รักจอมวุ่น น้องสาวรุ่นที่สิบกับนายหัวเป็ด

ขอโทษที่ห่างหายกันไปนาน ซากุยังไม่dead น่ะค่ะ แค่การสอบระดมมาไม่ยั้งจนแต่งต่อไม่ออกเพราะสมองเริ่มตึบ พอปิดเทอมก็ถูกตัวขี้เกียจเขมิบสมอง (เกินไป)แต่ตอนนี้คงจะไปรอดค่ะ อ่ะเฮือกกเนื้อเรื่องตอนนี้เริ่มแปลกประหลาด หึ..หึ ไม่ต้องสงสัยค่ะ ซากุแอบไปเล่นเกมส์แนวสยองขวัญมา สมองก็เลยคิดได้แต่เรื่องไศยศาสตร์และวิญญาณอ่ะค่ะ อิอิอิ

 

“พี่ค่ะ”

 

“เบียคุรัน!!” ห่ะ พี่รู้จักไอหัวหงอกนี่ด้วย

 

“อ้าวๆ วองโกเล่มาร่วมฉลองงานแต่งของผมกันหมดเลยเหรอครับ แหม่ๆทำอย่างนี้ผมก็ดีใจแย่เลยสิครับ” เบียคุรันพูดอย่างยิ้มแย้ม

 

“หุบปากไปซ่ะ วันนี้แกโดนฉันขย้ำเละแน่” ฮิบาริพูดก่อนพุ่งตัวเข้าหาเบียคุรันพร้อมทอนฟา ฝ่ายเบียคุรันก็หลบหลีกได้ตลอด

 

“เรื่องนี้มันยังไงกันเนี๊ยะวุ่นวายชะมัด” สึโนะบ่นขึ้นอย่างอดไม่ได้

 

“ถ้าคุณไม่อยากให้เรื่องนี้มันวุ่นวายก็.....แต่งงานกับผมสิ” เบียคุรันพูดพลางหลบทอนฟาที่ฮิบาริประเคนมาไม่หยุด

 

“ไม่!!! ฉันไม่แต่ง ยังไงก็ไม่แต่ง โหยย อะไรกันเนี๊ยะ เบลก็คู่หมั้น ไอหงอกก็จะเอาฉันไปแต่งงาน โถเว้ย!! เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหม!!” สึโนะตวาดขึ้นจนทุกคนหันมามองเธอรวมถึงฮิบาริก็หยุดโจมตีเบียคุรัน

 

“ไม่ได้หรอกครับ ก็คุณหน่ะ....เป็นภรรยาผมนี่หน่า” เบียคุรันพูด และหันไปสบตากับสึโนะ

 

“อ่ะ...แกทำอะไรฉัน โอ๊ย!!หยุดน่ะ” สึโนะล้มลงนั่งและกอดตัวเองไว้ ความเจ็บปวดที่แผ่นหลังเกิดขึ้นอีกครั้ง

 

“สึโนะ!!” สึนะวิ่งเข้ามาหาสึโนะ

 

“ไม่ต้องตกใจหรอกครับ ผมแค่ให้เธอพักผ่อนก่อนจะถึงเวลาเข้าหอของเราหน่ะครับ” เบียคุรันพูด

 

“แกทำอะไรเธอ!!” ฮิบาริพูด ก่อนจะพุ่งตัวใส่เบียคุรันอีกครั้ง

 

“หว่า ถึงเวลาที่ผมต้องไปเตรียมตัวแล้วสิ บายครับ” เบียคุรันพูดก่อนหายไปในพริบตา

 

“สึโนะๆๆ ได้ยินพี่ไหม สึโนะตอบพี่สิ” สึนะพูดและเขย่าตัวสึโนะ

 

“ถอยไป!!” ฮิบาริพูดและตรงเข้ามาแย่งสึโนะไปและอุ้มเธอไปวางไว้บนเตียง

 

“ดีจ้า”

 

“รีบอร์น!! ช่วยสึโนะด้วย”สึนะตรงเข้าไปหารีบอร์นที่โผล่มาตอนไหนไม่รู้

 

“จิตของยัยนั่นโดนขังไว้ที่ไหนสักแห่ง ต้องมีใครสักคนเข้าไปช่วยยัยนั่น” รีบอร์นพูด

 

“แล้วต้องทำยังไงหรือครับคุณรีบอร์น” โกคุเดระถามรีบอร์น

 

“ก็ง่ายๆ ก็แค่ยิงกระสุนพิเศษที่สามารถถอดจิตได้ ใส่คนที่จะเข้าไปช่วยยัยนั่น” เลออนเปลี่ยนร่างเป็นปืนแล้วรีบอร์นก็เล็งปลายกระบอกปืนไปทางสึนะที่นั่งเอ๋ออยู่กับพื้น

 

“สึนะ!!! / รุ่นที่สิบครับ!!!”

