คำพูดของสายลม

ฉันมาหาแล้ว......

 

เพื่อนรักของฉัน 

 

เพื่อนที่ร่าเริงและเบิกบาน

 

เพื่อนที่สามารถร่วมเต้นรำและเคลื่อนไหวไปตามฉัน

 

นานแล้วที่เราไม่ได้พบกัน

 

แต่ความคิดถึงก็มีอยู่ทุกชั่วขณะ

 

วันนี้ฉันอยากจะมาเยี่ยมเพื่อนรักของฉัน  อยากมาเต้นรำกับเธออีกครั้ง......

 

"ฉันมาแล้วน่ะ  พวกเรามาเล่นด้วยกันเถอะ"

 

ฉันเอ่ยตะโกนเรียกเพื่อนของฉัน

 

"............"

 

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ 

 

ฉันค่อยๆเคลื่อนตัวมองหา 

 

ลำตัวของเขาช่างกว้างใหญ่  ถึงแม้ว่า เจ้าสีเพลิงกับเจ้าปุยขาวจะครองพื้นที่ทุกส่วนของ"ชั้นบน"

คอยคุยโอ้อวดว่าตัวเองแข็งแกร่งที่สุด ไม่มีอะไรสู้ได้ แข่งกันเบ่งบารมีของตนเองอย่างเต็มที่จนพวกคนข้างล่างไม่พอใจ

แต่เพื่อนของฉัน  ในวันนี้

 

เขาเป็นสิ่งที่พวกคุณสัมผัสได้ เป็นรูปร่างได้

 

และให้ชีวิตของพวกคุณดำรงอยู่ได้

 

ฉันเชื่อใจ...ว่าพวกคุณจะต้องไม่ทำร้ายเพื่อนของฉัน

 

" นั้นใคร..."   เสียงของเขาตอบรับเสียงของฉัน

 

"ฉันเอง"

 

"เธอเหรอ?" 

 

ฉันมองเขาค่อยๆขยับกายแต่แล้วก็กลับไปนอนแนบนิ่งเหมือนเดิม

 

"เธอเป็นอะไร?"

 

"ฉันไม่สบาย"

 

"ทำไมเธอถึงไม่สบายล่ะ....ฉันขอเข้าไปดูเธอหน่อย"

 

"อย่าเลย..เพื่อน   ตามตัวของฉันมีแต่เชื้อโรคเต็มไปหมด"

 

"อะไรคือเชื้อโรค? แล้วมันเกิดขึ้นกับเธอได้ยังไง"

 

" มันมาได้ยังไงฉันก็ไม่รู้  มันเป็นอะไรสักอย่าง  เป็นสีดำๆเหนียวๆ หรือไม่ก็เป็นซากเนื้อของเด็กๆที่ฉันเลี้ยงดู ตอนแรกฉันก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่พอนานวันเข้า...ฉันก็เริ่มรู้สึกคันตามเนื้อตามตัว สีผิวของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป"

 

ฉันลอบสำรวจร่างกายของเพื่อนฉัน.........

 

จริงอย่างที่พูด  

 

ฉันจำได้ว่า  เนื้อผิวของเธอทั้งสวยทั้งละเอียด มีหลากสี 

 

บ่อยครั้งที่เจ้าสีเพลิงมักบ่นเกี่ยวกับตัวเธอให้ฉันฟัง

 

" เมื่อก่อนฉันรู้สึกอิจฉาเพื่อนรักของเธอมาก  เวลาที่ฉันมองเขาฉันรู้สึกสบายตา รู้สึกเย็นชุ่มช่ำ มีหลายครั้งที่ฉันหวีผมแล้วผมของฉันสัมผัสกับเนื้อผิวของเขา  ก็ยิ่งดูสดใส สะท้อนความสวยให้ฉันได้เห็นอยู่เสมอ โดยเฉพาะเวลาที่วิ่งเล่นกับเธอ  เพื่อนของเธอดูสวยกว่าเธอเป็นร้อยเท่า"

 

แต่ตอนนี้ความสวย ความน่ารัก ความร่าเริงและความสดใสในวันนั้น มันกลับไม่ปรากฏให้ฉันได้เห็นในวันนี้

 

เป็นเพราะอะไรกัน.......

 

"เธอยังไหวอยู่ใช่มั้ย?"

