ห้วงไฟเก่า

         ในยามว่างช่วงวันหยุดกิจกรรมผ่อนคลายที่สองสามีภรรยาก็คือการพาลูกออกไปทานอาหาร

 

นอกบ้านท่องเที่ยวต่างหวัดบ้าง ทำให้เขาไม่ค่อยมีเวลาไปพบปะเพื่อนเก่าสักเท่าไหร่เพราะทุกคน

 

ล้วนมีภาระครอบครัวให้ดูแล คงมีแต่เพื่อนบ้านในหมู่บ้านเดียวกันกับที่เขาอาศัยอยู่นี้

              

 

             ในเย็นวันหนึ่งหลังจากที่วุฒิไปรับลูกสาวจากโรงเรียนระหว่างทางที่กลับบ้าน

 

ลูกสาวที่นั่งอยู่ตรงเบาะหน้ารถข้างคนขับ บนถนนที่การจราจรวันนี้สะดวกโล่ง

 

มีรถเมถ์ เท๊กซี่และมอเตอร์ไซค์ วิ่งอยู่ประปรายอย่างคล่องตัวทีเดียว

 

เขาพูดคุยถึงอนาคตขอเทอมแพงลูกสาวที่เขาอุตสาห์ส่งเสียให้เรียน

 

ในโรงเรียนที่ค่าเทอมแพงยิบ

 

 

 “วันนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างลูก เรียนที่โรงเรียนสนุกดีมั้ยลูก”

 

 

“สนุกมากเลยค่ะ วันนี้คุณคที่โรงเรียนสอนให้หนูวาดรูปบ้านในฝันด้วยค่ะคุณพ่อ”

 

ลูกสาวคนสวยเอ่ยตอบ

 

 

“เหรอ เมื่อตอนสมัยที่พ่อเป็นเด็กเหมือนลูก

 

พ่อเคยได้คะแนนเต็มวิชาวาดเขียนจากคุณครูเลยนะ”

 

แม้จะมีท่าทีเรียบเฉยเรูมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวเล่าให้ฟังแต่เขาก็คุยฟุ้ง

 

ถึงตอนที่เขายังเป็นเด็กนักเรียนประถมที่บ้านเกิด

 

ซึ่งเขาเป็นเด็กเรียนเก่งที่สอบได้ที่หนึ่งของชั้นเรียนเป็นประจำ

 

และสิ่งที่เขาชอบและถนัดที่จะทำอย่างหนึ่งมาตั้งแต่เมื่อครั้ง

 

ยังเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนบ้านนอกที่ห่างไกลความเจริญ

 

คือการวาดรูปด้วยดินสอชนวนขีดๆเขียนๆลงบนแผ่นหินตามจินตนาการ

 

ที่มีประสาเด็กบ้านนอก เขาได้รับคำชมจากครู

 

และเพื่อนในโรงเรียนทุกครั้งที่มีการวาดรูปส่งครูประจำชั้น

 

และก็เป็นความสามารถที่ติดตัวเขาเรื่อยมา ตั้งแต่เป็นเด็กชั้นประถมศึกษาที่บ้านเกิด

 

จนถึงตอนที่เขาเข้าเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาที่โรงเรียนประจำอำเภอ

 

ทำให้เขาเลือกที่จะสอบเข้าเรียนสถาปัตย์

 

เมื่อครั้งสอบชิงทุนการศึกษาได้เข้าเรียนระดับปริญญา

 

จนสามารถสอบรับใบประกอบวิชาชีพสถาปนิก

 

อาชีพในฝันของเขามาเมื่อครั้งที่ยังเป็นเด็ก แต่เดี๋ยวอาชีพในฝันที่

 

เขาพากเพียรมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กบ้านนอกไม่สามารถนำมาซึ่งฐานะและความสุขใจ

 

ถึงโอกาสทางการศึกษาจะเข้าไปไม่ถึงแต่ด้วยความที่วุฒิ

 

เป็นคนที่มีความทะเยอทะยานเป็นทุนเดิม ทำให้เขาเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน

 

และด้วยฐานะทางครอบครัวที่ดีกว่าเด็กคนอื่นที่กำเนิดมาจากท้องไร่ท้องนาในหมู่บ้านเดียวกัน

 

ทำให้วุฒิมีโอกาสมากกว่าการเรียนเขียนอ่านตามปกติในโรงเรียน

 

นั่นคือการดูได้ทีวี ตามปกติที่หมู่บ้านชายทุ่งห่างไกลจากตัวอำเภอราวห้าสิบกิโลเมตร

 

ในยุคที่รัฐบาลสมัยนั้นเริ่มต้นเพิ่งโครงการเร่งรัดพัฒนาชนบท

 

เพื่อก้าวเข้าสู่ยุคโลกาภิวัฒน์ให้เท่าเทียมอารยประเทศ

 

เครื่องรับโทรทัศน์เพียงเครื่องเดียวของหมู่บ้านตั้งอยู่กลางบ้านไม้หลังใหญ่เขา

 

ภาพบรรยากาศแห่งความทรงจำสมัยยังเป็นเด็กตัวเล็ก

 

อายุรุ่นราวใบเฟิร์นคือช่วงที่นั่งบนตักพ่อเพื่อชมรายการทีวี

 

ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าบนโต๊ะไม้เต็ง ในวันหยุดอย่างจดจ่อ

