Three Loves : หัวใจสามดวง

          ฉันกับพี่เซคบกันนานมากจนมาถึงวันที่เขามีงานกลุ่มเข้ามา ฉันเลยชวนเขามาทำงานกลุ่มที่บ้านฉัน ซึ่งตอนนั้นพ่อแม่และพี่ชายก็ออกไปข้างนอกกันนานกว่าจะกลับ ฉันบอกกับพ่อแม่แค่ว่า จะพาเพื่อนๆมาทำงานกลุ่มกันที่บ้าน ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจกันของคนในครอบครัวพ่อแม่ของฉันเลยอนุญาติ โดยพวกท่านก็มีความเข้าใจว่าเพื่อนที่มานั้นเป็นผู้หญิงทั้งหมด แต่ที่จริงแล้ว เพื่อนที่ว่านั้นก็คือพวกเพื่อนๆของพี่เซและตัวพี่เซ แต่นอกจากพวกพี่เซแล้ว ฉันก็ชวนเพื่อนสนิทฉันอีกสองคนคือแจนกับพิมให้มาอยู่ที่บ้านฉันด้วย

          พอพวกพี่เซมาถึงที่บ้านฉัน เขาก็จัดแจงทำงานของพวกเขากัน พี่เซก็กำลังช่วยเพื่อนๆของเขาทำงานอยู่ ระหว่างนั้นฉันก็กำลังนั่งคุยกับแจนและพิมอยู่ แล้วเพื่อนพี่เซคนหนึ่งก็เรียกฉัน

               "แก้ว มีกรรไกรไม พี่ขอยืมหน่อยสิ"

               "คะเดียวแก้วไปหยิบให้" ฉันเดินขึ้นไปข้างบนห้อง เพราะกรรไกรอีกอันอยู่บนห้องนอนของฉัน ฉันรู้ว่ามันอันตรายที่จะเดินหันหลังให้พวกพี่เซ แล้วขึ้นห้องนอนของตัวเอง แต่เพราะคิดว่าพี่เซคงไม่ทำอะไรกับฉันแบบนั้นหรอก

                    ...แต่ในที่สุดเขาก็ทำ...

          เมื่อฉันอยู่บนห้องนอนและหยิบกรรไกรไว้ในมือ พอฉันหันกลับมาที่ประตู ก็เห็นพี่เซเดินเข้ามาในห้องและปิดประตูพร้อมกดล๊อคกลอนประตู เขาหันมายิ้มให้ฉัน และเดินเข้ามาไวมาก จับมือฉันแล้วดึงกรรไกรในมือฉันออกไป แล้วเขาก็กอดฉันแน่น ฉันพยายามดิ้นและพยายามสลัดให้ตัวของเขาไปกระแทกกับอะไรสักอย่างเพื่อให้เขาปล่อยฉัน แต่ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีก

               "แก้ว... พี่รักแก้วนะ"

               "พี่เซ ปล่อยแก้วนะ!"

               "ใครจะปล่อย" แล้วเขาก็อุ้มฉันขึ้นไปที่เตียงนอนของฉัน พี่เซกอดฉันไว้แน่นอยู่บนเตียง

               "แก้ว พี่รักแก้วนะ และพี่ก็ไม่อยากให้แก้วมองใคร พี่อยากให้แก้วรักพี่มากขึ้น" พอเขาพูดจบเขาก็เอาจมูกของเขาหอมไปที่ซอกคอของฉัน และเริ่มใช้ปากจุบเบาๆที่ลำคอของฉัน

          เขาเอามือทั้งสองข้างที่กอดฉันไว้ เลื่อนมันขึ้นมาจนถึงที่หน้าอกของฉัน และบีบมัน ฉันตกใจ และรีบเอามือทั้งสองข้างของฉันจับที่มือของเขา และพยายามผลักออก แล้วมันก็สำเร็จ เมื่อฉันรู้สึกว่าแขนของเขาเริ่มห่างจากฉันไป ฉันจึงรีบกลิ้งออกจากอ้อมกอดที่คลายลงของเขาทันที และรีบลุกวิ่งไปเปิดประตูห้อง

          แต่เมื่อฉันก้าวขาไปได้แค่ก้าวเดียว เขาก็จับที่แขนฉัน และกระชากฉันสุดแรง จนฉันลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง เขาค่อยๆปลดเสื้อผ้าของฉันออกทีละชิ้นอย่างช้าๆ ในวินาทีนั้น ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจมาก และทำให้ฉันหมดความเชื่อใจเขาไป น้ำตาฉันเริ่มไหล ความรู้สึกของฉันเหมือนโดนหลอกและหักหลัง ฉันกำลังทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ ฉันกำลังทำอะไรที่น่ารังเกลียดและน่าขยะแขยง ซึ่งฉันก็ไม่คิดที่จะทำมัน แต่กลับเป็นผู้ชายคนนี้ ที่ทำให้ฉันต้องเสียคุ่นค่า ฉันไม่ยอมหรอก!

