เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

 
                  (ปิ้ง ปิ่ง) เสียงข้อความไลน์เด้งมาในตอนเช้า ฉันอ่านมันแล้วคิดบางอย่างในใจฉันเอง ฉันเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากระโปรงสีกรมท่าแล้วขึ้นรถไปโรงเรียน
 
                 ทัวน์นาเม้นแรกในการขึ้นมอปลายของฉันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งหลังจากคิดจะหันหลังให้ตะกร้อ แต่ด้วยพลังบางอย่างทำให้ฉันกลับมาหามันอีกครั้ง  
 
                             พลังของความรัก
                                รักตะกร้อ
     ถามว่ามันสนุกเหรอกับการหวดลูกบอลแข็งๆใส่กัน มันไม่เจ็บเหรอ ฉันไม่มีคำตอบให้เธอหรอก เธอต้องเล่นมันด้วยตัวเอง
 
    รุ่นพี่กุหลาบยังนั่งมองพวกเราฝึกซ้อม อาจจะเริ่มมองพวกเรามาตั้งแต่ต้นแต่พวกเราไม่สังเกตุ ฉันรู้ว่าเธอยังคิดที่จะกลับมาเล่นอีก ฉันเชื่อว่าคุณอารับรู้ได้
    บางอย่างเราไม่สามารถเข้าไปยุ่งในกระแสเวียนวนอย่างเชี่ยวกาจนั่นได้ เขามีเหตุผลของเขา แต่ฉันอยากเห็นตะกร้อของเธอ จริงๆนะ
 
          "รำคาญว่ะ จะเข้ามาก็ไม่มา แต่ดันมาด้อมๆมอง  ฮึ้ยย"
   เหมยมองรุ่นพี่กุหลาบแล้วบ่น แต่เหมยไม่หัวเสียเธอแค่พูดไปอย่างนั้น ดาก็ด้วย พี่ชุก็เหมือนกัน ฉันคิดว่าพี่กุหลาบก็คงเช่นเดียวกัน แต่ด้วยทิฐิ อีโก้ของเธอเองที่เป็นกำแพง
 
         หลังจากอ่านข้อความเมื่อเช้าทำให้ฉันรู้สึกมุ่งมั่นอาจจะมากจนล้นด้วยซ้ำ และเริ่มคิดถึงว่าทำใมถึงมาเล่นกีฬาที่เล่นยากแบบนี้
 
          "เหมย ดา วันนี้กลับบ้านด้วยกันอีกนะ สาจะพาไปที่ๆหนึ่ง"
          "เย้ ดีใจจัง ไป ไป ดาไป"
   เหมยไม่ตอบแต่เธอยิ้มเรียบ  แปลกนะฉันเริ่มจะชอบเหมยแล้วล่ะ เธอน่ารักแบบห้าวๆ ดาก็เหมยกัน น่ารักแบบใสหลุดโลก อุ้ย ยังไม่หลุดแต่แค่ชั้นบรรยากาศ  พวกเขาสองคน เริ่มจากสามคนจะเลิกเล่นตะกร้อมาเจอกันในที่แปลกๆ หลังหอศิลป์ที่ไม่มีใครสนใจและมาเป็นเพื่อนกันทั้งเรื่องทั่วไปและเพื่อนร่วมทีมแม้พวกเขาจะมีนิสัยที่แตกต่างแต่มันก็ดูชื่นตาดี
     พวกเราพากันขึ้นรถแล้วมาลงในที่ที่หนึ่งที่เรียกว่าสนามกีฬากลาง 
         "ที่นี่เหรอที่ที่เราจะมาเล่นตะกร้อ"
         "เพื่อชิงชัย"
         "ไม่เว้ย เพื่อชนะเลิศ"
   เหมยกับดาดักคอกันไปมาสุดท้ายเหมยก็ล็อกคอดาไปบิดแก้มอีกจนได้
       "มีอะไรที่นี่เหรอ อย่าบอกนะว่าเธอแค่จะพาเรามาดูสนามแค่นี้"
       "เปล่า เหมยดูนั่นสิ"
 