 

"ถ้าให้เต้นรำหรือวิ่งเล่นไปกับเธอ ฉันคงทำไม่ได้ แต่ถ้าให้วิ่งไปหาแฟนที่รออยู่ข้างบนนั้นก็ยังพอทำได้"

 

ฉันมอง "แฟน" ของเพื่อน 

 

เขายิ้มให้ฉันอยู่บนนู่น  

 

" เขาเป็นคนดีมาก ..... ถึงแม้ว่าฉันจะป่วย แต่เขาก็คอยดูแลฉัน รับเชื้อโรคต่างๆแทนฉัน  เธอเห้นมั้ย....บนตัวเขาก็มีเชื้อโรคที่ได้รับมาจากฉันเหมือนกัน"

 

"แต่เขาแข็งแรงกว่าเธอ เขาไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก แต่เธอสิ  ต้องรักษาตัว ดุแลตัวเองให้ดีๆ "

 

เพื่อนของฉันพยักหน้ารับก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยล้า

 

ฉันมองเพื่อนของฉัน   ก่อนจะมองไปรอบๆ

 

พวกคุณไม่รักษาคำสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนของฉัน

 

คุณทำร้ายเขา

 

คุณไม่รับรู้เลยหรือ...ว่าเพื่อนของฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน

 

ฉันเห้นบางสิ่งบางอย่างลอยผ่านสายตาของฉัน

 

มันมีกลิ่นเหม็น แลดูคล้ายเศษผักกับเศษเนื้อรวมกัน 

 

เศษเนื้อนัน้ ถ้าฉันจำไม่ผิด  คือ  เด็กๆที่เพื่อนของฉันเก็บมาเลี้ยง

 

แล้วนั้นอะไรอีก....

 

มีอะไรลอยมาเยอะแยะมากมาย 

 

เป็นวัตถุหนักๆ กำลังมุ่งตรงมาหาฉัน และทะลุผ่านฉันไป

 

ฉันเหลียวหันกลับไปมอง

 

เจ้าวัตถุนั้น ตกลงที่กลางลำตัวของเพื่อนฉัน

 

ไม่มีเสียงร้อง

 

ไม่มีเสียงสะอื้น

 

ไม่มีน้ำตา

 

แค่ความงาม ความสดใส มันหายไป 

 

มีแต่ความหมองเศร้า

 

หรือบางที  เพื่อนของฉันคงเหนื่อยเกินที่จะร้องไห้

 

เพื่อนของฉันค่อยขยับตัวเข้าไปหา แฟน ที่รออยู่ข้างบน  

 

แฟนของเธอ กำลังช่วยรักษาบาดแผล

 

แผลจากจิตใจ

 

ฉันมองวัตถุสิ่งนั้น  มันกำลังนอนเล่นอยู่บนตัวของเพื่อนฉัน

 

ฉันเคลื่อนตัว หมายว่าจะช่วยหยิบ เจ้าสิ่งที่เรียกว่า "เชื้อโรค"  นั่น ออก

 

แต่เพื่อนของฉันกลับปัดมือฉันออก 

 

ส่งสายตาขอบคุณให้กับฉัน

 

ฉันมองแววตานั้น  รู้สึกเจ็บปวด  

 

นี้หรือคือการตอบแทน  ผู้ให้ชีวิต

 

ต่อให้พวกคุณขอขมาเพื่อนของฉันเป็นร้อยรอบ

 

เพื่อนของฉันคงไม่สามารถกลับมามีชีวิตที่สดใสได้เหมือนเคย

 

...................................................................

 

ริมชายหาด

 

ฟังเสียงคลื่นทะเลกระทบกับหาดทราย

 

นั่งกินข้าวกับใครสักคนที่ไม่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า

 

ในเมื่อไม่มีใคร ทำไมต้องสั่งอาหารให้มากมาย

 

เดินไปทิ้งเศษอาหารพลางมองดูผืนน้ำ

 

ขวดน้ำ  กระป๋องน้ำอัดลมที่กำลังลอยละลิ่วก่อนจะตกลงสู่เบื้องล่าง

 

และลอยขึ้นมาอีกครั้ง 

 

เศษใบตองที่เป็นหลักฐานงานวันลอยกระทงที่ผ่านมา

 

ยิ่งนึกก็ยิ่งคิดถึง...

 

เมื่อก่อนก็มาลอยเป็นคู่ แต่ปีนี้ไม่มีคู่ที่จะลอย

 

เขาไปไหน

 

เขาไม่ได้หายไป

 

เขาแค่จากไป 

 

แค่จากไปนานเกินไป

 

ลมพัดผ่านรอบกายทำให้หนาวสะท้าน 

 

ฉันควรทำอย่างไร ที่ความคิดถึงที่ฉันมี 

 

จะไปหาถึงเขาได้