เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

                เสียงเพลงคลอเบาๆครุโค้ชเอ๊ะยังไง ช่างมันเถอะ เธอจิบชาเขียวด้วยความผ่อนคลายบนเก้าอี้ในโรงยิม ส่วนพวกเราน่ะเหรอ นอนหมอบกระแตอยู่กับพื้นเนื่องจากฝึกหนักมาทั้งวัน

         "เฮ้อ แค่นี้ก็หมอบซะแล้ว แล้วจะชนะพวกสมาชิกทีมนางฟ้าได้เหรอ  เหมย แว่น กับชุ ยังพอว่า แต่เธอก็เป็นกับเขาด้วยเหรอ อริสาหลานรัก"

 

           ค่ะ ไม่ไหว เพราะอาการบาดเจ็บตอนนั้นทำให้ฉันฝึกแบบธรรดามาตลอด เลยลืมเมนูฝึกของทีมนางฟ้าไปหมดแล้ว

          เธอเดินมาจับและบีบขาของฉันดู

          "ขาหายแล้วนี่ แค่อ่อนซ้อม   ดี!! พรุ่งนี้ก็เมนูเดิม  ร่างกายจะได้ฟื้นตัว"

          "ค่ะ"

          "อ้อ แล้วรองเท้าขาดแล้วนะ"

 

     ..........................................................................................

 

          "ดีใจน่ะที่ได้ลงแข่งแต่ กรอบ ร่างกายกรอบหมดเลยแว่นเอ้ย"

          "เหรอ เหมยอ่อนเนอะ ดายังสบายอยู่เลย"

  พวกเราสามคนเดินกลับบ้านด้วยกัน วันนี้ฝึกโหดและเหมยกับดาก็แขวะกันเช่นเคยเหมยล็อคคอดามาบิดแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยว  

           "นี่กลับกันก่อนได้เลยนะ สาจะแวะซื้อรองเท้านันยางก่อนมันขาดแล้วน่ะ"

           "โอ้ยไปกันหมดนี่แหละ เผื่อจะได้ซื้อด้วยเลย"

           "ว้าย ดาจะได้ไปซื้อรองเท้ากับนางฟ้า"

   เฮ่อ ปวดหัว แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ชิน มันดูสบายใจไปอีกแบบนึง แต่ร้านที่จะไปนี่สิ มัน...โอ้ย อธิบายไม่ถูก

 

    พวกเราได้เดินมาถึงร้านร้านนึง ทำเอาเหมยกับดาสะดุ้ง

             "แน่ใจนะนางฟ้าว่าร้านขายรองเท้า ไม่ใช่ร้านขายของขลังแน่นะ"

             "โอ้ย เรื่องมาก จะเปิดก็เปิดจะเข้าก็เข้า"

 

  ปัง  เหมยดันพวกเราเข้าไปในร้าน ก็พบว่าบรรยากาศวังเวงมากก็ปกติแหละแต่กับฉันนะ   

ดาเดินไปที่เค้าเตอร์

             "ไม่มีใครเลย"

             "รับอะไรเจ้าคะ"

 

 กรี้ดดดดดดดดดด

 

       ดากับเหมยร้องลั่นร้านเมื่อมีพนักงานโผล่มากระทันหัน ฉันถอนหายใจแล้วเดินไปที่เค้าเตอร์

 

      "โรส  สาซื้อนันยางหน่อยสิ อันเก่าขาดแล้ว"

     "ได้เจ้าค่ะ ณ บัดนาว"

     หึ ดีเหมือนกัน พูดย้อนยุคยังไงวะ ณ บัดนาว  โรสไปค้นยุกยิกๆ เธอไม่ใช่เจ้าของร้านแต่เธอเป็นลูกสาว ไม่ใช่ชอบเรื่องลึกลับและไสยศาสตร์แต่เธอมองมันเป็นศิลปะ เธอเลยให้แม่จัดร้านวังเวง คุณป้าคงรักลูกสาวมาก ลูกค้าส่วนใหญ่เลยเป็นพวกชอบลองของมากกว่า

     เธอค้นสักพักแล้วก็เดินกลับมา

     "หมด  ของมาพรุ่งนี้จะเอาไปส่งให้ที่โรงเรียน"

     "ไม่เป็นไร..."

