[ชีวิตจริง] สาวน้อยชาวเมียนมาร์ผู้ไร้เดียงสา
เขียนโดย 
LazyGirl
วันที่ 14 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.43 น.
แก้ไขเมื่อ 20 เมษายน พ.ศ. 2558 08.36 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
3) น้องหมวยเมียนมาร์ทำการบ้าน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เล่นเกมทุกวันจนโทรศัพท์พัง เปิดไม่ขึ้น เรื่องนี้จะโทษใครดี...
สาวน้อยใจดีผู้รักในการแบ่งปัน
หรือเด็กสาวชาวเมียนมาร์ที่ติดเกม
คุณจุ้บต้องจำใจใช้โทรศัพท์เก่าที่มีไฟฉายและหน้าจอเล็กๆเพื่อรับสายและโทรออก แต่ก็เป็นเรื่องดีที่เธอจะได้โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ไฉไลกว่าเดิม
“พี่ โทรศัพท์พี่อยู่ไหน” เด็กน้อยเมียนมาร์คนเดิมเข้ามาถามทันทีที่เห็นคุณจุ้บแปลกไป ปกติคุณจุ้บจะต้องนั่งเล่นเกมสิ แต่ทำไมวันนี้ไม่เล่นล่ะ?
“พังแล้ว”
“พังได้ไง?”
“เล่นเกมเยอะ มันเลยพัง” คุณจุ้บตอบด้วยสีหน้าที่เซ็งสุดๆ ต่อไปนี้เธอจะไม่ได้เล่นเกมแล้ว
“แล้วเครื่องมันอยู่ไหน?”
“นี่ไง” คุณจุ้บชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือสีฟ้าที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ มันช่างน่าสงสารเหลือเกิน
“ไหนดูหน่อย...มันยังเปิดได้นี่พี่” เด็กคนเดิมกดเปิดเครื่องจนจอฉายแสงออกมา
...
พรึ่บ
“เห็นไหม มันดับไปแล้ว” คุณจุ้บตอบอย่างเซ็งๆ ก็มันพังแล้ว ต่อให้เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก
“แบตหมดหรือเปล่าพี่” เธอยังไม่ทิ้งความพยายามที่จะฟื้นคืนชีพโทรศัพท์เครื่องนี้ เธอหาสายชาร์จแบตและพยายามที่จะเสียบมัน
“พี่ชาร์จตั้งแต่เช้าแล้ว”
“งั้นหนูจะเอาไปซ่อม หนูอยากได้โทรศัพท์” เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น
“ไปถามแม่พี่เอาเองก็แล้วกันว่าจะให้หรือเปล่า”
“ไหนพี่บอกว่าจะให้ไง ทำไมโกหก!” เด็กน้อยขาวเมียนมาร์ผู้มีจิตวิญญาณแห่งความหลงใหลในโทรศัพท์มือถือสูง ตะโกนขึ้นอย่างโมโห เธอรู้สึกหงุดหงิดที่พี่สาวที่เธอให้ความเคารพผิดคำพูดไม่ยอมให้โทรศัพท์แก่เธอ
“ก็มันพังแล้วจะเอาไปอีกทำไม”
“อยากได้”
“จะเอาไปทำไร?”
“เล่นเกม”
จุดประสงค์มึงเลิศมาก
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ไป มันเป็นความเจ็บปวดที่เธอลืมไม่ลง
กว่าจะได้โทรศัพท์มา มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
หลังจากนั้นเธอทั้งสองก็คุยกันน้อยลง เวลาเดินผ่านกัน น้องหมวยชาวเมียนมาร์จะไม่มอง ไม่สบตาคุณจุ้บเลยแม้แต่น้อย ไม่มองแม้กระทั่งคุณย่าของคุณจุ้บ
เราไม่รู้จักกันแล้วใช่ไหม...
ดี!
แต่เธอหยิ่งได้ไม่นานก็ต้องกลับมาขอความช่วยเหลือใหม่
“พี่ สอนการบ้านให้หน่อย” น้องหมวยเมียนมาร์เดินเข้ามาในห้องของคุณจุ้บและถือหนังสือคณิตศาสตร์ฉบับยืมเรียนมาด้วย
คุณจุ๊บเห็นเช่นนั้นก็อยากสอนขึ้นมาพลางคิดในใจว่า
‘มาให้สอนการบ้านยังดีกว่ามานั่งเล่นเกมอีก’
คุณจุ้บรู้สึกดีที่จะได้รับบทเป็นครู เธอรู้สึกสนุกจึงตอบตกลงสอนเธอเปิดดูตำราเรียนและรู้ว่าเป็นโจทย์ย้ายสมการง่ายๆ ใครๆก็ทำเป็น ยิ่งมีตัวอย่างยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่
แต่สำหรับเด็กคนนี้
“นี่ไง ก็ทำเหมือนตัวอย่าง เอา 18 ลบ 12 ลองลบดู ได้เท่าไหร่”
“…” น้องหมวยนั่งทดเลขในกระดาษที่คุณจุ้บเตรียมมา เธอรู้สึกภูมิใจที่กำลังสอนเด็กคนหนึ่งให้ลบเลขอยู่
“ได้ 30 ใช่ไหมพี่”
“เอามาลบกันทำไมเลขมันเยอะกว่าเดิมล่ะ นั่นมันบวกแล้ว”
“หนูทำไม่เป็น” ประโยคนั้นทำให้คุณจุ้บขมวดคิ้วเล็กน้อยแค่ลบเลขก็ยังทำไม่เป็น
“นี่ ก็เอาเลขมากตั้งแล้วลบออ....”
