สงครามต่างดินแดน

9.3

เขียนโดย บัทเตอร์

วันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 เวลา 17.31 น.

  30 Ss
  37 วิจารณ์
  41.66K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 00.11 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

10) บทที่ 9 ตำนานดาบแห่งอำนาจมืด 100%

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     . 

     บทที่ 9 ตำนานดาบแห่งอำนาจมืด

     หลังจากที่เจ้าชาย ราดีน เกือบโดนก้อนขี้..ที่มีพิษร้ายแรงของจอมมารปีศาจ เวทิน ก็ได้รอดพ้นจากชะตากรรมนั้นจนได้ด้วยคัมภีร์นินจาโคโนะโมะ (แหม้..อย่าคิดมาก ก็คัมภีร์ของจอมเวทย์ เกเมก้า นั้นแหละ 555+) ส่งให้เจ้าชายดินแดนนักรบของพวกเรากลับไปยังฐานที่ตั้งทางทิศเหนือของเกาะข้าวมันไก่ที่ ไมเด้น เฝ้ารักษากับทหารบางส่วนที่นั้น..!! 

     ณ ฐานที่พักทางตอนใต้ของเกาะข้าวมันไก่ ที่พังไม่เป็นท่า ตอนนี้มีปีศาจสองตน ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าใคร..อิอิ 

     “ท่านมันไปไหนแล้ว??”  จอมมารเวทินพูดกับจอมอสูรไอซาสอย่างงง ๆ

     “สงสัยเจ้าหนูนั้นคงกลับฐานที่พักของมันทางทิศเหนือจากที่นี้ล่ะมั้ง” จอมอสูรดูดเลือดพูด

     “แล้วท่านรู้ได้ไง?”

     “เพราะข้าไปบินมา” 

     “ฮ่อ ข้าลืมว่าท่านมีปีกบินไปไหนมาไหนอย่างกับจรวด”  จอมมารปีศาจ..เวทิน พูดพร้อมกับกำลังเล่นขี้เวทย์มนต์พิษของตน 555+

     “แล้วทำไมเจ้าต้องเล่นขี้ตัวเองด้วยเนี้ย ว่าแต่ว่าเรื่องนี้มันเป็นเพราะแกตัวเดียวแท้ ๆ ที่ปล่อยมันไป..ถ้ารีบ ๆ ลงมือตั้งแต่ที่แรกก็สิ้นเรื่อง”  จอมอสูรไอซาสเริ่มบ่นหลงจากที่แอ๊บแมน.อยู่นานพอสมควร เหอะ ๆ 

     “อะไรกัน ๆ แค่เจ้าชายโง่ ๆ อ่อน ๆ รอดไปตัวเดียว ทำเป็นบ่นอยู่ได้ ดูสิมันจะทำอะไรพวกเราได้กันเชียว แค่มนุษย์ที่มีพลังเวทย์นิดหน่อย”  เวทิน..พูดตอบแบบไม่สะทบสะท้าน

    “แต่เป็นเพราะมัน...ไอ้เจ้าชายแห่งดินแดนนักรบราดีน นั้นมิใช่เหรอ..ที่เข้ามาบุกแล้วทำให้ฐานที่พักแห่งนี้ของเจ้าต้องเละเป็นกองขยะแบบนี้ อีกทั้งเหล่าสมุนก็ตายเรียบอีกด้วย”  นั่น..!! จอมอสูรดูดเลือด ไอซาส พูดทิ้มมโนดำเข้าให้แล้ว..แล้วทั้งคู่ก็เดินทางส่ายก้นกลับไปยังดินแดนปีศาจของตนเอง..เพื่อไปรายงานผลให้กับ ราชาผู้นำปีศาจริคกะ ให้ทราบถึงเนื้อหาสาระความรู้.. อะไรประมาณนี้

     .

     ประกายแสงสีขาวปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืดมิดในฐานทัพใกล้ ทันทีที่ ไมเด้น เห็นจึงอดที่จะวิ่งเข้าไปถาม ราดีน แฟนสุดที่รักของตนว่า

     “ที่รักตายรึยัง?”  (ถรุยย์...เอาดีๆ ดิ 555+)

     “ที่รักเป็นยังไงบ้าง...ท่านมาที่นี้ด้วยเวทย์มนต์ได้อย่างไรกันหรา?”

     “อ่า....”  ราดีนตอบกลับไปแบบอ้าปากค้าง เขาคงยังคิดๆ อยู่ว่า  (กูรอดมาได้ไงฟร่ะ !?)

     “นี้มันเวทย์มนต์ของลุงเกเมก้าข้านี้ !”

     “เจ้าว่าไงนะ?”

     “นี้มันเวทย์ของคุณลุงข้า”

     “งั้นก็แสดงว่าคนที่ให้คัมภีร์คนนั้นมีศักดิ์เป็นลุงของเจ้า”

     “ท่านพี่ราดีน พบเขาด้วยหรอ? งั้นแสดงว่าเขายังอยู่ที่นี้”

     “ใช่ !”

     “แล้วเหล่าทหารที่ไปพร้อมกันกับท่านพี่แหละไปไหนหมดแล้ว?”

     “ตายหมดแล้ว !”  เจ้าชายตอบอย่างสลดใจที่ตนไม่สามารถปกป้องทหารที่ติดตามไปด้วยกลับมาอย่างปลอดภัยได้

     องค์ชายราดีนพูดสั้นๆ พร้อมความเจ็บปวด แทบไม่น่าเชื่อว่าวีรบุรุษแห่งบุตรนักรบจะร้องไห้เป็นเหมือนกัน จนเวลาไปผ่าน 1 วันเต็มๆ หลังจากที่เจ้าชายนักรบพักผ่อนอย่างเต็มที่ แต่ทว่าความทรงจำที่ผ่านมาทำให้เขาต้องทุกข์ทนไม่น้อยเลยก็ตาม...

     “งั้นท่านพี่จงพักเถอะ...น้องจะดูแลต่อเอง”

     “อืม”  ......มม

     “รายงานๆ ข่าวจากทหารที่ไปเดินตรวจในฐานทัพของปีศาจครับท่าน !”  ทหารนายนึ่งวิ่งเข้ามาหน้าตั้งรายงานเสมือนต้องมนต์ !

     “ไหนเจ้าลองว่ามา”

     [ตำนานดาบ !  จงตามหาข้าสิ...มึงจงตามหากูดิ ถ้าเห็นข้าแล้วข้าจะให้เตะปาก แต่ระวังถ้าใช้ข้าแล้วเจ้าจะกลายเป็นคนอีกคน พร้อมกับพลังอันยิ่งใหญ่ยากที่จะหาใครเทียบเทียมได้ในโลกใบนี้ ! 555+] เสียงใคร...กัน นน น?

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา