Three Loves : หัวใจสามดวง

          หลังจากที่ฉันกับพี่เซมีเพศสัมพันธุ์กัน มันก็เริ่มมีปัญหาตามเข้ามาคือ 'ประจำเดือนของฉันไม่มา 2 เดือนแล้ว' ฉันเครียดมาก เครียดจนปวดหัว ฉันกลัวไปหมด ฉันอยากปรึกษาใครสักคน แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกใครว่าฉันกับพี่เซมีเพศสัมพันธุ์กันแล้ว เพราะไม่อยากให้ใครมองว่าเราเป็นผู้หญิงไร้คุณค่า ฉันกลัวมาก เลยตัดสินใจโทรบอกเรื่องนี้กับพี่เซ
               "พี่เซคะ ประจำเดือนแก้วไม่มา 2 เดือนแล้วนะคะ"
               "เป็นไปได้ไงแก้ว ก็พี่ใส่ถุงยางนิ"
               "พี่เซมั่นใจไหมคะว่าถุงยางไม่ได้แตกหรือฉีกขาดอะไร"
               "มั่นใจสิแก้ว!! แก้วก็เห็น ว่าตอนที่เอาออกมา น้ำมันก็อยู่ในถุง"
               "แล้วทำไม ประจำเดือนแก้วไม่มาละคะ ..."
               "พี่ไม่รู้!" น้ำเสียงในตอนนี้ของพี่เซ ทำให้ฉันรู้ได้เลยว่า เขากำลังกำลังกลัว ฉันเองก็เช่นกัน
               "พี่เซคะ... ถ้าแก้วท้องละ" ฉันตัดสินใจถามเขา เพราะอย่างน้อย ฉันก็คิดว่าเขาคงรับผิดชอบกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น ฉันคิดว่า เขารักฉัน เขาต้องรับผิดชอบฉันได้สิ
               "แก้ว... มันไม่ท้องหรอก เชื่อพี่สิ!" คำตอบที่พี่เซตอบฉันเป็นคำตอบในเชิงปลอบใจ ซึ่งมันก็ดีอยู่หรอก แต่คำตอบที่ฉันต้องการ มันไม่ใช่ประโยคนี้หรอก
               "แล้วถ้าแก้วท้องละ! พี่จะรับผิดชอบไหมคะ" ฉันถามเขาตรงๆ ถึงจะกลัวว่าคำตอบนั้นอาจจะเป็นคำตอบที่ทำให้ฉันเสียใจหรืออาจเป็นคำตอบที่ทำให้ฉันดีใจ แต่ถึงอย่างไรถ้าเขาบอกว่าเขาจะรับผิดชอบ มันก็คงทำให้ฉันรู้สึกดีที่ยังมีเขาอยู่ข้างๆ
               "แก้ว... พี่ไม่อยากหมดอนาคตนะ"
               "..." แค่ประโยคนี้มันก็ทำให้ฉันรู้เลยว่า 'เขาเห็นแก่ตัว' เขาจะทิ้งฉันใช่ไหม น้ำตาของฉันไหล ตอนนี้ฉันคิดได้เพียง ต้องยื้อเขาเอาไว้
               "พี่เซคะ แก้วรักพี่เซมากนะคะ ถ้าพี่เซไม่รับผิดชอบ แล้วถ้าแก้วท้องจริงๆ เด็กในท้องแก้วจะเป็นเด็กกำพร้าพ่อนะคะ พี่เซ... แก้ว... แก้วไม่อยากต้องหมดอนาคตแต่เพียงคนเดียวนะคะ"
               "พี่ไม่สนหรอกแก้ว อนาคตแก้วมันอาจจะได้แค่นี้ก็ได้ สรุปเลยนะ เราเลิกกันนะแก้ว"
               ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ (เขาตัดสายฉัน)
          ฉันกดโทรหาเขาอีกครั้ง แต่กดโทรหาเท่าไร เขาก็ปิดเครื่อง น้ำตาของฉันไหลริน ฉันต้องยื้อเขาไว้ ฉันเริ่มเครียด และคิดได้เลยว่า พี่เซไม่ได้รักฉันสักนิด อนาคตของฉันจะต้องจบลงเพราะการมีเพศสัมพันธุ์กับผู้ชายที่ไม่รักฉัน
          ฉันได้แต่นั่งร้องไห้อยู่แต่ในห้อง ...ร้องไห้ ร้องไห้ ร้องไห้... จนพ่อกับแม่ของฉันขึ้นมาเคาะประตู และได้แต่ถามฉันหน้าประตูว่าฉันเป็นอะไร ฉันยังทำใจบอกพวกท่านไม่ได้ ฉันเลยไม่ตอบอะไรพวกท่าน และได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น
          เวลาผ่านมาจนถึงตอนเย็น ฉันก็ยังคงนอนร้องไห้อยู่แต่ในห้อง และถามตัวเองในใจว่าเราทำอะไรผิด ที่เขาทิ้งเราไปเพราะเราท้องเหรอ ทั้งที่มันก็เป็นแค่การสันนิษฐาน ที่อาจเป็นจริงก็ได้ แต่เขาเป็นผู้ชายที่ทำกับฉันแบบนี้ เขาก็ต้องรับผิดชอบสิ เพราะเขาไม่รักเราใช่ไม เขาถึงไม่รับผิดชอบ และทุกๆคำพูด ทุกอย่างที่เขาทำ ให้ดูเหมือนเขารักฉัน มันจอมปลอมใช่ไหม
           ฉันนอนร้องไห้จนแม่ของฉันไขกุญแจห้องเข้ามากอดฉัน และถามว่าฉันเป็นอะไร ฉันก็ยังคงไม่ตอบเขา ได้แต่ร้องไห้ ฉันรู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่จะทำให้พวกท่านอับอายต่อญาติพี่น้อง พวกท่านคงไล่ฉันออกจากบ้านแน่ๆ ฉันจึงตัดสินใจว่าจะไม่บอกพวกท่าน และถ้าหากฉันท้องจริงๆ ฉันจะขอเดินออกจากบ้านนี้ไปอย่างเงียบๆ โดยที่ฉันจะไม่ให้พวกท่านรู้ว่าฉันออกไปตอนไหน หรือออกไปไหน และฉันจะไม่ทำร้ายเด็กในท้องของฉันเด็ดขาด
 