 

ปัง

 

“ฮิบาริ!!!” คนที่โดนยิงกลับเป็นฮิบาริที่วิ่งเข้ามารับกระสุนแทนสึนะ

 

ทางด้านสึโนะ

 

      ต้นซากุระใหญ่เด่นสง่าอยู่ในทุ่งดอกไม้หลากหลายสีไกลสุดลูกหูลูกตา สายลมอ่อนๆพัดพาดอกไม้โอนเอนพลิ้วไหวดั่งเต้นรำ ร่างของเด็กสาวซึ่งอยู่ในชุดกระโปรงสีขาวสะอาดหลับใหลอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่  แผ่นหลังขาวนวลของเธอนั่นเป็นรูปต้นซากุระสีดำ ส่วนตามร่างของเธอเต็มไปด้วยลวดลายรูปดอกซากุระสีดำซึ่งบัดนี้ลามไปทั่วตัวเธอเหลือเพียงใบหน้าเท่านั้นที่ไม่มีรอยนั่นอยู่  เปลือกตาของเด็กสาวเริ่มเปิดขึ้น  และมองไปรอบๆตัว

 

            “เราอยู่ที่ไหนกันน่ะรอยนี่มัน!?! ทำไมมันลามถึงขนาดนี้แล้วน่ะ”

 

      เธอพูดอย่างตกใจเมื่อเห็นรอยสีดำคล้ายรอยสักบนร่างกายของตน สึโนะลุกขึ้นยืนและเดินออกจากร่มเงาของต้นไม้ ก่อนทอดสายตามองทุ่งดอกไม้อันกว้างใหญ่

 

“นี่มัน” เธอพูดขึ้นเมื่อนึกภาพของสถานที่แห่งนี้ได้

 

6 ปีก่อน

 

“ท่านพ่อๆๆ” เสียงของเด็กสาวดังขึ้นปลุกชายหนุ่มผู้เป็นพ่อที่กำลังนอนอยู่

 

“มีอะไรเหรอสึโนะ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม พลางลูบหัวลูกสาวที่ขึ้นมานั่งบนเตียงข้างตนอย่างเอ็นดู

 

“ดูนี่สิ หนูวาดเองเลยน่ะ” สาวน้อยพูดและชูภาพที่ตนวาดเองกับมือ ภาพนั่นเป็นภาพต้นซากุระกำลังออกดอกบานสะพรั่งท่ามกลางทุ่งดอกไม้สีสวย

 

“โอ้ สวยที่สุดเลย สมแล้วที่ลูกของพ่อวาด” พ่อของเธอพูด

 

“หนูอยากไปที่แบบนี้ค่ะท่านพ่อ หนูคิดว่าหนูต้องเจอคนที่รักตรงนั่นแน่ๆเลย หนูอยากให้เขาบอกรักหนูตรงนั้น แล้วเราก็จะแต่งงานกัน มันคงจะโรแมนติกมากใช่ไหมค่ะท่านพ่อ” เด็กสาวพูดและทำท่าทางเคลิ้ม ซึ่งมันดูน่ารักเป็นอย่างยิ่งในสายตาคนเป็นพ่อ

 

“โรแมนติกมากเลยลูก พ่อเชื่อว่าสักวันลูกจะต้องเจอคนๆนั้นแน่”

 

กลับมาปัจจุบัน

 

“คนๆนั้นเหรอ.....เขาจะเป็นใครกันหน่ะ” เธอพูดและเหม่อมองไปบนท้องฟ้า

 

“เฮ้ออ ชักง่วงแล้วสิ” สึโนะพูด และเดินไปนั่งใต้ต้นซากุระและเอนหลังพิง ก่อนหลับตาและเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

 

‘สึโนะ’ ใครกัน

 

‘สึโนะ’ ใครเรียกชื่อเรา

 

‘ยัยสัตว์กินพืช’ ชัดเลย

 

“อืมม...นายมาที่นี่ได้ไงนายหัวเป็ด” ฉันลืมตามองคนตรงหน้าที่กำลัง

 

