คำพูดของสายลม

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองล่องลอยอยู่ ณ. หนใด 
 
ฉันรู้แค่ว่า....ฉันต้องอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
 
ถ้าถามว่าฉันชอบท่องเที่ยวไปที่ไหนมากที่สุด
 
คำตอบคือ  ฉันเองก็ไม่รู้
 
ทุกครั้งที่ฉันไปไหนมาไหน ฉันมักจะรู้สึกว่า นี้ไม่ใช่การเที่ยวหรือการเดินทางใดๆ 
 
แต่เป็น สิ่งที่ฉันต้องทำ 
 
ก็อย่างที่บอก ถ้าฉันหยุดเคลื่อนไหวของตนเองแม้แต่เพียงน้อยนิด  
 
ทุกสิ่งก็ไม่มีวันดำรงอยู่ได้
 
ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว......
 
เพื่อนซี้ของฉันด้วย
 
ถ้าไม่มีเพื่อนจอมเฉื่อยที่วันๆเอาแต่คลานตามพื้นสีฟ้า 
 
ไม่มีเพื่อนผู้งามสง่า ที่ชอบยืนเด่นอยู่บนหลังเจ้าเฉื่อยและเอาแต่ใจตัวเอง ยามอารมณ์ดีก็ดูน่ารัก แต่พออารมณ์ร้าย กลับกลาย เป็นปีศาจที่พวกคุณเกลียดเขา
 
แล้วถ้าวันหนึ่ง....พวกเขาเกิดขี้เกียจ อยากลาออกจากงานที่พวกเขาทำ  รวมทั้งฉันด้วย..
 
พวกคุณ...จะเจอกับอะไรแทน  
 
" ถ้าวันไหน เจ้าปุยขาว มันลาออกจากงานไปจริงๆก็ดีเหมือนกันน่ะ"
 
" ทำไมล่ะ?"  ฉันถามกลับไป 
 
"ฉันจะได้สยายผมสีแดงๆของฉันให้มันคลุมไปทั่วพื้นที่  เธอรู้มั้ย? เวลาที่ฉันจะหวีผมองฉัน  เจ้าอืดนี้ชอบมานอนขวางฉันตลอด เธอก็รู้ว่าผมของฉันยาวแค่ไหน"
 
"รู้สิ.....ผมเธอท้ังยาวทั้งสวย บางครั้งก็เปลี่ยนสีได้เอง เดี๋ยวก็เป็นสีส้ม เดี๋ยวก็เป็นสีแดง เดี๋ยวก็เป็นสีเหลือง หรือไม่ก็เป็นหลายๆสีรวมกัน  แต่เธอเคยรู้บ้างมั้ยว่า สีผมของเธอมันแสบแทงตาฉันจนฉันนอนต่อไม่ได้"
 
เจ้าปุยขาวจอมเฉื่อยเอ่ยตอบแทนฉัน......ฉันหันไปมองหน้าเขา เขายิ้มให้ฉัน
 
แม้แต่รอยยิ้มก็ยังขี้เกียจ...ที่จะยิ้ม
 
" แล้วทำไมไม่ไปนอนที่อื่นล่ะ?" ฉันถามเขา
 
" ฉันนอนได้ทุกที่ เพราะทุกที่มีฉันอยู่ และทุกที่ก็มีพวกเราอยู่ด้วยเช่นกัน เราถูกสร้างมาแบบนี้ เราเป็นของเราแบบนี้ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างอะไรได้ ยกเว้นเราจะหายไปจากโลกนี้หรือไม่ก็...ทำหน้าที่อยู่บนโลกนี้ต่อไป...พวกเธอจำที่เจ้านายของเราบอกไม่ได้เหรอ?"
 
"จำได้สิ"
 
ฉันมองพวกเขา มองขึ้นไปข้างบนและมองลงไปข้างล่าง..และมองดูตัวเอง
 
ว่างเปล่า.....ฉันคือความว่างเปล่าอย่างงั้นรึ?
 
ฉันมองเพื่อนซี้ของฉันอีกครั้ง  พวกเขามีรูปร่าง อย่างน้อยก็มีแสงสีแต่งแต้มชีวิตให้กับโลกใบนี้
 
แต่ฉันไม่มีอะไรเลย......
 
" เจ้าอืด...ฉันอยากหวีผม"
 
" ได้สิ...สำหรับฉันไม่มีปัญหา.."
 
เจ้าปุยขาวเริ่มขยับตัวออกห่าง   ผมยาวๆสีแดงปนส้มค่อยๆปกคลุมทุกอย่าง  เส้นผมแต่ละเส้นสวยงามระยิบระยับน่ามอง 
 
ผมของเพื่อนฉันยาวจริงๆ  ยาวมาก  ฉันชอบเส้นผมของเพื่อนฉันมาก แต่พวกคุณกลับไม่ชอบ พวกคุณพยายามทำทุกวิถีทางที่จะไล่เพื่อนของฉันออกไปไกลๆจากตัวคุณ
แต่พวกคุณไม่รู้หรอก....ยิ่งคุณไล่ เพื่อนของฉันก็ยิ่งผมยาวขึ้นเรื่อยๆ พอยาวมากขึ้น เพื่อนของฉันก็ต้องหวีผมบ่อยมากขึ้นเป็นธรรมดา
 
" ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนซะหน่อย...."
 
