เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

   
  พวกเราได้รวบรวมนักตะกร้อในกลุ่มคนรักตะกร้อได้มากมายมายถึง สี่คน? เยอะมาก
 
      การส่งเข้าแข่งขันพวกเรายังขาดหลายๆอย่าง เช่น ครูคุมทีม และผู้ฝึกสอน ด้วยชื่อเสียที่นักข่าวรุมกันประโคมใส่ใข่นั่งเทียนกันอย่างเมามันทำให้ชื่อของทีมตะกร้อโรงเรียนบดินเละและเน่ายิ่งกว่าขยะ  พวกนักเรียนเลยไม่ยินดีที่จะได้เกี่ยวข้องกับคำว่าตะกร้ออีก  แม้แต่พวกครูเองก็ตาม
 
      "แย่ พวกนั้นแย่มาก ทั้งที่เคยร่วมเดินร่วมฝันด้วยกันแท้ๆ"
      รุ่นพี่ชุติพรนั่งหัวเสียในห้องที่เคยเป็นชมรมตะกร้อหญิงเก่า เธอถูกสมาชิกชมรมตะกร้อหญิงเก่ากีดกันออกจากกลุ่ม พวกเราสี่คนคิดอะไรไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อไป เราอยากทำให้พี่ชุติพรสมหวังเรื่องการแข่งขัน และพวกเราก็ต้องการด้วยแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งหมดหนทาง
 
      "พี่ชุ นี่คืออะไรเหรอคะ"
    ดาขยับแว่นแล้วชี้ไปที่กระดานไวท์บอร์ดในห้องชมรม มันมีตัวหนังสือตัวเล็กๆเต็มไปหมด  เธอยิ้มลุกขึ้นแล้วเดินไปถอดออกมาให้ดู
      "ความฝันของพวกเราอยู่บนนี้ พวกเราใช้ปากกาเคมีกันน้ำเขียนจุดมุ่งหมายของพวกเราตอนนั้น ถึงตอนนี้พวกเขาจะไม่อยู่ แต่พี่เชื่อว่าความฝันพวกนั้นมันไม่ลบไปหรอก"
    พวกเรามองพี่ชุติพรแล้วยิ่งอยากให้เธอสมหวัง และมันจุดไฟลุกโชนขึ้น
 
    "พวกเธอเลิกซะทีได้ใหม"
 
    พวกเราสะดุ้งเมื่อเห็นอดีตสมาชิกชมรมตะกร้อกรูเข้ามาในห้อง
 
     "พวกเธอกลับมาแล้วเหรอ"
    พี่ชุติพรยิ้มเดินเข้าไปหาแต่ถูกปฎิเสธด้วยการสะบัดมือเธอออก บรรยากาศในห้องตอนนี้ร้อนระอุมาก
     "พวกเราเข้ามาเก็บของแค่นั้นแหละชุ เธอก็เลิกบ้าได้แล้ว ยังอยู่กับฝันลมๆแล้งๆอยู่ได้ มันทำให้พวกเรารู้สึกแย่ไปด้วยรู้เปล่า"
 
    พี่ชุติพรยืนถือไวท์บอร์ดนิ่งด้วยความเสียใจและเมื่อพวกนั้นเห็นของในมือเธอก็ดึงเอามันไปจากเธอ พี่ชุติพรยิ้มด้วยความหวัง
      "เห็นใหมความฝันของพวกเธอเอง พวกเราเขียนมันด้วยปากกาที่ล้างไม่ออกเหมือนกับ.."
 
    โครม
 
 
     พวกนั้นโยนลงบนพื้น ท่ามกลางความตะลึงของพวกเรา  พี่ชุติพรกระโดดเข้าไปหาพวกนั้น
       "พวกเธอทำอะไรกัน พวกเธอต่างหากที่บ้า"
 
       "พอแล้วชุ เธอทำแบบนี้ทำใม มันจบแล้ว"
 
       "มันยังไม่จบ ฉันจะทำให้มันเกิด"
    พวกรุ่นพี่ทะเลาะกันโดยที่พวกเราเข้าไปแทรกไม่ได้เลย ฉันยืนมองด้วยความรู้สึกผิดหวัง
      โครม พี่ชุติพรโดนถีบล้มเหมยจะเข้าไปช่วยแต่เธอห้ามไว้ด้วยน้ำตาที่นองหน้า
 
       "เหมยไม่ต้อง พวกขี้แพ้พวกนี้มันเละแล้วปล่อยพวกมันไป"
 
      พวกนั้นได้ยินก็กรูกันเข้ามารุมทึ้งพี่ชุติพร เราทั้งสามคนเข้าไปห้ามแต่ก็ถูกกันไว้ไม่ให้ยุ่ง
      ฉันสังเกตดีๆพบว่าพวกนั้นน้ำตาคลอเบ้ากันหมดแล้ว บรรยากาศใหนกันเนี่ย
 