     "หยุด  (เธอเอาฝ่ามือขึ้นมาทำใมวะ) เธอเห็นมือเราใหม   มืออาชีพน่ะ   พรุ่งนี้ฉันเลิกเร็ว ห้ามขัดใจฉัน"

     ฉันพาดากับเหมยออกมาจากร้าน พวกเธอทำท่างงๆ

 

      "ทำใมสาไม่ไปซื้อร้านใหม่ล่ะ"

      "อ๋อ ฉันเชื่อใจเขา โรสเข้าใจเท้าฉันยิ่งกว่าฉันซะอีก"

   เหมยเกาหัวยิกๆว่า อะไรวะ

 

       ..................................................................

 

       วันต่อมาหลังเรียนเราก็มาผจญภัยกับเมนูฝึกของโค้ชครูต่อ

 

     "ปิ๊งป่อง   ฉันมาส่งของเจ้าค่ะ"

 

      โรสเดินอาดๆเข้ามาหาฉันที่กำลังฝึกอยู่ท่ามกลางความตะลึงของพี่ชุ ดา และเหมย แล้วส่งรองเท้าให้  จากนั้นเธอก็วิ่งปรู้ดกลับไปอย่างไว

 

      "เอ้าๆ หยุดทำใม ฝึกต่อไป"

 

      พวกนั้นแปลกใจปกติอาจะโมโหมากที่มีใครมาขัดการฝึกของเธอ

 

       "ยัยนั่นใครกัน ผมเผ้าไม่หวีเลย ปกหน้าปกตา"

       "อ๋อพี่ชุ ดารู้ เขาขายรองเท้าที่ร้านวังเวง"

       "ร้านวังเวง!!??"

       พอโค้ชส่งสัญญาณหมดเวลาพักการสนทนาจึงจบลงตอนนั้น

 

      เปรี๊ยง

      ทุกคนหันมองดูฉันเสิร์ฟกันหมดจนอาไล่ไปฝึกต่อ

 

        "สิบลูกต่อเซท คือจำนวนที่ฉันกำหนดให้เธอเสิร์ฟได้ มันเป็นผลดีต่ออขาของเธอ"

        "แต่โค้ช"

        "ไม่มีแต่  เราจะพึ่งแต่ลูกเสิร์ฟของเธออย่างเดียวไม่ได้นะ ถ้าพวกนั้นทำแต้มกันไม่ได้เลยแข่งไปก็ไม่ชนะหรอก  อีกอย่างถ้าเราเจอกับเธอคนนั้นลูกเสิร์ฟของเธอจะไร้ความหมายลืมแล้วเหรอ"

        ฉันเงียบ ใช่ฉันจะเอาชนะทัวน์นาเม้นด้วยลูเสิร์ฟเพียงอย่างเดียวมันเป็นไปไม่ได้อย่างน้อยก็ต้องมีคนเบรกเกมเสิร์ฟให้ฉันด้วย

 

          ฉันเห็นโค้ชทำท่าคิดหนัก

         "เราต้องส่งรายชื่อนักกีฬาห้าคนนี่สิ"

          คำพูดของอาประโยคนี้คือสิ่งที่โค้ชบอกเราในเวลาต่อมา

      ........................................................................................