  พวกเรามองพวกนักกีฬาที่มาใช้สนาม แล้วเราก็เห็นเธอคนนั้นอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย
 
                พี่กุหลาบ
 
  เธอเล่นตะกร้อกับพวกผู้ชาย สุดยอดเลย และยังเล่นเก่งอีกต่างหาก ซึ่งตะกร้อชายและตะกร้อหญิงแตกต่างกันมากเรื่องพลังแต่ไม่เป็นป้ญหากับเธอเลย
       "นี่นางฟ้ารู้ได้ไงว่าพี่กุหลาบจะมาที่นี่"
       "อ๋อ อาอรบอกกับฉันน่ะ รู้สึกอาจะมองพี่กุหลาบไว้เหมือนกัน เธอคนนั้นเวลามองใครจะล้วงลึก"
        "เออ แล้วเราจะทำยังไง จะเข้าไปคุยกันตรงๆให้รู้เรื่องเลยมั้ย"
        "ไม่เหมย เรากลับกันเถอะ"
        "อ้าว"
 เหมยกับดาพูดแทบจะพร้อมกันแต่พวกเราก็ออกมาแต่โดยดี แล้วมานั่งที่สวนสาธารณะไกล้ๆบ้านพวกเรา
        "ทำใมเหมยกับดามาเล่นตะกร้อล่ะ อยากรู้น่ะ"
       เหมยยืนขึ้นแล้วไปยืนโล้ชิงช้าแล้วตีลังกาลงมาอย่างสง่างาม สิบเต็ม
         "บ้านเหมยเป็นโรงเจ ตอนเด็กๆใช่มะ ตรุษจีนน่ะป๊ากับม๊าจะเชิดสิงโตกัน ฉันเลยอยาก..."
        "อยากเชิดสิงโต"
        ฉันกับดาพูดพร้อมกัน
        "เปล่าโว้ยย ฟังให้จบก่อนสิ  คือป๊ากับม๊าจะเชิดสิงโตแย่งลูกแก้วกัน ไอ้ก้อนผ้ากลมๆนั่นแหละ ฉันอยากได้"
      "มันเกี่ยวกับตะกร้อตรงใหนคะคุณหมวย"
      เหมยจับดาไปล็อคคอบิดแก้มอีก "โอ้ยๆๆแก้มดาแดงไปหมดแล้วเดี๋ยวพ่อถามอีก"
      "ป๊าบอกว่าอยากได้ก็แย่งเอา ฉันก็เลยใช้กังฟูทุกอย่างที่มีแย่งก้อนผ้ากับพ่อตอนหลังเลยใช้ลูกตะกร้อแทนจนตอนไปโรงเรียนเห็นเขาเล่นตะกร้อกันเลยไปแย่งเขาเฉยเลย หน้าแตกเลยตอนนั้น"
       "โด่ พูดซะยาวที่แท้ก็อยากเล่นแหละว้า เนอะนางฟ้า"
   เหมยบิดแก้มดาอีกแต่เปลี่ยนข้าง จนดาสลัดหลุดจากแขน
       "ของดานะ คือว่าตอนเด็กน่ะ( บลา บลา บลา )และก็ (บลา บลา บลา)จนได้(บลา บลา บลา) เล่นตะกร้อในที่สุดน่ะ"
      "มันยาวกว่าฉันอีกว่ะสา"
  ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเราหัวเราะกันลั่นแล้วเหมยกับดาก็หันมามองฉันพร้อมกัน"แล้วเธอล่ะ"
 
     "คือว่าตอนเด็กฉันชอบวาดรูป แต่พ่อหลอกว่าให้ออกกำลังกายทุกเช้าเย็นโดยการเล่นตะกร้อ ปีแล้วปีเล่าเลยเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้วล่ะ"
     "ของนางฟ้าง่ายแต่ฟังดูสุดยอดมาก"
     "อืมม ไอ้ขาเล็กๆเรียวๆนั่นเสิร์ฟได้แรงชมัด เตะคอคนขาดใหมเนี่ย"
  พวกเราหัวเราะอีกครั้ง ทุกคนรักตะกร้อและฉันจะไม่พยายามหาเหตุผลของใครอีก
 