“กรี๊ดดดดดดดด!!! ออกไปๆๆ” ฉันระดมตีอกนายนั่นไม่ยั้ง ก็พอลืมตามาก็เห็นนายนั่นกำลังคร่อมฉันอยู่หน่ะสิ

 

“เฮ้ยๆๆ เจ็บน่ะ ไม่หยุดเดี๋ยวฉันจูบน่ะ”

 

“ไอคนฉวยโอกาส”

 

“ไม่ทันได้ทำอะไรเลยน่ะ ถ้าฉวยโอกาสมันต้องทำอย่างนี้ต่างหาก” ทำยังไงของเขาฟ่ะ

 

ฟอดดด

 

“o///o” ขะ..เขาหอมแก้มฉันอ่ะ

 

“ลุกขึ้น เราต้องไปกันแล้ว” นายนั่นพูดแล้วลุกขึ้น ก่อนจะยื่นมือให้ฉัน

 

“อืม” ฉันยื่นมือให้นายนั่นจับ

 

“ว่าแต่ทางออกอยู่ไหน” นี่จะมาช่วยฉันจริงดิ =_=

 

“ไม่รู้สิ นายมาช่วยฉัน ก็หาเอาเองดิ”

 

“เดี๋ยวฉันสงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ลายที่ตัวเธอนี่มันอะไร” นายนั่นหันมาพูดกับฉัน พลางยกแขนข้างขวาของฉันขึ้น

 

“ไอคนที่ชื่อเบียคุรันหน่ะ เขาทำเอาไว้” ฉันก้มหน้าตอบ บอกตามตรงไม่อยากคิดถึงเรื่องในวันนั้นเลย

 

“เรื่องมันเป็นยังไง” พอเราไม่อยากเล่า เขาก็ถามทันที =_=

 

“รวดเดียวจบน่ะ คือ ตอนที่ฉันอายุ 13 อยู่ๆก็โดนลักพาตัวไปขังในห้องขัง  ไม่ใช่ห้องขังหรอก มันเหมือนห้องที่จัดไว้ให้คนสำคัญมากกว่า แต่สำหรับฉันมันก็คือห้องขัง  ฉันถูกขังไว้  1 สัปดาห์ แล้ววันที่ 7 ฉันก็ได้พบกับนายเบียคุรัน นายนั่นบอกว่าจะทำสัญญากับฉัน แล้วนายนั่นก็ตรงเข้ามาฉีกเสื้อฉัน แล้วอยู่ๆฉันก็เจ็บหลังแล้วหลังจากนั่นฉันก็ไม่รู้สึกตัว  พอวันต่อมาฉันก็ตื่นขึ้นมาในปราสาทของวองโกเล่ แล้วไอรอยนี่ก็ติดอยู่ที่หลังของฉันจนถึงปัจจุบัน แต่มันจะลามเรื่อยๆทุกๆปีหน่ะเข้าใจแล้วใช่ไหม” เหนื่อยว่ะ =_=

 

“เข้าใจแล้ว....มั้ง” อ้าวววว

 

“ช่างมันเหอะ ไปกันได้แล้วหล่ะ” ฉันพูด ก่อนเดินจูงมือนายนั่นไปเรื่อยๆ ว่าแต่......

 

“ทางออกอยู่ไหนว่ะ” ฉันบ่นพึมพำ

 

“ไม่รู้เหมือนกันสิน่ะ”

 

“ก็เออน่ะสิ” ฉันพูดแล้วเดินไปที่ต้นซากุระอีกครั้ง   เอ๊ะ?? มีอะไรเขียนอยู่ด้วยแหะ

 

“ซากุระบานสะพรั่ง เมื่อความฝันเป็นจริง” ฉันอ่านข้อความที่เขียนอยู่บนต้นซากุระ

 

“อะไรหน่ะ” นายหัวเป็ดเดินมาข้างหลังฉัน 

 

“อ่านดูดิ” ฉันพูดแล้วถอยให้นายนั่นอ่าน

 

“หมายความว่าอะไร” นายนั่นพูด

 

“ไม่รู้สิ ซากุระบานสะพรั่งเหรอ ก็มันบานอยู่แล้วไง” ฉันพูดแล้วมองที่ต้นซากุระที่มีดอกบานอยู่เต็มต้น ก็บานแล้วไง จะให้บานอีกรอบได้ไงฟ่ะ =_=

 

ผ่านไป 1 ชั่วโมง

 

