เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

   

  พวกเราได้รวบรวมนักตะกร้อในกลุ่มคนรักตะกร้อได้มากมายมายถึง สี่คน? เยอะมาก

 

      การส่งเข้าแข่งขันพวกเรายังขาดหลายๆอย่าง เช่น ครูคุมทีม และผู้ฝึกสอน ด้วยชื่อเสียที่นักข่าวรุมกันประโคมใส่ใข่นั่งเทียนกันอย่างเมามันทำให้ชื่อของทีมตะกร้อโรงเรียนบดินเละและเน่ายิ่งกว่าขยะ  พวกนักเรียนเลยไม่ยินดีที่จะได้เกี่ยวข้องกับคำว่าตะกร้ออีก  แม้แต่พวกครูเองก็ตาม

 

      "แย่ พวกนั้นแย่มาก ทั้งที่เคยร่วมเดินร่วมฝันด้วยกันแท้ๆ"

      รุ่นพี่ชุติพรนั่งหัวเสียในห้องที่เคยเป็นชมรมตะกร้อหญิงเก่า เธอถูกสมาชิกชมรมตะกร้อหญิงเก่ากีดกันออกจากกลุ่ม พวกเราสี่คนคิดอะไรไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อไป เราอยากทำให้พี่ชุติพรสมหวังเรื่องการแข่งขัน และพวกเราก็ต้องการด้วยแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งหมดหนทาง

 

      "พี่ชุ นี่คืออะไรเหรอคะ"

    ดาขยับแว่นแล้วชี้ไปที่กระดานไวท์บอร์ดในห้องชมรม มันมีตัวหนังสือตัวเล็กๆเต็มไปหมด  เธอยิ้มลุกขึ้นแล้วเดินไปถอดออกมาให้ดู

      "ความฝันของพวกเราอยู่บนนี้ พวกเราใช้ปากกาเคมีกันน้ำเขียนจุดมุ่งหมายของพวกเราตอนนั้น ถึงตอนนี้พวกเขาจะไม่อยู่ แต่พี่เชื่อว่าความฝันพวกนั้นมันไม่ลบไปหรอก"

    พวกเรามองพี่ชุติพรแล้วยิ่งอยากให้เธอสมหวัง และมันจุดไฟลุกโชนขึ้น

 

    "พวกเธอเลิกซะทีได้ใหม"

 

    พวกเราสะดุ้งเมื่อเห็นอดีตสมาชิกชมรมตะกร้อกรูเข้ามาในห้อง

 

     "พวกเธอกลับมาแล้วเหรอ"

    พี่ชุติพรยิ้มเดินเข้าไปหาแต่ถูกปฎิเสธด้วยการสะบัดมือเธอออก บรรยากาศในห้องตอนนี้ร้อนระอุมาก

     "พวกเราเข้ามาเก็บของแค่นั้นแหละชุ เธอก็เลิกบ้าได้แล้ว ยังอยู่กับฝันลมๆแล้งๆอยู่ได้ มันทำให้พวกเรารู้สึกแย่ไปด้วยรู้เปล่า"

 

    พี่ชุติพรยืนถือไวท์บอร์ดนิ่งด้วยความเสียใจและเมื่อพวกนั้นเห็นของในมือเธอก็ดึงเอามันไปจากเธอ พี่ชุติพรยิ้มด้วยความหวัง

      "เห็นใหมความฝันของพวกเธอเอง พวกเราเขียนมันด้วยปากกาที่ล้างไม่ออกเหมือนกับ.."

 

    โครม

 

 

     พวกนั้นโยนลงบนพื้น ท่ามกลางความตะลึงของพวกเรา  พี่ชุติพรกระโดดเข้าไปหาพวกนั้น

       "พวกเธอทำอะไรกัน พวกเธอต่างหากที่บ้า"

 

       "พอแล้วชุ เธอทำแบบนี้ทำใม มันจบแล้ว"

 

       "มันยังไม่จบ ฉันจะทำให้มันเกิด"

    พวกรุ่นพี่ทะเลาะกันโดยที่พวกเราเข้าไปแทรกไม่ได้เลย ฉันยืนมองด้วยความรู้สึกผิดหวัง

      โครม พี่ชุติพรโดนถีบล้มเหมยจะเข้าไปช่วยแต่เธอห้ามไว้ด้วยน้ำตาที่นองหน้า

 

       "เหมยไม่ต้อง พวกขี้แพ้พวกนี้มันเละแล้วปล่อยพวกมันไป"

 

      พวกนั้นได้ยินก็กรูกันเข้ามารุมทึ้งพี่ชุติพร เราทั้งสามคนเข้าไปห้ามแต่ก็ถูกกันไว้ไม่ให้ยุ่ง

      ฉันสังเกตดีๆพบว่าพวกนั้นน้ำตาคลอเบ้ากันหมดแล้ว บรรยากาศใหนกันเนี่ย

 

