เรื่องที่หก : บูมเมอแรง

      ตุ่บ!

     บูมเมอแรงของช็อตลอยมาตกตรงหน้าผมอีกครั้ง  

     "เอ้ย  ทำไมไปตรงนั้นอีกแล้ววะ"

     เขาทำสีหน้าไม่ได้ดั่งใจแล้วกำลังจะเดินมาหยิบมันกลับไป

     ตอนนั้นเอง ก่อนเขาจะมาถึง ผมลุกขึ้นไปหยิบบูมเมอร์แรงมาแล้วเดินสวนทางเขาไปที่กลางลาน  ผมยกมันขึ้นเล็งแล้วเหวี่ยงแขนขว้างไปสุดแรง  เสียงวู่บ! ของการแหวกอากาศดังขึ้นตอนที่ผมขว้างมันออกไป  มันลอยไปไกลถึงกลางแม่น้ำ ก่อนหักเลี้ยวไปทางซ้ายแล้ววนมาหาผม กลับมาเข้ามือที่ยื่นไปรับมันไว้อย่างพอดิบพอดี

     "เฮ้ย!  ทำได้ไงวะเนี่ย"

     ช็อตตกตะลึง คงเพราะทั้งๆที่เขาขว้างมันมาหลายครั้งแล้วไม่สักครั้งที่มันจะวกกลับมาตรงๆแบบนี้  จึงตกใจที่เห็นผมขว้างทีเดียวแล้วทำได้เลยแบบนี้

     "บูมเมอแรงน่ะ แต่เดิมเป็นอาวุธที่ใช้ขว้างออกไปเพื่อให้โดนเป้าหมาย  เพราะอย่างนั้น  ในการขว้าง เราจึงต้องกำหนดเป้าหมายให้แน่ชัดแล้วขว้างออกไปด้วยแรงที่คิดไว้แล้วว่าจะสามารถจัดการเป้าหมายได้ ถ้าโดนเป้า เราก็จะได้เหยี่อ  แต่ถ้าไม่  บูมเมอแรงก็จะวนกลับมาหาเราเอง"

     ช็อตเบิกตาเมื่อได้ยินที่ผมบอก  "หมายความว่า ที่แกขว้างเมื่อกี้  แกมีเป้าหมายอยู่ในใจแล้วสินะ"

     "มีอยู่แล้ว"

     ผมขว้างบูมเมอแรงออกไปเป็นครั้งที่สอง แน่นอน ขว้างไปที่ภาพเป้าหมายที่ผมวาดไว้ในอากาศ

     ช็อตมองตามบูมเมอแรงที่ผมขว้างไป

     "เป้าหมายแก  ดูจะไกลนะ"

     "ก็ไกลอยู่"  ผมตอบ "แล้วถึงตอนนี้ฉันจะยังขว้างมันไปไม่ถึง  แต่สักวันนึง  สักวันนึงฉันจะต้องขว้างถึงแน่"

     ช็อตยิ้มออกมา จากนั้น เขาก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเริ่มฮัมทำนองเพลงออก  ทำนองเพลงฮิตเมื่อยี่สิบปี่ก่อนที่เราเพิ่งรู้ว่าต่างคนต่างก็ชอบเหมือน

     แค่มีทำนอง  เนื้อเพลงก็ลอยเข้ามาในหัวแล้ว

     ก็เพราะว่าตัวฉันเป็นอย่างบูมเมอแรง
ขว้างไปยิ่งแรงยิ่งกลับมาเร็ว (ขว้างไปยิ่งกลับมาเร็ว)
ฉันเป็นอย่างบูมเมอแรง
ขว้างไปทุกแห่งก็มาที่เดิม

     ก็จริงนะ อย่างน้อยถ้าขว้างไปแล้วไม่โดนอะไรก็แค่กลับมาที่เดิม

     อย่างน้อยพวกเรา  ...ก็มีที่ให้กลับมา