เจ้าสาวจ้าวยุทธภพ

               จอมมารกระดูกแดงไร้ความปราณี ฆ่าจอมยุทธคนแล้วคนเล่าที่ดาหน้าเข้าไป ทุกคนล้วนถูกควักหัวใจออกมาละเลงเลือด เหลยหยางหน้าซีดด้วยความกลัว
 
               "ท่านปรมจารย์ทั้งหลายโปรดช่วยข้าด้วย"
 
            เหลยหยางหงายหลังคลานหนีพลางตะโกนขอความช่วยเหลือน่าเวทนานัก
   
               เหลยป้าเกร็งพลัง แล้วพุ่งไปอย่างเร็วไม่รอใคร
               "บัญชีแค้นหกปีไม่สาย มารกระดูกแดงข้ามาแล้ว"
          
              รึว่าบัดนี้ยุทธภพจะลุกเป็นไฟอีกหน อา...ใครจะหยั่งรู้ถึงกัน
 
 :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
 
            "ท่านอาจารย์เหลยป้ารับดาบ" หนึ่งในจอมยุทธโยนดาบคมกริบให้เหลยป้า เขาพุ่งทะยานไปยังร่างมารผอมโซนั่น
 
            "เพลงดาบไต้หล้า"
 
           เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง
          พายุดาบอันหนักหน่วงซัดมารกระดูกแดง มันเอนไปมาตามแรงแหว่งแต่ดาบหาได้สร้างบาดแผลให้แก่มัน มันสวนด้วยกรงเล็บอันคมกริบเหลยป้าหลบมันอย่างหวุดหวิด
 
           "กำปั้นเหล็กคุนลุ้น"
 
          เปรี้ยงงง  เหลยป้าปล่อยหมัดเด็ดเข้าหน้าอกมันเต็มเปา มันกระเด็นแต่ตั้งหลักได้อย่างเร็ว ทั้งสองผลัดกันรุกรับหลายกระบวนท่าไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกลัวโดนลูกหลง
         เฉินโจวที่ยืนไกล้จุดเกิดเหตุ ถอดที่ปิดตาออกเขาปิดตาข้างไม่บอดปล่อยให้ดวงตาข้างที่แดงดุจเปลวไฟจับพลังของมารร้ายรอท่าที
 
         หัวซานป๋อ เตรียมมีดสั้นไว้ในมือสิบเล่มหวังจะซัดสังหารจอมมารแต่มันเคลื่อนไหวเร็วเขาไม่อาจจับจังหวะได้
        "บ้าที่สุด เหลยป้าเกะกะมีดบินข้า"
        แม่ชีกิมหยง สะบัดแส้หางม้าในมือแล้วพุ่งเข้าไปประสานส่งเสริมเหลยป้ารุมจอมมารแต่ทั้งสองยังทำอะไรไม่ได้ มันจับได้ดาบที่อยู่กับศพชาวยุทธแล้วรำเพลงดาบอันร้ายกาจจนสองปรมจารย์ต้องถอยร่น
         "บ้าที่สุด เราฝึกฝีมือมาถึงหกปี แต่ไม่เพียงพอที่จะรับมือเพลงดาบเงาพระจันทร์ของมัน"
         แม่ชีกิมหยงพูดออกมาด้วยความเจ็บใจมองเจ้าปีศาจตัวผอมนั่นถือดาบเดินเข้ามาทีละก้าว
        "ท่านเหลยป้า ท่านแม่ชีกิมหยง ระวัง"
      เหล่าจอมยุทธหลายคนพุ่งเข้ามาหมายช่วยทั้งสองจากมาร้ายทว่า
 
        "เพลงดาบวงพระจันทร์กระเพื่อมน้ำ"
 
        ฉัวะ ฉัวะ ฉวัะ ฉัวะ  อั่ก  อ๊าก ฮ๊าก  
 
        จอมมารวาดวงดาบครั้งเดียวพวกที่กรูเข้ามาสิบกว่าคนก็ตัวขาดครึ่งตายสยองกระเด็นตุบตั่บ    ไป่หลินที่เห็นเหตุการณ์อยู่ถึงกับอึ้ง
         "เป็นเขาไม่ผิดแน่"
        นางขยับเดินเพื่ออยากเห็นไกล้  แต่เจ็กหลงไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น
        "จะไปใหนนังตัวดี ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"
       มันบาดเจ็บหนักจากวิชาของไป่หลินมันกระเผกเข้ามาไกล้แต่ไป่หลินไม่สนใจเจ็กหลงอีกต่อไป
 
        "ข้าทำอะไรอยู่ ตอนนั้นทำไมข้าไม่ตามเขาไป ทำไมข้าไม่คอยอยู่เคียงข้างเพื่อดูแลเขา ทำไมกันล่ะ"
 
        ไป่หลินยืนกอดอกตัวสั่น น้ำตานางไหลอาบแก้ม แต่เจ็กหลงหาได้สนใจมันวิ่งเข้ามาหมายเอาชีวิต
        "เจ้าม้าสีหมอก มานี่   ปรี๊ดดดด"
 
