สงครามต่างดินแดน

          บทที่ 17 เส้นทางที่ตรงกันข้าม 

          “สู้กันซะ!!”

          “อะไรนะขอรับ?”

          “ช่าย ข้าบอกให้เจ้าทั้ง 2 ตีกันซะ!!”

          “ข้าเข้าใจแล้ว มาเลยน้องรักของข้า...”

          “เดี๋ยวสิท่านพี่...!!”

          ...

          ความแตกแยกกำลังอุบัติ...ระหว่าง 2 พี่น้อง เมื่อผู้เฒ่าแห่งชนเผ่า เกอกาซิก ให้ทั้งคู่ปะมือกันด้วยเพลงดาบแห่งดวงดาวที่พวกเขาฝึกฝน เนื่องจากทางสมาคมของเผ่ารับสั่งให้คนใดคนหนึ่งใน 2 พี่น้องเข้ารับการฝึกฝนวิชาการหายตัว...เพื่อจะได้นำไปต่อกรกับปีศาจที่รุกร้านดินแดนต่างๆ ต่อไป

          “เอาล่ะเริ่มลงมือได้แล้ว”  ผู้เฒ่าประกาศศึก...!  แล้ว มาลัมกับซียังฮารี ก็เริ่มร่ายรำเพลงดาบ...! ท่ามกลางสายตาของทุกคนในชนเผ่า เกอกาซิก และที่สำคัญ เอลล่า เธอก็กำลังจ้องมองทั้งคู่อยู่ด้วย (ใครที่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้จะได้รับการฝึกฝนพิเศษและได้หัวใจของ เอลล่าไปครอบครองอย่างแน่นอน ไม่ต้องสงสัย...!!) 

          ทั้งคู่ไม่รอช้า...เริ่มแกว่งดาบสองเล่ม รำไปมาทันที...!! 

          ...

          “ท่านพี่อ้อมมือให้ข้าหน่อยนะ”  ซียังฮารีพูดขึ้นด้วยความเคารพพี่ชายของตนเอง (หรือป่าว? 555+)

          “ย๊ากกก...”  ซียังฮารีพูดไม่ทันขาดคำ มาลัมผู้พี่เริ่มกระโจนเข้าหาทันที

          “ท่านพี่ใจเย็นๆ”

          “ใจพี่ตอนนี้ไม่ยงไม่เย็นเหมือนกันอากาศที่หนาวเหน็บในจังหวัดร้อยเอ็ดแล้วน้องข้า มันไม่สามารถใจเย็นได้จริงๆ ในตอนนี้”

          แสงดาบฟาดกลางลงร่างของซียังฮารี แต่โชคยังดีที่เขาหลบทันจากแสงคมดาบของผู้เป็นพี่

          “ทำไมท่านพี่ต้องเอาจริงเอาจังขนาดนั้นด้วย?”  ซียังฮารีถาม...

          “อย่าบอกนะว่าเจ้าเองกำลังอ้อมมือให้ข้า...อยู่งั้นหรือ?”

          “ดีล่ะ งั้นข้าน้อยเอาจริงมั้งล่ะนะท่านพี่ข้า”

          ...

          ทั้งคู่เริ่มต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายมากขึ้น...ยิ่งกว่าละครหลังข่าวในทีวีเสียอีกหลายเท่าก็ว่าได้ และในระหว่าง...ที่สองพี่น้องร่ายเพลงดาบฟาดกันอยู่นั้น มาลัม...ก็หลุดปากเบาๆ ออกไปว่า  “แกคิดบังอาจแย่งเอลล่าไปจากข้า...!!”  แต่...ซียังฮารีได้ยินเสียงอันบางเบาของพี่จึงหยุดซะงัก...!! ไม่ทันถึงเสี้ยววินาทีเพลงดาบของมาลัมตัดผ่านหน้าจนเป็นแผลกลางหน้าผากลงผ่านตาด้านซ้ายทะลุตาขวาขยับไปที่ปอดเลื่อนลงหัวใจไหลต่อมาหน้ายังหน้าท้อง พอดักว่า 555+ ... (บัดนี้ตาข้างซ้ายของซียังฮารีได้บอดสนิทเสียแล้ว...พร้อมกับเหลือดที่ไหลลงดินแดนเทพาแห่งนั้น)

          ...ซียังฮารีเริ่มถ้อยออกห่างจากเพลงดาบแล้วพูดขึ้นท่ามกลางสายตาของชนเผ่าและ เอลล่า...สาวสวยขวัญใจของทั้ง 2  “นี้ท่านพี่ข้า ท่านก็ชอบเอลล่าหรือ...?”

         “ซะใช่ ข้าก็หลงรักนางเหมือนกับเจ้า...!! ซียัง...”

          ซียังฮารีพูดอะไรไม่ออก บอกไม่ถูก...ก่อนที่เอลล่า ที่ยืนมองทั้ง 2 รบกันนั้นได้วาทะกล่าวขึ้นแทรก  “มุงชอบตูหรอกไอ้จระเข้”  (เออ...โทษครับอันนี้ลืมตัว 555+)  

          “มาลัมนี้นายชอบฉันเหรอ...?”  เอลล่าถามด้วยความอ่อนหวาน 555+ (แม่งคำพูดต่างจากเมื่อตะกี้ลิบลับเลย 555+) 

          “ใช่ ข้ารักเจ้า”  มาลัมพูดตรงกับหัวใจของเขาอย่างหนักแน่น แต่คำตอบที่มาลัมหวัง...มันไม่เป็นอย่างที่เขาคิด

          “แต่ข้ารักซียังฮารี...”  คำตอบนี้...มาลัมถึงขั้นต้องเป็นไข้หวัดใหญ่ (โอ...ถึงกลับป่วยเลยหรือมาลัม) 55+

          “เหรอ...”  มาลัมเดินคอตกออกมาจากสถานทีแห่งนั้นทันทีที่เขาพูด สักพัก...  “ซียังฮารี ศึกครั้งนี้ข้ายอมแพ้เจ้าแล้ว” แล้วมาลัมก็เดินจากไป...

          ...

          “เอาล่ะเจ้าจงมาฝึกฝนวิชาการหายตัวและการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วกับข้าได้เลย ไปเตรียมตัวซะ”  ผู้เฒ่าของชนเผ่าพูด...!!