[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา

   

                น้องหมวยเมียนมาร์ชอบหาอะไรมาให้คุณจุ้บทำอยู่บ่อยๆจนคุณจุ้บเริ่มจะเบื่อและออกปากไล่เธออย่างรุนแรง ทั้งตะโกน ด่า และตะคอก บางวันก็ปิดบ้านหนีเพราะไม่อยากเจอหน้าของเธอ ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เจอหน้าเธอ และสุดท้ายเธอก็ยอมเข้าใจและจากไปโดยดี

                แต่ก็เป็นได้ไม่นาน เธอก็กลับมาอีก กลับมาพร้อมกับกระดาษและปากกาของเธอ

                “พี่ คำว่า ‘คิดถึง’ เขียนยังไงเหรอ”

                “ไปถามย่าไป ย่านั่งดูโทรทัศน์อยู่ในบ้านน่ะ” คุฯจุ้บโบกมือไล่ให้สาวน้อยไปไกล เพราะตอนนี้เธอไม่ว่างและไม่อยากคุยกับเด็กสาวคนนี้อีกแล้ว

                ผ่านไป 5 นาที เธอกลับมาอีก

                “พี่ ย่าพี่ไม่อยู่”

                “ไปข้างนอกมั้ง”

                “ ’คิดถึง’ เขียนยังไง?”

                “ค.ควาย สระอิ”

                “สระอิเป็นแบบไหนเหรอพี่”

                -_-

                แล้วคุณจุ้บก็ต้องเขียนให้เธอดูเป็นตัวอย่าง และเธอก็เข้าๆออกๆห้องของคุณจุ้บเป็นว่าเล่น เข้ามาถามว่าตัวนี้เขียนอย่างไร ประโยคนี้เขียนอย่างไร พอเขียนให้ดูก็ออกไป ออกไปไม่นานก็กลับเข้ามาใหม่ จนคนจ้บต้องปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้อง

 

                เย็นวันหนึ่ง

                คุณย่าของคุณจุ้บเล่าให้ฟังว่า น้องเมียนมาร์มานั่งถามคุณย่าที่หน้าบ้านว่าการเขียนจดหมายรักเขียนอย่างไร

                หืม...เธอกำลังมีความรักเหรอ!

                ไม่นานเธอก็เข้ามาในห้องของคุณจุ้บพร้อมกระดาษและปากกาเช่นเดิม

                “พี่ พี่มีแฟนปะ?”

                “ไม่มี”

                “เหรอ แล้วที่คุยเฟสนี่ใคร” น้องหมวยเมียนมาร์จ้องไปที่จอคอมพิวเตอร์ของคุณจุ้บและอ่านข้อความในนั้น

                “ห้าห้าห้า ทำไมพี่ส่งเลข 5 ไปเยอะจัง” น้องคนเดิมถามอย่างเดียงสา ถามด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยไร้อารมณ์ ใบหน้าเหมือนรูปเรื่องสั้นนี้เลย

                “มันตลก ก็เลยเขียน”

                “ที่พี่คุยเป็นผู้หญิงผู้ชาย”

                “ผู้ชาย”

                “ทำไมพี่คุยกับผู้ชาย”

                “แรด”

                คุณจุ้บตอบแบบตัดบทเพราะเริ่มจะรำคาญแล้ว สิ่งที่เด็กเมียนมาร์ทำมันก้าวก่ายความเป็นส่วนตัว นั่งอ่านบทสนทนาของคนอื่นและจ้องมองแชทอยู่ตลอดเวลาราวจับผิด เธออยากจะถีบยอดหน้าเด็กคนนี้เอามากๆ แต่ตัวเธอมีอายุมากกว่าและไม่ควรที่จะทำแบบนั้น เธอจึงทำได้แค่เก็บความคิดเหล่านั้นไว้ในใจ

                “พี่ พี่เคยเขียนจดหมายรักไหม?”

                “ไม่เคย” คุณจุ้บตอบอย่างห้วนๆแล้วมองจอคอมต่อ

                “แล้วพี่เคยมีแฟนปะ?”

                “เป็นสิบคน”

                “ทำไมเยอะจัง”

                “สวย”

                คุณจุ้บยังคงตอบสั้นๆห้วนๆ ตั้งใจจะทำให้สาวน้อยเมียนมาร์รู้ว่าตัวเธอรำคาญเด็กคนนี้สุดๆ

                “แล้วพี่พูดกับแฟนว่ายังไง”

                “ไอ่ควาย”

                “พี่ด่าหนูทำไม”

                “เปล่า ควายนี่ใช้เรียกแฟนพี่”

                เด็กน้อยเงียบไปสักพักด้วยความงุนงงก่อนจะถามต่อ

                “พี่ไม่เคยเขียนจดหมายรักจริงเหรอ?”