        ไป่หลินเป่าปาก อาชาคู่ใจก็วิ่งจากโรงมามาอย่างรวดเร็ว มันมายืนฟืดฟาดอยู่ข้างเวที
       นางหันมาประจันหน้าเจ็กหลงที่เดินกึ่งเข้ามาด้วยจิตอาฆาต
 
         "หมัดอัคคี"
         "สิบตำลึงแลกพันชั่ง"
 
        ไป่หลินเอี๊ยวตัวหลบแล้วทำให้เจ็กหลงเสียหลักพลังของมันจึงย้อนกลับมาทำลายตัวเอง
 
          พลั่กก  "อั่ก"  เจ็กหลงนอนบาดเจ็บข้างล่างเวที  กรรมการตัดสิน หมอบคลานมาไกล้ๆดูสภาพเจ็กหลง
           "เจ็กหลงสู้ต่อไม่ไหว แม่นางไป่หลินชนะเลิศฮ๊าา" พูดเสร็จเขาก็คลานเข้าที่กำบัง
           ("กรรมการสุดยอดไม่ทิ้งหน้าที่")("สปิริตฮ๊า")("ไม่รู้เรื่อง")("ว๊าย เทยรันทด")
 
         ไป่หลินหาได้สนใจตำแหน่งไม่ นางเดินมาลูบที่แก้มม้าแล้วเอาหน้าผากแตะเข้าที่ม้า นางกำลังคิดหนัก
 
         "เจ้าม้าข้าจะทำเช่นไรดี ถ้าเป็นเมื่อก่อนข้าไม่ลังเลเลยที่จะปกป้องเขาต่อให้ต้องฆ่าคน แต่ตอนนี้ข้า  ข้าตัดสินใจไม่ถูกเลย  ข้าจะทำยังไงดี"
 
         มีมือมาแตะที่ไหล่  เฉินโจวนั่นเอง  เขาวางหน้านิ่งเช่นเคย ไป่หลินมองเขาทั้งที่แก้มเปื้อนน้ำตา
         "ไม่มีสิ่งใดถูกและไม่มีสิ่งผิดอย่างแท้จริง  เจ้าจงเลือกเองไป่หลิน    คนที่เคียงข้างจอมมารคือยาโถวไม่ใช่รึ"
         ไป่หลินพยักหน้า นางชักกระบี่จูหลงที่อยู่บนหลังม้าและพุ่งไปหาจอมมารกระดูกแดง เพลงดาบที่ประสานน้ำตา
       
         "ย่าห์ เพลงดาบเดือนข้างแรม"
 
          ชิ้ง   
 
         มารกระดูกแดงเอาดาบรับกระบี่จูหลงแต่มันไม่อาจต้านทานความคมของกระบี่ ดาบและข้อมือมารก็ขาดออกพร้อมกัน
 
          เหลยป้าและแม่ชีกิมหยงได้ทีจึงซัดฝ่ามือพร้อมกัน จอมมารถลาไปข้างหลัง หัวซานป๋อรออยู่แล้ว เขาซัดมีดบินด้วยความเร็ว
 
          ปึ่ก ปัก ปั่ก ฉึก
 
        "โอ๊วววว   แฮ่   อ๊ากกกก"  เสียงร้องโหยหวนของจอมมารเมื่อมันมองดูแขนข้างที่ขาด ไป่หลินมองร่างที่ทรมานของจอมมาร นางสะอื้นให้
         "ฮึก ฮือ ข้าขอโทษ ตอนนี้ข้าต้องกำจัดท่าน  ท่านพี่"
 
         "เพลงดาบวงพระจันทร์กระเพื่อมน้ำ"
 
        วืด ฉัวะ    คมดาบเชือดเอาที่คอของจอมมารเลือดสดๆทะลักออกมาเป็นสาย  มันร้องโหยหวน และส่งมือไขว่คว้าไปยังแม่นางจื่อเสียที่ยืนเคียงข้างเหลยหยาง
 
          "จื่อ.....เสีย.....ข้า...."
 
       ปรี๊ด ปรี๊ด เลือดที่ทะลักออกมีสภาพเป็นกรด มันกระเซ็นโดนจอมยุทธคนหนึ่งเขาโดนกรดกัดกินถึงกระดูกในเวลาอันสั้น   จอมมารยังไม่ตายมันกระโดดไล่ฆ่าจอมยุทธทีละคน
 
        เฉินโจวเพ่งจอมมารอยู่นานแล้วเขาจึงให้สัญญาณ  เหลยป้าก็ตะโกนเสียงดัง
 
          "ทุกคนถอยออกมา"
 
         ไป่หลินเก้ๆกังไม่เข้าใจสัญญาณ  ถังอันจึงคว้าตัวนางออกมาอย่างรวดเร็ว
 
        เฉินโจว ลืมตาข้างสีเพลิงนั่น
 
          "เนตรสีเพลิง"
 
