เจ้าสาวจ้าวยุทธภพ

               จอมมารกระดูกแดงไร้ความปราณี ฆ่าจอมยุทธคนแล้วคนเล่าที่ดาหน้าเข้าไป ทุกคนล้วนถูกควักหัวใจออกมาละเลงเลือด เหลยหยางหน้าซีดด้วยความกลัว

 

               "ท่านปรมจารย์ทั้งหลายโปรดช่วยข้าด้วย"

 

            เหลยหยางหงายหลังคลานหนีพลางตะโกนขอความช่วยเหลือน่าเวทนานัก

   

               เหลยป้าเกร็งพลัง แล้วพุ่งไปอย่างเร็วไม่รอใคร

               "บัญชีแค้นหกปีไม่สาย มารกระดูกแดงข้ามาแล้ว"

          

              รึว่าบัดนี้ยุทธภพจะลุกเป็นไฟอีกหน อา...ใครจะหยั่งรู้ถึงกัน

 

 :::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

            "ท่านอาจารย์เหลยป้ารับดาบ" หนึ่งในจอมยุทธโยนดาบคมกริบให้เหลยป้า เขาพุ่งทะยานไปยังร่างมารผอมโซนั่น

 

            "เพลงดาบไต้หล้า"

 

           เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง

          พายุดาบอันหนักหน่วงซัดมารกระดูกแดง มันเอนไปมาตามแรงแหว่งแต่ดาบหาได้สร้างบาดแผลให้แก่มัน มันสวนด้วยกรงเล็บอันคมกริบเหลยป้าหลบมันอย่างหวุดหวิด

 

           "กำปั้นเหล็กคุนลุ้น"

 

          เปรี้ยงงง  เหลยป้าปล่อยหมัดเด็ดเข้าหน้าอกมันเต็มเปา มันกระเด็นแต่ตั้งหลักได้อย่างเร็ว ทั้งสองผลัดกันรุกรับหลายกระบวนท่าไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกลัวโดนลูกหลง

         เฉินโจวที่ยืนไกล้จุดเกิดเหตุ ถอดที่ปิดตาออกเขาปิดตาข้างไม่บอดปล่อยให้ดวงตาข้างที่แดงดุจเปลวไฟจับพลังของมารร้ายรอท่าที

 

         หัวซานป๋อ เตรียมมีดสั้นไว้ในมือสิบเล่มหวังจะซัดสังหารจอมมารแต่มันเคลื่อนไหวเร็วเขาไม่อาจจับจังหวะได้

        "บ้าที่สุด เหลยป้าเกะกะมีดบินข้า"

        แม่ชีกิมหยง สะบัดแส้หางม้าในมือแล้วพุ่งเข้าไปประสานส่งเสริมเหลยป้ารุมจอมมารแต่ทั้งสองยังทำอะไรไม่ได้ มันจับได้ดาบที่อยู่กับศพชาวยุทธแล้วรำเพลงดาบอันร้ายกาจจนสองปรมจารย์ต้องถอยร่น

         "บ้าที่สุด เราฝึกฝีมือมาถึงหกปี แต่ไม่เพียงพอที่จะรับมือเพลงดาบเงาพระจันทร์ของมัน"

         แม่ชีกิมหยงพูดออกมาด้วยความเจ็บใจมองเจ้าปีศาจตัวผอมนั่นถือดาบเดินเข้ามาทีละก้าว

        "ท่านเหลยป้า ท่านแม่ชีกิมหยง ระวัง"

      เหล่าจอมยุทธหลายคนพุ่งเข้ามาหมายช่วยทั้งสองจากมาร้ายทว่า

 

        "เพลงดาบวงพระจันทร์กระเพื่อมน้ำ"

 

        ฉัวะ ฉัวะ ฉวัะ ฉัวะ  อั่ก  อ๊าก ฮ๊าก  

 

        จอมมารวาดวงดาบครั้งเดียวพวกที่กรูเข้ามาสิบกว่าคนก็ตัวขาดครึ่งตายสยองกระเด็นตุบตั่บ    ไป่หลินที่เห็นเหตุการณ์อยู่ถึงกับอึ้ง

         "เป็นเขาไม่ผิดแน่"

        นางขยับเดินเพื่ออยากเห็นไกล้  แต่เจ็กหลงไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น

        "จะไปใหนนังตัวดี ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

       มันบาดเจ็บหนักจากวิชาของไป่หลินมันกระเผกเข้ามาไกล้แต่ไป่หลินไม่สนใจเจ็กหลงอีกต่อไป

 

        "ข้าทำอะไรอยู่ ตอนนั้นทำไมข้าไม่ตามเขาไป ทำไมข้าไม่คอยอยู่เคียงข้างเพื่อดูแลเขา ทำไมกันล่ะ"

 

        ไป่หลินยืนกอดอกตัวสั่น น้ำตานางไหลอาบแก้ม แต่เจ็กหลงหาได้สนใจมันวิ่งเข้ามาหมายเอาชีวิต

