รักจอมวุ่น น้องสาวรุ่นที่สิบกับนายหัวเป็ด

 

08.00 น.

            ยัยนั่นหายไปไหน  หายไปไหน  หายไปไหน  อยู่ที่ไหนกัน  อยู่ไหน ตอนนี้ผมหาเธอทั่วทั้งบ้านพักแล้วก็ไม่มี ในถังขยะก็ไม่มี ในชักโครกก็ไม่มี ในตู้เย็นก็ไม่มี บนหลังคาก็ไม่มี ที่ไหนก็ไม่มี ยัยสัตว์กินพืชของผมไปอยู่ไหนกัน
“หาวว คุณฮิบาริหาอะไรอยู่เหรอครับ” พี่ของยัยสัตว์กินพืชถามผม
 
“ยัยนั่นหายไป”
 
“สึโนะเหรอครับ อ๋อ หาสึโนะ สึโนะหายไป ห่ะ!! สึโนะหายไป ตายแล้ว น้องพี่ T T” พี่ของยัยนั่นพูดก่อนวิ่งวนอยู่กับที่
 
“ดีจร๊า หาสึโนะกันอยู่เหรอ” เจ้าหนูโผล่ออกมา
 
“ใช่ ยัยนั่นอยู่ไหน” ผมพูด
 
“ยัยนั่นโดนจับตัวไป”
 
“ใครจับไป”
 
“พวกเดียวกันกับตอนที่สึโนะอายุ 13 ปี”
 
“มะ ไม่จริง” พวกนั้นเป็นใครกัน
            หลังจากนั้นเจ้าหนูก็เรียกประชุมพวกสัตว์กินพืชทั้งหมด (ซากุ//ไม่มากันหมดโลกเลยเหรอ)
“โย่ว เรียกพวกฉันมาทำไมเหรอ”
 
“สึโนะหายตัวไป”
 
“ห่ะ!!!” เสียงสัตว์กินพืชทุกตัวประสานกัน
 
“และฉันก็รู้ด้วยว่าใครจับไป” เจ้าหนูพูด
 
“ตอนนี้ฉันมีภารกิจใหม่ให้วองโก่เล่ทุกคนทำ ภารกิจที่ว่าคือพาตัวสึโนะกลับมาให้ได้”
 
“แล้วพวกนั้นมันจับน้องของรุ่นที่สิบไปไว้ที่ไหนเหรอครับคุณรีบอร์น”
 
“อีกฝั่งของเกาะนี้”
 
“ห่ะ ไหงมันใกล้อย่างนั้น!!” เสียงพวกสัตว์กินพืชประสานกันอีกครั้ง
 
“กมรสน.”
 
“งั้นออกเดินทางกันได้”
            รอฉันก่อนน่ะยัยสัตว์กินพืช

น. พวกสัตว์กินพืช แล้วก็ผมใช่เวลาอยู่พอสมควรในการเดินทางมายังจุดหมาย สงสัยจะใช่ที่นี้แหละ ปราสาทหลังเด่นอยู่บนเกาะอย่างนี้ ยังไงก็ต้องใช่

 
“ทะ ทำไมมันถึงมีปราสาทอยู่ในที่อย่างนี้ได้” พี่ของยัยสัตว์กินพืชพูด
 
“กมรสน.” เจ้าหนูตอบ
 
“อะไรคือ กมรสน.?”
 
“ก็ไม่รู้สิน่ะ”
 
“ฮ่าๆๆ ฉันว่าเราเข้าไปในปราสาทดีกว่าน่ะ” ยามาโมโตะ ทาเคชิพูด
 
“เฮ้ย รอเดี๋ยวครับคุณฮิบาริ”
            ผมมุ่งหน้าเข้าไปในปราสาทก่อน
ทางด้านสึโนะ
            อือออ  เมื่อยชะมัด ว่าแต่ฉันอยู่ที่ไหนเนี๊ยะ หะ ห้องนี้มัน เมื่อตอนเราอายุ 13 มะ ไม่จริงหน่ะ มะ เมื่อคืนนี้มัน
            แก็ก เสียงเปิดประตู
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอครับ เจ้าสาวของผม”
 
“นะ นาย อย่าเข้ามาน่ะ” ฉันพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบอาวุธ เอ๊ะ ไม่มีอ่ะ ไม่มีหายไปแล้ว
 
“อ่าห่ะ จับได้แล้ว” แค่ไม่กี่วินาที นายนั่นก็เข้ามาใกล้ฉันก่อนจะใช้ตัวกดฉันลงกับเตียง
 
“โอ๊ย ปล่อยฉันน่ะเว้ย ฉันไม่กลัวแกหรอกไอหงอก” ไม่รู้ชื่อนายนี่หรอก ก็เรียกตามที่เห็น
 
“ไม่กลัว?? แล้วที่ตัวสั่นอยู่นี้เค้าเรียกว่าอะไรเหรอครับ” หมอนั่นพูดเสียงยียวน
 
“ฉันไม่กลัวเว้ยยยยย ย๊ากก”
 
“อุ๊ก” ฉันยกหัวเข่ากระแทกเข้าไปตรงนั้นของเขา ก่อนจะพลักเขาลงจากเตียง คงจุกสิน่ะสมน้ำหน้า แบร่
 
“ฉันตอนนี้หน่ะไม่เหมือนคนเก่าแล้วเว้ยย”
 
“ฝากไว้ก่อนเถอะครับ แล้วผมจะมาเอาคืนหลังจากงานแต่งงานของเรา” นายนั่นพูดก่อนเดินออกจากห้องพร้อมล็อกประตู
 
“ห่ะ งานแต่งงานอะไร เฮ้ย มาเคลียกันก่อนดิว่ะ” ฉันพูดพร้อมวิ่งไปทุบประตู หน๋อยกล้าขังท่านสึโนะผู้นี้หรือ ไม่ได้ตายดีแน่ไอหงอก
 

11.30 น.


            เบื่อเว้ย ตอนนี้ฉันเดิน นอน นั่งอยู่ในห้องบ้านี้มานานเท่าไหร่แล้วเนี๊ยะ นายหงอกบ้า ไอบ้า มาปล่อยฉันไปเดียวนี้น่ะ
 
ปัง ปัง ปัง
 
เสียงใครเคาะ ไม่สิพังประตูมากกว่า
 
โครมมม (เตรียมงานศพประตูไว้เลยค่ะ)
 
“นายหัวเป็ด 0o0”
           
“เป็นอะไรบ้าง” นายนั่นถามพร้อมเข้ามาจับตัวฉันหมุนไปมา
 
“ไม่เป็นไร แล้วนายเข้ามาได้ไงเนี๊ยะ”
 
“ก็เดินมาแล้วขย้ำ ขย้ำ แล้วก็ขย้ำ” เอ่ออ สรุปก็คือขย้ำมาตลอดทาง
 
“เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นเราไปกันเถอะ”
 
“คุณคิดจะพาเจ้าสาวผมไปไหน” ไอหัวหงอกมา
 
“ยัยนี้ไม่ใช่เจ้าสาวของแก แต่เธอเป็นผู้หญิงของฉัน” -///-
 
“แฮ่ก แฮ่ก สึโนะ” พี่กับทุกคน
 
“พี่ค่ะ”
 
“เบียคุรัน!!” ห่ะ พี่รู้จักไอหัวหงอกนี้ด้วย