       เพลิงลุกออกมาจากอากาศในจุดที่เฉินโจวเพ่งมอง ลูกไฟขนาดยักษ์ห่อตัวจอมมารกระดูกแดงไว้ ความร้อนในบริเวณไม่มีใครทานทนได้ พากันเข้าที่กำบังกันจ้าระหวั่น   โลหะในบริเวณถึงกับบิดเบี๊ยว
 
          ไปหลินมองลูกไฟที่ตอนนี้ไม่อาจมองเห็นร่างซูบผอมนั่นแล้ว นางสกัดกั้นน้ำตาอีกรอบ
 
          "ท่านพี่"
 
         พอเฉินโจวหลับตาเนตรสีเพลิง ลูกไฟก็กระจายมอดดับ เขานั่งลงเหนื่อยหอบ เทพยากรณ์อี้ผิงเข้ามาประคอง
          "เจ้าฝืนตัวเองมากไปแล้ว เจ้าใช้เวลาเผาไฟไปถึงห้านาที หนึ่งครั้งในหนึ่งวันเท่านั้นจำไม่ได้หรือ"
          "ใช่เพราะเจ้าอยู่ที่นี่ ฝากร่างข้าด้วย"
         พูดจบเฉินโจวก็ม่อยหลับไป
 
 
         ส่วนทางด้านไป่หลินยืนมองซากเถ้าสีดำที่เกิดจากการเผา นางเช็ดน้ำตาเมื่อนางหันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเหล่าชาวยุทธชี้อาวุธมาที่นาง พวกเขาหวาดกลัว
 
           "เจ้าเป็นอะไรกับมารกระดูกแดงถึงใช้วิชาเดียวกันตอบข้ามา"
           "นั่นกระบี่จูหลง นางต้องเป็นศิษย์มันแน่ ฆ่านางด้วยเลยดีกว่า"
 
            "อะไรกันพวกเจ้า..."ไป่หลินเลิกลั่กทำอะไรไม่ถูกเหลยป้าตะโกนด้วยเสียงอันดัง
 
            "เงียบบบบ"
 
        ทุกคนต่างพากันเงียบกริบเหลยป้าจึงเดินฝ่ามาข้างหน้าและแนะนำตัวไป่หลิน
 
 
          "พวกเจ้าไม่เห็นเหรอนางช่วยชีวิตข้า วิชาใดไม่สำคัญใครเป็นอาจารย์สำคัญตรงใหน ศิษย์ข้ายังเป็นตัวอันตรายได้เลย นางช่วยชีวิตพวกเจ้าไม่ใช่รึ"
 
          ("เออจริงว่ะ")("แกแหละเริ่มก่อน")("แกนั่นแหละ")("แกนั่นแหละ..อ้าวไม่มีใคร วู๊")
 
        เหล่าชาวยุทธต่างพากันวางอาวุธและช่วยกันสำรวจความเสียหาย ไป่หลินจูงม้าเตรียมตัวจะออกจากเมือง  จื่อเสียวิ่งมาดึงนางไว้
 
          "เจ้าชนะเลิศ ตามสัญญา เจ้าถามข้าได้  เอ้าเจ้าอยากถามอะไรข้า"
 
         ไป่หลินเงียบหน้าไร้อารมณ์ และถอนหายใจ
 
          "ไม่จำเป็นแล้วล่ะ ทีแรกข้าอยากถามเจ้าว่าเจ้าเป็นอะไรกับพี่เว่ย แต่คงไม่จำเป็นแล้ว"
 
         ไป่หลินจูงม้าเดินจากจื่อเสียจึงบอกความจริง
 
          "เว่ยเส้าเทียนเคยเป็นสามีข้า"
 
           ไป่หลินหยุดเดินนางหันมามองหน้าจื่อเสียนางตกใจและประหลาดใจ
 
           "ข้าจะเล่าให้ฟังเรื่องเมื่อนึ่งปีก่อน"
 
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
 
 
        อีกด้านในผาลึกลับ เหยินหลงไต้ซือกำลังปะถมพยาบาลชายคนหนึ่ง
 
 
          "อ๊าก  แค่ก แค่ก แค่ก   แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"
 
         "เจ้าเป็นอะไรมากใหมอาการเจ้าหนักกว่าคราวที่แล้วซะอีก"
 
           "มารกระดูกแดงแพ้แล้ว   เจ้านั่น เหลยหยางยังไม่ตาย ข้าต้องลงมืออีกรอบ"
 
            "ไม่ได้นะเว่ยเส้าเทียน เรี่ยวแรงเจ้าตอนนี้สร้างมารกระดูกแดงไม่ไหวหรอกพักก่อนเถอะ"
 
            เว่ยเส้าเทียนยังอยู่แถมไม่ซูบผอมร่างกายยังบริบูรณ์อีกด้วย เขาพยายามพยุงตัวขึ้น
 
           "แฮ่ก แฮ่ก ไม่ได้ก่อนที่ข้าจะหมดลมไปเสียก่อน"
 
:::::::::::::::::::::::::::::จบตอน::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::