        "เจ้าม้าสีหมอก มานี่   ปรี๊ดดดด"

 

        ไป่หลินเป่าปาก อาชาคู่ใจก็วิ่งจากโรงมามาอย่างรวดเร็ว มันมายืนฟืดฟาดอยู่ข้างเวที

       นางหันมาประจันหน้าเจ็กหลงที่เดินกึ่งเข้ามาด้วยจิตอาฆาต

 

         "หมัดอัคคี"

         "สิบตำลึงแลกพันชั่ง"

 

        ไป่หลินเอี๊ยวตัวหลบแล้วทำให้เจ็กหลงเสียหลักพลังของมันจึงย้อนกลับมาทำลายตัวเอง

 

          พลั่กก  "อั่ก"  เจ็กหลงนอนบาดเจ็บข้างล่างเวที  กรรมการตัดสิน หมอบคลานมาไกล้ๆดูสภาพเจ็กหลง

           "เจ็กหลงสู้ต่อไม่ไหว แม่นางไป่หลินชนะเลิศฮ๊าา" พูดเสร็จเขาก็คลานเข้าที่กำบัง

           ("กรรมการสุดยอดไม่ทิ้งหน้าที่")("สปิริตฮ๊า")("ไม่รู้เรื่อง")("ว๊าย เทยรันทด")

 

         ไป่หลินหาได้สนใจตำแหน่งไม่ นางเดินมาลูบที่แก้มม้าแล้วเอาหน้าผากแตะเข้าที่ม้า นางกำลังคิดหนัก

 

         "เจ้าม้าข้าจะทำเช่นไรดี ถ้าเป็นเมื่อก่อนข้าไม่ลังเลเลยที่จะปกป้องเขาต่อให้ต้องฆ่าคน แต่ตอนนี้ข้า  ข้าตัดสินใจไม่ถูกเลย  ข้าจะทำยังไงดี"

 

         มีมือมาแตะที่ไหล่  เฉินโจวนั่นเอง  เขาวางหน้านิ่งเช่นเคย ไป่หลินมองเขาทั้งที่แก้มเปื้อนน้ำตา

         "ไม่มีสิ่งใดถูกและไม่มีสิ่งผิดอย่างแท้จริง  เจ้าจงเลือกเองไป่หลิน    คนที่เคียงข้างจอมมารคือยาโถวไม่ใช่รึ"

         ไป่หลินพยักหน้า นางชักกระบี่จูหลงที่อยู่บนหลังม้าและพุ่งไปหาจอมมารกระดูกแดง เพลงดาบที่ประสานน้ำตา

       

         "ย่าห์ เพลงดาบเดือนข้างแรม"

 

          ชิ้ง   

 

         มารกระดูกแดงเอาดาบรับกระบี่จูหลงแต่มันไม่อาจต้านทานความคมของกระบี่ ดาบและข้อมือมารก็ขาดออกพร้อมกัน

 

          เหลยป้าและแม่ชีกิมหยงได้ทีจึงซัดฝ่ามือพร้อมกัน จอมมารถลาไปข้างหลัง หัวซานป๋อรออยู่แล้ว เขาซัดมีดบินด้วยความเร็ว

 

          ปึ่ก ปัก ปั่ก ฉึก

 

        "โอ๊วววว   แฮ่   อ๊ากกกก"  เสียงร้องโหยหวนของจอมมารเมื่อมันมองดูแขนข้างที่ขาด ไป่หลินมองร่างที่ทรมานของจอมมาร นางสะอื้นให้

         "ฮึก ฮือ ข้าขอโทษ ตอนนี้ข้าต้องกำจัดท่าน  ท่านพี่"

 

         "เพลงดาบวงพระจันทร์กระเพื่อมน้ำ"

 

        วืด ฉัวะ    คมดาบเชือดเอาที่คอของจอมมารเลือดสดๆทะลักออกมาเป็นสาย  มันร้องโหยหวน และส่งมือไขว่คว้าไปยังแม่นางจื่อเสียที่ยืนเคียงข้างเหลยหยาง

 

          "จื่อ.....เสีย.....ข้า...."

 

       ปรี๊ด ปรี๊ด เลือดที่ทะลักออกมีสภาพเป็นกรด มันกระเซ็นโดนจอมยุทธคนหนึ่งเขาโดนกรดกัดกินถึงกระดูกในเวลาอันสั้น   จอมมารยังไม่ตายมันกระโดดไล่ฆ่าจอมยุทธทีละคน

 

        เฉินโจวเพ่งจอมมารอยู่นานแล้วเขาจึงให้สัญญาณ  เหลยป้าก็ตะโกนเสียงดัง

 

          "ทุกคนถอยออกมา"

 

         ไป่หลินเก้ๆกังไม่เข้าใจสัญญาณ  ถังอันจึงคว้าตัวนางออกมาอย่างรวดเร็ว

 

        เฉินโจว ลืมตาข้างสีเพลิงนั่น

 

          "เนตรสีเพลิง"

 

