เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

                  (ปิ้ง ปิ่ง) เสียงข้อความไลน์เด้งมาในตอนเช้า ฉันอ่านมันแล้วคิดบางอย่างในใจฉันเอง ฉันเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากระโปรงสีกรมท่าแล้วขึ้นรถไปโรงเรียน

                 ทัวน์นาเม้นแรกในการขึ้นมอปลายของฉันกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งหลังจากคิดจะหันหลังให้ตะกร้อ แต่ด้วยพลังบางอย่างทำให้ฉันกลับมาหามันอีกครั้ง  

                             พลังของความรัก

                                รักตะกร้อ

     ถามว่ามันสนุกเหรอกับการหวดลูกบอลแข็งๆใส่กัน มันไม่เจ็บเหรอ ฉันไม่มีคำตอบให้เธอหรอก เธอต้องเล่นมันด้วยตัวเอง

    รุ่นพี่กุหลาบยังนั่งมองพวกเราฝึกซ้อม อาจจะเริ่มมองพวกเรามาตั้งแต่ต้นแต่พวกเราไม่สังเกตุ ฉันรู้ว่าเธอยังคิดที่จะกลับมาเล่นอีก ฉันเชื่อว่าคุณอารับรู้ได้

    บางอย่างเราไม่สามารถเข้าไปยุ่งในกระแสเวียนวนอย่างเชี่ยวกาจนั่นได้ เขามีเหตุผลของเขา แต่ฉันอยากเห็นตะกร้อของเธอ จริงๆนะ

          "รำคาญว่ะ จะเข้ามาก็ไม่มา แต่ดันมาด้อมๆมอง  ฮึ้ยย"

   เหมยมองรุ่นพี่กุหลาบแล้วบ่น แต่เหมยไม่หัวเสียเธอแค่พูดไปอย่างนั้น ดาก็ด้วย พี่ชุก็เหมือนกัน ฉันคิดว่าพี่กุหลาบก็คงเช่นเดียวกัน แต่ด้วยทิฐิ อีโก้ของเธอเองที่เป็นกำแพง

         หลังจากอ่านข้อความเมื่อเช้าทำให้ฉันรู้สึกมุ่งมั่นอาจจะมากจนล้นด้วยซ้ำ และเริ่มคิดถึงว่าทำใมถึงมาเล่นกีฬาที่เล่นยากแบบนี้

          "เหมย ดา วันนี้กลับบ้านด้วยกันอีกนะ สาจะพาไปที่ๆหนึ่ง"

          "เย้ ดีใจจัง ไป ไป ดาไป"

   เหมยไม่ตอบแต่เธอยิ้มเรียบ  แปลกนะฉันเริ่มจะชอบเหมยแล้วล่ะ เธอน่ารักแบบห้าวๆ ดาก็เหมยกัน น่ารักแบบใสหลุดโลก อุ้ย ยังไม่หลุดแต่แค่ชั้นบรรยากาศ  พวกเขาสองคน เริ่มจากสามคนจะเลิกเล่นตะกร้อมาเจอกันในที่แปลกๆ หลังหอศิลป์ที่ไม่มีใครสนใจและมาเป็นเพื่อนกันทั้งเรื่องทั่วไปและเพื่อนร่วมทีมแม้พวกเขาจะมีนิสัยที่แตกต่างแต่มันก็ดูชื่นตาดี

     พวกเราพากันขึ้นรถแล้วมาลงในที่ที่หนึ่งที่เรียกว่าสนามกีฬากลาง 

         "ที่นี่เหรอที่ที่เราจะมาเล่นตะกร้อ"

         "เพื่อชิงชัย"

         "ไม่เว้ย เพื่อชนะเลิศ"

   เหมยกับดาดักคอกันไปมาสุดท้ายเหมยก็ล็อกคอดาไปบิดแก้มอีกจนได้

       "มีอะไรที่นี่เหรอ อย่าบอกนะว่าเธอแค่จะพาเรามาดูสนามแค่นี้"

       "เปล่า เหมยดูนั่นสิ"

