เรารักกันไม่ได้

ก่อนหน้านั้น ก่อนหน้าที่ทั้งสองจะเลิกกัน 

เคะ : ทำไรยุอะ // มองเมะ
เมะ : ทำงาน อย่ายุ่ง รำคาญ // เดินไปเข้าห้องน้ำ
เคะ : // แอบดูงานที่เมะทำ 
(เมะ : ไงครับคนสวย 
เอ : ก็ไม่ไงครับ แฟนไม่หึงเหรอครับมาคุยกับผมแบบนี้ 
เมะ : ยังไม่มีหรอกครับแฟนน่ะ )
เคะ : เราเลิกกันเถอะเมะ ถ้าอยู่กับผมแล้วมันไม่มีความสุขก็พอเถอะครับ อย่าฝืน // เดินออกจากห้องไป
เมะ : คิดมากน่าครับเคะ ผมแค่เล่นๆกับเขาเท่านั้น // กอดเอวเคะ
เคะ : ครับ //งอล
เมะ : หายงอลนะครับ // อ้อน
เคะ : ครับ // หายโกรธ

วันต่อมา
เคะ : //นั่งกินข้าวในร้านอาหารกับเพื่อน
เอ : พี่เป็นแฟนพี่เมะใช่ไหมครับ 
เคะ : ใช่ครับ
เอ : ผมขอนะครับ // ยิ้มให้
เคะ : // อึ้งกิน
เพื่อนเคะ : ไม่ดีมั้งครับน้อง พี่เข้าใจว่าพี่คนนอก แต่พี่อยากเสือกครับ การที่น้องแย่งแฟนคนอื่นอะครับ มันมีความสุขเหรอครับ ถ้าน้องทำบ่อยๆระวัง เวรกรรมมันจะตามทันนะครับ
เอ : ครับ จะรอให้ถึงวันนั้นนะครับ หึ // เดินออกไปอย่างหัวเสีย
เพื่อนเคะ : ยอมเหรอเคะ // มองหน้าเพื่อนอย่างหนักใจ
เคะ : คงต้องยอมอะ ไม่ได้ท้อนะ แต่มันมีหลักฐานให้เห็นนะ // ทำหน้านิ่งแต่ภายในใจกลับหนักอึ้ง
เพื่อนเคะ : ไปเที่ยวกัน เย็นๆไปส่ง // ยิ้ม
เคะ : โอเคเลย // ยิ้มร่าเริงขึ้น