      พวกนั้นรุมพี่ชุติพรจนพอใจแล้วก็พากันนั่งลงหอบ แล้วร้องให้ออกมา ทำเอาพวกเราสี่คนทำอะไรไม่ถูก

 

       "ชุ เธอจะรู้อะไร จะเข้าใจอะไรพวกเรา วันนั้นเธอหยุดเรียนนี่เธอถึงทำตัวแบบนี้ได้"

 

      "แต่พวกเราสิ แพ้พวกเราพอรับได้แต่ พวกเราถูกตราหน้าว่าเป็นคนทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนป่นปี้นะ เธอรู้บ้างใหม"

 

       พวกเขาพากันกอดกันร้องให้ระงม พี่ชุติพรที่นั่งตะลึงที่พื้นห้องก็น้ำตาไหลและร้องให้ออกมาพร้อมกับพวกเขา

        "ฉันขอโทษ  ฉันขอโทษ"

      พวกนั้นพากันเข้ามากอดพี่ชุติพรแล้วร้องให้เสียงดังจนเหมยต้องเดินไปปิดประตู

 

    และแล้วพวกนั้นก็พากันออกไปจากห้องชมรมตะกร้อกันหมด เหลือแต่พวกเราสี่คน

 

      "พวกเขายังรักตะกร้อ อาจจะมากกว่าฉัน ฉันต่างห่างทำพวกเธอรู้สึกแย่ด้วยการป่าวประกาศปาวๆไม่รู้เรื่อง"

     พี่ชุติพรยังนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้น พวกเราสามคนก็อ่อนตัวลงด้วยความโล่งที่เหตุการณ์คลี่คลาย

     ฉันเข้าไปนั่งไกล้เธอ

       "พี่คะ เราจะไปเอาของที่เราเสียไปกลับมา  ฉันจะช่วยไม่สิเราต้องช่วยกัน  สักวันพวกเขาจะกลับมาหาพี่"

 

        "อ๊าาาาาา" พวกเราหันขวับเนื่องจากดามองมือถือแล้วร้องลั่น

 

       "อะไรวะแว่น นั่งทับตะปูเรอะ" เหมยถามด้วยความสงสัย

 

        "ไม่ใช่ วันนี้เป็นวันแข่งของตะกร้อไทยลีก ทีมโปรดของฉันจะเริ่มแข่งแล้ววว"

 

       พวกเรามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน ยัยโก๊ะนี่มีประโยชน์เหมือนกัน

 

            "ไปกันใหม ไปเปลี่ยนบรรยากาศกันเถอะ"

          ไม่มีคำตอบออกจากปาก แต่มันถูกทดแทนด้วยรอยยิ้ม 

 

               //////////////////////////////////

 

       ที่อาคารเอนกประสงค์ขนาดใหญ่ คับคั่งไปด้วยผู้ชมที่มาดู พวกเราเดินตามดาเข้าไป 

       "เฮ้ยไม่ซื้อตั๋วเหรอ" เหมยถามแต่ดาหันมาแล้วยิ้มๆ

 

       พวกยามหันมาเห็นยัยแว่นแล้วทำท่าเคารพด้วยความนอบน้อม

 

        "เชิญครับคุณหนู"

 

   ห๊า อะไรนะฟังไม่ผิดใช่ใหม ดาหันมายิ้มแล้วพวกเราก็ได้ที่นั่งที่ดีที่สุด  

 

     "พ่อดาเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่ของไทยลีก และเป็นตัวแทนจำหน่ายอุปกรณ์กีฬาทั้งหมดของประเทศนี้  พ่อดาบอกว่ามาดูตอนใหนก็ได้ ฉันชอบที่สุดเลย"

 

       พวกเรากระอั่กเลือดดังอั่ก  ยัยนี่  สุดยอด ผู้ดีชัดๆ

 

    การแข่งขันของตะกร้อเริ่มขึ้นอย่างดุเดือด และรุนแรง และจบลงในเวลาถัดมา นักข่าวกรูกันเข้าไปสัมพาทษ์โค้ชผู้มีชัย และฉันต้องตกใจ

 

      "อาอรสา"

 

      "อะไรนะนางฟ้า คนดังนั่นเป็นอาของเธอเหรอ สุดยอดเลย"

 

   นักข่าวพากันถามถึงอนาคตต่อไปในถานะโค้ช เธอได้ถือไมค์แล้วยิ้มด้วยความทะนง

 

     "ฉันจะเลิกเป็นโค้ช และจะไปเป็นโค้ชให้ตะกร้อเยาวชนแทน"

 

    ทุกคนฮือฮา  ฉันยืนมองด้วยความสงบ เท่าที่จำได้อาอรเธอทำอะไรอินดี้ตลอดแหละครั้งนี้ก็คงมีความคิดอะไรแปลกๆอีกละมัง

 

 

        "ฉันชอบตะกร้อมอปลาย  และต้องการจะเป็นโค้ชให้พวกเขา เพื่อนำทีมไปชิงชัย ทัวนาเม้นกีฬาเยาวชนโลก แต่ก่อนอื่นฉันจะประกาศไว้เลยว่าฉันจะชนะ การแข่งขันกีฬาแห่งชาติที่กำลังจะมาถึง เตรียมตัวไว้ให้ดีๆ"