  พวกเรามองพวกนักกีฬาที่มาใช้สนาม แล้วเราก็เห็นเธอคนนั้นอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย

                พี่กุหลาบ

  เธอเล่นตะกร้อกับพวกผู้ชาย สุดยอดเลย และยังเล่นเก่งอีกต่างหาก ซึ่งตะกร้อชายและตะกร้อหญิงแตกต่างกันมากเรื่องพลังแต่ไม่เป็นป้ญหากับเธอเลย

       "นี่นางฟ้ารู้ได้ไงว่าพี่กุหลาบจะมาที่นี่"

       "อ๋อ อาอรบอกกับฉันน่ะ รู้สึกอาจะมองพี่กุหลาบไว้เหมือนกัน เธอคนนั้นเวลามองใครจะล้วงลึก"

        "เออ แล้วเราจะทำยังไง จะเข้าไปคุยกันตรงๆให้รู้เรื่องเลยมั้ย"

        "ไม่เหมย เรากลับกันเถอะ"

        "อ้าว"

 เหมยกับดาพูดแทบจะพร้อมกันแต่พวกเราก็ออกมาแต่โดยดี แล้วมานั่งที่สวนสาธารณะไกล้ๆบ้านพวกเรา

        "ทำใมเหมยกับดามาเล่นตะกร้อล่ะ อยากรู้น่ะ"

       เหมยยืนขึ้นแล้วไปยืนโล้ชิงช้าแล้วตีลังกาลงมาอย่างสง่างาม สิบเต็ม

         "บ้านเหมยเป็นโรงเจ ตอนเด็กๆใช่มะ ตรุษจีนน่ะป๊ากับม๊าจะเชิดสิงโตกัน ฉันเลยอยาก..."

        "อยากเชิดสิงโต"

        ฉันกับดาพูดพร้อมกัน

        "เปล่าโว้ยย ฟังให้จบก่อนสิ  คือป๊ากับม๊าจะเชิดสิงโตแย่งลูกแก้วกัน ไอ้ก้อนผ้ากลมๆนั่นแหละ ฉันอยากได้"

      "มันเกี่ยวกับตะกร้อตรงใหนคะคุณหมวย"

      เหมยจับดาไปล็อคคอบิดแก้มอีก "โอ้ยๆๆแก้มดาแดงไปหมดแล้วเดี๋ยวพ่อถามอีก"

      "ป๊าบอกว่าอยากได้ก็แย่งเอา ฉันก็เลยใช้กังฟูทุกอย่างที่มีแย่งก้อนผ้ากับพ่อตอนหลังเลยใช้ลูกตะกร้อแทนจนตอนไปโรงเรียนเห็นเขาเล่นตะกร้อกันเลยไปแย่งเขาเฉยเลย หน้าแตกเลยตอนนั้น"

       "โด่ พูดซะยาวที่แท้ก็อยากเล่นแหละว้า เนอะนางฟ้า"

   เหมยบิดแก้มดาอีกแต่เปลี่ยนข้าง จนดาสลัดหลุดจากแขน

       "ของดานะ คือว่าตอนเด็กน่ะ( บลา บลา บลา )และก็ (บลา บลา บลา)จนได้(บลา บลา บลา) เล่นตะกร้อในที่สุดน่ะ"

      "มันยาวกว่าฉันอีกว่ะสา"

  ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเราหัวเราะกันลั่นแล้วเหมยกับดาก็หันมามองฉันพร้อมกัน"แล้วเธอล่ะ"

     "คือว่าตอนเด็กฉันชอบวาดรูป แต่พ่อหลอกว่าให้ออกกำลังกายทุกเช้าเย็นโดยการเล่นตะกร้อ ปีแล้วปีเล่าเลยเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้วล่ะ"

     "ของนางฟ้าง่ายแต่ฟังดูสุดยอดมาก"

     "อืมม ไอ้ขาเล็กๆเรียวๆนั่นเสิร์ฟได้แรงชมัด เตะคอคนขาดใหมเนี่ย"

  พวกเราหัวเราะอีกครั้ง ทุกคนรักตะกร้อและฉันจะไม่พยายามหาเหตุผลของใครอีก

         เพราะว่าคงไม่ต่างกันหรอก

       "เออนี่ พวกเธอกลับไปก่อนก็ได้นะ คือสามีที่ที่ต้องไปอีกน่ะ แต่ถ้าอยากจะไปด้วยกัน.."