          จู่ๆ ฉันก็ใช้แรงทั้งหมดที่ฉันมี ผลักพี่เซที่กำลังคร่อมบนตัวฉันออกไป ฉันรีบลุกขึ้นยืน และรีบใส่เสื้อผ้า และยกขาขึ้นถีบไปที่ท้องของพี่เซ เพราะคิดว่าอาจจะทำให้เขาจุกจนลุกไม่ขึ้นไปพักนึง แต่มันก็ไม่ได้ผล กลับเป็นผลดีให้กับเขาแทน

          เขาจับขาฉันไว้ด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างจับที่แขนฉัน และเขาก็ปล่อยมือที่กำลังจับขาของฉันไว้ แล้วใช้มืออีกข้างดึงฉันมากอดอีกครั้ง ฉันดิ้นจนไม่เหลือแรง เหลือเพียงทางเดียวคือ ต้องตะโกนให้เพื่อนฉันทั้งสองช่วย

               "แจน! พิม! ช่วยด้วย!! แจน!! พิม!! ช่วยฉันด้วยยยยยย! อุ๊บบห์!" พี่เซเอามือข้างหนึ่งมาป้องที่ปากฉัน

               "ชู่ววส์ แก้วไม่รักพี่เหรอ ที่พี่ทำ ก็เพราะพี่อยากให้แก้วรักพี่ ไม่ทิ้งพี่ พี่รักแก้วนะ พี่สัญญาว่าถ้าเสร็จ พี่จะยังรักแก้วอยู่ และจะยังคบกับแก้วอยู่ พี่ขอแค่ครั้งเดียวนะแก้ว แล้วพี่จะไม่ขอและไม่ทำอะไรแบบนี้กับแก้วอีกนะ"

          ฉันเงียบลง และคิดว่าฉันจะยอมเขาแค่ครั้งเดียว เพราะคิดว่า ถ้าฉันยอมเขาครั้งนี้แล้ว เขาก็คงไม่มาเรียกร้องอีก เขาคงรักษาคำพูด

          ...ฉันพยักหน้า และยอมเป็นของเขาแต่โดยดี...

          เมื่อเสร็จ เราสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียง และเขาก็บอกว่ารักฉันมาก ฉันก็เอาหน้าไปซบที่อกของเขาพร้อมบอกว่าฉันรักเขา หลังจากนั้นเราก็กอดกันได้ไม่นาน เราสองคนก็ใส่เสื้อผ้า และพี่เซก็เดินถือถุงยางที่มีน้ำสีขาวๆออกไป แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เขาอยู่ในห้องน้ำได้ไม่ถึง 15 วินาที ก็ได้ยินเสียงกดชักโครกได้แปปเดียวเขาก็เดินกลับมาที่ห้องนอน

               "แก้ว เดียวพี่ลงไปก่อนนะ แก้วค่อยลงไปทีหลัง เพราะเดี๋ยวพวกเพื่อนพี่กับเพื่อนแก้วจะรู้ว่าเรามีอะไรกัน"

               "คะ"

               "^_^ พี่ไม่อยากให้ใครมองแฟนพี่แบบนั้น ถ้าพวกนั้นถาม หรือทำสีหน้าแปลกๆ ก็ให้ทำเฉยๆ เหมือนว่าเราแค่ไปนั่งคุยกัน และกอดกันเท่านั้น โอเคไม"

               "คะ" พี่เซยิ้มให้ฉันและเดินลงไป

          ตอนนี้ฉันนั่งคิดถึงพี่แฟรงค์ ทำไมฉันถึงทิ้งคนที่รักฉัน และทำดีกับฉันไป?? ฉันคิดถึงพี่แฟรงค์จัง อยากจะกลับคืนหาเขาเหลือเกิน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ฉันคงไม่มีหน้าไปคุย หรือไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป

          ฉันนั่งคิดอะไรได้สักพัก ก็เดินออกจากห้องไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา เช็ดหน้าแล้วเดินลงมาข้างล่าง สายตาของพวกเพื่อนๆพี่เซยังเป็นปกติ พวกเขาไม่ได้ทำหน้าหรือสายตาเอ๊ะใจอะไร แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ พวกเขาคงพยายามกลบเกลือนความรู้สึกอยู่ ฉันคิดว่าพวกเขารู้แน่ เพราะฉันกับพี่เซก็ขึ้นไปอยู่บนห้องกันตั้งนาน

          เพื่อนๆของฉันยิ้มให้ฉัน แจนกับพิมไม่ถามอะไรฉันเลย เหมือนจะเดาออกว่าฉันกับพี่เซมีอะไรกันแล้วข้างบนแน่ๆ แต่ฉันก็พยายามทำตัวเองให้ร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นบนห้อง ฉันพยายามหลอกตัวเองว่า 'เมื่อกี้เรากับพี่เซแค่นั่งคุยกันเฉยๆ มันไม่มีอะไร มันไม่มีอะไร'

          หลังจากผ่านวันนั้นไป ฉันก็ยังคบกับพี่เซอยู่ เพราะรู้สึกว่ามันเป็นเหมือนหีบใบเล็กซึ่งเปรียบว่าฉันเป็นนกที่อยู่ในหีบนั้น และหีบนั้นก็ถูกล๊อคเอาไว้ด้วยใครคนหนึ่ง เพื่อไม่ให้นกในหีบได้มองเห็น และออกไปเผชิญโลก มีเพียงอย่างเดียวคือต้องรอเวลา รอให้ใครสักคนมาขโมยกุญแจไปแล้วเปิดหีบออก ซึ่งฉันคงต้องรอมันอีกนาน

          ช่วงหลังๆมานี้ ฉันก็มีผู้ชายเข้ามาคุยกับฉันบ้าง แต่ฉันคิดว่า พวกเขายังไม่ใช่ และฉันเองก็ยังคบกับพี่เซอยู่ มันเป็นเรื่องยากที่จะไม่ให้พี่เซจับได้ว่าฉันแอบคุยกับผู้ชายคนอื่น ฉันไม่ได้กลัวว่าเขาจะทิ้งฉัน แต่ฉันกลัวว่าตัวเองจะได้เลิกกับเขาด้วยเหตุผลที่เคยทำให้พี่แฟรงค์เจ็บปางตายมาแล้ว