รักจอมวุ่น น้องสาวรุ่นที่สิบกับนายหัวเป็ด

             วองโกเล่ทั้งหมดกำลังยืนมองสึโนะที่หลับอยู่ในอ้อมกอดเป็ด (แอ็ก//สลบคาเท้าท่านฮิ)  ไม่นานสึโนะก็ตื่นขึ้น
            อะ  อะ  อาย ไม่ไหวแล้วโว้ยยย อายยย  ภาพพจของฉันไม่เหลืออีกแล้ว(มันเคยมีด้วยเหรอ)ไอหัวเป็ดนี่ก็ไม่ยอมปล่อยฉัน  แถมยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ฉันอีก  แต่ไอหัวเป็ดนี่กอดไม่เท่าไหร่  แต่ไหงพวกพี่ถึงยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น  ทำไมไม่ช่วยหนู  
"พี่ค่ะ ช่วยหนูด้วย  ไอหัวเป็ดปล่อยฉันน่ะ"
"เดี๋ยวปล่อย"
"ปล่อยสิ"
"เดี๋ยวปล่อยชาติหน้า ตอนเซเว่นปิด"
"แล้วมันจะได้ปล่อยไหมฟ่ะ  ฉันอายพวกพี่น่ะย่ะ" หน้าแดง
"ถ้าไม่อยากถูกขย้ำ  ออกไป"
               หันไปส่งรังสีอัมหิตให้พวกสึนะ
"ไปแล้วคร๊าบบ/ค่ะ"ร่วมใจกันหายไปกับสายลม
"ไม่มีใครแล้ว งั้นกอดต่อได้"
"นายอยากตายใช่ไหม"
"คุณคิดว่าจะทำอะไรผมได้เหรอ"
"นายตาย ไอหัวเป็ดลามก  ไอบ้าๆๆๆ"
     ดิ้นและทุบอกท่านฮิไม่ยั้ง
"เฮ้ย เฮ้ย "
"ว้าย"
               ทั้้งสองคนกลิ้งตกลงจากเตียง
"ธะ... เธอเป็นอะไรไหม"
"มะ...ไม่เป็นไร"
          ฮิบาริกอดสึโนะไว้กับตัวเอง  และป้องกันไม่ให้เธอกระแทกกับพื้น  
"นะ..นายเป็นอะไรไหม  ฉันขอโทษ"
     ลุกขึ้นจากตัวฮิบาริและช่วยประคองฮิบาริให้นั่ง
"ไม่เป็นไร  เธอจะขอโทษทำไม"
     ลุกขึ้นนั่ง แล้วจับแขนตัวเอง
"แขนนายเป็นเพราะฉันแท้ๆ" น้ำตาไหล
"ฉันไม่เป็นไร  อย่าโทษตัวเองเลยน่ะ" เช็ดน้ำตาสึโนะ  แล้วดึงเธอไปกอด
"ขอโทษ ฮึก ขอโทษ เพราะฉันแท้ๆ ฮือ"
"หยุดพูดได้แล้ว" ค่อยๆ ก้มลงจูบหน้าผากมนของสึโนะอย่างอ่อนโยน
"อืม จะยอมให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวน่ะ"
               ตัวฉันคิดว่ามันคงเป็นความรู้สึกดีดี  แต่ทำไมกันน่ะ แค่ช่วงเวลาสั้นๆ แค่นี้ มันถึงก่อให้เกิดความรู้สึกขนาดนี้  ความรู้สึกนี้มันเป็นก็แค่ความรู้สึกดีดีที่มีให้กับใครสักคนนึง  หรือ  มัน จะไม่ใช่แค่ความรู้สึกดีดีกันน่ะ
 
 
To be  cotinued
 

 
(ซากุ//อาจจะสั้นไปซักกะหน่อย  เพราะยังคงเบลอๆ จากการไปนั่งไวกิ้ง  แต่ก็จะยังคงพยายามเพื่อทุกคน  สุดท้ายนี้อยากบอกว่า  อย่าทิ้งซากุไปไหนน่ะค่ะ)