            เฮ้ออ นี่มันนานแค่ไหนแล้วเนี๊ยะที่พวกเรานั่งอยู่ที่เดิม ไม่เจอทางออก อยากจะบ้าตายเว้ยยยยย!! นั่งจนจะงอกรากแล้วเว้ยยยย!! ตอนนี้นายนั่นนั่งอยู่อีกฝั่งของต้นซากุระ ฉันให้เขาไปนั่งตรงนั้นเองแหละ ไม่ได้รังเกียจ จริงจริ๊ง

 

“นี่เธอทำไมทำหน้ายังนั้นหล่ะ” โหวว พ่อคุณไม่รู้เหรอเนี๊ยะ

 

“เบื่อไงเฟ้ยย ไรฟ่ะ ทางออกก็ไม่เจอ ดันต้องมาอยู่กับนายอีก”

 

“อยู่กับฉันมันไม่ดีตรงไหน”

 

“ทุกตรงแหละ”

 

“ถามอะไรหน่อยได้ไหม”

 

“อะไร”

 

“เธอเคยรู้สึก...ชอบฉันสักนิดไหม” ฉันหูฝาดไปใช่ม่ะ

 

“นะ..นายพูดอะไรหน่ะ” ทำไมหน้าฉันมันถึงได้ร้อนอย่างนี้น่ะ

 

“เธอเคยชอบฉันบ้างไหม” เสียงนายนั่นดูเศร้ายังไงไม่รู้

 

“……..” ไม่มีคำตอบออกจากปากฉัน ตอนนี้ในหัวมันตีรวนไปหมด ฉันรู้สึกชอบนายนั่นไหมฉันก็ไม่รู้ ไม่รู้จริงๆแค่มันรู้สึกแปลกๆเมื่อฉันได้ใกล้เขา  ใจมันสั่นทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเขา  หรือว่าฉันจะชอบเขาซ่ะแล้ว

 

“แต่ฉันชอบเธอน่ะ”

 

“!!!” ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม หมอนั่นชอบฉัน!!

 

“เธอไม่ชอบฉันก็ไม่เป็นไรน่ะ” 

 

“ถ้าฉันบอกว่าฉันชอบนายหล่ะ”

 

“จริงเหรอ” เฮ้ย!! อยู่ๆเขาก็โผล่หน้าออกมาจากอีกฝั่งของต้นซากุระ ยังกะผีแหนะ

 

“ตาบ้าหัวเป็ดเอ้ย” ตอนนี้หน้าฉันคงแดงแน่ๆเลย

 

“เป็นแฟนกับฉันน่ะ”

 

“……………..”

 

“ไม่ตอบ งั้นถือว่าตกลง” นายนั่นพูดแล้วก็ตรงเข้ากอดฉันทันที ไอบ้า ฉันไปตกลงตอนไหนฟ่ะ

 

“ไอบ้า -////- ”

 

“บ้ารักเธอไง”

 

“แสงอะไรออกมาจากตัวเธอหน่ะ” แสง? แสงอะไรอีกหล่ะ  ฉันมองไปที่แขนของตัวเอง  เฮ้ย!! มีแสงสว่างเปล่งออกมาจากรอยที่ตัวฉัน

 

“หลังเธอด้วย” จากลวดลายดอกซากุระสีดำกลับกลายเป็นดอกซากุระสีชมพูที่กำลังเบ่งบาน หรือนี่จะเป็นสิ่งที่คำใบ้นั่นพูดถึง

 

โคลมม

     

      มีประตูที่ต้นซากุระต้นนั้น

 

“ไปกันเถอะ” เขาพูดแล้วจับมือฉันไว้ ก่อนจะวิ่งเข้าประตูนั่นไป

 

 

 

ช่วงสนทนาภาษาซากุ (คนอ่าน:ช่วงบ้าไรฟ่ะ =_=)

ซากุ:ทุกคนวันนี้ซากุมีข่าวร้ายมาบอกค่ะ

คนอ่าน:เธอเป็นโรคร้ายเหรอ

ซากุ:ป่าว

คนอ่าน:แล้วข่าวร้ายอะไร

ซากุ:เรื่องนี้เป็นนิยาย แหะๆ ไม่ใช่เรื่องสั้น

คนอ่าน:อ้าว แล้วทำไมมันจัดอยู่ในเรื่องสั้นหล่ะ

ซากุ:หนูใส่ในหมวดหมู่ผิดนิดนึง ^o^

คนอ่าน:ไม่นิดแล้วเว้ยยยยยยยย // ประเคนเท้าใส่ไม่ยั้ง

ซากุ:หง่า เค้าขอโทษษษษษษ T T// วิ่งหลบทรีนคนอ่าน