สงครามต่างดินแดน

     .
…..
     บทที่ 16 สงครามดาบดวงดาว.
     .
     (เป็นกำลังใจให้เขียนต่อด้วยเนอ) 
          เอลล่า...เธอหลงรักซียังฮารี เพราะเธอชื่นชอบในฝีมือของซียัง... เมื่อตอนกลางวันเธอจะมาดู มาลัมและซียังฮารีฝึกซ่อมเสมอจากเช้าจนถึงเย็นของทุกวัน ซึ่งตอนกลางวันที่มีแสงแดดจ้านั้น...ซียังฮารีจะมีฝีมือมากกว่าพี่ชายอย่าง (มาลัม) ของตนเป็นอย่างมาก...คือฝีมือเหนือชั้นกว่าพี่ชายมากนั้นเอง 
          มันก็แน่นอนอ่ะนะ ที่มาลัมหรือจะสู้ซียังฮารีในตอนกลางวันได้ เอลล่าเธอก็มาดูตอนพวก 2 หนุ่มพี่น้องฝึกตอนกลางวันอยู่แล้ว มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะชอบซียังฮารี เพราะเก่งกว่าในเวลาที่มีดวงอาทิตย์อยู่บนฟ้านั้นเองและนั้นก็เป็นต้นเหตุของเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในเร็ววันนี้ที่จะถึง (เรื่องไม่ดี!!?)
          สรุป...เอลล่าชอบซียังฮารี เพราะมีฝีมือที่สามารถเอาชนะพี่ชายตัวเองได้ ก็เท่านั้นเอง (ไอ้น้องเลว!!)
          ...
          “ได้เวลาแล้วสินะ!!”
          หลังจากฝึกฝนฝีมือกันมาแสนนาน จนมีข่าวที่ว่าดินแดนปีศาจเตรียมการก่อสงครามครั้งใหญ่ขึ้น ในที่สุดข่าวนั้นก็เข้าหูท่านผู้เฒ่าชนเผ่า เกอกาซิก เป็นที่เรียบร้อยและรู้กันไปทั่วดินแดนแห่งจอมเทพทั้งหลายคณา
          ท่านผู้เฒ่าแห่งชนเผ่าเรียก 2 พี่น้องแห่งดวงดาว (ชื่อแมร่งโคตรโอเวอร์เนาะ 55+) มาต่อสู้กันเพื่ออะไรก็มิทราบ (งั้นเราไปฟังพวกเขาคุยกันเลยดีกว่า เพราะกระผมเองก็บรรยายไม่ถูกเหมือนกัน)
          “เอาล่ะวันนี้ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาคงไม่มีอะไรมาก ว่าแต่พวกเจ้ารู้ข่าวจาก นินจาคุชิคุชิ ที่ส่งกระดาษประกาศแล้วหรือยัง...?” 
          “อ่อ...ขอรับ”  มาลัมพูดตอบ...หลังจากนั้นซียีงฮารีก็พูดเสริมต่อไปอีกว่า  “ข่าวที่ว่าดินแดนปีศาจจะทำสงครามยึดครองทั่วทั้งโลกใบนี้นั้นเหรอครับท่านผู้เฒ่า เกอกาซิก?”
          “ใช่แล้วล่ะ”
          “แล้ววันนี้ท่านเรียกพวกข้า 2 พี่น้องมาทำไมหรือ...?”  มาลัมพูด...
          “มาเล่นไพ่กันเถอะ”  (เอิ้ม มาเล่นไพ่อีกแล้วหรา เฮ้ย...นั้นมันนอกเรื่องแล้วครับพี่ 555+) เหอะๆ เนยเน่าล่ะเซ็งกับการควบคุมตัวละครในเรื่องนี้จริงๆ ชอบพูดออกนอกเรื่องโดยที่ผมไม่ทันเตรียมตัว 555+
          ...
          “วีชาดาบแห่งดาวดวงของพวกเจ้าทั้งสองฝึกไปถึงไหนแล้วล่ะ?”  ท่านผู้เฒ่าเอ่ยถาม 2 พี่น้อง
          “ข้าฝึกจนถึงแก่นแท้ของวิชาแล้ว...!”  มาลัมพูดด้วยความมั่นใจเกินร้อย
          “มาลัมเอ่ย ที่บอกข้าว่า...เจ้าฝึกจนถึงแก่นแท้ ไฉนเลย...เจ้ายังพ่ายแพ้ต่อผู้เป้นน้องของเจ้าล่ะ? ฮ่าๆๆ”  ผู้เฒ่าเกอกาซิกพูดขึ้นแล้วออกอาการขำในจิตนิดๆ
          “ทำไมท่านชนเผ่าถึงรู้ว่าข้าแพ้น้องชายข้าตลอดล่ะ?”  มาลัมพูดขัดขึ้นด้วยความอับอาย แต่หารู้ไม่ว่าถ้ามาลัมออกศึกตอนกลางดึกมิมีใครเทียมเขาได้ เหตุผลที่แพ้เพราะมาลัมแพ้บรรยากาศที่มีแสงแดดน่ะ รู้ไว้ซะคุณ ๆ ทั้งหลาย
          “ลูกสาวข้า...เอลล่าเล่าให้ข้าฟังมาหมดแล้ว คริคริ อิอิ ชิมิชิมิ”  (เหอะๆ แล้วจะพูด คริๆ อิๆ ชิมิๆ ทำไมฟะเนี้ยยย ตูไม่เข้าใจ 555+)
          “...”  มาลัมพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนก้มหน้า
          “แล้วซียังฮารีล่ะ? เจ้าฝึกฝนวิชาดาบแห่งดวงดาวของเจ้าไปถึงไหนแล้ว?”
          “ข้าฝึกยังไม่ถึงไหนเลยท่านผู้เฒ่า ฝีมือข้าสู้ท่านพี่มาลัมของข้าไม่ได้เลยในยามราตรี”  ซียังฮารีพูดตามความเป็นจริง แต่ท่านผู้เฒ่าเกอกาซิกกลับหัวเราะแล้วพูดว่า  “ฮ่าๆๆๆ แล้วทำไมเอลล่าบอกว่ามาลัมแพ้เจ้าตลอดเลย ฮ่าๆๆ”
          มาลัมผู้เป็นพี่รู้สึกว่าเหมือนเขาโดนดูถูกจากสายตาทุกคนในชนเผ่า...! ด้วยคำพูดของท่านผู้เฒ่าที่ดูถูก...เหตุนี้จึงสร้างความคับแค้นใจให้ มาลัม เป็นอย่างมาก...ที่ว่า ตนเองฝีมือสู้น้องของตัวเองไม่ได้...