สงครามต่างดินแดน

     . 

     บทที่ 9 ตำนานดาบแห่งอำนาจมืด

     หลังจากที่เจ้าชาย ราดีน เกือบโดนก้อนขี้..ที่มีพิษร้ายแรงของจอมมารปีศาจ เวทิน ก็ได้รอดพ้นจากชะตากรรมนั้นจนได้ด้วยคัมภีร์นินจาโคโนะโมะ (แหม้..อย่าคิดมาก ก็คัมภีร์ของจอมเวทย์ เกเมก้า นั้นแหละ 555+) ส่งให้เจ้าชายดินแดนนักรบของพวกเรากลับไปยังฐานที่ตั้งทางทิศเหนือของเกาะข้าวมันไก่ที่ ไมเด้น เฝ้ารักษากับทหารบางส่วนที่นั้น..!! 

     ณ ฐานที่พักทางตอนใต้ของเกาะข้าวมันไก่ ที่พังไม่เป็นท่า ตอนนี้มีปีศาจสองตน ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าใคร..อิอิ 

     “ท่านมันไปไหนแล้ว??”  จอมมารเวทินพูดกับจอมอสูรไอซาสอย่างงง ๆ

     “สงสัยเจ้าหนูนั้นคงกลับฐานที่พักของมันทางทิศเหนือจากที่นี้ล่ะมั้ง” จอมอสูรดูดเลือดพูด

     “แล้วท่านรู้ได้ไง?”

     “เพราะข้าไปบินมา” 

     “ฮ่อ ข้าลืมว่าท่านมีปีกบินไปไหนมาไหนอย่างกับจรวด”  จอมมารปีศาจ..เวทิน พูดพร้อมกับกำลังเล่นขี้เวทย์มนต์พิษของตน 555+

     “แล้วทำไมเจ้าต้องเล่นขี้ตัวเองด้วยเนี้ย ว่าแต่ว่าเรื่องนี้มันเป็นเพราะแกตัวเดียวแท้ ๆ ที่ปล่อยมันไป..ถ้ารีบ ๆ ลงมือตั้งแต่ที่แรกก็สิ้นเรื่อง”  จอมอสูรไอซาสเริ่มบ่นหลงจากที่แอ๊บแมน.อยู่นานพอสมควร เหอะ ๆ 

     “อะไรกัน ๆ แค่เจ้าชายโง่ ๆ อ่อน ๆ รอดไปตัวเดียว ทำเป็นบ่นอยู่ได้ ดูสิมันจะทำอะไรพวกเราได้กันเชียว แค่มนุษย์ที่มีพลังเวทย์นิดหน่อย”  เวทิน..พูดตอบแบบไม่สะทบสะท้าน

    “แต่เป็นเพราะมัน...ไอ้เจ้าชายแห่งดินแดนนักรบราดีน นั้นมิใช่เหรอ..ที่เข้ามาบุกแล้วทำให้ฐานที่พักแห่งนี้ของเจ้าต้องเละเป็นกองขยะแบบนี้ อีกทั้งเหล่าสมุนก็ตายเรียบอีกด้วย”  นั่น..!! จอมอสูรดูดเลือด ไอซาส พูดทิ้มมโนดำเข้าให้แล้ว..แล้วทั้งคู่ก็เดินทางส่ายก้นกลับไปยังดินแดนปีศาจของตนเอง..เพื่อไปรายงานผลให้กับ ราชาผู้นำปีศาจริคกะ ให้ทราบถึงเนื้อหาสาระความรู้.. อะไรประมาณนี้

     .

     ประกายแสงสีขาวปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืดมิดในฐานทัพใกล้ ทันทีที่ ไมเด้น เห็นจึงอดที่จะวิ่งเข้าไปถาม ราดีน แฟนสุดที่รักของตนว่า

     “ที่รักตายรึยัง?”  (ถรุยย์...เอาดีๆ ดิ 555+)

     “ที่รักเป็นยังไงบ้าง...ท่านมาที่นี้ด้วยเวทย์มนต์ได้อย่างไรกันหรา?”

     “อ่า....”  ราดีนตอบกลับไปแบบอ้าปากค้าง เขาคงยังคิดๆ อยู่ว่า  (กูรอดมาได้ไงฟร่ะ !?)

     “นี้มันเวทย์มนต์ของลุงเกเมก้าข้านี้ !”

     “เจ้าว่าไงนะ?”

     “นี้มันเวทย์ของคุณลุงข้า”

     “งั้นก็แสดงว่าคนที่ให้คัมภีร์คนนั้นมีศักดิ์เป็นลุงของเจ้า”

     “ท่านพี่ราดีน พบเขาด้วยหรอ? งั้นแสดงว่าเขายังอยู่ที่นี้”

     “ใช่ !”

     “แล้วเหล่าทหารที่ไปพร้อมกันกับท่านพี่แหละไปไหนหมดแล้ว?”

     “ตายหมดแล้ว !”  เจ้าชายตอบอย่างสลดใจที่ตนไม่สามารถปกป้องทหารที่ติดตามไปด้วยกลับมาอย่างปลอดภัยได้

     องค์ชายราดีนพูดสั้นๆ พร้อมความเจ็บปวด แทบไม่น่าเชื่อว่าวีรบุรุษแห่งบุตรนักรบจะร้องไห้เป็นเหมือนกัน จนเวลาไปผ่าน 1 วันเต็มๆ หลังจากที่เจ้าชายนักรบพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่ทว่าความทรงจำที่ผ่านมาทำให้เขาต้องทุกข์ทนไม่น้อยเลยก็ตาม...

     “งั้นท่านพี่จงพักเถอะ...น้องจะดูแลต่อเอง”

     “อืม”  ......มม

     “รายงานๆ ข่าวจากทหารที่ไปเดินตรวจในฐานทัพของปีศาจครับท่าน !”  ทหารนายนึ่งวิ่งเข้ามาหน้าตั้งรายงานเสมือนต้องมนต์ !

     “ไหนเจ้าลองว่ามา”

     [ตำนานดาบ !  จงตามหาข้าสิ...มึงจงตามหากูดิ ถ้าเห็นข้าแล้วข้าจะให้เตะปาก แต่ระวังถ้าใช้ข้าแล้วเจ้าจะกลายเป็นคนอีกคน พร้อมกับพลังอันยิ่งใหญ่ยากที่จะหาใครเทียบเทียมได้ในโลกใบนี้ ! 555+] เสียงใคร...กัน นน น?