       "ไปกันหมดนี่แหละ"

   ฉันยิ้มอย่างยินดี ตั้งแต่เล่นตะกร้อมาสองคนนี่แหละที่เรียกได้ว่าเพื่อนได้อย่างเต็มป้ากตอนอยู่ทีมโรงเรียนเก่า แม้ช่วงแรกจะสนิทกันดีแต่พอพลังของทุกคนถูกปลุกออกมาต่างคนก็มุ่งแต่ขัดเกลาและแย่งกันทำแต้มจนฉันแทบไม่ได้แตะตะกร้อเลย

       ฉันรักเธอสองคนนะรู้ใหม เหมย ดา

      พวกเราขึ้นรถมาลงที่โรงเรียนเก่าของฉัน และมายืนกลางสนามตะกร้อที่เคยเป็นสนามแรกของฉัน ที่นี่มีสีคนอยู่ก่อนแล้วและแต่ละคนสวมเสื้อวอร์มของคนละสถาบัน พวกทีมนางฟ้าพวกเขารอการมาของฉัน และฉันก็มาที่นี่ตามข้อความที่ส่งมาเมื่อเช้า  

                      ทุกคนมองมาที่ฉัน

       "เธอพาคนนอกมาอริสา"

     คนนั้น คนที่ยืนหันหลังให้ทุกคน คนที่เป็นกัปตันของทีมนางฟ้า เธอยังเป็นคนเข้าใจยากเช่นเดิม

       "พวกเขาคือเพื่อนของฉัน"

       "ช่างเถอะ ที่ฉันเรียกมาวันนี้ก็เพื่อบอกว่า เวลาที่พวกเราจะต้องสู้กันเองมาถึงแล้ว ทีนี้ใครจะอยู่บนจุดสูงสุดของบัลลังค์ ทัวน์นาเม้นนี้จะเป็นสนามรบของพวกเรา"

     เธอเดินมาตบไหล่ของแต่ละคน

        "ริซ่า  โรส  เบล และอริสา"

     เบล จ้องมองคนเรียกชื่ออย่างจดจ่อ เบลเป็นคนร่าเริงตั้งแต่พลังเธอปลดปล่อยออกมานั้นทำให้เธอไร้คนต่อกรทำให้เธอกลายเป็นคนเงียบมาตั้งแต่นั้น

        "และก็ฉัน  เอาล่ะทีนี้ใครจะอยู่เหนือสุดเราจะใช้เวทีนั้นเป็นตัวตัดสิน แยกย้ายกันได้แล้ว"

.....................................................................................................

            "จองหอง จองหองชมัด ยัยนั่นน่ะ"

   เหมยบ่นอย่างหัวเสีย ตอนกลับออกมา ส่วนดายิ้มน้อยยิ้มใหญ่

            "นางฟ้าห้าคนเลย ดาจะสำลักความสุขตายแร้ววนางฟ้า"

             "เธอคนนั้นชื่อ แมรี่ เป็นกัปตันทีมมาก่อน พลังของเธออันตรายมา เธอสามมารถคาดเดาล่วงหน้าได้ และเป็น แอทแทคเค้าเตอร์หน้าเน็ตที่สุดยอดมากๆ"

            "งั้นก็ต้องชนกับชั้นสิใช่มั้ย"

    เหมยกัดฟันฮึกเหิม แต่ฉันหลังจากที่ได้เจอเพื่อนเก่าแล้วฉันกลับอยากได้คืนมา อยากได้จริงๆนะ

          ทีมเก่าของฉันก่อนที่จะถูกเรียกว่าทีมห้านางฟ้า 

             ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของพวกเขาอีกครั้ง

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::