เพราะความรู้สึกเป็นสิ่งสำคัญ

                    ชีวิตก็เปรียบเหมือนท้องฟ้า...

               บางวันก็สดใส...

               บางวันมีเมฆหมอก..

                บางวันท้องฟ้ามีแสงสว่าง..

               บางวันท้องฟ้ากลับมีน้ำตา...

                    หากเปรียบกับความรู้สึก..

               บางวันก็มีความสุข

               บางวันก็มีแต่ความเศร้า          

               บางวันก็มีรอยยิ้ม

               หากแต่บางวันกลับมีเพียงน้ำตา...                                                  

เมื่อเริ่มเข้าสู่ปีที่ 2 เธอเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงระหว่างเธอกับเพื่อนของเธอ

เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอมักจะว่ากล่าวเธอในถ้อยคำที่ทวีความรุนแรงมากขึ้น

เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอยิ้ม หัวเราะ และดูมีความสุขกับเพื่อนคนอื่นมากกว่าตัวเธอ

เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอพูดคุยกับเธอน้อยลงไปทุกที

ทุกครั้งที่เธอถาม..

เพื่อนจะชักสีหน้าใส่เสมอ

ทุกครั้งที่เธอถาม

เพื่อนของเธอก็ตอบกลับมาแค่ไม่กี่คำ

ถ้าเธอไม่เริ่มชวนคุยก่อน..

เพื่อนของเธอก็ไม่คิดจะคุยด้วยเหมือนกัน

เสียงหัวเราะ..เสียงพูดคุยระหว่างคนทั้งสอง..เริ่มน้อยลงไปทุกที

ในขณะที่เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยของเพื่อนเธอกับคนอื่นมีมากขึ้น

ในเมื่อเธอเป็นคนคิดมาก ในเมื่อเธอเป็นคนแคร์ความรู้สึกของคนอื่น

ในเมื่อเธอเป็นคนสังเกตุคนเก่ง

ทำไมเรื่องแค่นี้เธอถึงกับจะไม่รู้สึกเลยว่าเพื่อนของเธอเริ่มเปลี่ยนไป..

จากความผูกพันที่เคยมีให้กัน ในวันนี้กลับเปลี่ยนเป็นความอึดอัด

จากเสียงพูดคุยเสียงหัวเราะที่มีให้กัน ในวันนี้กลับพบแต่เพียงความเงียบ

จากมือที่เคยจับกันไว้

จากคำสัญญาที่เคยไว้ให้กัน

ตอนนี้เหลือน้อยเต็มที..

เธอถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวหลายต่อหลายครั้ง

พื้นที่ข้างๆที่เคยมีเพื่อนคนสำคัญก็หายไป

เธอกลับมาเดียวดายอีกแล้ว เดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว

เธอถูกทิ้งแล้ว...

เธอถูกทิ้งไว้ข้างหลัง..

เธอเหงา..

และเธอเริ่มมีน้ำตา...