สงครามต่างดินแดน

     .

     .

     บทที่ 14 รัมภาบทแห่งแดนเทพ 

     หลายเดือนผ่านพ้นจากสงครามของกองทัพปีศาจยุติ ตอนนี้มันได้สงบลงชั่วครู่ แต่ทว่าไม่อาจแน่นอนใจได้ว่าพวกมันจะยกทัพบุกรุกดินแดนอื่นอีกเมื่อไหร่ ระวังตัวหน่อยก็ดีพวกนาย

     แต่ในขณะช่วงเวลาที่สงครามปรากฏขึ้นมา ต้องมีวีรบุรุษบังเกิดขึ้นมาด้วยเช่นเดียวกันกับสงครามที่แสนจะเจ็บปวดในครั้งนี้ และทุกดินแดนต่างตื่นกลัวแต่ไม่กลัว ? พวกเขาพร้อมที่จะต่อสู้กับเหล่าปีศาจได้ทุกเมื่อ...เพื่อชัยชนะ เพื่อการปกป้องดินแดนที่จุติของตนเองมิให้พวกปีศาจมาเดินเล่น

     .....

     เราจะมากล่าวถึงดินแดนแห่งเทพหรือมีอีกชื่อเรียกอีกอย่างว่า...ดินแดนจอมภูติ ดินแดนอันเต็มไปด้วยป่าไม้ที่ประกายแสงสีขาวและสีเขียวสลับกัน ที่แห่งนี้ผู้เขียนจินตนาการไว้อย่างงดงามมากมายจนลายหูลายตาปวดสมองไปหมด

      ส่วนทางด้านดินแดนนักรบดูเหมือนประชาชนต่างดู ๆ เหงา ๆ เศร้าและโกรธแค้นชายผู้ฆ่าพ่อของตนเองเป็นอย่างมากเลยทีเดียว

          .....แต่สิ่งที่เราจะกล่าวต่อไปนี้

          คือ แดนแห่งเทพา !!

          บุรุษยอดนักรบสายเลือดจอมภูติ...เผ่าพันธุ์ เกอกาซิก ที่แปลว่า ผู้ดำรง ภาษาโบราณของดินแดนเทพ พี่น้องสายเลือดเดียวกันทั้งคู่กำลังฝึกวิชาดาบ 2 เล่มอยู่ ณ ต้นไม้ใต้ศาลาริมน้ำ...และมีลูกสาวของผู้นำชนเผ่านามว่า เอลล่า นั่งมองดูอยู่อย่างสนอกสนใจ

          “พวกท่านทั้งสองน่าจะพักผ่อนบ้างนะ”  เสียงไพเราะ...ทำให้ชายหนุ่มทั้ง 2 ที่เป็นพี่น้องกันปวดกระเพาะอาหารขึ้นมาทันที

          “พวกท่านหยุดตีกันก่อน พักก่อน...มากินข้าวได้แล้ว”

          “แหม้ ๆ เรียกพวกเรามากินข้าวยังกะหมาเลยนะยัยแม่มดตัวดี”  ผู้น้องนามว่า ซียังฮารี แปลความว่า กลางวัน พูดกับ เอลล่า อย่างสนิทสนม...

          “เอลล่า มีอะไรเขมือบ”  ผู้พี่นามว่า มาลัม แปลว่า กลางคืน กล่าวถาม

          “พวกท่านยังพูดสุนัขผ่าซากเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”

          “ของมันแน่นอน วาจาข้าเป็นแบบนี้”

          “...”

          “...”

          2 บุรุษ 1 สาวสวย และดินแดนอันสวยงามแห่งนี้ใครๆ ก็ปรารถนา เพราะที่นี้นั้นห่างไกลดินแดนปีศาจมากที่สุด ส่วนเหล่าปีศาจเองหาได้จะรุกล้ำอาณาเขตของดินแดนเทพแห่งนี้ เนื่องด้วยมีต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่เหล่าปีศาจหวาดกลัว เพราะต้นไม้ต้นนี้เป็นยาแก้ท้องเสีย เอิ้กๆ  (จริงๆ แล้วมันทำให้พลังเวทย์ของปีศาจลดลง ปีศาจเองก็มิกล้า 555+)

          เวลาเดินหน้าไปเรื่อย ๆ ตอนนี้เรื่องราวในอดีตเริ่มเป็นปริศนา ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เกิดเป็นเช่นไรกันแน่ 

     คำนำฮีโร่

     มาลัม

          ขุนพลประจำของชนเผ่า เกอกาซิก ผู้ดำรงเพลงดาบ 2 เล่ม ด้วยฝีมืออันยอดเยี่ยมเหล่าทหารทุกคนต่างเคารพในฝีมือขแงเขา ส่วนนิสัยเป็นคนตรงไปตรงมา พูดจริงทำจริง คิดอย่างไรทำอย่างนั้น ฝีมือที่แท้จริงของ มาลัม ต้องดูในเวลายามราตรี

     ซียังฮารี

          เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ผู้เคยพิชิต ราดีน มาแล้วครั้งหนึ่งในอดีต...ตอนสมัยที่ ราดีน ฝึกฝนวิชาการป้องกันรักษาที่ดินแดนเวทย์ ชายนาม ซียังฮารี...มีฝีมือด้านการรบพอตัว แต่เมื่อปะทะกับพี่ชายของตนอย่าง มาลัม ในตอนกลางคืนแล้ว บอกเลยว่าสู้พี่ไม่ได้ ทว่าถ้าเป็นตอนกลางวันแสงแดดจัด บ่มิมีใครกล้าต่อกร

     เอลล่า

          สาวน้อยแห่งชนเผ่า เกอกาซิก บุตรสาวของผู้นำนางนี้ หล่อนเป็นขวัญใจของทุกคนอยู่แล้ว และเรื่องการทำอาหารซึ่งผู้เขียนเองบอกได้เลยว่าอร่อยสุดยอด (ผมเคยกินมาแล้ว 555+) ขี้โมไม่เนียบเลย