เรารักกันไม่ได้

ก่อนหน้านั้น ก่อนหน้าที่ทั้งสองจะเลิกกัน เคะ : ทำไรยุอะ // มองเมะเมะ : ทำงาน อย่ายุ่ง รำคาญ // เดินไปเข้าห้องน้ำเคะ : // แอบดูงานที่เมะทำ (เมะ : ไงครับคนสวย เอ : ก็ไม่ไงครับ แฟนไม่หึงเหรอครับมาคุยกับผมแบบนี้ เมะ : ยังไม่มีหรอกครับแฟนน่ะ )เคะ : เราเลิกกันเถอะเมะ ถ้าอยู่กับผมแล้วมันไม่มีความสุขก็พอเถอะครับ อย่าฝืน // เดินออกจากห้องไปเมะ : คิดมากน่าครับเคะ ผมแค่เล่นๆกับเขาเท่านั้น // กอดเอวเคะเคะ : ครับ //งอลเมะ : หายงอลนะครับ // อ้อนเคะ : ครับ // หายโกรธวันต่อมาเคะ : //นั่งกินข้าวในร้านอาหารกับเพื่อนเอ : พี่เป็นแฟนพี่เมะใช่ไหมครับ เคะ : ใช่ครับเอ : ผมขอนะครับ // ยิ้มให้เคะ : // อึ้งกินเพื่อนเคะ : ไม่ดีมั้งครับน้อง พี่เข้าใจว่าพี่คนนอก แต่พี่อยากเสือกครับ การที่น้องแย่งแฟนคนอื่นอะครับ มันมีความสุขเหรอครับ ถ้าน้องทำบ่อยๆระวัง เวรกรรมมันจะตามทันนะครับเอ : ครับ จะรอให้ถึงวันนั้นนะครับ หึ // เดินออกไปอย่างหัวเสียเพื่อนเคะ : ยอมเหรอเคะ // มองหน้าเพื่อนอย่างหนักใจเคะ : คงต้องยอมอะ ไม่ได้ท้อนะ แต่มันมีหลักฐานให้เห็นนะ // ทำหน้านิ่งแต่ภายในใจกลับหนักอึ้งเพื่อนเคะ : ไปเที่ยวกัน เย็นๆไปส่ง // ยิ้มเคะ : โอเคเลย // ยิ้มร่าเริงขึ้น