ห้วงไฟเก่า

ขณะเดียวกันกับที่แม่บ้านวัยสี่สิบต้นๆกำลังล้างจานอย่างเงียบๆในครัว

 

ไม่สนใจต่อโลกภายนอก เธอนึกย้อนไปถึงบรรยากาศความรักครั้งแรกในอดีตของเธออัน

 

เมื่อครั้งสมัยที่เธอยังเป็นนักศึกษา ทั้งที่มีหญิงสาวสวยรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยเป็นแฟน

 

แต่วุฒิก็ไม่สามารถดำเนินชีวิตรักกับเธอได้ตลอดรอดฝั่งเมื่อมีเยาว์

 

ผู้เป็นลูกสาวเจ้าของร้านขายกับขายอาหารให้นักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่เธอและวุฒิเรียนอยู่

 

เข้ามาแทรกกลางระหว่างความรักของทั้งคู่

 

ด้วยการคอยพูดแซวเล่นตามประสาคนชอบพูดเล่นหัวกับลูกค้า

 

แบบฉบับลูกแม่ค้าที่ถอดแบบมาจากแม่ของเธอ

 

เมื่อวันไหนที่วุฒิเข้าไปทานข้าวกลางวันที่ร้านขายข้าวราดแกงของพ่อกับแม่ของเธอ

 

บางครั้งเธอยังแอบแสดงความหวังดีด้วยการบอกให้วุฒิรู้

 

ถึงเรื่องหนุ่มๆที่ใกล้ชิดหลายคนของแวว เพื่อนเชียร์ลีดเดอร์สาวคนสวยของเธอ

 

เธอคิดถึงวันที่เธอมีโอกาสพูดคุยเป็นครั้งแรกกับวุฒิ ที่โรงอาหารประจำมหาวิทยาลัย

 

บรรยากาศในโรงอาหารวันนั้นมีนักศึกษาปะปราย

 

นักศึกษาเดินขวักไขว่เพื่อเลือกซื้ออาหารทานกันในมื้อเที่ยง

 

ในขณะที่วุฒิเดินตรงเข้ามาซื้ออาหาร เขาเดินแยกย้ายจากเพื่อนนักศึกษา

 

ที่มาพร้อมกันมุ่งหน้าตรงมายังร้านข้าวราดแกงที่พ่อแม่เยาว์ประจำอยู่

 

เยาว์ยืนตักข้าวแกงให้นักศึกษาคนอื่นที่มาซื้อข้าวแกง

 

ในขณะที่พ่อกับแม่ของเธอยังขมุกตัวทำกับข้าวอยู่ในครัวหลังร้าน

 

เธอมองเห็นวุฒิเดินตรงมา

 

แอบดีใจเล็กน้อยด้วยความที่เธอต้องการทำความรู้จักกับรุ่นพี่ร่วมคณะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

 

และด้วยความที่เป็นลูกเจ้าของร้านเธอจึงกล้าที่จะพูดกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

 

ที่เข้ามาซื้ออาหารที่ร้าน ในตอนเที่ยงของวันเปิดเรียน

 

 

“สวัสดีค่ะพี่วุฒิ” นักศึกษาปีหนึ่งกล่าวทักทายรุ่นพี่ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มสดใส

 

 

“สวัสดีครับ ว่าแต่รุ้จักพี่ด้วยเหรอครับ”

วุฒิตอบรับคำทักทายอย่างสุภาพเก้ๆกังๆ แสดงทีท่าเขินอายเล็กน้อยเมื่อมีรุ่นน้องเข้ามาทำท่าว่ารู้จักเขา

 

“รู้จักสิคะ ก็พี่จีบแววเพื่อนหนูเองทำไมจะไม่รู้จัก

 

พี่ไม่รู้เหรอว่าแววมีผู้ชายเยอะนะ เดี๋ยวหนูเล่าให้ฟัง”

เยาว์พูดด้วยความกล้า เพราะหวังให้ชายหนุ่มเอะใจ

 

“อ๋อ ครับเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งเหรอ ขอโทษด้วยนะครับ พี่ยังรู้จักน้องใหม่ยังไม่ทั่ว”

 

วุฒิงง ในใจรู้สึกชาที่ใบหน้าเจ็บแปล๊บขึ้นในใจ ที่อยู่ดีๆก็มีคนมาเล่าเรื่องแววเธอให้เขาฟังด้วยเห็นถึงแววตาที่จริงใจวุฒิจึงเชื่อในคำกล่าว

 

“ไม่เป็นไรค่ะพี่วุฒิ แล้วหนูไม่อยากรู้เหรอว่าหนูชื่ออะไร”

 

“อ้อๆครับ แล้วน้องชื่ออะไรครับ”

