[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา

                วันต่อมา การบ้านวิชาภาษาไทยก็มาอีก

                “หมวย ทำไม่การบ้านเยอะจังเลยวะ เขียนหนังสือไม่เป็นแล้วคุณครูไม่รำคาญบ้างเหรอ?” คุณจุ้บถามด้วยความอยากรู้สุดๆ          

                “หนูเป็นเด็กพิเศษ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมการบ้านเธอจึงเยอะเช่นนี้

                “ยิ้มทำไม ภูมิใจเรหอที่เป้นเด็กพิเศษ”

                “…” เธอไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มลูกเดียว คงภูมิใจสินะ -_-

                “ครูบอกว่าหนูเป็นพิเศษ”

                “เออดีใจด้วย แล้ววันนี้มีการบ้านอะไรอีก”

                “ภาษาไทย” คำตอบของน้องหมวยชาวเมียนมาร์ทำให้หัวใจขอคุณจุ้บแทบสลาย มันเป็นวิชาที่ยากที่สุด เพราะน้องหมวยเธอเขียนหนังสือไม่เป็น

                “มานี่ เดี๋ยวทำให้”

                การบ้านในวันนี้มีทั้งหมด 4-5 ชุด เป็นการบ้านที่ต้องใช้หนังสือเรียนประกอบ ซึ่งน้องหมวยคนนี้เธอไม่มี

                “หนังสือเรียนไม่มีก็ทำไม่ได้นะ” คุณจุ้บหันไปบอกเด็กหมวย

                “หนูไปบอกครูแล้ว บอกว่าหนูไม่มีหนังสือเรียน ครูเห็นหน้าหนูก็โบกมือไล่แล้วบอกว่า ‘ไปไกลไป๊!’ แบบนี้อะ”

                เออ สมควร ครูแกก็คงจะรำคาญเหมือนกัน -_-

                “เออๆ เดี๋ยวช่วย”

                ส่วนไหนที่คุณจุ้บพอจะช่วยได้ก็ช่วยไป เปิดเน็ตก็ได้ไม่ใช่ปัญหา ตรงไหนที่เป็นคำตอบ คุณจุ้บก็คลุมดำแล้วรอให้น้องหมวยเขียน แต่เธอเขียนนานมาก

                “พี่...มองไม่ค่อยเห็นเลยอ่ะ นั่นตัวอะไร” ตัวหนังสือมันเล็กมาก ไม่แปลกที่เธอจะมองไม่เห็น แต่ถ้าเธออ่านออก มันจะง่ายมากกว่าเขียนทีละตัวแบบนี้เยอะ

                “ไม้ไต่คู้”

                “เขียนยังไง?”

                “เลขแปดไทย”

                “...ยังไงอ่ะ” คุณจุ้บหยิบปากกาในมือของเด็กคนเดิมแล้วลงเขียนให้จนเสร็จไป1ข้อ

                “ตัวหนังสือมันไม่เหมือนกัน เดี๋ยวครูหนูก็ว่าหรอก”

                “เรื่องของมึง”

                หลังจากนั้นก็เขียนคำตอบข้อต่อไป น้องหมวยชาวเมียนมาร์กว่าจะเขียนคำตอบได้ในแต่ละข้อใช้เวลาไป3นาที เพราะคำตอบยาว และเธอก็อ่านไม่ออกจึงต้องเขียนทีละตัว

                “พี่ ทำไมมันยาวแบบเนี้ย เขียนไม่พอแล้ว”

                “ก็คำตอบมันยาว”

                “เอาสั้นๆได้ไหม”

                “แล้วมันจะไปอ่านรู้เรื่องได้ไง”

                “ก็มันไม่พออ่ะ!”

                “เออ ตามใจ”

                คุณจุ้บเริ่มเหนื่อยกับการสอนการบ้านแล้ว ทำอย่างนี้ก็เหมือนกับเธอทำการบ้านให้เด็กคนนี้ เพราะเธอเป็นฝ่ายที่ใช่สมอง แต่น้องหมวยชาวเมียนมาร์ เธอลอกอย่างเดียว

                คุณจุ้บเบื่อที่จะต้องนั่งรอน้องหมวยเขียนคำตอบ เธอจึงเปลี่ยนเจอไปตอบแชทเพื่อนในเฟสบุ๊คแทน

                “อ้าว! พี่เปลี่ยนทำไม หนูยังเขียนไม่เสร็จเลยนะ!”

