คำพูดของสายลม

8.3

เขียนโดย Wuzhenni

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 เวลา 22.48 น.

  3 ตอน
  5 วิจารณ์
  8,189 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 00.08 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

2) เพื่อนที่ห่างไกล (1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองล่องลอยอยู่ ณ. หนใด 

 

ฉันรู้แค่ว่า....ฉันต้องอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

 

ถ้าถามว่าฉันชอบท่องเที่ยวไปที่ไหนมากที่สุด

 

คำตอบคือ  ฉันเองก็ไม่รู้

 

ทุกครั้งที่ฉันไปไหนมาไหน ฉันมักจะรู้สึกว่า นี้ไม่ใช่การเที่ยวหรือการเดินทางใดๆ 

 

แต่เป็น สิ่งที่ฉันต้องทำ 

 

ก็อย่างที่บอก ถ้าฉันหยุดเคลื่อนไหวของตนเองแม้แต่เพียงน้อยนิด  

 

ทุกสิ่งก็ไม่มีวันดำรงอยู่ได้

 

ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว......

 

เพื่อนซี้ของฉันด้วย

 

ถ้าไม่มีเพื่อนจอมเฉื่อยที่วันๆเอาแต่คลานตามพื้นสีฟ้า 

 

ไม่มีเพื่อนผู้งามสง่า ที่ชอบยืนเด่นอยู่บนหลังเจ้าเฉื่อยและเอาแต่ใจตัวเอง ยามอารมณ์ดีก็ดูน่ารัก แต่พออารมณ์ร้าย กลับกลาย เป็นปีศาจที่พวกคุณเกลียดเขา

 

แล้วถ้าวันหนึ่ง....พวกเขาเกิดขี้เกียจ อยากลาออกจากงานที่พวกเขาทำ  รวมทั้งฉันด้วย..

 

พวกคุณ...จะเจอกับอะไรแทน  

 

" ถ้าวันไหน เจ้าปุยขาว มันลาออกจากงานไปจริงๆก็ดีเหมือนกันน่ะ"

 

" ทำไมล่ะ?"  ฉันถามกลับไป 

 

"ฉันจะได้สยายผมสีแดงๆของฉันให้มันคลุมไปทั่วพื้นที่  เธอรู้มั้ย? เวลาที่ฉันจะหวีผมองฉัน  เจ้าอืดนี้ชอบมานอนขวางฉันตลอด เธอก็รู้ว่าผมของฉันยาวแค่ไหน"

 

"รู้สิ.....ผมเธอท้ังยาวทั้งสวย บางครั้งก็เปลี่ยนสีได้เอง เดี๋ยวก็เป็นสีส้ม เดี๋ยวก็เป็นสีแดง เดี๋ยวก็เป็นสีเหลือง หรือไม่ก็เป็นหลายๆสีรวมกัน  แต่เธอเคยรู้บ้างมั้ยว่า สีผมของเธอมันแสบแทงตาฉันจนฉันนอนต่อไม่ได้"

 

เจ้าปุยขาวจอมเฉื่อยเอ่ยตอบแทนฉัน......ฉันหันไปมองหน้าเขา เขายิ้มให้ฉัน

 

แม้แต่รอยยิ้มก็ยังขี้เกียจ...ที่จะยิ้ม

 

" แล้วทำไมไม่ไปนอนที่อื่นล่ะ?" ฉันถามเขา

 

" ฉันนอนได้ทุกที่ เพราะทุกที่มีฉันอยู่ และทุกที่ก็มีพวกเราอยู่ด้วยเช่นกัน เราถูกสร้างมาแบบนี้ เราเป็นของเราแบบนี้ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างอะไรได้ ยกเว้นเราจะหายไปจากโลกนี้หรือไม่ก็...ทำหน้าที่อยู่บนโลกนี้ต่อไป...พวกเธอจำที่เจ้านายของเราบอกไม่ได้เหรอ?"

 

"จำได้สิ"

 

ฉันมองพวกเขา มองขึ้นไปข้างบนและมองลงไปข้างล่าง..และมองดูตัวเอง

 

ว่างเปล่า.....ฉันคือความว่างเปล่าอย่างงั้นรึ?

 

ฉันมองเพื่อนซี้ของฉันอีกครั้ง  พวกเขามีรูปร่าง อย่างน้อยก็มีแสงสีแต่งแต้มชีวิตให้กับโลกใบนี้

 

แต่ฉันไม่มีอะไรเลย......

 

" เจ้าอืด...ฉันอยากหวีผม"

 

" ได้สิ...สำหรับฉันไม่มีปัญหา.."

