สงครามต่างดินแดน

     .
     บทที่ 5  ความหลังของจอมอสูรดูดเลือด 
     บัดนี้องค์ชายได้เผชิญหน้ากับเหล่าทหารปีศาจเข้าให้แล้ว..!!
     ด้วยความกล้าหาญ ตอนนี้เจ้าชายแห่งดินแดนนักรบ ก็ได้มาถึงเกาะข้าวมันไก่ ที่เหล่ากองทัพปีศาจพึ่งเข้าโจมตีมาไม่นานนี้เอง..?
     “ที่นี้แหละท่าน.เกาะข้าวมันไก่ พวกเราเดินทางมาถึงแล้ว”  ทหารผู้ที่ติดตามมาได้พูดขึ้น
     “ที่รักฟังชื่อเกาะนี้ดี ๆ สิ”  ไมเด้นพูด 
     “ทามไมหรอ..?”  เจ้าชายแห่งดินแดนนักรบ ราดีน ถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย...
     “ฟังชื่อเกาะนี้ทีไร น้องรู้สึกหิวยังไงไม่รู้สิ” 
     “นั้นดิ..ไม่รู้ผู้เขียนคิดยังไงตั้งชื่อเกาะว่า เกาะข้าวมันไก่ พะนะ!!”  (อ้าว..ก็ตูไม่รู้จะตั้งชื่อเกาะอะไรดีนี้น่า..งืมงำ ๆ มีคน..เขาคิดให้เลยนะเนี้ยเลยเอามาเขียนเป็นเกาะข้าวมันไก่..ไปก่อน อิอิ..เชื่อเลยว่าจะตั้งตัวละครในเรื่องชื่ออาหาร ๆ แน่ ๆ นอน ๆ 555+)
     และแล้วเรือก็แล่นเข้าฝั่งของเกาะข้าวมันไก่..ทุกคนต่างลงจากเรือแล้วตั้งค่ายขึ้น พอตั้งฐานที่พักเสร็จเหล่าทหารที่ติดตามมาด้วยก็ออกล่าตะเวนดูรอบ ๆ เกาะข้าวมันไก่
     เนื่องจากที่เกาะข้าวมันไก่แห่งนี้มีพื้นที่ตารางไม้บรรทัดมากพอสมควร  (อืม..บรรยายแบบนี้ล่ะเรื่องนี้ถึงได้เละ 555+)  จึงต้องใช้เวลามากหน่อยในการสำรวจ
     และเหล่าทหารที่ออกดูพื้นที่บางส่วนของเกาะต่างก็กลับมาพร้อมด้วยคำเจรจาในโต๊ะอาหารค่ำต่าง ๆ นานา ว่า...?
     “พวกมันเลวมาก ทั่วทั้งเกาะข้าวมันไก่ ตอนนี้มันไม่ใช่เกาะข้าวมันไก่..แต่มันเป็นเกาะกลางถนนไปแล้ว เละเกินบรรยายจริง ๆ ข้าไม่เจอคนเป็นเลย ข้าเห็นแต่ศพ”  ทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้น
     “ชิชะ!! มันบังเกิดมาก”  (เอ่อ..บังกาจสิฟระ..ไม่ใช่ บังเกิดเฟ้ย!!)
     “เลวจริง ๆ พวกมันไม่ไว้หน้าดินแดนนักรบอย่างพวกเราเลย ถ้าน้องชายของข้าฝึกวิชาเสร็จ พวกปีศาจเดียวมันก็จะได้เป็นข้าวมันไก่ เหมือนเกาะของเราแห่งนี้แน่ๆ”  เจ้าชาย ราดีน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสนจะโคตะระความโมโห..!
     แล้วก็มาถึงเช้าวันต่อมา...!
     “ไป..พวกเราออกล่าพวกกองทัพปีศาจกันเถอะ..หวังว่าพวกมันยังไม่ได้ออกจากเกาะแห่งนี้”  เจ้าชาย ราดีน พูด แล้วนำพวกทหารที่ติดตามมาไปด้วยจำนวนไม่มาก..เพื่อหาที่ตั้งของเหล่ากองทัพปีศาจ...ที่ตั้งฐานทัพที่ไหนสักแห่งในเกาะข้าวมันไก่แห่งนี้..!
     ทางด้านกองทัพปีศาจ..ที่นำโดย จอมมารปีศาจ..เวทิน
     “ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างท่านจะมาถึงดินแดนของพวกนักรบอันทุเรศแห่งนี้ได้..ท่านอสูรดูดเลือด.ไอซาส”  จอมมารปีศาจ..เวทิน พูดขึ้นแบบยิ้ม ๆ ในชุดสีดำที่คลุมไปทั้งตัวเหมือนกับยมทูตอย่างไงอย่างงั้นเลย
     “จริง ๆ ข้าก็ไม่อยากมาที่นี้นักหรอก..แต่เจ้า..ริคกะ ส่งให้ข้ามาดูงานที่เจ้านั้นมันสั่งเจ้า”  อสูรปีศาจที่ตัวสีม่วง..มีปีกทั้งสองข้างอยู่ด้านหลังอย่างเด่นชัด..ที่ไม่มีแม้กระทั่งขนใด ๆ เลย เหมือนกับปีกของค้างคาว (คิดแล้วมันคือตัวอะไรกันแน่วะ??) เอาเป็นว่ารูปร่างหน้าตาคล้ายคนแต่ตัวสีม่วงมีหูและจมูกยาวกว่าคนธรรมดานิด ๆ แล้วมีปีกคู่ใหญ่สองข้างเหมือนค้างคาว..(พอจะนึกภาพออกมั้ย?) โอเค..ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึกค่ะ (งั้นเราต่อกันเลย...)
     “เรียกท่านริคกะ ว่าเจ้า..ระวังจะเจ็บตัวนะท่าน..อสูร…!!”
     “ข้าไม่กลัวมันหรอก.” 
     “สมแล้วที่เป็น..ท่านอสูรร้ายผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่าน.ไอซาส”
     “มันแน่นอนอยู่แล้ว..”
     “แต่นายท่าน ริคกะ..สั่งท่าน.ท่านก็ทำตามอยู่เลยเนาะ..แสดงว่าท่านกลัวเจ้านาย ริคกะ หรือไม่จริง...ท่านอสูรดูดเลือดผู้ยิ่งใหญ่หือ.?”
     “ไอ้เวทิน...! หุบปากเน่า ๆ ของเจ้าเดี๋ยวนี้นะ”
     “ข้ารู้นะว่าท่านอิจฉา..ท่านริคกะ อยู่ล่ะสิ?..มันก็ควรน่าจะอิจฉาอยู่ล่ะนะ..ที่เพื่อนสมัยตอนที่เคยเรียนวิชาเวทย์มนต์ด้วยกัน..ท่านเคยสนิทกันดีกับท่านริคกะอยู่แท้ ๆ แต่ตอนนี้ท่านริคกะ เขาเปลี่ยนไปแล้ว..ไม่กลับมาเล่นพ่อแม่ลูกกับท่านอสูรดูดเลือกนามว่า ไอซาส..ได้อีกเหมือนเคย..มันช่างสลดใจเหลือเกิน 555+”
     “นี้เจ้า..!!”
     ตอนนี้จอมอสูรดูดเลือด.ไอซาส..พูดอะไรไม่ออก..ในใจของจอมอสูรตนนี้..ใครจะไปรู้ด้วยว่า..เขากำลังคิดถึงเรื่องราวสมัยเก่าตอนที่เขาเคยเรียนด้วยกันกับ ริคกะ ผู้นำดินแดนปีศาจตนปัจจุบัน..!