                “เขียนช้าจังวะ”

                “ก็หนูเขียนไม่เป็น”

                “มานี่ เดี๋ยวเขียนให้”

                 คุณจุ้บตัดสินใจดึงการบ้านของเด็กหมวยมาเขียนเอง เพราะคิดว่าถ้าตัวเองเขียน มันคงจะเสร็จเร็วกว่านี้ ทำการบ้านชุดที่1ตั้งแต่ 2 ทุ่ม จนตอนนี้เวลา 4 ทุ่มแล้วยังไม่เสร็จ มัวแต่ไปสะกดคำทีละตัวอย่างนั้นมันจะไปทันได้อย่างไร

                 เธอทำอย่างรวดเร็วจนเสร็จไป 1 ชุด เหลืออีก3ชุดที่ต้องทำ

                “ไม่ทำแล้วนะ ขี้เกียจ”

                “งั้นพรุ่งนี้มาใหม่นะ”

                “อืม” หลังจากนั้นเด็กหมวยก็กล่าวคำขบคุณแล้วเดินจากไป ถ้าหากคุณจุ้บตอบว่า ‘พรุ่งนี้จะไม่ทำให้แล้ว’ เด็กคนนั้นต้องไม่ยอมกลับไปเป็นแน่

                หลายวันจนครบ 1 อาทิตย์ การบ้านวิชาภาษาไทยเจ้าปัญหาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ การบ้าน 3-4 ชุดครั้งที่แล้วส่งไปโดยไม่เสร็จ คุณครูของยัยเด็กนี่ก็ไม่ว่า และยังมีการบ้านข้อกาอีก 600 ข้อ

                คุณจุ้บต้องเป็นคนทำให้อยู่ดี เธอรู้สึกไม่มีความเป็นส่วนตัว รู้สึกไม่ได้ทำกิจกรรมของตนเองเลย ไม่ได้เขียนนิยาย ไม่ได้ฟังเพลง ไม่ได้ตอบแชทเพื่อน เธอรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องมาทำการบ้านให้เด็กคนนี้ เธอจึงพูดออกไปตามใจอยาก

                “ไม่ต้องเอาการบ้านมาให้ทำอีกแล้วนะ พี่ขี้เกียจ การบ้านแม่งเยอะเกินไป ตั้ง 600 ข้อ”

 ไม่ไหวว่ะ กูคิดคนเดียว มึงไม่ช่วยไรเลย

                “พี่ก็ไม่ต้องทำ เดี๋ยวหนูทำเอง”

                “งั้นก็เอาไปทำที่บ้าน”

                “พี่ก็สอนหนูดิ!” เธอขึ้นเสียงกับพี่สาวด้วยความไม่พอใจ แค่ให้สอนทำการบ้านทำไมต้องไล่กันด้วย!

                “สอนหรือทำกันแน่?”

                “พี่ก็แค่บอกว่าข้อนี้ตอบอะไร เดี๋ยวหนูกาให้เอง”

                แหม...ช่วยกูได้เยอะเลย!!

                “มันต่างกันตรงไหน ยังไงพี่ก็เหมือนทำเอง” คุณจุ้บไม่สนใจแล้วนั่งเล่นแชทบนเฟสบุ๊คต่อ

                “โอ้ยพี่ หนูต้องส่งพรุ่งนี้แล้วนะ”

                “บอกครูไปว่าอ่านไม่ออก จบ” คุณจุ้บยังคงนั่งนิ่งไม่สนใจ ท่าทางที่ไร้เยื่อใยของเธอทำให้เด็กเมียนมาร์เงียบไป และนั่งกาไปเรื่อย คุณจุ้บที่เห็นน้องหมวยกาไปเรื่อยก็ไม่สนใจ เปิดเพาเวอพอยต์ขึ้นมาทำงานของตัวเอง

                “พี่...สอนหน่อยดิ!” เธอเริ่มตะโกนด้วยความหงุดหงิด

                “ทำงานอยู่ ไม่เห็นเหรอ?”

                “งั้นพี่ทำงานเสร็จแล้วบอกนะ”

                “เออ”

                หลังจากนั้นคุณจุ้บก็หาเรื่องไม่สอนการบ้านเธอ จนเธอรู้ตัว และไม่มาหาที่บ้านคุณจุ้บอีกเลย