 

         พักกลางวันพวกเราสี่คนมานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันพวกเราคุยกันถึงสมาชิกคนที่หก

 

        "ไม่รู้สิ พวกนั้นคงไม่กลับมาเล่นอีกแน่เลย พี่นึกไม่ออกแฮะ"

 

       พวกเราคุยกันอยู่ดีๆรุ่นพี่อดีตสมาชิกตะกร้อหญิงก็เข้ามาคุยด้วย

 

         "ชุ ยังมีอีกคนนึงไม่ใช่เหรอ"

       ยังไม่ทันพูดอะไรเสียงออดก็ดังขึ้น พวกเราเลยเอาจานไปเก็บที่วาง จนเลิกเรียนพวกเราจึงเข้ามาถามถึงเธอคนนั้น

 

         "พูดถึงฝีมือก็เก่งอยู่หรอก แต่นิสัยนี่สิ เธอคนนั้นใจนักเลง เธอถูกอาจารย์ห้ามใช้ชื่อชมรมลงแข่งถ้าเธอคนนั้นลงด้วย เธอจึงไม่กลับมาอีกเลย"

 

           "เรื่องอะไรเหรอคะ"

 

          "ฉันเอาคัทเตอร์แทงลูกสาวครูพละคนก่อน"

 

 พวกเราสี่คนสะดุ้งเฮือก หันมองตามเสียงไปก็พบกับเธอ  แววตาที่เหมือนเหยี่ยว ผมผิดระเบียบที่ดูเหมาะกับเธอ เธอจัดว่าเป็นคนดูดีทีเดียว

 

         "กุหลาบ ฉันไม่ได้ตั้งใจว่าเธอนะ"

 

         "ทำใมก็พูดไปซี่ ฉันไม่สนว่าใครจะพูดยังไงใครจะกล้าแตะหลานผอ.อย่างฉัน ไอ้ครูอ้วนนั่นถึงกระเด็นไงละ จะเป็นไรไป"

  ด้วยน้ำเสียงที่โฉงฉางไม่แปลกเลยที่ใครจะมองว่าเธอก้าวร้าวแต่ฉันเคยเจอคนแบบนี้ในทีมนางฟ้ามาแล้ว ฉันเลยไม่กลัว

 

          "พี่กุหลาบ ฉันชื่อ อริสา พี่กลับมาเล่นตะกร้อกับพวกเราได้ใหมคะ"

 

     ทุกคนหันมามองฉัน พี่กุหลาบจ้องตาฉันเขม็งแล้วหัวเราะ

 

          "ฮ่าๆ อริสานางฟ้าตกสวรรค์ ถึงกับมาขอร้องคนร้ายอย่างฉันเหรอ เธอรู้ได้ไงว่าฉันจะเล่นให้เธอ คำตอบคือ...."

       เธอไม่พูดต่อ เธอจิ๊ปากแล้วเดินหนีพวกเราไปอย่างนั้น จนพี่ชุติพรแปลกใจ

 

           "ปกติเธอไม่เป็นอย่างนี้ เรื่องคราวนั้นก็ไม่ได้เป็นความผิดของเธอสักนิด คู่กรณีจะกรีดหน้าเธอให้เสียโฉมเธอก็แค่ป้องกันตัว  แต่เธอกล้ามากนะไม่กลัวเลย"

 

           "อ๋อ เธอเหมือนคนที่ฉันรู้จักมากค่ะ  เธอชื่อโรสเธอเก่งมากแก้ลูกเสิร์ฟฉันกับริซ่าได้เกือบหมดเลย แต่โรสจะโมโหร้ายเวลาเอาจริงจึงได้นั่งเก้าอี้สำรองกับฉันบ่อยมาก"

 

           ดากับเหมยหันหน้ามองตากันแล้วพูดเสียงดัง

 

          "ห๊ะ โรสคนนั้นน่ะนะ  ทีมนางฟ้า"

 

  พวกเราไม่รู้หรอกว่าเวลานั้นจะมีคนจามฮัดเช่ยอยู่ในร้านขายรองเท้า "ว้า ใครบ่นถึงนะ ช่างเถอะนั่งสมาธิต่อ  โอม ขันติขันติ"

 /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////