวาดรูปเก่งมาก” และคุณจุ้บก็โยนงานให้ตาลหน้าตาเฉย

                ตาลก็ไม่เต็มใจวาดให้เท่าไหร่ แต่ยังไงก็ต้องทำ

                ขั้นแรกให้น้องหมวยเมียนมาร์ตีกรอบสี่เหลี่ยมก่อน คุณจุ้บมีไม่บรรทัดให้ แต่เธอไม่ใช้ เธอโชว์ความสามารถการตีกรอบแบบไม่ใช้เครื่องมือ และมันก็ออกมาอย่างเบี้ยวๆ

                มึงเทพมากเลยอีหมวย

                “เสร็จแล้วพี่” น้องสาวยื่นกระดาษที่เธอบรรจงตีกรอบด้วยหัวใจพี่ตาลศิลปกรรม

                “ทำไมมันเบี้ยวจังวะ -_-”

                “เออๆ วาดไปเหอะ” คุณจุ้บยัดดินสอใส่มือตาลให้รีบๆวาด ไม่นานตาลก็บรรจงวาดวงกลมอย่างสวยงาม

                เธอหยิบสีไม้โทนร้อนขึ้นมาแล้วระบายลงไป

                “สีนี่ของใครวะ ของน้องเขาเหรอ ยี่ห้อคอลลีนนี่แพงนะ 32 ด้วย” ตาลเอ่ยถามด้วยความสงสัย

                “ของฉันเอง ไม่ใช้แล้วก็เลยให้น้องเขา”

                “คนดีจุง”

                ถึงแม้จะเกลียดแต่ก็ยกสิ่งของให้ ทั้งสีไม้ ชุดเครื่องเขียน เสื้อผ้ากางเกงก็ยกให้เธอ และตอนนี้น้องหมวยก็ใส่เสื้อของคุณจุ้บอยู่

                “เอ้าเสร็จแล้ว”

                มันเป็นรูปภาพทรงกลมที่งดงามมาก การไล่สีระดับเทพ สมแล้วที่เป็นฝีมือของตาลสาวศิลปกรรม!

                “โหยพี่ มันสวยเกินอะ หนูไม่กล้าเอาไปส่งครู”

                ยังมาเรื่องมากอีก -_-

                “งั้นฉีกทิ้งไหม?” คุณจุ้บถาม

                “ไม่เอา”

                “งั้นก็อย่าเรื่องมาก กลับบ้านไปได้ละ” และคุ้ณจุ้บก็โบกมือไล่สาวน้อยเมียนมาร์ให้ไปไกลๆด้วยความรำคาญ สาวน้อยกล่าวขอบคุณที่วาดรูปให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปตามคำไล่ของคุณจุ้บ

                “น้องเขามาขอให้ทำการบ้านแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ?”

                “เออ หนักสุดก็ภาษาไทย เขียนก็ไม่รู้เรื่อง อ่านก็ไม่ออก”

                 “แกก็ยังทนเนอะ”

                 “นั่นดิ”