                “ไม่เคย ทำไม หมวยจะเขียนให้ใคร?” คุณจุ้บด้วยความอยากรู้ เด็กตัวเท่านี้จะจดหมายรักไปจีบใคร เดี๋ยวนี้เขาโทรคุย ไม่งั้นก็เล่นเฟสคุยกันแล้ว ไม่มาเขียนจดหมายให้กันหรอก

                “ให้แฟน”

                มึงมีแฟนด้วย!!!

                “ใครแฟนหมวย -_-” คุณจุ้บถามต่อ เธองงมาก หน้าอย่างเด็กหมวยคนนี้มีแฟนกับเขาด้วยเหรอ พูดก็ไม่ชัด เขียนภาษาไทยก็เป็น สื่อสารก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง จะมีใครที่ไหนชอบ!

                “เด็กผู้ชายแถวบ้านนี่แหละ เดี๋ยวพี่ก็เห็น”

                ใครวะเด็กแถวบ้าน ไอ้บิวเด็กม.2เหรอ? แต่บิวมันมีแฟนแล้วนี่ วันก่อนเห็นขับรถไปปายด้วยกันอยู่เลย

                หรือจะเป็นโฮมมี่เด็กม.1 ไอ้โฮมมี่เนี่ยนะ! อ้วนก็อ้วน นิสัยก็เสีย ชอบด่าชาวบ้านแถมยังชอบตีพี่สาวตัวเองอีก น่ากลัวจะตาย หมวยไม่เอาหรอก

                เอ๊ะ...ใครวะ

                น้องพู่กันปะ? เด็กม.1หน้าตาน่ารัก เรียนโรงเรียนไฮโซ แลดูเป็นเจ้าชาย แถมหน้ายังเหมือนพี่บี้เดอะสตาร์อีก แต่อย่างน้องพู่กันคงไม่ชอบเด็กหน้าบร๊ะเจ้าโจ๊กแบบนี้หรอก ไม่เข้ากันเลย

                หรือหมวยมันจะชอบเด็กเมียนมาร์แถวบ้านเหมือนกันวะ? แต่เด็กชายเมียนมาร์แถวนี้ไม่มีนี่นา โอ๊ยงง แล้วถ้าชอบชาวเมียนมาร์ด้วยกันจริงจะเขียนจดหมายเป็นภาษาไทยทำไมวะ

                นี่คือความคิดของคุณจุ้บในตอนนี้

                “แล้วจะเขียนว่าไง เดี๋ยวช่วย” คุณจุ้บใจดีช่วยอีกครั้งทั้งที่อยากไล่เด็กคนนี้ออกห้อง

                “บอกว่า เองๆ เองชื่ออะไร เองเรียนที่ไหน โรงเรียนอะไร ชั้นอะไร มีเบอร์ไหม แบบนี้อ่ะ”

                แฟนพ่อมึงสิ -_-

                “ทำไมถึงเรียก ‘เอง’ อ่ะ จริงๆแล้วจะเรียก ‘ตัวเอง’ ปะ? หรือไม่ก็ ‘เตง’” คุณจุ้บถามเพื่อความชัดเจน

                “ไม่ เรียก ‘เอง’ เลย”

                “อ่ะ งั้นจะแทนเขาว่า ‘เอง’ แล้วจะแทนตัวหมวยว่าอะไร?”

                “เรา”

อ๋อ เรา กับ เอง -_-

                “เริ่มต้นจะเขียนว่าไงนะ เดี๋ยวเขียนให้” คุณจุ้บหยิบกระดาษและดินสอขึ้นมา เธอตั้งใจจะเขียนจดหมายรักให้น้องหมวย

                “เองชื่ออะไร เรียนที่ไหน อะไรก็ได้อะพี่ เขียนให้หน่อยสิ หนูก็ไม่รู้”

                “งั้นเดี๋ยวเขียนเริ่มต้นให้ ที่เหลือคิดเองนะ” น้องหมวยพยักหน้าตอบรับก่อนที่คุณจุ้บจะเขียนลงไป เธอนึกขำเล็กน้อยที่จะได้เขียนจดหมายรัก เธอคิดไม่ออกว่าจะเขียนอย่างไร แต่เท่าที่เธอเจอผู้ชายเกรียนๆมา เธอก็พอจะเดาออกว่า คำพูดเริ่มต้นเบสิคนั้นเป็นอย่างไร

                ‘สวัสดี เราชื่อหมวยนะ เธอชื่ออะไรเหรอ?’

                คุณจุ้บเขียนไปแบบนี้พลางหัวเราะออกมาทำให้น้องหมวยต้องตั้งคำถาม

                “พี่หัวเราะอะไร พี่เขียนอะไรอ่านให้ฟังหน่อย”

                “ก็เขียนแนะนำตัว บอกว่าชื่อหมวย แล้วก็ถามว่าเขาคนนั้นชื่ออะไรแค่นี้เอง อะ แล้วจะเขียนอะไรต่อ?”