วุฒิยังมึนๆ จึงตอบไปด้วยใบหน้าเจื่อนๆ

 

“ เยาว์ค่ะ เรียกหนูว่าเยาว์ พอดีหนูเข้ามาช่วยพ่อกับแม่ขายอาหาร

 

ร้านนี้แหละค่ะร้านประจำของพ่อกับแม่”

เยาว์พูดแนะนำตัวเองด้วยความฉะฉาน

 

 “อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เอาแกงผักหวานกับยำปลาทูจานนึง“

วุฒิพยายามบ่ายเบี่ยงรีบสั่งข้าวราดแกงจากเพื่อนใหม่

 

“ค่ะ” เยาว์จัดแจงตักกับข้าวใส่จานที่มีข้าวสวยร้อนๆมีไอลอยฟุ้ง

เธอเหลือบมองใบหน้าของรุ่นพี่

 

 “ ยี่สิบบาทใช่ป่าวครับ”

 

วุฒิจำราคาข้าวราดแกงสองอย่างของร้านนี้ได้

 

ในมือควักแบงค์ออกจากกระเป๋าเสื้อนักศึกษาพอดีกับราคาข้าวแกง

 

ยื่นให้แก่เยาว์พอดีกันที่เยาว์ยื่นให้ มืออีกข้างของเขายื่นมือไปรับจาน

 

เขาเดินไปตักพริกน้ำปลาราดข้าว

 

 

 “ แล้วพี่ไปนั่งที่โต๊ะไหนคะ แล้วให้หนูไปนั่งทานเป็นเพื่อนนะ”

 

เยาว์ถามหลังจากราดแกงลงบนจานข้าวให้ตัวเอง

 

 

“เอ่อ ก็ได้ครับ”ด้วยความที่อยากฟังสิ่งที่เขาอยากให้เยาว์เล่าให้ฟังจึงรับคำ

 

แล้ววุฒิก็เดินนำหน้าหาที่นั่งเหมาะๆเขาไม่ไปนั่งกับเพื่อนที่มาด้วยกัน

 

จึงแยกตัวออกมา เมื่อได้ที่ว่างนั่งเหมาะ เยาว์ก็เดินตามมานั่งสมทบ

 

“วันนี้มาทานข้าวคนเดียวเหรอคะ”

เธอพูดพลางยิ้มที่มุมปาก

 

 

 “เปล่าหรอก เพื่อนๆพี่พากันไปนั่งทางโน้นแน่ะ”

 

เขาแอบยิ้มด้วยความเขินเล็กน้อย พร้อมกับมองไปทางกลุ่มของเพื่อนที่พากันไปนั่งที่โต๊ะริม

 

หน้าต่างที่อยู่ห่างออกไป เขาตักข้าวเข้าปากคำหนึ่ง ยิ้มอยู่ในใจ

 

แล้วมองที่เยาว์ที่กำลังทานข้าวอยู่ตรงหน้าอย่างกระมิดกระเมียด

 

ทั้งสองพูดคุยกันในระหว่างกินข้าว เขาถามเรื่องที่เยาว์ต้องการจะเล่า

 

จึงได้ความว่าแววรุ่นน้องที่เขาตามจีบ ที่มีดีกรีเป็นเชียร์ลีดเดอร์มหาวิทยาลัย

 

มีหนุ่มๆเป็นคู่แข่งตามจีบมากมายบางคนก็มีทุนทรัพย์ขับรถเก๋งคันงามมารอรับส่งถึงหน้ามหาวิทยาลัย

 

เขาใจตก แล้วถอนใจ ความชาในใบหน้าค่อยหายไปเมื่อมีเยาว์เป็นก็สนทนาในระหว่างอาหาร

 

สัมพันธ์รักของชีวิตนักศึกษาหนุ่มรุ่นพี่และนักศึกษาค่อยๆก่อตัว

 

วุฒิตัดใจจากแววได้เมื่อมีเยาว์สาวรุ่นน้องที่ระดับความสวยทรงเสน่ห์อาจจะไม่เท่าแวว

 

แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนอารมณ์ดีและร่าเริง ชอบพูดคุยเจรจา

 

ทุกครั้งที่วุฒิมาทานข้าวที่โรงอาหาร ทั้งสองจะหาโอกาสทานข้าวพร้อมกัน

 

ก็สามารถมัดใจชายหนุ่มได้อยู่หมัด ชีวิตรักนักศึกษาของทั้งคู่ดำเนินไปตามครรลอง

 

แม้จะมีหนุ่มๆคอยตามจีบเยาว์อยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีให้ความสนใจ

 

คงมีแต่ใจที่ให้เพียงพี่วุฒิคนเดียวเท่านั้น ส่วนวุฒิก็ยังเป็นวุฒิคนเก่า

            