" ใคร?"  
 
" เป็นเพื่อนเก่าที่ฉันเคยพามาทักทายเมื่อครั้งก่อนนู่น"
 
"อ่อ.. เอาสิ วันนี้ พี่ใหญ่ไม่อยู่ เจ้านายก็ไม่ได้สั่งงานอะไร ตามสะดวกเลย"
 
ฉันเคลื่อนย้ายตัวเองดิ่งลงสู่เบื้องล่าง  
 
กลิ่นอ่อนๆปะทะกับจมูกของฉัน  ฉันมองดูเพื่อนของฉันอีกคน ที่ตอนนี้ดูชุ่มช่ำกับน้ำใสๆฝีมือของพวกฉันเมื่อสักครู่นี้
 
" สวัสดี....ทำไมไม่รีบเช็ดตัวให้แห้งล่ะ"
 
"เดี๋ยวมันก็ซึมหายไปเอง "
 
" ฉันอยากมีกลิ่นหอมๆแบบนี้บ้างจัง"
 
" กลิ่นหอม?.....ตัวฉันมีกลิ่นหอมด้วยรึไงกัน? ในตัวฉันมีแต่กลิ่นเหม็นๆของมนุษย์ทั้งนั้น"
 
ฉันมองดูเพื่อนของฉันที่ตอนนี้ ดูเหมือนจะมีรอยบาดแผลตามตัวเพิ่มขึ้นมาอีกมากมาย
 
" แผลใหม่รึ?"
 
"อย่าถามว่าใหม่รึเก่า  ถามว่าฉันมีแผลกี่แผลดีกว่า"
 
"ไม่เจ็บเหรอ"
 
"เจ็บสิ....แต่ก็ต้องทน"
 
ฉันมองดูสภาพของเขา ที่มีช่องหลุมลึกตามซอกซอยของร่างกาย  บางแผลเป็นหลุมลึกมาก บางแผลเหมือนถูกอะไรสักอย่างขูดลอกออกไป 
 
"ฉันไปล่ะ"  ไม่อยากมองดูสิ่งที่เลวร้ายเหล่านั้น ฉันรีบพุ่งตัวเคลื่อนตัวไปรอบๆทุกสิ่งอย่าง 
 
ฉันมองพวกคุณ..ที่กำลังเหยียบย่ำเพื่อนของฉัน  อารมณ์โมโหก็เริ่มก่อตัวขึ้น
 
แต่พอฉันเห็นสายตาและรอยยิ้มของเพื่อนฉัน อารมณ์โมโหนั่นก็หายไป 
 
ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด ใช่ว่าเขาจะไม่ร้องไห้ เพียงแต่....เขาไม่มีน้ำตาที่จะชำระบาดแผลที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา 
 
ฉันได้ยินเสียงร้อง โอ้ย....ของเขา แต่พวกคุณไม่ได้ยิน
 
ฉันได้ยินเสียงสะอืนของเขา เวลาที่เขาเจ็บ  แต่พวกคุณไม่ได้ยิน
 
พอคุณไม่ได้ยิน....คุณก็ยิ่งทำ
 
ทำให้เสียงร้องไห้ของโลกใบนี้เพิ่มมากขึ้น  
 
สร้างบาดแผลให้กับเพื่อนของฉันมากขึ้น
 
เมื่อไหร่หนอ?.....เสียงร้องไห้ของพวกฉันจะหยุดลง  
 
เมื่อไหร่.....อารมณ์แปรปรวนของฉันหายไปเสียที
 
ฉันก็อยากจะอยู่นิ่งๆนอนนิ่งๆเหมือนกับเจ้าอืด  อยากล่องลอยได้ทุกที่โดยไม่มีอะไรมากีดขวางเส้นทางทางเดินของฉัน
 
เมื่อไหร่กัน..
 
 
 
........................................................
 
เมื่อฝนหยุดตก
 
เครื่องจักรก็เริ่มทำงาน
 
ผิวดินสีน้ำตาล ค่อยๆถูกลอกออกอย่างช้าๆ
 
จนเห็น ดินสีแดงที่อยู่ข้างใต้
 
ดินสีแดงที่มองดูคล้ายกับสีเลือด
 
เครื่องจักรยังคงทำงานต่อไป แม้ลมจะพัดโหมแรงกระหน่ำ
 
และลม....ก็หยุดพัด สงบนิ่ง ดั่งเดิม
 
.............................................................