      พวกนั้นรุมพี่ชุติพรจนพอใจแล้วก็พากันนั่งลงหอบ แล้วร้องให้ออกมา ทำเอาพวกเราสี่คนทำอะไรไม่ถูก
 
       "ชุ เธอจะรู้อะไร จะเข้าใจอะไรพวกเรา วันนั้นเธอหยุดเรียนนี่เธอถึงทำตัวแบบนี้ได้"
 
      "แต่พวกเราสิ แพ้พวกเราพอรับได้แต่ พวกเราถูกตราหน้าว่าเป็นคนทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนป่นปี้นะ เธอรู้บ้างใหม"
 
       พวกเขาพากันกอดกันร้องให้ระงม พี่ชุติพรที่นั่งตะลึงที่พื้นห้องก็น้ำตาไหลและร้องให้ออกมาพร้อมกับพวกเขา
        "ฉันขอโทษ  ฉันขอโทษ"
      พวกนั้นพากันเข้ามากอดพี่ชุติพรแล้วร้องให้เสียงดังจนเหมยต้องเดินไปปิดประตู
 
    และแล้วพวกนั้นก็พากันออกไปจากห้องชมรมตะกร้อกันหมด เหลือแต่พวกเราสี่คน
 
      "พวกเขายังรักตะกร้อ อาจจะมากกว่าฉัน ฉันต่างห่างทำพวกเธอรู้สึกแย่ด้วยการป่าวประกาศปาวๆไม่รู้เรื่อง"
     พี่ชุติพรยังนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้น พวกเราสามคนก็อ่อนตัวลงด้วยความโล่งที่เหตุการณ์คลี่คลาย
     ฉันเข้าไปนั่งไกล้เธอ
       "พี่คะ เราจะไปเอาของที่เราเสียไปกลับมา  ฉันจะช่วยไม่สิเราต้องช่วยกัน  สักวันพวกเขาจะกลับมาหาพี่"
 
        "อ๊าาาาาา" พวกเราหันขวับเนื่องจากดามองมือถือแล้วร้องลั่น
 
       "อะไรวะแว่น นั่งทับตะปูเรอะ" เหมยถามด้วยความสงสัย
 
        "ไม่ใช่ วันนี้เป็นวันแข่งของตะกร้อไทยลีก ทีมโปรดของฉันจะเริ่มแข่งแล้ววว"
 
       พวกเรามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน ยัยโก๊ะนี่มีประโยชน์เหมือนกัน
 
            "ไปกันใหม ไปเปลี่ยนบรรยากาศกันเถอะ"
          ไม่มีคำตอบออกจากปาก แต่มันถูกทดแทนด้วยรอยยิ้ม 
 
               //////////////////////////////////
 
       ที่อาคารเอนกประสงค์ขนาดใหญ่ คับคั่งไปด้วยผู้ชมที่มาดู พวกเราเดินตามดาเข้าไป 
       "เฮ้ยไม่ซื้อตั๋วเหรอ" เหมยถามแต่ดาหันมาแล้วยิ้มๆ
 
       พวกยามหันมาเห็นยัยแว่นแล้วทำท่าเคารพด้วยความนอบน้อม
 
        "เชิญครับคุณหนู"
 
   ห๊า อะไรนะฟังไม่ผิดใช่ใหม ดาหันมายิ้มแล้วพวกเราก็ได้ที่นั่งที่ดีที่สุด  
 
     "พ่อดาเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ของไทยลีก และเป็นตัวแทนจำหน่ายอุปกรณ์กีฬาทั้งหมดของประเทศนี้  พ่อดาบอกว่ามาดูตอนใหนก็ได้ ฉันชอบที่สุดเลย"
 
       พวกเรากระอั่กเลือดดังอั่ก  ยัยนี่  สุดยอด ผู้ดีชัดๆ
 
    การแข่งขันของตะกร้อเริ่มขึ้นอย่างดุเดือด และรุนแรง และจบลงในเวลาถัดมา นักข่าวกรูกันเข้าไปสัมพาทษ์โค้ชผู้มีชัย และฉันต้องตกใจ
 
      "อาอรสา"
 
      "อะไรนะนางฟ้า คนดังนั่นเป็นอาของเธอเหรอ สุดยอดเลย"
 
   นักข่าวพากันถามถึงอนาคตต่อไปในถานะโค้ช เธอได้ถือไมค์แล้วยิ้มด้วยความทะนง
 
     "ฉันจะเลิกเป็นโค้ช และจะไปเป็นโค้ชให้ตะกร้อเยาวชนแทน"
 
    ทุกคนฮือฮา  ฉันยืนมองด้วยความสงบ เท่าที่จำได้อาอรเธอทำอะไรอินดี้ตลอดแหละครั้งนี้ก็คงมีความคิดอะไรแปลกๆอีกละมัง
 
 
        "ฉันชอบตะกร้อมอปลาย  และต้องการจะเป็นโค้ชให้พวกเขา เพื่อนำทีมไปชิงชัย ทัวนาเม้นกีฬาเยาวชนโลก แต่ก่อนอื่นฉันจะประกาศไว้เลยว่าฉันจะชนะ การแข่งขันกีฬาแห่งชาติที่กำลังจะมาถึง เตรียมตัวไว้ให้ดีๆ"
 
