ขอบใจนะ

“เออ นั่นดิน่ารักว่ะ” ผมก็ฉกตุ๊กตากบจากนิน่ามาแล้วเอามันไปแกล้งเล่น
“เอาคืนมานะ ไอ่เบน!!” ผมเอามือจับบ่าตัวเองและเผลอยิ้มออกมากเหมือนเธอเพิ่งจะกระโดดเกาะ
หลังผมเมื่อกี้เลย
“เหลือข้าวกล่องเดียวเองอ่ะ”
“แกกินเหอะ”
“พูดมาก ๆ กินด้วยกันนี่แหละ” รสชาติของข้าวกล่องที่กินกับเธอผมยังจำได้ กะเพราร้านป้าบัว
        ผมเดินไปเรื่อย ๆ ในโรงแรมเหมือนสำรวจและรำลึกความหลังไปด้วย ผมคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ
นั้น ที่ผมกับเธอได้ใช้เวลาด้วยกัน….ในฐานะ…..
 
“นิน่า …. ฉันชอบแกว่ะ”
 
“……………ฉัน………ขอโทษนะแก”
 
ในฐานะเพื่อนผมรู้ตัวดีว่ามันคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ในวันที่ผมบอกชอบเธอคือวันที่ผมเรียนจบมอ
หก และหลังจากนั้นเธอก็หายหน้าหายตาไปไม่ติดต่อกลับมาหาผมเลย จนวันที่ผมได้รับการ์ด
แต่งงานที่ส่งมาที่บ้าน
“ขออภัยหากเจ้าภาพมิได้มาเรียนเชิญด้วยตัวเอง”
มีข้อความสั้น ๆ เขียนอยู่ข้างท้าย มีบางอย่างดลใจให้ผมพลิกด้านหลังของการ์ดขึ้นมา
 
“เบน นิขอโทษนะที่หายไปนาน
เบน เป็นเพื่อนที่สำคัญมาสำหรับนิเลยนะ
มาให้ได้นะ”
 
มีลายมือขอนิน่าเขียนไว้ข้างหลังการ์ดนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมางานในวันนี้