คำพูดของสายลม

.......ฉันคือใคร?  พวกคุณไม่มีทางได้เห็นฉัน

 

ฉันก็อยู่รอบๆตัวพวกคุณเนี่ยแหล่ะ

 

ฉันเป็นอิสระกว่าใครๆ แต่ถึงกระนั้นฉันก็มีภาระหน้าที่ที่หนักกว่าใครทั้งหมด 

 

ถ้าหากฉันหยุดทำหน้าที่นี้......ทุกสรรพสิ่งบนโลกก็ต้องหยุดตาม

 

ตอนนี้ฉันกำลังไปหาเพื่อนซี้ของฉันอยู่

 

มันล่องลอยแต่เหมือนไม่ได่เคลื่อนตัว  ฉันรีบเคลื่อนตัวเข้าไปผลักมัน  

 

" เอาอีกแล้ว...มาผลักฉันทำไมกัน"

 

" ฉันรำคาญที่เห็นเธอ ทำตัวอืดอาดยืดยาด "

 

"จะมารำคาญฉันทำไม ฉันก็เป็นแบบนี้ของฉันอยู่แล้ว ใครจะไปเคลื่อนตัวรวดเร็วได้เหมือนเธอ"

 

ฉันยิ้มน้อยๆใส่เขา มันก็จริง ในบรรดาเพื่อนซี้ทั้งหลาย เธอสมควรที่จะมีความสุขกับการได้เคลื่อนย้าย ลอยละลิ่วได้ตามแต่ใจที่ปราถนา  

แต่ก็นั้นแหล่ะ.....เธอเคลื่อนตัวได้รวดเร็ว แต่ก็อยากพักผ่อน นอนนิ่งๆ ค่อยๆเคลื่อนตัวไปช้าๆ เหมือนกับเพื่อนซี้ของเธอในตอนนี้

 

"จะไปไหนอีก"

 

"ก็ไปเรื่อยๆ"

 

"คงไปมาทั่วแล้วสิน่ะ"

 

"ก็เกือบหมด เหลือแต่ ’ข้างบน‘ ที่ฉันยังไปไม่ได้"

 

"คนข้างบนเข้าสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่เหมือนเธอ ซุกซนลำพองใจ อยากไปไหนก็ไป พอเวลาโกรธก็ห้ามไว้ไม่อยู่"

 

"วันนี้เพื่อนอีกคนอู้งานรึ?"

ฉันเปลี่ยนเรื่อง บางทีเพื่อนคนนี้ ก็พล่ามอะไรเสียไม่หยุดปาก ถึงจะทำตัวช้าๆเรื่อยๆ แต่คำพูดของเขา ก็ยากนักที่จะตามได้ทัน

 

" ไม่รู้สิ  เห็นว่ามีแขก ก็เลยหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้"

 

" หวังว่าคงไม่ใช่พี่ใหญ่ หรอกน่ะ  เวลาที่พี่ใหญ่มาหาทีไหร่ ฉันเบื่อที่จะต้องทำงานกับเขาทุกที"

 

"หน้าที่ของเรามันก็มีแค่นี้แหล่ะ....นั้นไง เจ้าเพื่อนจอมอู้ของเธอส่งสัญญาณมาบอกแล้ว  แสดงว่าพี่ใหญ่มาหาเราจริงๆด้วย"

 

เพื่อนอีกคน หันหน้ามายิ้มค้อนตาใส่ ฉันกับเพื่อนขี้อืด  ฉันจ้องมองดูเขา  ช่างงามสง่า...บางครั้งก็ร้อนแรง บางครั้งก็อ่อนโยนสงบเสงี่ยม สลับกันไปมา แต่ที่แน่ๆ ฉันเชื่อว่าพวกคุณคงจะเกลียดเขาคไม่ไช่น้อย ทุกครั้งที่พวกคุณพร่ำบ่น พร่ำด่าเขา แล้วหน้าที่ของฉันคือ ต้องส่งคำด่าเหล่านั้นมาเอ่ยเอื้อนให้เขาฟัง  เขาก็มักจะชอบชักสีหน้าบึ้งตึงใส่ฉันเสมอ

 

" ว่าอะไรกัน....ฉันได้ยินน่ะ"

 

" นึกว่าแอบหลบไปอู้ที่ไหนซะอีก"  ฉันพูดพลางทำหน้าล้อเลียนใส่เขา เขาหัวเราะและเบ้ปากมาทางเพื่อนจอมอืดอาดที่กำลังเปลี่ยนสภาพของตัวเองให้เหมาะสมกับการที่จะต้องต้อนรับแขกผู้มาเยือนคนใหม่

 

"ฉันไม่ได้หลบ เขาบังให้ฉันเอง"

 

"โทษฉันอีกแล้ว " เจ้าเพื่อนจอมอืดพูดน้อยใจเสียไม่ได้ 

 

ฉันลอบมองดูเพื่อนทั้งสองคน อีกคนค่อยทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแช่มช้า ไม่รุนแรงจนหม่นไหม้ ไม่บางเบา เหมือน ปุยนุ่น กับอีกคนที่ตอนนี้กำลังดื่มน้ำเฉาก๊วยอยู่เต็มปาก จนกลายเป็นเฉาก๊วยตามไปด้วย

 

"ฉันจะลงไปทำงานเสียหน่อย"

 

พูดจบฉันก็รีบเคลื่อนตัวลงไปอย่างรวดเร็ว  

 

ตอนนนี้ฉันเห็นผู้คนกำลังจ้องมองฉันอยู่ แต่พวกคุณไม่เห็นฉันหรอก... 