      เมื่อนักข่าวถามถึงโรงเรียนที่ติดต่อเข้ามาเธอส่ายหน้าแล้วมองมาที่ฉัน
 
       "ฉันจะพาโรงเรียนที่หลานฉันเรียนอยู่ไปสู่ชัยชนะ ใช่ใหมอริสา ชาติชัย"
 
     นักข่าวทุกคนมองตามมาแล้วฮือฮา แล้วกรูมาที่ฉัน รุมถามไม่ยั้ง
 
     "อริสาทีมห้านางฟ้า  ที่ลงสนามก็ชิงแต้มจากริซ่าได้ จะลงแข่งด้วยใช่ใหมคะ"
 
     "โรงเรียนบดินจะลงแข่ง ทีนี้สมาชิกทีมนางฟ้าจะมาเจอกันข่าวใหญ่  แล้วรู้สึกยังไงครับที่จะต้องสู้กับเพื่อนที่เคยลงสนามเดียวกัน"
 
          พวกเขาถามฉันไม่ยั้ง อาวางแผนอะไรกันแน่ ก็ฉันบอกไปแล้วว่าชมรมโดนยุบไปแล้ว  พวกเราแหวกฝูงชนหนีออกมา แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก
 
       "ฮ่า สุดยอดเลย แต่พวกนั้นคงไม่รู้สินะว่าชมรมโดนยุบไปแล้ว"
 
     นั่นสิ แต่วันต่อมาโรงเรียนก็เกิดเรื่องใหญ่ พวกเราสี่คนถูกเรียกตัวไปหาผู้อำนวยการ
 
          "พวกเธอ ทำอะไรไป มันเป็นข่าวใหญ่มากจนแทบไม่น่าเชื่อ จะทำยังไงทีนี้"
 
          "ครูก็ให้พวกหนูลงแข่ง"พี่ชุติพรตอบเสียงอ่อยๆ
 
          "ฉันไม่รื้อชมรมตะกร้อหญิง มันจะไม่เกิดขึ้น"
 
        ผอ.ตวาดเสียงดังจนพวกเราหลับตาปี๋แต่ฉันได้ยินเสียงเดินต้อกๆมาจากข้างหลังแล้วแตะบ่าฉัน
 
         คุณอา อาอรมาทำอะไรที่นี่
 
        "งั้นก็ให้เขาใช้ชื่อกลุ่มคนรักตะกร้อแข่งสิคะผอ."
 
        "คุณเป็นใคร"
 
        "อะไรกัน ฉันก็คือครูพละคนใหม่ไงคะนี่ไงคุณเซ็นให้ฉันเมื่อตอนเช้า"
 
      หา อาจะมาเป็นครูที่นี่ เรื่องนี้มันต้องเป็นแผนของอาแน่
 
       ผอ.ทำท่าคิดอย่างลำบากใจ อาเลยเดินไปเปิดทีวีช่องข่าวก็พบว่าเรื่องที่สมาชิกทีมนางฟ้าจะลงทัวน์นาเม้นเดียวกันกระแสแรงมากจนฉุดไม่อยู่จน ผอ.ผวาเฮือก
 
     "คุณจะตอบโจทย์นี้ยังไงคะ ผอ. คนเผ้ารอดูมากมาย ถ้าเราไม่ส่งพวกเขาลงแข่ง มันจะแย่ยิ่งกว่าตอนแพ้การแข่งอุ่นเครื่องนั่นนะคะ"
 
        ฉันเหลือบมองอาของฉันนี่คือแผนของเธอ ที่จะให้ฉันลงแข่งอีกครั้ง เธอกระหายที่จะเห็นสมาชิกนางฟ้าแข่งกันยิ่งกว่าใครซะอีก
 
       "ก็ได้ ฉันจะให้เด็กพวกนี้ลงแข่ง ในนามกลุ่มคนรักตะกร้อ แต่ถ้าแพ้กลับมาล่ะน่าดู"
 
      ผอ.โดนมัดมือชกตกลงอย่างช่วยไม่ได้  แต่ใครจะสน พวกเราได้ลงแข่งแล้ว
 
       "ขอบคุณค่ะ คุณอา"
 
   พวกเราสี่คนไหว้ขอบคุณแต่เธอยิ้มอย่างมารร้าย
 
      "ต่อไปนี้เรียกฉันว่าโค้ช  และเราจะเริ่มฝึกวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป"
 
       "ค่า"
 
   พวกเราตอบรับด้วยความดีใจ พี่ชุติพรดีใจมาก ร้องเย้เสียงดัง เธอจะรู้ใหมว่าพวกอดีตสมาชิกชมรมตะกร้อหญิงยืนมองเธอบนระเบียงชั้นสองตอนที่พวกเราเดินออกมา
 
                         พวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
 
=========================================