       เพลิงลุกออกมาจากอากาศในจุดที่เฉินโจวเพ่งมอง ลูกไฟขนาดยักษ์ห่อตัวจอมมารกระดูกแดงไว้ ความร้อนในบริเวณไม่มีใครทานทนได้ พากันเข้าที่กำบังกันจ้าระหวั่น   โลหะในบริเวณถึงกับบิดเบี๊ยว

 

          ไปหลินมองลูกไฟที่ตอนนี้ไม่อาจมองเห็นร่างซูบผอมนั่นแล้ว นางสกัดกั้นน้ำตาอีกรอบ

 

          "ท่านพี่"

 

         พอเฉินโจวหลับตาเนตรสีเพลิง ลูกไฟก็กระจายมอดดับ เขานั่งลงเหนื่อยหอบ เทพยากรณ์อี้ผิงเข้ามาประคอง

          "เจ้าฝืนตัวเองมากไปแล้ว เจ้าใช้เวลาเผาไฟไปถึงห้านาที หนึ่งครั้งในหนึ่งวันเท่านั้นจำไม่ได้หรือ"

          "ใช่เพราะเจ้าอยู่ที่นี่ ฝากร่างข้าด้วย"

         พูดจบเฉินโจวก็ม่อยหลับไป

 

 

         ส่วนทางด้านไป่หลินยืนมองซากเถ้าสีดำที่เกิดจากการเผา นางเช็ดน้ำตาเมื่อนางหันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเหล่าชาวยุทธชี้อาวุธมาที่นาง พวกเขาหวาดกลัว

 

           "เจ้าเป็นอะไรกับมารกระดูกแดงถึงใช้วิชาเดียวกันตอบข้ามา"

           "นั่นกระบี่จูหลง นางต้องเป็นศิษย์มันแน่ ฆ่านางด้วยเลยดีกว่า"

 

            "อะไรกันพวกเจ้า..."ไป่หลินเลิกลั่กทำอะไรไม่ถูกเหลยป้าตะโกนด้วยเสียงอันดัง

 

            "เงียบบบบ"

 

        ทุกคนต่างพากันเงียบกริบเหลยป้าจึงเดินฝ่ามาข้างหน้าและแนะนำตัวไป่หลิน

 

 

          "พวกเจ้าไม่เห็นเหรอนางช่วยชีวิตข้า วิชาใดไม่สำคัญใครเป็นอาจารย์สำคัญตรงใหน ศิษย์ข้ายังเป็นตัวอันตรายได้เลย นางช่วยชีวิตพวกเจ้าไม่ใช่รึ"

 

          ("เออจริงว่ะ")("แกแหละเริ่มก่อน")("แกนั่นแหละ")("แกนั่นแหละ..อ้าวไม่มีใคร วู๊")

 

        เหล่าชาวยุทธต่างพากันวางอาวุธและช่วยกันสำรวจความเสียหาย ไป่หลินจูงม้าเตรียมตัวจะออกจากเมือง  จื่อเสียวิ่งมาดึงนางไว้

 

          "เจ้าชนะเลิศ ตามสัญญา เจ้าถามข้าได้  เอ้าเจ้าอยากถามอะไรข้า"

 

         ไป่หลินเงียบหน้าไร้อารมณ์ และถอนหายใจ

 

          "ไม่จำเป็นแล้วล่ะ ทีแรกข้าอยากถามเจ้าว่าเจ้าเป็นอะไรกับพี่เว่ย แต่คงไม่จำเป็นแล้ว"

 

         ไป่หลินจูงม้าเดินจากจื่อเสียจึงบอกความจริง

 

          "เว่ยเส้าเทียนเคยเป็นสามีข้า"

 

           ไป่หลินหยุดเดินนางหันมามองหน้าจื่อเสียนางตกใจและประหลาดใจ

 

           "ข้าจะเล่าให้ฟังเรื่องเมื่อนึ่งปีก่อน"

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

 

        อีกด้านในผาลึกลับ เหยินหลงไต้ซือกำลังปะถมพยาบาลชายคนหนึ่ง

 

 

          "อ๊าก  แค่ก แค่ก แค่ก   แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก"

 

         "เจ้าเป็นอะไรมากใหมอาการเจ้าหนักกว่าคราวที่แล้วซะอีก"

 

           "มารกระดูกแดงแพ้แล้ว   เจ้านั่น เหลยหยางยังไม่ตาย ข้าต้องลงมืออีกรอบ"

 

            "ไม่ได้นะเว่ยเส้าเทียน เรี่ยวแรงเจ้าตอนนี้สร้างมารกระดูกแดงไม่ไหวหรอกพักก่อนเถอะ"

 

            เว่ยเส้าเทียนยังอยู่แถมไม่ซูบผอมร่างกายยังบริบูรณ์อีกด้วย เขาพยายามพยุงตัวขึ้น

 

           "แฮ่ก แฮ่ก ไม่ได้ก่อนที่ข้าจะหมดลมไปเสียก่อน"

 

:::::::::::::::::::::::::::::จบตอน::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::