 

      เมื่อนักข่าวถามถึงโรงเรียนที่ติดต่อเข้ามาเธอส่ายหน้าแล้วมองมาที่ฉัน

 

       "ฉันจะพาโรงเรียนที่หลานฉันเรียนอยู่ไปสู่ชัยชนะ ใช่ใหมอริสา ชาติชัย"

 

     นักข่าวทุกคนมองตามมาแล้วฮือฮา แล้วกรูมาที่ฉัน รุมถามไม่ยั้ง

 

     "อริสาทีมห้านางฟ้า  ที่ลงสนามก็ชิงแต้มจากริซ่าได้ จะลงแข่งด้วยใช่ใหมคะ"

 

     "โรงเรียนบดินจะลงแข่ง ทีนี้สมาชิกทีมนางฟ้าจะมาเจอกันข่าวใหญ่  แล้วรู้สึกยังไงครับที่จะต้องสู้กับเพื่อนที่เคยลงสนามเดียวกัน"

 

          พวกเขาถามฉันไม่ยั้ง อาวางแผนอะไรกันแน่ ก็ฉันบอกไปแล้วว่าชมรมโดนยุบไปแล้ว  พวกเราแหวกฝูงชนหนีออกมา แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

       "ฮ่า สุดยอดเลย แต่พวกนั้นคงไม่รู้สินะว่าชมรมโดนยุบไปแล้ว"

 

     นั่นสิ แต่วันต่อมาโรงเรียนก็เกิดเรื่องใหญ่ พวกเราสี่คนถูกเรียกตัวไปหาผู้อำนวยการ

 

          "พวกเธอ ทำอะไรไป มันเป็นข่าวใหญ่มากจนแทบไม่น่าเชื่อ จะทำยังไงทีนี้"

 

          "ครูก็ให้พวกหนูลงแข่ง"พี่ชุติพรตอบเสียงอ่อยๆ

 

          "ฉันไม่รื้อชมรมตะกร้อหญิง มันจะไม่เกิดขึ้น"

 

        ผอ.ตวาดเสียงดังจนพวกเราหลับตาปี๋แต่ฉันได้ยินเสียงเดินต้อกๆมาจากข้างหลังแล้วแตะบ่าฉัน

 

         คุณอา อาอรมาทำอะไรที่นี่

 

        "งั้นก็ให้เขาใช้ชื่อกลุ่มคนรักตะกร้อแข่งสิคะผอ."

 

        "คุณเป็นใคร"

 

        "อะไรกัน ฉันก็คือครูพละคนใหม่ไงคะนี่ไงคุณเซ็นให้ฉันเมื่อตอนเช้า"

 

      หา อาจะมาเป็นครูที่นี่ เรื่องนี้มันต้องเป็นแผนของอาแน่

 

       ผอ.ทำท่าคิดอย่างลำบากใจ อาเลยเดินไปเปิดทีวีช่องข่าวก็พบว่าเรื่องที่สมาชิกทีมนางฟ้าจะลงทัวน์นาเม้นเดียวกันกระแสแรงมากจนฉุดไม่อยู่จน ผอ.ผวาเฮือก

 

     "คุณจะตอบโจทย์นี้ยังไงคะ ผอ. คนเผ้ารอดูมากมาย ถ้าเราไม่ส่งพวกเขาลงแข่ง มันจะแย่ยิ่งกว่าตอนแพ้การแข่งอุ่นเครื่องนั่นนะคะ"

 

        ฉันเหลือบมองอาของฉันนี่คือแผนของเธอ ที่จะให้ฉันลงแข่งอีกครั้ง เธอกระหายที่จะเห็นสมาชิกนางฟ้าแข่งกันยิ่งกว่าใครซะอีก

 

       "ก็ได้ ฉันจะให้เด็กพวกนี้ลงแข่ง ในนามกลุ่มคนรักตะกร้อ แต่ถ้าแพ้กลับมาล่ะน่าดู"

 

      ผอ.โดนมัดมือชกตกลงอย่างช่วยไม่ได้  แต่ใครจะสน พวกเราได้ลงแข่งแล้ว

 

       "ขอบคุณค่ะ คุณอา"

 

   พวกเราสี่คนไหว้ขอบคุณแต่เธอยิ้มอย่างมารร้าย

 

      "ต่อไปนี้เรียกฉันว่าโค้ช  และเราจะเริ่มฝึกวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป"

 

       "ค่า"

 

   พวกเราตอบรับด้วยความดีใจ พี่ชุติพรดีใจมาก ร้องเย้เสียงดัง เธอจะรู้ใหมว่าพวกอดีตสมาชิกชมรมตะกร้อหญิงยืนมองเธอบนระเบียงชั้นสองตอนที่พวกเราเดินออกมา

 

                         พวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 

=========================================