 

ยังคงอยู่ในความคิดของวุฒิเรื่อยมา       

           

 

 

          ชีวิตที่มีภาระและรับมากมายในเมืองหลวงของวุฒิ

 

เขาจึงไม่ค่อยมีเวลาหยุดพักผ่อนและขาดดการติดต่อกับทางบ้านเกิด

 

เขาเกิดภาวะตรึงเครียดสูงบ้างในบางครั้ง เขายังคงหนักใจเรื่องค่าเทอมของลูกสาว

 

เขาวาดอนาคตของใบเฟิร์นเอาไว้สวยหรู

 

ด้วยมุ่งหมายอยากให้ลูกสาวมีโอกาสจากแมวมองในวงการบันเทิง

 

ที่มักจะหาเด็กเข้าสังกัดจากโรงเรียนนานาชาติตามกรุงเทพมหานคร

 

ให้ได้เป็นดารานักร้องที่มีชื่อเสียง ถึงแม้ว่าเยาว์ผู้เป็นภรรยาดูมีท่าที

 

ไม่สนับสนุนเธอดูจะมีอคติเกี่ยวกับวงการบันเทิง

 

เธอคิดว่าวุฒิยังคงมีใจและยังเสียดายที่วุฒิไม่ได้เป็น

 

คู่ชีวิตของแววเพื่อนดาราสาวคนดัง สิ่งนี้เองเป็นอุปสรรคสำคัญ

 

ที่ทำให้เธอคิดต่างจากที่สามีฝันถึงกับอนาคตของลูกสาว

 

แต่ในที่สุดวุฒิก็สามารถหาเหตุผลโน้มน้าวให้เยาว์ใจอ่อน

 

ยอมส่งเสียลูกสาวเข้าเรียนในโรงเรียนนานาชาติตามที่วุฒิคาดหวัง

 

 “แล้วก็สัปดาห์หน้าที่โรงเรียนจะมีกิจกรรมวันเด็กนะคะคุณพ่อ

 

คุณครูที่โรงเรียนให้หนูร้องเพลงประกวดชิงรางวัลของโรงเรียนด้วย”

 

ใบเฟิร์นเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้วุฒิที่กำลังขับรถผ่านเส้นทาง

 

ที่การจรจรดูเหมือนจะไม่สร้างความรื่นรมย์สักเท่าไหร่

 

 

“จริงเหรอลูก” วุฒิตื่นเต้นด้วยความดีใจ

 

 

 “จริงค่ะคุณพ่อ คุณครูให้หนูซ้อมร้องเพลงภาษาอังกฤษนึงเพลง

 

แต่ไม่รู้จะร้องเพลงอะไรดี หนูนึกไม่ออก”

 

“เดี๋ยวพ่อเลือกให้ เอาเพลงมายฮาร์ทวิวโกออนของมารายแครี่ ลูกว่าดีมั้ย พ่อชอบเพลงนี้”

 

“เพลงอะไรเหรอคะคุณพ่อ”

 

เด็กสาวฉงนในสิ่งที่เขาได้ยินจากคำพูดของพ่อ

 

เมื่อวุฒิกล่าวถึงประกอบหนังดัง ตั้งแต่ครั้งสมัยที่ใบเฟิร์นยังไม่เกิด

 

 

“เพลงประกอบหนังฝรั่งเรื่องดังสมัยที่ลูกยังไม่เกิดน่ะ

 

เดี๋ยวกลับบ้านพ่อจะเปิดแผ่นคาราโอเกะให้ฟัง”

 

วุฒิอธิบายถึงเพลงประกอบหนังไททานิค

 

หนังฝรั่งชื่อดังที่เขาประทับใจในช่วงที่เพิ่งรู้จักกับเยาว์

 

 

“เฟิร์นร้องไม่เป็นน่ะคุณพ่อ”

 

เด็กสาวพูดด้วยความไม่มั่นใจ

 

 

“เดี๋ยวฝึกร้องจากแผ่นคาราโอเกะที่บ้าน เดี๋ยวก็ร้องเก่งเองแหล่ะลูก”

 

“ ได้ค่ะคุณพ่อ”

 

ลูกคนเก่งของวุฒิเริ่มคลายกังวล แล้วเอื้อมมือเปิดวิทยุหน้ารถ

 

ฟังรายการเพลงข่าวต้นชั่วโมงห้าโมงเย็น

 

 

“ เป็นข่าวใหญ่ที่สุดในรอบวันเลยทีเดียวสำหรับข่าวของ

 

คุณแวว วัชรา นางเอกสาวชื่อดังที่ประกาศสละโสด

 

และกำลังจะเข้าประตูวิวาห์สายฟ้าแลบกันในสัปดาห์หน้า

 

กับเศรษฐีหนุ่มใหญ่เจ้าของธุรกิจพันล้านวัยสี่สิบโดยมีคฤหาส

 

หรูใจกลางเมืองราคาร้อยล้านเป็นสินสอดสินสอด.....................................................”

 

เสียงวิทยุยังดังต่อไป วุฒิเอะใจและงึงงันกับเสียงข่าวที่ได้ยินจากวิทยุ

 

เขาเอื้อมมือไปหมุนปุ่มเพิ่มความดังบนหน้าปัด

 

ใบเฟิร์นตั้งใจฟังตามพ่ออย่างสนใจ