ขอบใจนะ

“เออ นั่นดิน่ารักว่ะ” ผมก็ฉกตุ๊กตากบจากนิน่ามาแล้วเอามันไปแกล้งเล่น

“เอาคืนมานะ ไอ่เบน!!” ผมเอามือจับบ่าตัวเองและเผลอยิ้มออกมากเหมือนเธอเพิ่งจะกระโดดเกาะ

หลังผมเมื่อกี้เลย

“เหลือข้าวกล่องเดียวเองอ่ะ”

“แกกินเหอะ”

“พูดมาก ๆ กินด้วยกันนี่แหละ” รสชาติของข้าวกล่องที่กินกับเธอผมยังจำได้ กะเพราร้านป้าบัว

        ผมเดินไปเรื่อย ๆ ในโรงแรมเหมือนสำรวจและรำลึกความหลังไปด้วย ผมคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ

นั้น ที่ผมกับเธอได้ใช้เวลาด้วยกัน….ในฐานะ…..

“นิน่า …. ฉันชอบแกว่ะ”

“……………ฉัน………ขอโทษนะแก”

ในฐานะเพื่อนผมรู้ตัวดีว่ามันคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ในวันที่ผมบอกชอบเธอคือวันที่ผมเรียนจบมอ

หก และหลังจากนั้นเธอก็หายหน้าหายตาไปไม่ติดต่อกลับมาหาผมเลย จนวันที่ผมได้รับการ์ด

แต่งงานที่ส่งมาที่บ้าน

“ขออภัยหากเจ้าภาพมิได้มาเรียนเชิญด้วยตัวเอง”

มีข้อความสั้น ๆ เขียนอยู่ข้างท้าย มีบางอย่างดลใจให้ผมพลิกด้านหลังของการ์ดขึ้นมา

“เบน นิขอโทษนะที่หายไปนาน

เบน เป็นเพื่อนที่สำคัญมาสำหรับนิเลยนะ

มาให้ได้นะ”

มีลายมือขอนิน่าเขียนไว้ข้างหลังการ์ดนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมางานในวันนี้