[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา

 
                เล่นเกมทุกวันจนโทรศัพท์พัง เปิดไม่ขึ้น เรื่องนี้จะโทษใครดี...
                สาวน้อยใจดีผู้รักในการแบ่งปัน
                หรือเด็กสาวชาวเมียนมาร์ที่ติดเกม
                คุณจุ้บต้องจำใจใช้โทรศัพท์เก่าที่มีไฟฉายและหน้าจอเล็กๆเพื่อรับสายและโทรออก แต่ก็เป็นเรื่องดีที่เธอจะได้โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ไฉไลกว่าเดิม
                “พี่ โทรศัพท์พี่อยู่ไหน” เด็กน้อยเมียนมาร์คนเดิมเข้ามาถามทันทีที่เห็นคุณจุ้บแปลกไป ปกติคุณจุ้บจะต้องนั่งเล่นเกมสิ แต่ทำไมวันนี้ไม่เล่นล่ะ?
                “พังแล้ว”
                “พังได้ไง?”
                “เล่นเกมเยอะ มันเลยพัง” คุณจุ้บตอบด้วยสีหน้าที่เซ็งสุดๆ ต่อไปนี้เธอจะไม่ได้เล่นเกมแล้ว
                “แล้วเครื่องมันอยู่ไหน?”
                “นี่ไง” คุณจุ้บชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือสีฟ้าที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ มันช่างน่าสงสารเหลือเกิน
                “ไหนดูหน่อย...มันยังเปิดได้นี่พี่” เด็กคนเดิมกดเปิดเครื่องจนจอฉายแสงออกมา
                ...
                พรึ่บ
                “เห็นไหม มันดับไปแล้ว” คุณจุ้บตอบอย่างเซ็งๆ ก็มันพังแล้ว ต่อให้เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก
                “แบตหมดหรือเปล่าพี่” เธอยังไม่ทิ้งความพยายามที่จะฟื้นคืนชีพโทรศัพท์เครื่องนี้ เธอหาสายชาร์จแบตและพยายามที่จะเสียบมัน
                “พี่ชาร์จตั้งแต่เช้าแล้ว”
                “งั้นหนูจะเอาไปซ่อม หนูอยากได้โทรศัพท์” เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น
                “ไปถามแม่พี่เอาเองก็แล้วกันว่าจะให้หรือเปล่า”
                “ไหนพี่บอกว่าจะให้ไง ทำไมโกหก!” เด็กน้อยขาวเมียนมาร์ผู้มีจิตวิญญาณแห่งความหลงใหลในโทรศัพท์มือถือสูง ตะโกนขึ้นอย่างโมโห เธอรู้สึกหงุดหงิดที่พี่สาวที่เธอให้ความเคารพผิดคำพูดไม่ยอมให้โทรศัพท์แก่เธอ
                “ก็มันพังแล้วจะเอาไปอีกทำไม”
                “อยากได้”
                “จะเอาไปทำไร?”
                “เล่นเกม”
                จุดประสงค์มึงเลิศมาก
                สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ไป มันเป็นความเจ็บปวดที่เธอลืมไม่ลง
                กว่าจะได้โทรศัพท์มา มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
 
                หลังจากนั้นเธอทั้งสองก็คุยกันน้อยลง เวลาเดินผ่านกัน น้องหมวยชาวเมียนมาร์จะไม่มอง ไม่สบตาคุณจุ้บเลยแม้แต่น้อย ไม่มองแม้กระทั่งคุณย่าของคุณจุ้บ
                เราไม่รู้จักกันแล้วใช่ไหม...
                ดี!
 
                แต่เธอหยิ่งได้ไม่นานก็ต้องกลับมาขอความช่วยเหลือใหม่
                “พี่ สอนการบ้านให้หน่อย” น้องหมวยเมียนมาร์เดินเข้ามาในห้องของคุณจุ้บและถือหนังสือคณิตศาสตร์ฉบับยืมเรียนมาด้วย
                คุณจุ๊บเห็นเช่นนั้นก็อยากสอนขึ้นมาพลางคิดในใจว่า
                ‘มาให้สอนการบ้านยังดีกว่ามานั่งเล่นเกมอีก’
                คุณจุ้บรู้สึกดีที่จะได้รับบทเป็นครู เธอรู้สึกสนุกจึงตอบตกลงสอนเธอเปิดดูตำราเรียนและรู้ว่าเป็นโจทย์ย้ายสมการง่ายๆ ใครๆก็ทำเป็น ยิ่งมีตัวอย่างยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่
                แต่สำหรับเด็กคนนี้
                “นี่ไง ก็ทำเหมือนตัวอย่าง เอา 18 ลบ 12 ลองลบดู ได้เท่าไหร่”
                “…” น้องหมวยนั่งทดเลขในกระดาษที่คุณจุ้บเตรียมมา เธอรู้สึกภูมิใจที่กำลังสอนเด็กคนหนึ่งให้ลบเลขอยู่
                “ได้ 30 ใช่ไหมพี่”
                “เอามาลบกันทำไมเลขมันเยอะกว่าเดิมล่ะ นั่นมันบวกแล้ว”
                “หนูทำไม่เป็น” ประโยคนั้นทำให้คุณจุ้บขมวดคิ้วเล็กน้อยแค่ลบเลขก็ยังทำไม่เป็น
                “นี่ ก็เอาเลขมากตั้งแล้วลบออ....”
                “พี่ทำให้หนูหน่อยดิ หนูทำไม่เป็น”
                นี่การบ้านมึงนะ
                สุดท้ายคุณจุ้บก็ต้องทำให้จนเสร็จเรียบร้อย น้องหมวยกล่าวขอบคุณแล้วเดินกลับบ้านตัวเองไป โชคดีที่วันนี้เธอไม่มาอยู่ก่อกวน สงสัยจะรู้ตัวเองดีแล้ว
               