                “เรียนไหน ชั้นอะไร มีโทรศัพท์ไหม เบอร์โทรอะไร พี่เขียนไปเลย หนูไม่รู้” เธอพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ อยากรู้จริงๆว่าตอนนี้เธอคิดอะไรอยู่ ใบหน้าเธอนิ่งเกินไปจนตามอารมณ์เธอไม่ถูก อะไรที่น่าขำ เธอก็ไม่ขำ นั่งนิ่งเหมือนคนไม่มีต่อมความรู้สึก เธอยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?

                “จะเขียนจดหมายรักต้องบอกความรู้สึกลงไปด้วย หมวยรู้สึกไง?”

                “ชอบ”

                “ไรอีก?”

                “คิดถึง”

                “คิดถึงตอนไหน?”

                “ตอนเรียน”

                “แล้วทำไมถึงชอบเขา?”

                “น่ารัก”

                คุณจุ้บรวบรวมข้อมูลแล้วเขียนเป็นจดหมายรักฉบับน่าขนลุกให้

                “เออ เขียนเสร็จละ แล้วจะให้เขาตอนไหน?” คุณจุ้บถามเพราะอยากรู้เวลา จะได้ระบุลงไปด้วย

                “หนูเห็นเขาชอบออกมาตอนทุ่มนะ หนูจะเอาให้เขาตอนนั้นแหละ”

                “แล้วจะให้เขาตอบกลับยังไงแบบตอบรับคำขอแบบเนี้ย”

                “ให้เขาเขียนมาส่งคืนตอนวันจันทร์ 1ทุ่ม ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านพี่อ่ะ”

                หลังจากนั้นคุณจุ้บก็เขียนลงไปอย่างรวดเร็ว สำนวนในการเขียนน่าขนลุกมาก

                “พี่อ่านให้ฟังหน่อย”

‘สวัสดี เราชื่อหมวยนะ เธอชื่ออะไรเหรอ?

อยากรู้จักจังเลย เราเห็นเธอมานานแล้ว เห็นว่าน่ารักดีแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยสักที วันนี้ก็เลยเขียนจดหมายมาถาม

ขอจีบได้ป่าว? อยากได้เบอร์เธอต้องทำไง?

แล้วเรียนที่โรงเรียนไหน บอกได้ป่าว?

เราอยากรู้จักเธอจริงๆนะ เวลาเราไปเรียน เราก็คิดถึงเธอ

คิดถึงตลอดเวลาเลยด้วย

คือ...ถ้ายังไงก็ช่วยตอบเราด้วยนะ

เขียนตอบข้างหลังกระดาษแผ่นนี้นี่แหละ

อย่างน้อยบอกชื่อมาก่อนก็ได้ บอกที่เรียนมาด้วยก็ดี แต่ถ้าแถมเบอร์โทรมาด้วยจะดีมากๆ

เขียนตอบกลับมาด้วยนะ ขอร้อง

วันจันทร์หนึ่งทุ่ม เอามาให้ที่ม้าหินอ่อนนะ’

 

 

นี่เป็นรูปภาพจริงที่เขียนขึ้นจริงโดยลายมือของเจ้าของเรื่องสั้นนี้ -_-

 

 

                หลังจากนั้นน้องหมวยเมียนมาร์ผู้มีความรักก็ไปนั่งรอที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านคุณจุ้บ รอเวลาที่จะได้พบหน้าชายในฝันของตนและส่งมอบกระดาษแผ่นนี้ให้

                คุณจุ้บที่นั่งอยู่ในห้องก็รอว่าน้องหมวยจะส่งให้ใคร และเธออยากรู้มากว่าคนที่เธอชอบเป็นใคร

                ไม่นานเสียงเด็กเล่นกันก็ดังขึ้นที่หน้าบ้าน เสียงร้องตะโกนราวกับทำสงคราม เสียงไม้กระทบกัน ให้ทายว่าไม้นั่นคงเป็นดาบนจินตนาการของพวกเด็กๆ

คงจะเป็นพวกไอ้โฮมมี่กับบิวนั่นแหละ เสียงน่ารำคาญหวกหูชะมัด -_- (เมื่อก่อนตัวเองก็เป็นแบบนี้)

                พอเสียงเงียบสงบลง น้องหมวยเธอก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้ม

                “พี่ ไม่ต้องเอาจดหมายให้เขาแล้ว”

                “ทำไมอ่ะ?” คุณจุ้บขมวดคิ้วอย่างสงสัย เขียนไปตั้งเยอะ ทำไมไม่ให้เขาล่ะ? ตัวหนังสือก็สวยออก คนอ่านต้องปลื้มมากแน่ๆ

                “เมื่อกี้ไปเล่นด้วยกันมา เขาคุยกับหนูด้วย”

                “ฮะ!!! มันเป็นใคร?” โฮมมี่ หรือ บิว!

                “เด็กที่เป็นลูกเจ้าของบ้านของหนูอ่ะ”

                “น้องพู่กัน -_-”

                “อื้มใช่ๆ หนูไปละนะ ขอบคุณมากพี่”

                ไม่แปลกที่หมวยจะชอบน้องพู่กัน เขาหน้าตาดีที่สุดในหมู่เด็กๆในหมู่บ้านนี้แล้วล่ะ...