 
 
          ผ่านวันที่พี่เซทิ้งฉันไปได้ 3 วัน ฉันไม่กินอะไรเลย ได้แต่นั่งซึมอยู่ในห้อง ฉันหยุดเรียนและไม่อยากทำอะไรอีก พ่อกับแม่ของฉันพยายามเข้าหาฉัน พยายามที่จะถามฉัน แต่ฉันไม่เคยตอบ หรือพูดกับพวกท่านเลย ฉันเหมือนผู้ป่วยที่รอหมอมารักษา ซึ่งหมอที่จะมารักษาฉันได้ คงไม่มีอยู่ในโลกนี้
          ทั้งเพื่อนและครูที่โรงเรียนของฉัน พยายามโทรติดต่อฉัน แต่ฉันไม่รับสายพวกเขา ฉันรู้ดีว่าทุกคนเป็นห่วง แต่ฉันก็ยังทำใจไปนั่งเรียน มองเห็นอนาคตที่ดีของเพื่อนๆตัวเองไม่ได้ ฉันรู้สึกเหมือน ฉันมองเห็นพวกเขามีคุณค่ากว่าฉัน ฉันเหมือนเด็กผู้หญิงที่หายใจไปวันๆ ไม่มีจุดหมายอีกต่อไป
          จู่ๆ ฉันก็คิดอยากจะรู้ว่าตอนนี้พี่เซเขาทำอะไร และเป็นยังไงบ้าง ฉันเดินลงมาเปิดคอมเพื่อล๊อคอินเฟส เมื่อฉันเข้ามาที่หน้าเฟส และคลิกไปที่ทามไลน์ของพี่เซ ปรากฏว่า เขาตั้งสถานะ 'โสด' ฉันน้ำตาไหลอีกครั้ง และกดมาที่ทามไลน์ตัวเอง สิ่งที่ฉันเห็นคือ เพื่อนสนิทฉันทั้งสองคน และเพื่อนร่วมห้องของฉันคนอื่นๆ ก็มาโพสหน้าทามไลน์ฉันว่า "แกเป็นอะไร หายไปไหน" , "แกพวกเราคิดถึง" , "มีอะไรบอกกันได้ไหม พวกฉันยังเป็นเพื่อนแกเสมอ" ฉันร้องไห้หนักขึ้นไปอีก และรีบปิดคอม ขึ้นไปนอนร้องไห้ นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ถามตัวเองว่าตัวเองกำลังทำอะไร และคำตอบที่ฉันได้คือ
 
สิ่งที่ฉันกำลังนั่งเครียดนอนเครียดอยู่ตอนนี้
มันเป็นเพียงสิ่งที่ฉันขาดเดาเอาไว้
ซึ่งมันอาจเป็นจริงหรือไม่เป็นจริงก็ได้
ทำไมฉันถึงต้องมาทุกข์ทรมานกับเรื่องพวกนี้
ฉันจะต้องทำตัวเองให้ดีขึ้นสิ
ฉันจะต้องไม่จมปลักกับเรื่องที่เกิดขึ้น
มาคิดหาวิธีที่จะทำให้ปัญหาในใจของฉันได้คลี่คลายได้แล้ว
เพื่อนๆ คนที่ยังรักฉัน และเป็นห่วงฉัน
พวกเขารอให้ฉันกลับไปบอกว่า
"ฉันสบายดีแล้ว"
ฉันต้องปลุกตัวเองขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
...เพื่อวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าเดิม...