 

ฉันเคลื่อนตัวไปรอบๆ จับต้นแขน จับหน้า ล้วงลึกไปทุกส่วนของร่างกายจนสั่นสะท้าน พวกเขามองหน้าฉันเหมือนจะตั้งคำถามกับฉัน เพียงแต่ไม่พูดออกมา ฉันเดาว่า พวกคุณก็คงกำลังบ่นฉันอยู่นั้นแหล่ะ  ก็ทำไงได้ นี้มันหน้าที่ของฉัน 

 

ฉันเคลื่อนตัวเข้าไปหาเพื่อนของฉันอีกคน เป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งที่ฉันมักจะมานั่งเล่นพูดหัวพูดคุยอยู่เป็นประจำ

 

" มาแล้วเหรอ?"  เพื่อนของฉันทักทายฉัน ฉันมองดูผิวสีแทนๆออกน้ำตาลๆ กับทรงผมเทรนด์ใหม่ที่ดูเหมือนจะถูกตัดแต่งไว้แล้วเป็นอย่างดี 

 

"ทรงผมทรงใหม่....สวยมั้ย"

 

"ดูแปลก"  นี้คือความจริง  ฉันมองดูทรงผมที่ยาวเป็นแท่งสี่เหลี่ยม ฉันมองดูเขา ทรงผมธรรมชาติมันก็ดีอยู่แล้ว ไม่เข้าใจจริงๆว่าจะไปตัดแต่งให้มันได้อะไรขึ้นมา

 

" ใครตัดให้?"

 

"พวกคนในตึกตัดให้ฉัน ฉันไม่ได้จำยอมให้พวกนั้นตัดให้ฉันน่ะ"

 

"อือ  รุ้แล้ว ไปล่ะ"

 

ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายกับความคิดของพวกคุณจริงๆ โชคดีมากๆ ที่ฉันไม่ได้มีรูปร่างให้พวกคุณตกแต่งฉันได้อย่างสนุกสนาน ฉันรู้พอพวกคุณเบื่อ  คุณก็ผลักไส... ถ้าแค่ผลักไสฉันจะไม่โกรธ....แต่นี้พวกคุณถึงขั้นทำลาย....

 

ฉันนึกโมโห โมโหมาก เพื่อนของฉันหายสาบสูญไป เหลือ ไว้เเค่เศษซาก นี้มันไม่ใช่การกระทำของพวกคุณหรอกหรือ?

 

ฉันเคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว เร็วมาก ไม่มีใครมองเห็นฉันได้.....แต่รู้สึกได้

 

สิ่งต่างๆเริ่มเคลื่อนตัวตามฉัน  ฉันหมุนไปทางซ้าย พวกเขาก็หมุน ฉันหมุนไปทางขวาพวกเขาก็หมุน

 

" เป้นอะไรไป"  เสียงของใครบางคนถามฉัน  ฉันไม่ตอบ ได้แต่เคลื่อนตัวไปอย่างไร้จุดหมาย

 

"พอได้แล้ว " เสียงของใครบางคนดังขึ้นแต่คราวนี้ฉันยอมหยุดตามที่เขาสั่ง ฉันแหงนหน้าไปมองเขา ฉันรูสึกเสียใจแต่....

 

ไม่มีน้ำตา

 

" อยากร้องไห้เหรอ...เป็นอะไรไป"

 

"ไม่รู้ แค่อยากร้องไห้"

 

"แต่ทำไม่ได้สิน่ะ.....ไม่เป็นไร พี่จะจัดการให้  คอยดูดีๆน่ะ" 

 

ฉันมองดูเขา.....พี่ใหญ่กำลังกุลีกุจอสั่งให้เพื่อนจอมอืดเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง น้ำสีใสๆออกมาจากตัวของเพือนเธอ มันกำลังหยดลงสู่พื้น จากเม็ดสองเม็ด กลายเป็นสิบเม็ด จากสิบเม็ดกลายเป็นร้อยเม็ด จากร้อยเม็ดกลายเป็นพันเม็ด  จากพันเม็ดเป็นเท่าไหร่ฉันก็ไม่รู้อีกต่อไป

 

มันมากมายเหลือเกิน ฉันนับไม่หวาดไม่ไหว มีหลายครั้งที่ฉันพยายาม แต่ก็ต้องยอมพ้ายแพ้กับการนับน้ำที่ไหลลงมาจากเพื่อนจอมอืด

 

" พี่ช่วยให้แล้ว  ไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อสิ"  เสียงพี่ใหญ่ดุฉัน  เสียงของพี่ดังมาก จนฉันสะดุ้งกลัว รีบลงไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเร็วที่สุด

 

 

 

.....

 

ลมพัดที่โหมกระหน่ำ 

 

ห่าฝนที่ร่วงลงมาจากบนท้องฟ้า

 

เสียงวาจาอันกึกก้องพร้อมกับสายอัสุนีที่ฟาดใส่ลงมาเป็นระยะ

 

กำลังแข่งขันกับน้ำตาของใครบ้างคน

 

ในห้องนอนริมหน้าต่าง

 

......