                หลายวันที่เด็กหมวยชาวเมียนมาร์เอาการบ้านมาให้ทำ ทั้งคณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ วิทยาศาสตร์ และภาษาไทย การบ้านของเธอเยอะเหลือเกิน ทำไมคุณครูของเธอถึงได้ใจร้ายสั่งการบ้านให้กับเด็กคนนี้
                วิชาคณิต คุณจุ้บต้องเขียนให้ดูในการะดาษแล้วให้เธอลอกลงไป
                วิชาภาษาอังกฤษไม่ต้องพูดถึง คุณจุ้บทำให้อย่างเดียว เด็กคนนี้ไม่มีทางอ่านออกอย่างแน่นอน โชคดีที่การบ้านเป็นข้อกา a b c d มันง่ายมาก เนื้อหาเกี่ยวกับการบอกทางและป้ายสัญลักษณ์ต่างๆ
                “พี่ กาให้มันใหญ่ๆหน่อยดิ เดี๋ยวครูน้องมองไม่เห็น”
                ให้คนอื่นทำการบ้านให้แล้วยังเรื่องมากอีก
                วิชาวิทยาศาสตร์ เป็นการทดลองอะไรสักอย่างซึ่งคุณจุ้บไม่เข้าใจ
                “ไปลอกเพื่อนนะ”
                “ลอกไม่ได้ พี่สอนหน่อยดิ” เธอยืนชีทให้คุณจุ้บพร้อมปากกาสีน้ำเงิน
                “กูทำไมไม่ได้ ไปให้แม่มึงสอนไป!”
                วิชาภาษาไทย
                “ ‘ฉันเล่นตุ๊กตากับเพื่อน’ ข้อนี้เขียนแบบนี้” คุณจุ้บพยายามาสอนให้เด็กน้อยฝึกเขียนเองอย่างใจเย็น
                “ฉันเล่น...พี่ ‘ตุ๊กตา’ เขียนไง?”
                “ต.เต่า ไม้ตรี สระอุ ก.ไก่...”
                “พี่ ไม้ตรีเขียนไง?”
                “เลขเจ็ดไทยอ่ะ” คุฯจุ้บเริ่มจะอารมณ์เสียกับความโง่เขลาเบาปัญญาของเด็กคนนี้ การบ้านของเธอช่างเยอะเหลือเกิน แล้วให้มาสะกดคำแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จสักที
                “แล้วสระอุล่ะ?”
                “...” คุณจุ๊บเขียนสระอุลงบนกระดาษให้ดูเป็นตัวอย่าง หวังว่าเธอจะเข้าใจ
                “อ๋อ ตัวเก้า ทีหลังพี่อย่าบอกว่าสระอุสิ น้องไม่เข้าใจ ให้บอกว่าตัวเก้านะ”
                ตัวเก้าพ่อมึงสิ บ้านกูเรียกสระอุ!
                แล้วคุณจุ๊บก็สอนไปเรื่อยๆ และปัญหาก็ถาโถมเข้ามาจนน่ารำคาญ
                “พี่ๆ ‘กับ’ เขียนยังไงเหรอ?”
                “ก.ไก่ ไม้หันอากาศ”
                “ไม้หันอากาศเขียนยังไงล่ะ?” น้องหมวยขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ในใจเธอคิดว่า
                ‘ทำไมพี่สาวคนนี้ถึงพูดไม่รู้เรื่องนะ พูดอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยได้ไหม!’
                มึงนั่นแหละโง่ อีควาย!
                คุณจุ้บจึงเขียนให้ดูเป็นตัวอย่าง
                “สระ แ- เขียนยังไง พี่พูดให้มันเข้าใจหน่อยดิ้!”
                “สระ เ- สองตัว กูพูดเข้าใจแล้วนะ มึงอ่ะโง่เอง” คุณจุ้บเริ่มอารมณ์เสียจึงขึ้น กู-มึง กับสาวน้อยชาวเมียนมาร์
                ...
                “พี่ สระ อึ เขียนไง?”
                “สระอิมีกลมๆอยู่ข้างบน”
                “สระอิคืออะไร?”
                 …
                “‘และ’ เขียนยังไงเหรอพี่”
                “หนูอ่านไม่ออก”
                “พี่ก็บอกหนูมาสิ!”
                การบ้านมึงหรือการบ้านกูกันแน่วะ