[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา

               หลังจากที่เราเริ่มรู้จักกัน ชีวิตก็เริ่มพัง

                “พี่ๆ มีเกมอะไรบ้าง” หล่อนชะโงกหน้ามองดูจอโทรศัพท์ของเจ้าของเรื่องสั้นนี้หรือคุณจุ๊บแจงด้วยใบหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์ ในขณะที่คุณจุ๊บแจงกำลังนั่งเล่นคุ้กกี้รันอยู่

                “ลองเล่นไหม?” คุณจุ๊บแจงผู้ใจดีแบ่งปันเกมบนโทรศัพท์ให้เธอเล่น เพราะเห็นว่าเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารจากถิ่นพม่า เธอคงจะไม่เคยเล่นอะไรที่แลดูไฮเทคแบบนี้มาก่อน

                พอเธอเล่นปุ๊บ

                ตาย...

                หัวใจที่อุตส่าห์เก็บรักษาไว้ หายเกลี้ยง...

                ขอบคุณค่ะ

                ทุกวันเธอจะมารอหน้าบ้านคุณจุ๊บแจง เวลาบ่ายคุณจุ้บก็ยังไม่ตื่น เธอเป็นคนที่ตื่นสายมาก และน้องหมวยก็ยังไม่เลิกที่จะรอ เธอไปก่อกวนพ่อของคุณจ้บแจงต่อ เขาคือผู้โชคร้ายรายต่อไป

                “ลุงๆ โทรศัพท์ลุงมีเกมไหม” หล่อนถือวิสาสะเดินเข้าบ้านคุณจุ้บแจงไปอย่างไม่แคร์ นั่งบนตั่งราวกับเป็นเจ้าของบ้านในขณะที่ครอบครัวนี้กำลังรับประทานอาหารกลางวันอยู่

                จะเรียกว่าไร้มารยาทก็แรงไป เรียกว่าเสือกก็แล้วกัน

                เวลาดึก

                ในบ้านไม่มีใครอยู่ พ่อออกไปซื้อของข้างนอก ย่าอาบน้ำบนบ้าน แม่เล่นเกมในห้อง และคุณจุ้บแจงนอนดูโทรทัศน์บนบ้านซึ่งเป็นโซนส่วนตัวสุดๆ  ไม่สนิทจริง ไม่สามารถขึ้นมาได้

แล้วจู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

                แอด...

                “พี่...ขอเล่นเกมหน่อยดิ”

                มึงเป็นผีไงวะ!!!

                คุณจุ๊บแจงลากตัวเด็กคนนั้นลงมาข้างล่างและพูดตักเตือน

                “หมวย รู้จักคำว่ามารยาทไหม?” หญิงสาวผู้เป็นพี่ถามเด็กน้อยชาวเมียนมาร์อย่างใจเย็น แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ

                รอยยิ้ม

                และการส่ายหน้า...

                “อย่าขึ้นบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกนะ มันไม่ดี”

                “ค่ะ” เธอตอบอย่างว่าง่าย แต่ในใจของคุณจุ้บแจงก็ยังคิดว่า...

                ‘มึงจะเข้าใจที่กูพูดไหม’

                สุดท้ายคุณจุ๊บแจงก็นั่งเล่นเกมบนโทรศัพท์มือถือพร้อมกับเด็กเมียนมาร์คนเดิมอย่างปฏิเสธไม่ได้

                คุณจุ้บแจงเป็นคนใจเย็นมากนะ...

                เธอทำแบบนี้อยู่หลายหน เล่นเกม และชาร์จแบตโทรศัพท์ไปด้วย ยิ่งโหลดเกมมามากๆ เครื่องก็เริ่มอืด และโทรศัพท์ก็เริ่มพัง

                “พี่ๆ พี่มีโทรศัพท์เครื่องอื่นที่ไม่ใช่แล้วไหม?” เด็กน้อยคนเดิมถามด้วยใบหน้านิ่งเช่นเคย

                “ไม่มี มันพังหมดแล้ว”

                “แล้วไอ้โทรศัพท์เก่าที่อยู่ในห้องพี่ล่ะ?”

                มึงยังเสือกเห็นอีกนะ

                “มันพังหมดแล้ว ใฃ้ไม่ได้”

                “ใช้ไม่ได้แล้วทำไมไม่เอาไปทิ้ง”

                “ขี้เกียจ” คุณจุ้บเริ่มจะหงุดหงิดกับคำถามที่ไม่มีวันหมด ต่อมความสงสัยของเด็กคนนี้จะเยอะไปไหน

                “พี่ ถ้าพี่ไม่ใช้โทรศัพท์นี้แล้ว พี่เอาให้หนูนะ” คำพูดของเด็กน้อยทำให้คุฯจุ้บถึงกับต้องชะงักไป...

                มึงกล้าขอด้านๆแบบนี้เลยเหรอวะ...

                “อืม”

                “แล้วพี่ต้องโหลดเพลงให้ด้วยนะ”

                “อืม”

                “โหลดเกมให้ด้วยนะ หนูอยากมีเกมเยอะ”

                “เออ เดี๋ยวโหลดให้”

                “เมื่อไหร่พี่จะซื้อโทรศัพท์ใหม่อ่ะ?”

                กูไม่รู้โว้ยยยยยยยย!!!!

                คุณจุ้บอยากจะระเบิดอารมณ์ใส่เด็กคนข้างๆที่พูดมากไม่ยอมหยุด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอเป็นเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ไม่รู้สักแม้กระคำว่า ‘มารยาท’

                เธอดูผิดจาดตอนแรกที่เจอกัน ตอนแรกเธอช่างดูน่าสงสาร คุณจุ้บรู้สึกพลาดที่แนะนำเกมให้น้องหมวยเมียนมาร์รู้จัก น้องคนนี้จึงตามเธอแจ ตามทุกวัน เลิกเรียนก็จะมาหา และพูดด้วยประโยคที่ซ้ำกันทุกวันว่า

                “พี่ๆ ขอเล่นเกมหน่อย”