เพราะความรู้สึกเป็นสิ่งสำคัญ

 
                    ชีวิตก็เปรียบเหมือนท้องฟ้า...
               บางวันก็สดใส...
               บางวันมีเมฆหมอก..
                บางวันท้องฟ้ามีแสงสว่าง..
               บางวันท้องฟ้ากลับมีน้ำตา...
                    หากเปรียบกับความรู้สึก..
               บางวันก็มีความสุข
               บางวันก็มีแต่ความเศร้า          
               บางวันก็มีรอยยิ้ม
               หากแต่บางวันกลับมีเพียงน้ำตา...                                                  
 
เมื่อเริ่มเข้าสู่ปีที่ 2 เธอเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงระหว่างเธอกับเพื่อนของเธอ
เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอมักจะว่ากล่าวเธอในถ้อยคำที่ทวีความรุนแรงมากขึ้น
เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอยิ้ม หัวเราะ และดูมีความสุขกับเพื่อนคนอื่นมากกว่าตัวเธอ
เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอพูดคุยกับเธอน้อยลงไปทุกที
ทุกครั้งที่เธอถาม..
เพื่อนจะชักสีหน้าใส่เสมอ
ทุกครั้งที่เธอถาม
เพื่อนของเธอก็ตอบกลับมาแค่ไม่กี่คำ
ถ้าเธอไม่เริ่มชวนคุยก่อน..
เพื่อนของเธอก็ไม่คิดจะคุยด้วยเหมือนกัน
เสียงหัวเราะ..เสียงพูดคุยระหว่างคนทั้งสอง..เริ่มน้อยลงไปทุกที
ในขณะที่เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยของเพื่อนเธอกับคนอื่นมีมากขึ้น
 
ในเมื่อเธอเป็นคนคิดมาก ในเมื่อเธอเป็นคนแคร์ความรู้สึกของคนอื่น
ในเมื่อเธอเป็นคนสังเกตุคนเก่ง
ทำไมเรื่องแค่นี้เธอถึงกับจะไม่รู้สึกเลยว่าเพื่อนของเธอเริ่มเปลี่ยนไป..
 
จากความผูกพันที่เคยมีให้กัน ในวันนี้กลับเปลี่ยนเป็นความอึดอัด
จากเสียงพูดคุยเสียงหัวเราะที่มีให้กัน ในวันนี้กลับพบแต่เพียงความเงียบ
 
จากมือที่เคยจับกันไว้
จากคำสัญญาที่เคยไว้ให้กัน
ตอนนี้เหลือน้อยเต็มที..
เธอถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวหลายต่อหลายครั้ง
พื้นที่ข้างๆที่เคยมีเพื่อนคนสำคัญก็หายไป
เธอกลับมาเดียวดายอีกแล้ว เดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว
 
เธอถูกทิ้งแล้ว...
เธอถูกทิ้งไว้ข้างหลัง..
เธอเหงา..
และเธอเริ่มมีน้ำตา...