“พี่ทำให้หนูหน่อยดิ หนูทำไม่เป็น”
นี่การบ้านมึงนะ
สุดท้ายคุณจุ้บก็ต้องทำให้จนเสร็จเรียบร้อย น้องหมวยกล่าวขอบคุณแล้วเดินกลับบ้านตัวเองไป โชคดีที่วันนี้เธอไม่มาอยู่ก่อกวน สงสัยจะรู้ตัวเองดีแล้ว
หลายวันที่เด็กหมวยชาวเมียนมาร์เอาการบ้านมาให้ทำ ทั้งคณิตศาสตร์ ภาษาอังกฤษ วิทยาศาสตร์ และภาษาไทย การบ้านของเธอเยอะเหลือเกิน ทำไมคุณครูของเธอถึงได้ใจร้ายสั่งการบ้านให้กับเด็กคนนี้
วิชาคณิต คุณจุ้บต้องเขียนให้ดูในการะดาษแล้วให้เธอลอกลงไป
วิชาภาษาอังกฤษไม่ต้องพูดถึง คุณจุ้บทำให้อย่างเดียว เด็กคนนี้ไม่มีทางอ่านออกอย่างแน่นอน โชคดีที่การบ้านเป็นข้อกา a b c d มันง่ายมาก เนื้อหาเกี่ยวกับการบอกทางและป้ายสัญลักษณ์ต่างๆ
“พี่ กาให้มันใหญ่ๆหน่อยดิ เดี๋ยวครูน้องมองไม่เห็น”
ให้คนอื่นทำการบ้านให้แล้วยังเรื่องมากอีก
วิชาวิทยาศาสตร์ เป็นการทดลองอะไรสักอย่างซึ่งคุณจุ้บไม่เข้าใจ
“ไปลอกเพื่อนนะ”
“ลอกไม่ได้ พี่สอนหน่อยดิ” เธอยืนชีทให้คุณจุ้บพร้อมปากกาสีน้ำเงิน
“กูทำไมไม่ได้ ไปให้แม่มึงสอนไป!”
วิชาภาษาไทย
“ ‘ฉันเล่นตุ๊กตากับเพื่อน’ ข้อนี้เขียนแบบนี้” คุณจุ้บพยายามาสอนให้เด็กน้อยฝึกเขียนเองอย่างใจเย็น
“ฉันเล่น...พี่ ‘ตุ๊กตา’ เขียนไง?”
“ต.เต่า ไม้ตรี สระอุ ก.ไก่...”
“พี่ ไม้ตรีเขียนไง?”
“เลขเจ็ดไทยอ่ะ” คุฯจุ้บเริ่มจะอารมณ์เสียกับความโง่เขลาเบาปัญญาของเด็กคนนี้ การบ้านของเธอช่างเยอะเหลือเกิน แล้วให้มาสะกดคำแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จสักที
“แล้วสระอุล่ะ?”
“...” คุณจุ๊บเขียนสระอุลงบนกระดาษให้ดูเป็นตัวอย่าง หวังว่าเธอจะเข้าใจ
“อ๋อ ตัวเก้า ทีหลังพี่อย่าบอกว่าสระอุสิ น้องไม่เข้าใจ ให้บอกว่าตัวเก้านะ”
ตัวเก้าพ่อมึงสิ บ้านกูเรียกสระอุ!
แล้วคุณจุ๊บก็สอนไปเรื่อยๆ และปัญหาก็ถาโถมเข้ามาจนน่ารำคาญ
“พี่ๆ ‘กับ’ เขียนยังไงเหรอ?”
“ก.ไก่ ไม้หันอากาศ”
“ไม้หันอากาศเขียนยังไงล่ะ?” น้องหมวยขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ในใจเธอคิดว่า
‘ทำไมพี่สาวคนนี้ถึงพูดไม่รู้เรื่องนะ พูดอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยได้ไหม!’
มึงนั่นแหละโง่ อีควาย!
คุณจุ้บจึงเขียนให้ดูเป็นตัวอย่าง
“สระ แ- เขียนยังไง พี่พูดให้มันเข้าใจหน่อยดิ้!”
“สระ เ- สองตัว กูพูดเข้าใจแล้วนะ มึงอ่ะโง่เอง” คุณจุ้บเริ่มอารมณ์เสียจึงขึ้น กู-มึง กับสาวน้อยชาวเมียนมาร์
...
“พี่ สระ อึ เขียนไง?”
“สระอิมีกลมๆอยู่ข้างบน”
“สระอิคืออะไร?”
…
“‘และ’ เขียนยังไงเหรอพี่”
“หนูอ่านไม่ออก”
“พี่ก็บอกหนูมาสิ!”
การบ้านมึงหรือการบ้านกูกันแน่วะ
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