         เพราะว่าคงไม่ต่างกันหรอก
 
       "เออนี่ พวกเธอกลับไปก่อนก็ได้นะ คือสามีที่ที่ต้องไปอีกน่ะ แต่ถ้าอยากจะไปด้วยกัน.."
       "ไปกันหมดนี่แหละ"
   ฉันยิ้มอย่างยินดี ตั้งแต่เล่นตะกร้อมาสองคนนี่แหละที่เรียกได้ว่าเพื่อนได้อย่างเต็มป้ากตอนอยู่ทีมโรงเรียนเก่า แม้ช่วงแรกจะสนิทกันดีแต่พอพลังของทุกคนถูกปลุกออกมาต่างคนก็มุ่งแต่ขัดเกลาและแย่งกันทำแต้มจนฉันแทบไม่ได้แตะตะกร้อเลย
       ฉันรักเธอสองคนนะรู้ใหม เหมย ดา
 
      พวกเราขึ้นรถมาลงที่โรงเรียนเก่าของฉัน และมายืนกลางสนามตะกร้อที่เคยเป็นสนามแรกของฉัน ที่นี่มีสีคนอยู่ก่อนแล้วและแต่ละคนสวมเสื้อวอร์มของคนละสถาบัน พวกทีมนางฟ้าพวกเขารอการมาของฉัน และฉันก็มาที่นี่ตามข้อความที่ส่งมาเมื่อเช้า  
                      ทุกคนมองมาที่ฉัน
 
       "เธอพาคนนอกมาอริสา"
     คนนั้น คนที่ยืนหันหลังให้ทุกคน คนที่เป็นกัปตันของทีมนางฟ้า เธอยังเป็นคนเข้าใจยากเช่นเดิม
       "พวกเขาคือเพื่อนของฉัน"
       "ช่างเถอะ ที่ฉันเรียกมาวันนี้ก็เพื่อบอกว่า เวลาที่พวกเราจะต้องสู้กันเองมาถึงแล้ว ทีนี้ใครจะอยู่บนจุดสูงสุดของบัลลังค์ ทัวน์นาเม้นนี้จะเป็นสนามรบของพวกเรา"
     เธอเดินมาตบไหล่ของแต่ละคน
        "ริซ่า  โรส  เบล และอริสา"
     เบล จ้องมองคนเรียกชื่ออย่างจดจ่อ เบลเป็นคนร่าเริงตั้งแต่พลังเธอปลดปล่อยออกมานั้นทำให้เธอไร้คนต่อกรทำให้เธอกลายเป็นคนเงียบมาตั้งแต่นั้น
 
        "และก็ฉัน  เอาล่ะทีนี้ใครจะอยู่เหนือสุดเราจะใช้เวทีนั้นเป็นตัวตัดสิน แยกย้ายกันได้แล้ว"
 
.....................................................................................................
 
            "จองหอง จองหองชมัด ยัยนั่นน่ะ"
   เหมยบ่นอย่างหัวเสีย ตอนกลับออกมา ส่วนดายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
            "นางฟ้าห้าคนเลย ดาจะสำลักความสุขตายแร้ววนางฟ้า"
 
             "เธอคนนั้นชื่อ แมรี่ เป็นกัปตันทีมมาก่อน พลังของเธออันตรายมา เธอสามมารถคาดเดาล่วงหน้าได้ และเป็น แอทแทคเค้าเตอร์หน้าเน็ตที่สุดยอดมากๆ"
 
            "งั้นก็ต้องชนกับชั้นสิใช่มั้ย"
    เหมยกัดฟันฮึกเหิม แต่ฉันหลังจากที่ได้เจอเพื่อนเก่าแล้วฉันกลับอยากได้คืนมา อยากได้จริงๆนะ
 
          ทีมเก่าของฉันก่อนที่จะถูกเรียกว่าทีมห้านางฟ้า 
 
             ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของพวกเขาอีกครั้ง
 
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::