           

                 หลังจากวุฒิและใบเฟิร์นกลับถึงบ้านทำธุระอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพพร้อมกับที่ “ฟาง” ลูกชายคนเล็กกลับมาจากโรงเรียน

 

เยาว์เตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็นของวันไว้พร้อม ทุกคนพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร

 

ครอบครัวขนาดเล็กที่ดูเหมือนจะมั่นคงดำเนินอย่างเรื่อยมา

 

ทุกครั้งที่สมาชิกพร้อมหน้าร่วมวงทานอาหารมื้อเย็น

 

จะมีเรื่องสรรเพเหระให้ได้คุยกันโดยเฉพาะเรื่องของลูกๆ

 

 

“วันนี้แม่ทำไข่เจียวหมูสับสูตรชาววังสุดฝีมือเลยนะ น้องฟางจะได้โตเร็วๆ เข้าใจมั้ยลูก”

 

“ฮะคุณแม่ วันนี้เพื่อนที่โรงเรียนเยอะมาก เราเล่นซ่อนหากันในห้องเรียน”

 

เด็กน้อยมักจะคุยฟุ้งว่าตัวเองมีเพื่อนมากให้ผู้ปกครองฟังเป็นประจำ

 

 

“แล้วอาหารอย่างอื่นมีอะไรบ้างคุณ” วุฒิถามเยาว์

 

 

“ก็มี ต้มจืดมะระเห็ดหอม ยำปลาทู แล้วก็ทอดปลาเนื้ออ่อนน่ะ อาหารที่คุณชอบทั้งนั้นเลยนะ”

 

 

“ อืมกินบ่อยจนหน้าจะเป็นปลาทูอยู่แล้ว”

วุฒิเล่นมุขเชยๆ ทุกคนในวงหัวเราะโครม

 

 “สัปดาห์หน้าที่โรงเรียนใบเฟิร์นจะจัดประกวดร้องเพลงในวันเด็กน่ะคุณ

 

เฟิร์นได้ร้องเพลงด้วยนะ ไหนลูกลองเล่าให้คุณแม่ฟังซิ”

หัวหน้าครอบครัวเอ่ย

 

 “ใช่ค่ะ คุณแม่สัปดาห์หน้าคุณครูชวนหนูประกวดร้องเพลงภาษาอังกฤษ

 

แล้วคุณพ่อเลือกเพลงที่จะให้หนูฝึกร้องแล้วด้วย”

 

 

“เพลงอะไรคะที่คุณเลือกให้หนูเฟิร์นฝึกร้อง”

 

 

“ ชื่ออะไรนะคะคุณพ่อ วิวโกอะไรนะคะ”

ใบเฟิร์นยังจำชื่อเพลงไม่ได้

 

“ เพลงมายฮาร์ทวิวโกออน ของมาราย แครี่น่ะคุณ”

 

ตั้งใจทุกคนได้ยิน เยาว์ถอนหายใจ ส่วนฟางกำลังหม่ำไข่เจียวหมูสับอย่างเอร็ดอร่อย

 

ไม่ประสาต่อการสนทนา

 

 

 “ มายฮาร์ทวิวโกออน อืมใช่ค่ะคุณแม่”

 

“อ๋อ เพลงนั้นเองเพลงที่คุณชอบมากด้วยสิ “

 

เยาว์กระแนะกระแหนวุฒิด้วยความน้อยใจ เธอย้อนความทรงจำในหัวคิดถึงเรื่องในอดีต

 

แล้วตักยำปลาทูใส่จานฟางคำโต

 

ใบเฟิร์นไม่พูดอะไรต่อทานอาหารต่อไปอย่างมีความสุข

 

 

“จะเอาอะไรอีกล่ะคุณ ไม่มีอะไรน่า คุณคิดมากอีกแล้วนะ

 

เรื่องนั้นมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ผมให้ลูกร้องเพลงนี้เพราะเห็นว่าเป็นเพลงดัง

 

ผมคิดว่าครูที่โรงเรียนลูกเขาต้องชอบ ก็แค่นั้นเอง!”

วุฒิตะโกนลั่น ทุกคนตกใจกับเสียงตะโกนลั่นวงของวุฒิ

 

บรรยากาศเริ่มตรึงเครียด ต่างคนต่างทานอาหารกันไปด้วยความตื่นกลัวในตัววุฒิ

 

เยาว์หน้าเสียใจคอไม่ค่อยดีเพราะปกติสามีของเธอเป็นคนใจเย็นมีเหตุผล

 

ไม่ค่อยบ่อยนักที่เขาจะอารมณ์เสีย แต่ทำไมวันนี้เขาดูเปลี่ยนไป