 

เจ้าปุยขาวเริ่มขยับตัวออกห่าง   ผมยาวๆสีแดงปนส้มค่อยๆปกคลุมทุกอย่าง  เส้นผมแต่ละเส้นสวยงามระยิบระยับน่ามอง 

 

ผมของเพื่อนฉันยาวจริงๆ  ยาวมาก  ฉันชอบเส้นผมของเพื่อนฉันมาก แต่พวกคุณกลับไม่ชอบ พวกคุณพยายามทำทุกวิถีทางที่จะไล่เพื่อนของฉันออกไปไกลๆจากตัวคุณ

แต่พวกคุณไม่รู้หรอก....ยิ่งคุณไล่ เพื่อนของฉันก็ยิ่งผมยาวขึ้นเรื่อยๆ พอยาวมากขึ้น เพื่อนของฉันก็ต้องหวีผมบ่อยมากขึ้นเป็นธรรมดา

 

" ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนซะหน่อย...."

 

" ใคร?"  

 

" เป็นเพื่อนเก่าที่ฉันเคยพามาทักทายเมื่อครั้งก่อนนู่น"

 

"อ่อ.. เอาสิ วันนี้ พี่ใหญ่ไม่อยู่ เจ้านายก็ไม่ได้สั่งงานอะไร ตามสะดวกเลย"

 

ฉันเคลื่อนย้ายตัวเองดิ่งลงสู่เบื้องล่าง  

 

กลิ่นอ่อนๆปะทะกับจมูกของฉัน  ฉันมองดูเพื่อนของฉันอีกคน ที่ตอนนี้ดูชุ่มช่ำกับน้ำใสๆฝีมือของพวกฉันเมื่อสักครู่นี้

 

" สวัสดี....ทำไมไม่รีบเช็ดตัวให้แห้งล่ะ"

 

"เดี๋ยวมันก็ซึมหายไปเอง "

 

" ฉันอยากมีกลิ่นหอมๆแบบนี้บ้างจัง"

 

" กลิ่นหอม?.....ตัวฉันมีกลิ่นหอมด้วยรึไงกัน? ในตัวฉันมีแต่กลิ่นเหม็นๆของมนุษย์ทั้งนั้น"

 

ฉันมองดูเพื่อนของฉันที่ตอนนี้ ดูเหมือนจะมีรอยบาดแผลตามตัวเพิ่มขึ้นมาอีกมากมาย

 

" แผลใหม่รึ?"

 

"อย่าถามว่าใหม่รึเก่า  ถามว่าฉันมีแผลกี่แผลดีกว่า"

 

"ไม่เจ็บเหรอ"

 

"เจ็บสิ....แต่ก็ต้องทน"

 

ฉันมองดูสภาพของเขา ที่มีช่องหลุมลึกตามซอกซอยของร่างกาย  บางแผลเป็นหลุมลึกมาก บางแผลเหมือนถูกอะไรสักอย่างขูดลอกออกไป 

 

"ฉันไปล่ะ"  ไม่อยากมองดูสิ่งที่เลวร้ายเหล่านั้น ฉันรีบพุ่งตัวเคลื่อนตัวไปรอบๆทุกสิ่งอย่าง 

 

ฉันมองพวกคุณ..ที่กำลังเหยียบย่ำเพื่อนของฉัน  อารมณ์โมโหก็เริ่มก่อตัวขึ้น

 

แต่พอฉันเห็นสายตาและรอยยิ้มของเพื่อนฉัน อารมณ์โมโหนั่นก็หายไป 

 

ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด ใช่ว่าเขาจะไม่ร้องไห้ เพียงแต่....เขาไม่มีน้ำตาที่จะชำระบาดแผลที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา 

 

ฉันได้ยินเสียงร้อง โอ้ย....ของเขา แต่พวกคุณไม่ได้ยิน

 

ฉันได้ยินเสียงสะอืนของเขา เวลาที่เขาเจ็บ  แต่พวกคุณไม่ได้ยิน

 

พอคุณไม่ได้ยิน....คุณก็ยิ่งทำ

 

ทำให้เสียงร้องไห้ของโลกใบนี้เพิ่มมากขึ้น  

 

สร้างบาดแผลให้กับเพื่อนของฉันมากขึ้น

 

เมื่อไหร่หนอ?.....เสียงร้องไห้ของพวกฉันจะหยุดลง  

 

เมื่อไหร่.....อารมณ์แปรปรวนของฉันหายไปเสียที

 

ฉันก็อยากจะอยู่นิ่งๆนอนนิ่งๆเหมือนกับเจ้าอืด  อยากล่องลอยได้ทุกที่โดยไม่มีอะไรมากีดขวางเส้นทางทางเดินของฉัน

 

เมื่อไหร่กัน..

 

 

 

........................................................

 

เมื่อฝนหยุดตก

 

เครื่องจักรก็เริ่มทำงาน

 

ผิวดินสีน้ำตาล ค่อยๆถูกลอกออกอย่างช้าๆ

 

จนเห็น ดินสีแดงที่อยู่ข้างใต้

 

ดินสีแดงที่มองดูคล้ายกับสีเลือด

 

เครื่องจักรยังคงทำงานต่อไป แม้ลมจะพัดโหมแรงกระหน่ำ

 

และลม....ก็หยุดพัด สงบนิ่ง ดั่งเดิม

 

.............................................................

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านเรื่องสั้นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา